Πώς θα ήταν το Λονδίνο και η Νέα Υόρκη αν είχαν κατασκευαστεί κάποια πολύ συγκεκριμένα αρχιτεκτονικά έργα; Μια φίρμα εξέτασε τα αρχικά σχέδια και δημιούργησε ρεαλιστικές απεικονίσεις τού πώς θα έμοιαζαν οι δύο μεγαλουπόλεις.
Big Apple και Big Smoke. «Μεγάλο Μήλο» και... «Μεγάλη Αιθαλομίχλη». Νέα Υόρκη και Λονδίνο. ΗΠΑ και Βρετανία.
Η Νέα Υόρκη και το Λονδίνο υπήρξαν αντικείμενο διαφόρων αρχιτεκτονικών μεγαλεπήβολων έργων που, αν είχαν πράγματι κατασκευαστεί, θα είχαν αλλάξει ριζικά την εμφάνιση της κάθε πόλης.
Οι ειδικοί σε θέματα ακινήτων της λονδρέζικης φίρμας Barratt εξέτασαν ορισμένα από αυτά τα έργα και δημιούργησαν εξαιρετικά ρεαλιστικές απεικονίσεις τού πώς θα έμοιαζαν, όπως το αποτύπωσε το site του BigThink.
Ιδού λοιπόν το Λονδίνο και η Νέα Υόρκη που δεν έγιναν ποτέ. Για καλό ή για κακό.
Ένα monorail στο κεντρικό Λονδίνο
Από το 1950 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '60, το Λονδίνο είχε ήδη φρακάρει από όλα τα αυτοκίνητα που κατευθύνονταν στο κέντρο -το Λονδίνο ήταν (και είναι) εξαιρετικά ακατάλληλο να αντιμετωπίσει τεράστιους όγκους μηχανοκίνητων οχημάτων. Αλλά από τα τέλη της δεκαετίας του 1960, αυτό προτιμούσαν οι άνθρωποι.
Μια προτεινόμενη λύση για τα αυξανόμενα επίπεδα κυκλοφοριακής συμφόρησης ήταν η κατάργηση των λεωφορείων και η εγκατάσταση ενός monorail. Η προτεινόμενη διαδρομή για το Central London Monorail θα ακολουθούσε τη Regent Street, η οποία είναι αρκετά ευρεία και μεγάλη. Παρ' όλα αυτά, τα περισσότερα από τα μεγαλεπήβολα έργα μαζικών μεταφορών του Λονδίνου από τότε έχουν προχωρήσει, αλλά ακολουθώντας... υπόγεια διαδρομή.
Αεροδρόμιο Westminster City
Το Westminster City Airport προτάθηκε το 1934 στο περιοδικό Popular Science Monthly και το νέο αεροδρόμιο θα διέσχιζε τον Τάμεση ακριβώς δίπλα από το Κοινοβούλιο, μέχρι τη γέφυρα Lambeth. Ο διάδρομος προσγείωσης θα ήταν αρκετά μακρύς για την προσγείωση μονοκινητήριων αεροσκαφών.
Τα καύσιμα και τα αεροσκάφη θα αποθηκεύονταν κάτω από τον αεροδιάδρομο, αλλά η δομή θα εξακολουθούσε να είναι αρκετά υψηλή ώστε να επιτρέπει τη διέλευση των ψηλότερων ιστών των υψηλότερων πλοίων.
Η σύγχρονη εκδοχή του αεροδρομίου περιλαμβάνει μερικές αναβαθμίσεις: έναν κεκλιμένο διάδρομο για τη διευκόλυνση των απογειώσεων και μια παραποτάμια αίθουσα ελέγχου (στην απέναντι όχθη από το Κοινοβούλιο).
