Με πιθανή εξαίρεση την Γιόκο Όνο, κανένας άνθρωπος δεν πέρασε ποτέ περισσότερο χρόνο με τη συντροφιά του Τζον Λένον, εκτός από την Τζουν Φέρλονγκ.
Φημισμένη για το υπέροχο χαμόγελο και τα βαθιά καστανά μάτια της, ήταν ίσως το πιο παραγωγικό μοντέλο μιας γενιάς, βγάζοντας τα ρούχα της, για περισσότερους από 25.000 καλλιτέχνες.
Η καριέρα της διήρκεσε έξι δεκαετίες. Έφτασε μέχρι τα στούντιο των Francis Bacon, Augustus John, Frank Auerbach και Lucian Freud, που την περιέγραψαν ως «εξωτικό πλάσμα με βαθύ, διεισδυτικό μυαλό».
Ωστόσο, ήταν ο παλιός της φίλος Τζον Λένον, που ίσως της χρωστάει τα περισσότερα, αφού τον απέτρεψε να αυτοκτονήσει το καλοκαίρι του 1958, όταν ήταν άγνωστος φοιτητής τέχνης. Οι δυο τους, είχαν αναπτύξει μια στενή φιλία στο Liverpool College of Art, όπου έβγαζε λεφτά, ποζάροντας για μαθήματα ζωγραφικής.
Ήταν εκεί, όπου μια μέρα συνάντησε τον 17χρονο τότε Τζον Λένον, να στέκεται μπροστά από έναν ανοιχτό φρεάτιο ανελκυστήρα, έχοντας μόλις μάθει για το θάνατο της αγαπημένης του μητέρας, Τζούλια, σε τροχαίο δυστύχημα. Κατάφερε να τον πείσει να φύγει και ειδοποίησε έναν από τους δασκάλους, ο οποίος τον έστειλε σπίτι με ταξί και με ένα μπουκάλι ουίσκι.
Σε μια άλλη περίπτωση, η Φέρλονγκ βοήθησε να πείσει τον Τζον Λένον, ο οποίος ήταν δέκα χρόνια νεότερος της, ότι το συγκρότημά του έπρεπε να υπογράψει συμβόλαιο με έναν επιχειρηματία που ονομαζόταν Μπράιαν Επστάιν.
«Ήρθε και μου είπε ότι είχε συναντήσει αυτό το άτομο που ονομάζεται Επστάιν. Είπε ότι “θέλει να μας μανατζάρει”. Του είπα: Τι έχεις να χάσεις;». Ξέσπασε σε γέλια και είπε: “Ναι, αυτό είναι σωστό, τι έχουμε να χάσουμε;”».
Η μπάντα υπέγραψε την επόμενη μέρα. «Δεν συνειδητοποίησε τι θα συνέβαινε μετά από αυτό. Νόμιζε ότι ήταν λίγο αστείο. Και φυσικά τα υπόλοιπα είναι ιστορία».
Η Φέρλονγκ, η οποία πέθανε στις 20 Νοεμβρίου 2020 σε ηλικία 90 ετών, πόζαρε επίσης γυμνή για άλλο ένα «σκαθάρι» και φοιτητή τέχνης στο κολέγιο. Ο Stuart 'Stu' Sutcliffe, ο αρχικός μπασίστας της μπάντας, έπαιξε με τους The Beatles στο Αμβούργο πριν φύγει για να συνεχίσει την καριέρα του ως καλλιτέχνης. Πέθανε από εγκεφαλική αιμορραγία σε ηλικία 21 ετών.
Η Τζουν και ο Τζον Λένον ανέπτυξαν γρήγορα μια φιλία, από τη στιγμή που ο διάσημος μουσικός, μπήκε σε μια από τις συνεδρίες ζωγραφικής της και ρώτησε αν θα ήταν «εντάξει» να τη ζωγραφίσει, με εκείνη να απαντά: «Πάρτε ένα καβαλέτο». Ο Τζον Λένον έμεινε για αρκετές ώρες και θα επέστρεφε τις επόμενες μέρες.
Η Τζουν, περιέγραψε με αξιομνημόνευτο τρόπο την πρώτη της συνάντηση μαζί του σε μια συνέντευξη: «ήταν «απλώς ένας κάτοικος του Λίβερπουλ, βρωμούσε ψάρια και πατάτες», είπε προσθέτοντας πως ήταν «λίγο επαναστάτης».
«Αν δεν του άρεσε η ιστορία της τέχνης, απλά θα έβγαινε από την αίθουσα. Συμπεριφερόταν σαν να ήταν ένα μεγάλο κοκτέιλ πάρτι και όσοι προσπαθούσαν να σχεδιάσουν σωστά, του έλεγαν: «Σκάσε και κάθισε και σχεδίασε». Και τότε αυτός μου έλεγε: «Θα επιστρέψω, πηγαίνω δίπλα για να δω τον Πολ [ΜακΚάρτνεϊ]».
Ο Τζον Λένον την καλούσε να ακούσει τα τελευταία του τραγούδια κατά τη διάρκεια των μεσημεριανών διαλειμμάτων. «Συνήθιζα να τον κοιτάζω και να σκέφτομαι: πού θα σε πάει το ταλέντο σου; Πού θα πας; Είτε θα φτάσεις στον πάτο, είτε στην κορυφή. Δεν θα υπάρχει τίποτα το ενδιάμεσο για εσένα».
