Στο σενάριο επιστημονικής φαντασίας Lost in Movieland, ένας μοναχικός άνθρωπος, βαρύτατα εθισμένος θεατής, στέκεται όρθιος στην άκρη ενός απότομου γκρεμού, όπου τριγύρω του συναντώνται ανατολές και ηλιοβασιλέματα, πόλεμοι και έρωτες, τέρατα και εξωγήϊνοι, φεγγάρια κι εξώκοσμοι πλανήτες.
Κι όλα αυτά στριφογυρίζουν δαιμονισμένα, ενώ στο βάθος του γκρεμού, σαλεύουν, ολοζώντανες και προκλητικές, κάπου 100, 000 ταινίες και τηλεοπτικές σειρές. Ο άνθρωπος, μπροστά στην εισβολή του φαινόμενου Streaming Platform/VOD η, αλλιώς, The Flix Syndrome. Aνήμπορος να αντισταθεί, σχεδόν υπνωτισμένος από χρώματα, εικόνες, ήχους και την υπόσχεση μιας ύστατης απόλαυσης, κλείνει τα μάτια και κάνει ένα βήμα στο κενό...
Ποια από τα παραπάνω είναι αλήθεια και ποια φαντασία; Στην προ-Netflix εποχή, όλα θα ανάγονταν στους φανταστικούς κόσμους του Ιουλίου Βερν και του Άρθουρ Κλαρκ. Σήμερα, όλα αποτελούν στυγνή, στεγνή πραγματικότητα που οι έμποροι του θεάματος ονομάζουν «απελευθέρωση του δεσμώτη θεατή» αλλά οι ψυχίατροι ανά τον κόσμο, ανησυχούν μπροστά στη δημιουργία ενός ακόμη εθιστικού συμβόλου, πιο δυνατού, λένε, από το αλκοόλ και τον καπνό. Και το χειρότερο (η καλύτερο, για τις μάζες) είναι ότι βρισκόμαστε ακόμη στην αρχή του φαινομένου με την υπόσχεση ότι «τα καλύτερα έρχονται.»
Η ιστορία του streaming (τρόπου που βλέπει κανείς ψυχαγωγικό και άλλο περιεχόμενο από διάφορα μέσα αλλά πάντα αν έχει πρόσβαση στο διαδίκτυο) έχει μια συναρπαστική πλοκή βραδείας εξέλιξης που κάποτε ίσως γίνει και μεγάλη τηλεοπτική σειρά. Η πρώτη απόπειρα μετάδοσης μέσω διαδικτύου, χρονολογείται στις αρχές του ’90 με την εφεύρεση του Real Player, προϋπήρξε όμως η πρώτη επίσημη εμφάνιση του VOD (video on demand) όταν το συνδρομητικό καλωδιακό δίκτυο HBO, το 1975 καθιέρωσε (με δορυφορική μετάδοση, άρα χωρίς καλώδιο) τη συνδρομητική πρόσβαση σε ταινίες και, αργότερα, σειρές. Η διαδικτυακή «πρώτη» του VOD ήταν το 2005 με την εμφάνιση του YouTube που, μετά, έγινε ο επίσημος «κλεπταποδόχος,» επιτρέποντας σε κάθε χρήση να «ανεβάζει» ανεξέλεγκτα ο,τι ήθελε. Και η αγωνιώδης πλοκή επιτυχίας και αποτυχίας, κορυφώνεται με τη μετάλλαξη του Netflix, εταιρίας που νοίκιαζε DVD μέσω ταχυδρομείου, σε γίγαντα δισεκατομμυρίων.