Πυραμίδα της πλατείας Τραφάλγκαρ
Όλοι γνωρίζουν την πλατεία Τραφάλγκαρ. Ένα άλλο όραμα ήταν ένα σχέδιο για την ανέγερση μιας πυραμίδας 300 ποδιών στην ίδια θέση, με 22 σκαλοπάτια, ένα για κάθε έτος των αγγλογαλλικών πολέμων του 19ου αιώνα. Η κορυφή της πυραμίδας θα ήταν υψηλότερη από τον καθεδρικό ναό του Αγίου Παύλου.
Ο ουρανοξύστης Crystal
Η Μεγάλη Έκθεση που πραγματοποιήθηκε στο Hyde Park το 1851 στεγάστηκε σε μια γιγαντιαία κατασκευή από γυαλί και μέταλλο, η οποία αργότερα μεταφέρθηκε στο Sydenham στο νότιο Λονδίνο, όπου έγινε γνωστή ως Crystal Palace.
Η περιοχή εξακολουθεί να ονομάζεται Crystal Palace, παρόλο που το κτίριο καταστράφηκε σε μια πυρκαγιά το 1936.
Ένας άνδρας που ονομαζόταν Charles Burton είχε ένα άλλο πιο θεαματικό σχέδιο για το Παλάτι της Έκθεσης. Αντί να το ανοικοδομήσει οριζόντια, γιατί να μη χρησιμοποιήσει τις τεράστιες προμήθειες γυαλιού και σιδήρου για να ανεγείρει ένα κάθετο κτίριο; Αυτό που πρότεινε ο Burton ήταν ένας ουρανοξύστης της βικτοριανής εποχής με πραγματικά γιγαντιαίες διαστάσεις. Στα 330 μέτρα, θα είχε περίπου το ίδιο ύψος με το The Shard, τον σύγχρονο ουρανοξύστη ακριβώς νότια του ποταμού.
Αν είχε ολοκληρωθεί, ο «Κρυστάλλινος Ουρανοξύστης» θα έμοιαζε εξαιρετικά φουτουριστικός για την εποχή του, αλλά είναι μάλλον καλύτερο που δεν επιχειρήθηκε ποτέ, καθώς είναι πολύ πιθανό το κτίριο να είχε καταρρεύσει κάτω από το ίδιο του το βάρος.
Το αεροδρόμιο στο Midtown Manhattan
Περιέργως, ανάμεσα στα πολλά σχέδια για τη Νέα Υόρκη που δεν υλοποιήθηκαν ποτέ, υπήρχε και ένα για ένα αεροδρόμιο στο κέντρο της πόλης και ακριβώς πάνω στο ποτάμι. Θα εκτεινόταν σε 144 τετράγωνα, από την 24η έως την 71η οδό και από την 9η λεωφόρο έως τον ποταμό Hudson. Τοποθετημένο 60 μέτρα πάνω από το επίπεδο της γης, το αεροδρόμιο θα διέθετε επίσης προβλήτες και αποβάθρες για να αγκυροβολούν τα πλοία.
Το σχέδιο δεν ήταν απλώς ένα όνειρο. Το MidTown Airport του Μανχάταν ήταν το πνευματικό παιδί του William Zeckendorf, ιδιοκτήτη του Chrysler Building και του Astor Hotel, μεταξύ άλλων αξιοθέατων.
Το 1946, το περιοδικό LIFE χαιρέτισε το σχέδιο ως «το ονειρεμένο αεροδρόμιο της Νέας Υόρκης». Ωστόσο, έμελλε να παραμείνει ένα όνειρο. Χωρίς αμφιβολία, το πρωτοφανές κόστος -τρία δισεκατομμύρια δολάρια, τότε- έπαιξε ρόλο.
