Η σειρά αληθινών εγκλημάτων του Netflix «American Nightmare» αφηγείται τη φρικτή δοκιμασία της απαχθείσας Denise Huskins και τον ρόλο που μπορεί να έπαιξε η ταινία του Ντέιβιντ Φίντσερ «Το κορίτσι που εξαφανίστηκε» (Gone Girl) του 2014 στο πώς της φέρθηκαν οι Αρχές.
Τον Μάρτιο του 2015, μια γυναίκα από το Vallejo της Καλιφόρνια, η Denise Huskins, απήχθη στη μέση της νύχτας από το σπίτι του φίλου της, κρατήθηκε όμηρος για 48 ώρες και βιάστηκε. Ωστόσο, κατά την απελευθέρωσή της, όπως περιγράφεται λεπτομερώς στο νέο ντοκιμαντέρ του Netflix, American Nightmare, όχι μόνο κατηγορήθηκε από την αστυνομία ότι ενορχήστρωσε την τρομακτική δοκιμασία, αλλά η περίπτωσή της συνδέθηκε με το Gone Girl, την ταινία του 2014 που διασκευάστηκε από το best-seller θρίλερ της Gillian Flynn του 2012, τόσο από τα μέσα ενημέρωσης, όσο και, όπως φέρεται, από έναν ερευνητή πράκτορα του FBI.
Η υπόθεση της ταινίας Gone Girl
Στην ταινία, μια ψυχοπαθής γυναίκα, η Amy, (την οποία υποδύεται η Rosamund Pike) καταστρώνει ένα περίπλοκο σχέδιο και σκηνοθετεί τη δική της απαγωγή για να τιμωρήσει τον σύζυγο και την οικογένειά της.
Στην πραγματικότητα για τη Huskins, αυτός ο ψευδής χαρακτηρισμός και η κατάφωρη απονομή δικαιοσύνης βίασαν ξανά ένα ευάλωτο θύμα. Στο δεύτερο επεισόδιο της τριμερούς σειράς - με υπότιτλο «Gone Girl» και με πλάνα από την ταινία - η Huskins ξαναζεί τη δυσπιστία που δέχτηκε όταν δραπέτευσε από την αιχμαλωσία της και στη συνέχεια βρέθηκε υπό ανάκριση σε ένα αστυνομικό κρατητήριο ως ύποπτη. «Τις τελευταίες 48 ώρες ζούσα από στιγμή σε στιγμή, προσπαθώντας να επιβιώσω», λέει. "Το τελευταίο πράγμα που σκέφτεσαι είναι: 'Αν επιβιώσω, πρέπει πραγματικά να βεβαιωθώ ότι όλα αυτά είναι πιστευτά'».
Η υπόθεση απαγωγής και βιασμού της Huskins
Οι λεπτομέρειες της υπόθεσης της Huskins ήταν σίγουρα εντυπωσιακές, τόσο που η αστυνομία δεν μπορούσε να φανταστεί ότι ήταν αληθινή. Όσον αφορά την εν λόγω νύχτα, η Huskins και ο φίλος της, ο Aaron Quinn, έδωσαν και οι δύο την ίδια περιγραφή: τους έδεσαν εισβολείς με στολές, τους χορήγησαν με τη βία ηρεμιστικά φάρμακα και τους κάλυψαν τα μάτια με μαύρα γυαλιά, ενώ ένα προηχογραφημένο μήνυμα τους έλεγε ότι η Huskins θα απαχθεί και θα απελευθερωθεί 48 ώρες αργότερα έναντι λύτρων. Όταν ο Quinn ξύπνησε, η Huskins είχε απαχθεί και είχε μηνύματα που απαιτούσαν δύο πληρωμές ύψους 8.500 δολαρίων για να την αφήσουν ελεύθερη, με τον όρο να μην καλέσει την αστυνομία.
Η αστυνομία του Vallejo ενεπλάκη, αλλά μόλις άρχισαν να αποδίδουν την απαγωγή στo Quinn, η Huskins εμφανίστηκε ξανά 400 μίλια μακριά στο Huntington Beach, κοντά στα σπίτια των γονιών της. Λέει ότι της είχε πει ο απαγωγέας της ότι αν έλεγε στις αρχές ότι είχε πέσει θύμα βιασμού, θα σκότωνε την οικογένειά της, γι' αυτό και αρχικά το αρνήθηκε.