Απο το Video Club στο VOD
Ήταν αυτός ο θρίαμβος του Netflix που άνοιξε σύντομα την όρεξη των γιγάντων με δυο δυσάρεστα αποτελέσματα για τον αυτοκράτορα Χάστινκς και τον υπασπιστή του, τον Τεντ Σαράντος: Πρώτα τα μεγάλα στούντιο απέσυραν όλες τους τις ταινίες με τη λήξη βραχυχρόνιων συμβολαίων και στέρησαν το Netflix από σημαντικούς τίτλους-μαγνητες για νέους συνδρομητές, κι έπειτα δημιούργησαν αμέσως τη δική τους πλατφόρμα, επιβεβαιώνοντας το θεώρημα του Χόλιγουντ ότι «όλα είναι θέμα περιεχομένου.» Το HBO Max είχε ήδη σημαντική ταινιοθήκη, όλα της Paramount πήραν τον δρόμο για το Paramount+, η Disney έβγαλε πλατφόρμα γεμάτη από τις κλασικές ταινίες της αλλά και νέες σειρές και η ιστορική MGM… πουλήθηκε στην Amazon που είχε ανάγκη «περιεχομένου» αλλά και έτοιμου δημιουργικού επιτελείου για νέες παραγωγές. Για την τσέπη του Τζέφ Μπέζος, δεν ήταν τίποτα τα εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια που πλήρωσε. Παρ’ όλα αυτά, η Amazon διατήρησε την MGM+ πλατφόρμα άνοιξε όμως διάπλατα την πόρτα στους τζαμπατζήδες με τη Freevee της, με χιλιάδες ταινίες δωρεάν, αν δεν σε πειράζει να βλέπεις κάθε τόσο μια-δυο διαφημίσεις. Όπως π. χ. κάνει το ντόπιο μας Star Channel, όπου όμως οι διαφημίσεις δεν είναι 1-2 σποτς αλλά 10 και πλέον ολόκληρα λεπτά, τόσο που να ξεχνάς τι είδες πριν.
Ο πρόδρομος της σημερινής ολοκληρωτικής απελευθέρωσης του θεατή από την «προγραμματισμένη τηλεόραση» ήταν στα τέλη του ’70, το οικιακό βίντεο, γνωστό και ως VHS η Beta, όπου λίγο μετά τα γεννητούρια του, δημιουργήθηκε η επέλαση μικρομάγαζων αλλά και γιγάντων που άκουγαν στο όνομα Video Club. Ο θεατής πια «έγραφε» το αγαπημένο του πρόγραμμα για να το δει αργότερα, ο θεατής «πεταγόταν» στο συνοικιακό βίντεο κλαμπ για να πάρει μια ταινία. Υποκείμενος κι εγώ στη μόδα της εποχής, άνοιξα (1978) το πρώτο βίντεο κλάμπ (Video Club of Greece) που κυκλοφόρησε και τις πρώτες ταινίες με ελληνικούς υποτίτλους. Kαι επι βασιλείας VHS η διεθνής παραγωγή υιοθέτησε εγκάρδια τα B και C movies, ταινίες κατα κανονα αρπακολικές, που όμως (πολλές απ’ αυτές) καθιερώθηκαν ως cult movies.
Το VHS ομως ηταν και η μάνα της πειρατείας, αφού όσο καιρό υπήρχε μόνο φιλμ, ήταν οικονομικά αδύνατον να... αντιγράψει κάποιος ένα φιλμ 35mm, πράγμα που έγινε απλούστατο αν ο ιδιος "κάποιος" είχε δυο μηχανήματα VHS.
O θανατός σου, η ζωή μου
Για πολλά χρόνια, το βίντεο κλαμπ ήταν νεότευκτο κοινωνικό status, νέος προσφιλής τόπος γνωριμιών. Κι αν δεν ήσουν μέλος, δεν ήσουν in. Παντως, κάποια στιγμή, ήρθε η κόπωση της ιεροτελεστίας. Νύχτα βροχερή και κρύα, άντε τώρα να τρέχεις στο βίντεο κλαμπ, να κοιτάς στα ράφια μια-μια τις κασέτες, να βρεις μια τελευταία που δεν έχεις δει, να κάνεις τη διαδικασία της ενοικίασης. Η κόπωση συνέπεσε με τη μετάλλαξη της κασέτας σε δίσκο, και του VHS σε DVD αλλά και γι αυτό, ο θεατής στο βίντεο κλαμπ έπρεπε να πάει.