Πολιτιστικό κέντρο του Roosevelt Island
Γνωστό από το 1973 ως Roosevelt Island, η στενή λωρίδα γης στον ποταμό East ήταν κάποτε το Blackwell's Island και γνωστό για τα πολλά πτωχοκομεία, νοσοκομεία και ψυχιατρικά άσυλα. Στις αρχές του 20ού αιώνα, ο Thomas J. George πρότεινε την ανάπλαση αυτού του μέρους σε ένα λαμπρό αστικό κέντρο. Στο σχέδιο του Τζορτζ κυριαρχούσε ένα μεγάλο δημοτικό κτίριο, το οποίο προοριζόταν να εξυπηρετεί τις ανάγκες όχι μόνο της ίδιας της Νέας Υόρκης αλλά και της «ευρύτερης Νέας Υόρκης». Το κτίριο φαινόταν σίγουρα κατάλληλο για έναν πολύ μεγάλο σκοπό. Από μόνο του, θα είχε μήκος επτά οικοδομικά τετράγωνα και ύψος κοντά στα 200 μέτρα.
Μνημείο του Ουάσινγκτον στην πλατεία Union
«Πιθανότατα δεν υπάρχει άλλη πόλη στον κόσμο στο μέγεθος της Νέας Υόρκης που να μην μπορεί να υπερηφανεύεται για ένα μόνο μνημείο που έχει ανεγερθεί για να τιμήσει κάποιο γεγονός της ιστορίας της», παραπονέθηκε η Broadway Journal το 1845. Κατά ειρωνεία της τύχης, ήταν η ίδια εφημερίδα που αντιτάχθηκε στα σχέδια του Κάλβιν Πόλαρντ για ένα μνημείο του Τζορτζ Ουάσινγκτον.
Το σχέδιο, το οποίο είχε ήδη εγκριθεί από την πόλη, θα έβλεπε ένα μνημείο 130 μέτρων να υψώνεται στην Union Square, σχεδόν διπλάσιο σε ύψος από οποιοδήποτε άλλο κτίριο στην πόλη εκείνη την εποχή. Το κτίριο από γρανίτη θα περιείχε μια βιβλιοθήκη αρκετά μεγάλη για 400.000 βιβλία.
Στον δεύτερο όροφο του κτιρίου θα υπήρχε ένα άγαλμα του Ουάσινγκτον που θα κρατούσε τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας και θα περιβαλλόταν από ξένους συμμάχους, όπως ο Λαφαγιέτ. Ωστόσο, η έλλειψη χρηματοδότησης απέτρεψε την κατασκευή του μνημείου.
Το 1856 εγκαινιάστηκε ένα πιο μικρό άγαλμα του Τζορτζ Ουάσινγκτον, χάλκινο και έφιππο, στην Union Square.
Το «τοτέμ» της Times Square
Η Times Square είναι ένα από τα must-see για τους επισκέπτες της Νέας Υόρκης. Κάθε χρόνο, περίπου 50.000.000 ξένοι επισκέπτονται την πόλη. Οι σημερινοί τουρίστες είναι πιο τυχεροί από εκείνους της δεκαετίας του 1970. Η σημερινή Times Square είναι φανταχτερή, με γιγαντοοθόνες που αναβοσβήνουν ειδήσεις και διαφημίσεις παντού και ανά πάσα στιγμή.
Πριν από περίπου μισό αιώνα όμως, τη δεκαετία του '70, η περιοχή ήταν κακόφημη και επικίνδυνη.
Το 1984, η Municipal Art Society και το National Endowment for the Arts προκήρυξαν έναν διαγωνισμό για ιδέες με σκοπό την αναζωογόνηση της πλατείας.
Ίσως η πιο εντυπωσιακή από τις περισσότερες από 500 συμμετοχές ήταν αυτή του George Ranalli. Πρότεινε έναν πύργο σε σχήμα στύλου τοτέμ, με μια γιγαντιαία σφαίρα στο κάτω μέρος της κατασκευής και μια βαθμιδωτή πυραμίδα προς την κορυφή. Ευτυχώς ή όχι, η Times Square καθαρίστηκε και ευπρεπίστηκε χωρίς την πρόσθετη βοήθεια του γιγαντιαίου τοτέμ.