Γιατί δεν την πίστεψε η αστυνομία - Ο άδικος διασυρμός
Όμως την ίδια ημέρα της απελευθέρωσης της Huskins, ο εκπρόσωπος της αστυνομίας του Vallejo, υπαστυνόμος Kenny Park, δήλωσε σε μια συνέντευξη Τύπου γεμάτη κόσμο ότι η αστυνομία πιστεύει ότι το ζευγάρι είχε κατασκευάσει το όλο θέμα: «Ο κ. Quinn και η κ. Huskins έχουν λεηλατήσει πολύτιμους πόρους από την κοινότητά μας και έχουν αποσπάσει την προσοχή από τα πραγματικά θύματα της κοινότητάς μας, ενώ έχουν ενσταλάξει φόβο στα μέλη της κοινότητάς μας. Έτσι, αν μη τι άλλο, ο κ. Quinn και η κ. Huskins είναι αυτοί που οφείλουν σε αυτή την κοινότητα μια συγγνώμη».
Ο δικηγόρος της Huskins, Doug Rappaport, ισχυρίζεται στο ντοκιμαντέρ ότι την επόμενη ημέρα, αφού ένας πράκτορας του FBI πήρε συνέντευξη από τη Huskins, εξέφρασε αμφιβολίες στον Rappaport σχετικά με το αν η πελάτισσά του έλεγε την αλήθεια, λέγοντας: «Δεν έχετε δει την ταινία Gone Girl;», με σαφή αναφορά στην ταινία του Ντέιβιντ Φίντσερ ονομαστικά. «Πώς γίνεται αυτό το άτομο που έχει αναλάβει να διερευνήσει αυτό το έγκλημα να πιστεύει ότι είναι σαν μια ταινία του Μπεν Άφλεκ; Έτσι είναι το Χόλιγουντ. Αυτή είναι η πραγματική ζωή», προσθέτει ο Rappaport. «Είναι τόσο σίγουρος ότι έχει δίκιο - αυτό ονομάζεται προκατάληψη επιβεβαίωσης».
Στο ντοκιμαντέρ, οι δημιουργοί αναφέρουν ότι το FBI δεν έχει δώσει στη δημοσιότητα ηχογράφηση αυτής της συνέντευξης. Το BBC Culture επικοινώνησε με το FBI για σχόλια, αλλά αρνήθηκαν να απαντήσουν.
Ως αποτέλεσμα, τις εβδομάδες που ακολούθησαν, ο Τύπος έτρεξε με αυτούς τους ισχυρισμούς περί φάρσας, με τίτλους που έπαιζαν με τον συνειρμό του Gone Girl, καθώς η ταινία ήταν πολύ νωπή στο μυαλό των ανθρώπων, αφού κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 2014. Το ABC News πρωτοστάτησε με τον τίτλο «Υποτιθέμενη απαγωγή της Denise Huskins: Τι Γνωρίζουμε για την υπόθεση Gone Girl στην Καλιφόρνια», ενώ στο Ηνωμένο Βασίλειο, η εφημερίδα Metro ανέφερε τις λανθασμένες υποψίες των αρχών: «Η πραγματική Gone Girl 'σκηνοθέτησε τη δική της απαγωγή', λέει η αστυνομία».
Μια αμφιλεγόμενη μυθοπλασία
Από την κυκλοφορία του, το «Gone Girl] ως μυθιστόρημα το 2012 - το οποίο πούλησε 20 εκατομμύρια αντίτυπα μέχρι το 2019 - μέχρι την κυκλοφορία της ταινίας το 2014, προκάλεσε πολλές δημόσιες συζητήσεις. Η Eliana Dockterman του περιοδικού Time αποτύπωσε και τα δύο άκρα του φάσματος σκέψης γύρω από αυτήν σε ένα άρθρο γύρω από την κυκλοφορία της ταινίας, γράφοντας ότι είναι τόσο «μια σεξιστική απεικόνιση μιας τρελής γυναίκας» όσο και ένα «φεμινιστικό μανιφέστο», και εξήγησε ότι αυτή η διττότητα είναι που κάνει την ταινία ενδιαφέρουσα.
Αλλά παρ' όλες τις καυτές τοποθετήσεις σχετικά με το βιβλίο και την ταινία, αυτό που δεν τέθηκε ποτέ προς συζήτηση είναι το κατά πόσον θα πρέπει να δίνεται η άδεια στη δημοφιλή κουλτούρα να δημιουργεί τέτοιου είδους σκοτεινούς, ύπουλους χαρακτήρες και πλοκές. Αυτό που αναδεικνύει το
«American Nightmare», ωστόσο, είναι ότι οι διωκτικές αρχές σίγουρα δεν θα έπρεπε να τον χρησιμοποιούν ως βάση για υποθετικές ανακρίσεις που διαιωνίζουν περαιτέρω το τραύμα σε βάρος των γυναικών που έχουν πέσει θύματα.