Το κατάλαβε ο νεαρός Ρεντ Χάστινγκς (που είχε ήδη φτιάξει ένα λογισμικό και είχε εισπράξει 750 εκ δολάρια από την πώλησή του!) έφτιαξε, το 1997, την εταιριούλα Netflix που έκανε τη ζωή του θεατή πιο εύκολη: με μια μικρή συνδρομή και μικρό κόστος, έστελνε το/τα DVD της επιλογής του στο σπίτι, με το ταχυδρομείο και με τον ίδιο τρόπο επιστρέφονταν στη Netflix. O γίγας-ανταγωνιστης της Netflix τον καιρό εκείνο ήταν το Blocklbuster Video, πανίσχυρη αλυσίδα βίντεο κλαμπ, που υπέκυψε κάποια στιγμή στο μοιραίο και χρεοκόπησε, ενώ η εταιρία του Xάστινγκς έζησε αν και αντιμετώπισε κι εκείνη προβλήματα κόστους και διακίνησης.
Από ιστορίες χρεοκοπίας και επιτυχίας, γεννήθηκε το 2007 η νέα Netflix που εγκατέλειψε την ενοικίαση των ετοιμοθάνατων DVD και πρότεινε κάτι συγκλονιστικό: Την πλατφόρμα VOD όπου ο θεατής πια, χωρίς να κάνει ρούπι από τον καναπέ του, θα επέλεγε και θα έβλεπε, σε άριστη ποιότητα, ταινίες και σειρές. Ο οραματιστής Χάστινγκς (σήμερα με περιουσία πάνω από 5 δις δολάρια) ανακάλυψε έναν υπαλληλάκο βιντεοκλάμπ, ελληνικής καταγωγής, τον Τεντ Σαράντος και του ανέθεσε το «περιεχόμενο» της πλατφόρμας που, στην αρχή, είχε μόνο αγορασμένες ταινίες και σειρές, μέχρι που ο Σαράντος έπεισε τον Χάστινγκς να κάνουν αποκλειστικό περιεχόμενο και μάλιστα πανάκριβο, με τη σειρά των 100 εκ. δολαρίων House of Cards.
H Νetflix ήταν πια σε ένα δρόμο χωρίς επιστροφή και τα αμερικάνικα στούντιος, αρχικά ευτυχή που είχαν πρόσθετο εισόδημα πουλώντας ταινίες στη Netflix, κοιμόνταν τον ύπνο του δικαίου, γιατί δεν ήξεραν πόσο τεράστιο ήταν εκείνο το ασήμαντο "κουτάκι" που άνοιγαν διάπλατα.
Από την οραματίστρια Netflix εκείνης της πειραματικής εποχής, η σημερινή πλατφόρμα δεν έχει πολλές διαφορές στη φιλοσοφία, αλλά τώρα, με 260 εκατομμύρια χρήστες σε όλο τον κόσμο, οι παραγωγές είναι της τάξης των 300 εκατομμυρίων, η Netflix «αγοράζει» μεγάλα ονόματα στο καστ και στη δημιουργία (μόνο ο «αέρας» που πλήρωσε στους δημιουργούς του Game of Thrones για να τους πάρει από το HBO ήταν 300 εκ δολάρια) και ενώ το 90% του περιεχόμενου είναι για τα σκουπίδια, η Netflix ουδόλως νοιάζεται, ακόμη και όταν χάνει βροντερά και θεαματικά, εκατομμύρια συνδρομητών και η μετοχή της κλυδωνίζεται. Ο Σαράντος συνεχίζει να ξοδεύει ασυλλόγιστα (ως συν-διευθύνων σύμβουλος πια, μαζί με τον Χάστινγκς) αλώβητος από το γεγονός ότι πολλές υπερπαραγωγές είναι... πατάτες. Άλλωστε, και οι «πατάτες» της πλατφόρμας επιβραβεύονται από εκατοντάδες εκατομμύρια θεατών. Σε τετοιες «πατατες» επενδύεται και η υποκριτική πολυπολιτισμικότητα της πλατφόρμας, δηλαδή οτι 40% των «αποκλειστικών» είναι σε άλλες γλώσσες και περιεχόμενο (για πέταμα) απο την Ινδία, την Ασία, τη Ρωσία με μερικά ψήγματα ελληνικών ταινιών και σειρών.
Η διαφορά του Netflix απο τις άλλες πλατφόρμες είναι η υπεραπόδωσή του σε αποκλειστικό περιεχόμενο όσο ακόμη το Amazon Prime προετοιμάζει κακλυσμό originals με το επιτελείο της MGM**. Μια πρόσφατη «καταμετρηση» δείχνει το original content (δεν το έχει κανείς άλλος, όχι όμως ότι όλα ειναι αυθεντικό περιεχόμενο) να βρισκεται στο 50% του συνόλου. Στο Netflix εξακολουθουν να παρέχουν ταινίες και σειρές η Sony και η Universal.
** Σημειώνουμε πάντως την απληστία και των δύο, που, ενω εισπράττουν παχουλές συνδρομές, προσθέτουν η θα προσθέσουν στο εισόδημά τους και διαφημίσεις.
Eθισμός α λα ελληνικά
Ένα σημαντικό κεφάλαιο της made in Greece ιστορίας του VOD και του streaming, γράφεται αποκλειστικά από το «παιδί» του Κωνσταντίνου Ζούλα που ακούει στο όνομα ErtFlix και που είναι το πρώτο και μοναδικό δωρεάν της χώρας. Το Ertflix υπήρξε κατά κάποιο τρόπο ανταποδοτικό στο πολύ χαμηλό τέλος που πληρώνει ο καταναλωτής ηλεκτρικής ενέργειας στον λογαριασμό του, όμως ήταν ακρογωνιαίος λίθος στην αποκατάσταση της αρνητικής φήμης της ΕΡΤ. Φυσικά και δεν θα αρκούσε μόνο η Ertflix για μια τέτοια ριζική μεταστροφή της κοινής γνώμης, αλλά συντέλεσε τα μέγιστα στο συστηματικό «ξαναχτίσιμο» της δημόσιας τηλεόρασης. Αναρωτιέμαι, μάλιστα, γιατί το Μαξίμου, η ΝΔ, η κυβέρνηση δεν έχουν καμαρώσει συχνά, θαρραλέα και δημόσια για τη νέα ΕΡΤ και τα άλματα που έκανε μετά από λήθαργο τόσων δεκαετιών.
Ο Ζούλας είχε επίσης το θάρρος να εγκρίνει και την παραγωγή της «Έρημης Χώρας», μιας τολμηρής, ανορθόδοξης σειράς που τον δικαίωσε, πετυχαίνοντας πρωτοφανή νούμερα τηλεθερασης στην Ertfix.
Συνδρομητικά VOD της χώρας μας, είναι το Cosmote, η Νοva/Wind/EON, η Vodafone, η Disney+, η AppleTV+ το ΑΝΤ1+, το Cinobo, η Cinesquare και η Strada. Kαμία από αυτές τις πλατφόρμες δεν είναι δωρεάν.
Γνωριζοντας τα παρασκηνια των «δικαιωματων» δεν αναρωτιέμαι γιατι δεν υπάρχει πλαφόρμα FinosFlix με όλες τις θαυμάσιες ταινίες του Φινου, η KaragiannisFlix με τη μεγάλη ταινιοθήκη που άξια διαχειρίζεται η Πέγκυ Καρατζοπούλου; Μα είναι απλό, αυτά τα φιλμ αποτελούν το «αίμα» της συμβατικής τηλεόρασης, πωλούνται επι μη αποκλειστικής βάσης, παίζονται σε όλα τα κανάλια και αποφέρουν, ανέξοδα, εισόδημα πολλών εκατομμυρίων.