Η δημοσιογράφος Joan Smith, γράφοντας για την ταινία στην εφημερίδα The Guardian το 2014, επικεντρώθηκε σε αυτό που θεώρησε ότι η ταινία «ανακυκλώνει τους μύθους περί βιασμού... μια αηδιαστική διαστρέβλωση», υποστηρίζοντας ότι διαιωνίζει την υπόθεση ότι οι περιπτώσεις ψευδών καταγγελιών για βιασμό δεν είναι παρά εξαιρετικά σπάνιες. Μια έρευνα του 2023 έδειξε ότι το 16% των Βρετανών πιστεύει ότι οι μισοί ή περισσότεροι ισχυρισμοί βιασμού είναι ψευδείς, ενώ μελέτες σχετικά με πραγματικές περιπτώσεις ψευδών ισχυρισμών βιασμού - οι οποίοι είναι σχεδόν αδύνατο να τεκμηριωθούν με ακρίβεια - το πραγματικό ποσοστό τους κυμαίνεται από 0,5% όλων των ισχυρισμών έως 3-4%.
Είχε όμως δίκιο ο δικηγόρος της Huskins όταν είπε ότι η απίθανη αφήγηση του Gone Girl θα μπορούσε να έχει τόσο άμεσο αντίκτυπο ώστε να βοηθήσει να στραφούν οι διωκτικές αρχές εναντίον της πελάτισσάς του; Ίσως, λέει η Melissa Hamilton, καθηγήτρια Δικαίου και Ποινικής Δικαιοσύνης στο Πανεπιστήμιο του Surrey. «Ως άνθρωποι, ιδίως όσον αφορά τη διερεύνηση γεγονότων, θέλουμε μια ιστορία που να βγάζει νόημα για εμάς», εξηγεί. «Αντί να το σκέφτονται ως έγκλημα, οι ερευνητές συχνά σκέφτονται ότι πρέπει να κατανοήσουν τα κίνητρα των ανθρώπων και σύμφωνα με τα δεδομένα που τους δίνονται, ποια γεγονότα επιβεβαιώνουν μια ιστορία που τους βγάζει νόημα.
«Η σημασία μιας ταινίας όπως το Gone Girl είναι ότι έδωσε νόημα σε κάτι που αρχικά δεν είχε νόημα. Στην αρχή δεν το καταλαβαίνεις, αλλά η ομορφιά μιας τέτοιας ταινίας είναι ότι συνθέτει ένα παζλ που σε κάνει να λες "α, αυτό είναι παράξενο, αλλά τώρα τα καταλαβαίνω όλα". Αυτό μπορεί να τροφοδοτήσει τη μεροληψία επιβεβαίωσης που στη συνέχεια εφαρμόζεται σε αυτή την κατάσταση: "επειδή το κατάλαβα αυτό [στην ταινία], τώρα το καταλαβαίνω σε αυτή την κατάσταση"… Το γεγονός [ότι το FBI] βασίστηκε στο Gone Girl [είναι επειδή] ήταν μια ιστορία που ήταν διαθέσιμη σε αυτούς».
Απονομή δικαιοσύνης στην περίπτωση των Huskins και Quinn
Όσον αφορά τη δικαιοσύνη για τη Huskins και την Quinn, ο πραγματικός δράστης, ο Matthew Muller, συνελήφθη, χάρη στις προσπάθειες της αρχιφύλακα Misty Carausu και καταδικάστηκε σε 40 χρόνια φυλάκισης το 2017. Το 2018 η Huskins και ο Quinn έλαβαν διακανονισμό ύψους 2,5 εκατομμυρίων δολαρίων από την πόλη Vallejo, με την πόλη να παραδέχεται ότι «δεν υπάρχει καμία παράβαση». Η αστυνομία ζήτησε τελικά συγγνώμη, αλλά κανένας από τους αστυνομικούς που ενεπλάκησαν στην υπόθεση δεν τιμωρήθηκε πειθαρχικά και, όπως καλύπτεται στο ντοκιμαντέρ, ο επικεφαλής ντετέκτιβ της υπόθεσης, Mat Mustard, βραβεύτηκε ως αξιωματικός της χρονιάς το 2015.
Μιλώντας στο περιοδικό People το 2021, η Huskins δήλωσε: «Όταν με απήγαγαν, δεν ήξερα αν θα ζούσα για να δω άλλη μια μέρα. Και μετά να σου επιτίθενται άνθρωποι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όλη αυτή η ταμπέλα του "Gone Girl" - μια ολόκληρη περσόνα τοποθετήθηκε πάνω μου που δεν είχε καμία σχέση με το ποια είμαι».
Στο Gone Girl, το προνόμιο που δόθηκε στην Amy ήταν ότι η «απαγωγή» της έγινε αποδεκτή ως πραγματική. Στην πραγματική περίπτωση της Huskins, όπως αναφέρει ο America Nightmare, της το αρνήθηκαν αυτό, παρά το γεγονός ότι η δοκιμασία της ήταν αληθινή. «Δεν ξέρω τι πρέπει να μου συμβεί… να συμβεί σε οποιαδήποτε γυναίκα για να γίνει πιστευτή», λέει στο τέλος.
Πηγή: BBC