Mόνο η Netflix έχει πάνω απο μισό εκατομμύριο συνδρομητές στη χωρα μας, με τη Βραζιλία και τη Γερμανία να κρατουν τις πρώτες θέσεις με πάνω απο 15 εκ. συνδρομητές η κάθε μία. Πάντως οι ντόπιες πλατφόρμες (Cosmote, EON) εχουν λιγο η μηδενικό αυθεντικό προϊον δικής τους παραγωγής και βασίζουν τον «σκληρό πυρήνα» των συνδρομων τους στα αθλητικα και στη μερική αδυναμία της Digea να καλύψει ολόκληρη την ελληνική επικράτεια. Η προσφορά τους σε φιλμ και ταινίες ειναι, το λιγότερο, χλωμή.
Σπίτι χωρις Netflix δεν νοείται
Πού μας οδηγεί όλη αυτή η αφήγηση; Στο συμπέρασμα πως η εθιστικότητα του VOD που σκόνταφτε, για πολλούς, στη μηνιαία συνδρομή, τώρα πια μετατρέπεται σε πανδημία, αφού επικρατούν τα «δωρεάν,» με χιλιάδες ταινίες και σειρές. Για τον Έλληνα καταναλωτή που δεν μιλάει/διαβάζει αγγλικά, υπάρχει ένα ευεργετικό ανάχωμα: με εξαίρεση το Netflix και το Amazon (συν τις ντόπιες πλατφόρμες) κανένα άλλο (συνδρομητικό ή μη) streamer δεν έχει ελληνικούς υπότιτλους και τα περισσότερα δεν επιτρέπουν σύνδεση εκτός Αμερικής. Το τελευταίο, όμως, για τον μανιώδη χρήστη του διαδικτύου, λύνεται με ένα απλό VPN που μετατρέπει το ΙΡ του υπολογιστή σε αόρατο ή το κάνει αμερικάνικο, αγγλικό, γερμανικό και έτσι επιτυγχάνεται η πρόσβαση του Έλληνα (νομότυπα) σε περιεχόμενο που κανονικά δεν θα έβλεπε ποτέ στη χώρα του. Και εδώ το «περιοριστικό» είναι ότι δεν μπορείς εύκολα να βάλεις VPN στις πανέξυπνες τηλεοράσεις αλλά μόνο στον υπολογιστή και το κινητό. Για όσους λοιπόν προτίθενται να δοκιμάσουν, να τα περιεχόμενα των βασικών VODάδικων και αμέσως μετά, τα περιεχόμενα του Tubi**(αυτοκράτορα των free) και των μικρότερων αδελφών του:
- Prime Video — 6, 985 συνολικά φιλμ και σειρές (409 φιλμ υψηλής ποιότητας)
- Netflix — 4, 091 (447)
- HBO Max — 2, 586 (517)
- Paramount+ — 2, 257 (90)
- Peacock Premium — 2, 051 (104)
- Disney+ — 1, 129 (152)
- Hulu — 1, 019 (86)
- Discovery+ — 417 (13)
** Tubi είναι ο γίγας των δωρεάν streamers με εισόδημα που προέρχεται από διαφημίσεις, ένθετες στις ταινίες. Εδώ ο θεατής μπορεί να βρει 47,000+ταινιες και σειρές, συν 200 live τηλεοπτικά κανάλια χωρίς καμιά απολύτως χρέωση.
Πολύ πιο κάτω, το Vudu με 11,000 ταινίες και σειρές και ακολουθούν πολλά δευτερότριτα δωρεάν αλλά πάντα με γεωγραφικό περιορισμό.
Η προσωπική μου επιλογή και σαν film maker αλλά και σαν θεατή, είναι το Tubi. Mόλις χθες βρήκα και είδα ξανά, εκείνο το μοναδικό θρίλλερ Eye of the Needle με τον Ντόναλντ Σάδερλαντ. Το είχα δει δεκαετίες πριν και ένιωσα σχεδόν ότι βλέπω το φιλμ για πρώτη φορά. Για μένα, βέβαια, το Tubi είναι και «οικοδεσπότης» όλων των ταινιών μου, και είναι όλες σε άψογη HD έκδοση, με θαυμάσιο ήχο και εικόνα (πολλή από αυτή την δαπανηρή επεξεργασία έγινε στη Stefilm του Άγγελου Αργυρούλη, με ηχητικές επεμβάσεις από το Sierra Studio) και όλες με αγγλικούς υποτίτλους. Όμως όλα μου τα φιλμ υπάρχουν και στο Prime Video της Amazon και σε πολλές άλλες πλατφόρμες. Μια απόδειξη/υπενθύμιση για τους δημιουργούς, ότι μια καλή, προσεκτική δουλειά σε φιλμ 35mm που έγινε το 1975, μπορεί να γίνει εύκολα 4Κ και να μη δείχνει καθόλου γερασμένη, αντίθετα π. χ. με άλλα media όπως το βίντεο που, με όποιο ΑΙ του κάνεις αναβάθμιση, πάντα βίντεο θα μένει.
Πάντως, όπως σε παλιές δεκαετίες έλεγαν «δώσε μου μια Κολυνός Κολγκέϊτ» έτσι βλέπω να καθιερώνεται «θέλω μια συνδρομή Netflix Ντισνεϊ.»
Ταξιθεσία σε σκοτεινή αίθουσα
Οδηγίες... ταξιθεσίας για τους μη απολύτως γνώστες, για περπάτημα στη δαιδαλώδη διαδρομή προς την ψυχαγωγία, επειδή οι πολλαπλές επιλογές έχουν καταλήξει να είναι καταπίεση. Είναι κάτι σαν τα παλιά σινεμά, που σε πήγαινε στη θέση σου ο ταξιθέτης με τον φακό αναμμένο και το φωτεινό του δάχτυλο να δείχνει μια πολυπόθητη άδεια θέση. Ήταν κι αυτό μέρος της μοναδικής ψυχαγωγίας που άπλετα προσέφερε το σινεμά, σαν αίθουσα, σαν τελετουργία, σαν σημαντικό γεγονός. Όλα εκείνα που αντικαταστάθηκαν με click, fast forward και delete.
** Ο βαθμός δηλώνει το παρελθόν του χρήστη (Α έχει δει πολλές ταινίες και σειρές, Β μέτρια ενασχόληση, Γ σχεδόν «παρθένος.») Όσο περισσότερα φιλμ και σειρές έχει δει κάποιος, τόσο πιο δύσκολη θα είναι η αναζήτηση καλού περιεχομένου. Παίρνω για παράδειγμα τον εαυτό μου, που αν "τρέξω" 100 τίτλους του Netflix, έχω ήδη δει τους 90 και τους άλλους 10 δεν θα τους έβλεπα με τίποτα.
Για όσους θέλουν ταινίες και σειρές με (οπωσδήποτε) ελληνικούς υποτίτλους: Εrtflix, Cosmote, EON, Νetflix, Vodafone, Disney+, Apple+, ANT1+. Mιά σύγκριση ανάμεσα τους θα δείξει ότι υπάρχουν πολλές συμπτώσεις περιεχομένου, με δεδομένο πια ότι ταινίες και σειρές σπάνια πωλούνται «αποκλειστικά.» Όλα τα παραπάνω, είναι ιδανικά για κατηγορία Γ, πάντως αν ο χρήστης ψάχνει για μεγάλες και πρόσφατες ταινίες, θα απογοητευτεί, το 90% του περιεχομένου είναι φιλμ και σειρές που δεν θα ήθελε ποτέ να δει. Αν όμως η επιλογή είναι ανάμεσα σε ένα κάλο B-movie και το Analyze This που το Open παίζει ξεδιάντροπα για 38η φορά, η επιλογή δεν είναι δα και τόσο δύσκολη!
Για εκείνους που μπορούν να δουν περιεχόμενο με αγγλικούς η και καθόλου υποτίτλους: Απαραίτητο το VPN (το πιο αξιόπιστο βρίσκω το Nord VPN) που αποκτάται και εγκαθίσταται με πολύ απλό τρόπο. Βάζοντας το ΙΡ π. χ. στις ΗΠΑ, ο χρήστης έχει πρόσβαση στο Amazon Prime Video με πλούσιο περιεχόμενο αλλά και στις δωρεάν πλατφόρμες. Αν κάποιος έχει π. χ. λογαριασμό Netflix στην Ελλάδα, μπαίνει στο αμερικάνικο Netflix που έχει κάπως διαφορετικό περιεχόμενο. H χρήση VPN είναι νόμιμη και εκτός των άλλων, κάνει το IP σας αόρατο, αφού συνδέεστε μέσω server και χρησιμοποιείτε ένα εντελώς τυχαίο IP. Mε χρήση VPN μπορείτε να βλέπετε συνδρομητικά (αρκεί να έχετε συνδρομή) και δωρεάν πλατφόρμες σε οποιαδήποτε χώρα επιλέξετε, όπως π. χ. το Stan στην Αυστραλία που έχει και δικής του παραγωγής σειρές και ταινίες. Μ’ άλλα λόγια, ανοίγετε μια πόρτα ψυχαγωγίας (και ίσως ενημέρωσης) που δεν έχει πια γεωγραφικό περιορισμό. Tέλος, χρήστες που θέλουν υποτίτλους άλλων γλωσσών, τόσο το Netflix όσο και το Amazon εξυπηρετούν τις βασικές γλώσσες Γαλλικών, Γερμανικών κλπ και τις πιο «εξεζητημένες» αναζητήστε τις στις τοπικές εκδόσεις των δυο αυτών μεγάλων. Η εξερεύνηση του ιστότοπου για περιεχόμενο, θα μπορούσε στο μέλλον να έχει καταγραφεί ως άθλος όμοιος με εκείνους του Ηρακλή.
Ιδιωτική ζωή; Το άλλο με τον Τοτό, το ξέρετε;
Μαζι με τις «ευκολιες» στις πλατφόρμες VOD ήρθε παράλληλα και η εισβολή στην ιδιωτική ζωή των θεατών, αφού κάθε πλατφόρμα καταγράφει, μελετά και παρέχει και σε τρίτους (έναντι αμοιβής) τις επιλογές μας, έτσι που να έχουμε πάνω-πανω και μια «ζώνη» με όσα αφήσαμε ημιτελή, να ξεκινά η ταινία από το σημείο που την αφήσαμε, αλλά και να παίρνουμε... προτάσεις για ταινίες που «πιθανόν να μας αρέσουν.» Δηλαδή «πρόσεχε, σε βλέπουμε κι ας νομίζεις οτι εσυ μας βέπεις.»
Η εισβολή αυτή ειχε ηδη ξεκινησει με τις μεγάλες κατασκευάστριες εταιρίες τηλεοράσεων, να «κρύβουν» στο λογισμικό τους (με τρόπο που δεν αλλάζει) τα λεγόμενα pop-up commercials κι ενώ εσύ βλέπεις μια άκρως συγκινητική η αγωνιώδη σκηνή, πετάγεται κάτω δεξιά το “πάτησε το κόκκινο κουμπί” (διαφήμιση καναλιού) ή, σε χειρότερη περίπτωση, η οθόνη σου μικραίνει κατά 60% με το υπόλοιπο το καταλαμβάνει μια πληρωμένη διαφήμιση για τη Μαρία που δεν κλείνει τη βρύση..
Streaming. Ου γαρ έρχεται μόνο.