Η Τζουν Φέρλονγκ ήταν ένα κορίτσι της εργατικής τάξης, η οποία είχε μπει στον επαγγελματικό κόσμο της τέχνης σε ηλικία 17 ετών, όταν γνώρισε τον καλλιτέχνη του Λίβερπουλ Don McKinlay σε ένα τοπικό διαφημιστικό πρακτορείο.
Της πρότεινε να εργαστεί ως μοντέλο στο κολέγιο τέχνης, για να κερδίσει επιπλέον χρήματα. Σύντομα ανακάλυψε την κλίση της και πόζαρε για καλλιτέχνες μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1990. «Μπήκα στο κολέγιο σε ηλικία 17 ετών και έφυγα στην ηλικία των 65 ετών», είπε.
«Σταμάτησα μόνο επειδή κουράστηκα. Είναι σωματικά εξαντλητικό, δεν είχε καμία σχέση με το σώμα μου. Υπήρχαν καλά σχέδια με μένα πιο μεγάλη, καθώς άλλαζε η φιγούρα μου, όπως και άλλα καλά με εμένα νεότερη. Μπορείς να δείχνεις καλός στα 17 ή στα 70, αλλά εξίσου μπορείς να φαίνεσαι απαίσιος, στην πραγματικότητα δεν έχει να κάνει με την ηλικία. Δεν είναι τι κάνεις σε αυτήν τη ζωή, είναι ο τρόπος που το κάνεις».
Η Τζουν δεν ντράπηκε ποτέ που γδυνόταν μπροστά από αγνώστους. Ωστόσο, μισούσε να την περιγράφουν ως γυμνό μοντέλο. «Το γυμνό έχει τόσο γλοιώδεις συνειρμούς», είπε. «Παρουσιάζει φωτογραφίες εκείνων των απαίσιων κοριτσιών που κάνουν μορφασμούς στις ταμπλόιντ και δίνει εντελώς την λανθασμένη εντύπωση του κόσμου της τέχνης στον οποίο συμμετείχα».
Η γύμνια ήταν αυστηρά επαγγελματική: «Αν ήσασταν ανασφαλής, απλά δεν θα το κάνατε», είπε, προσθέτοντας πως: «Σε ένα κολέγιο τέχνης οι άνθρωποι έχουν μόνο ένα πράγμα στο μυαλό τους: να κάνουν αυτό το σχέδιο...».
Οι συνάδελφοί της ήταν γυναίκες όλων των ηλικιών και σωμάτων, σε καμία από τις οποίες δεν προσδόθηκαν σεξουαλικά χαρακτηριστικά όπως είπε. «Υπήρχε μια τεράστια, παχιά γυναίκα, αλλά υπήρχε και εκεί και ο χαρακτήρας της, η πραγματική προσωπικότητα και αυτό ήταν που μετράει. Αν κοιτάξετε τους πίνακες του Ρέμπραντ είναι υπέροχοι, αλλά δεν είναι νεαρές, λεπτές γυναίκες - αυτό είναι τα κορίτσια του Page Three, όχι τα πραγματικά μοντέλα».
Η Τζουν Φέρλονγκ γεννήθηκε και έζησε για όλη σχεδόν τη ζωή της, στην οδό Falkner, μια πλέον διάσημη περιοχή. Κατά τη διάρκεια των αεροπορικών επιδρομών του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η οικογένειά της θα κρυβόταν στο Morrison Shelter, με τα σκυλιά τους. Τον Μάιο του 1941, μια βόμβα έπεσε στην οροφή του σπιτιού τους, αλλά οι γονείς της κατάφεραν να γλιτώσουν.
Όταν ξεκίνησε να ποζάρει ως μοντέλο στα τέλη της δεκαετίας του 1940, η Φέρλονγκ σύντομα ανακάλυψε ότι είχε μια ιδιαίτερη ικανότητα να παραμείνει ακίνητη για παρατεταμένες περιόδους, ακόμη και στα μη θερμαινόμενα στούντιο της εποχής. Ήταν επίσης διάσημη για τη συνέπειά της.
Τα χρόνια της στο Λίβερπουλ διακόπηκαν για λίγο μόνο, μένοντας στο Λονδίνο στις αρχές της δεκαετίας του '20, όταν εργάστηκε ως μοντέλο στο Royal College of Art, στο Central Saint Martins και στο Slade School of Fine Art, όπου έγινε φίλη με τον Lucian Freud, ο οποίος δίδασκε εκεί.
Ο Frank AuerBach και ο Francis Bacon τη ζωγράφισαν ως φοιτητές και ήταν επίσης φίλη με τον επίσης από το Λίβερπουλ, τον κριτικό και τζαζ μουσικό George Melly.
Αφού επέστρεψε στο Λίβερπουλ, οι φιλίες της με τα πιο καυτά ονόματα της βρετανικής τέχνης ήταν πηγή γοητείας για τον νεαρό Τζον Λένον. «Συνήθιζε να μου μιλάει για ώρες για αυτές και συνήθιζε να έρχεται εδώ στο σπίτι μου, προσκαλώντας με σε πάρτι», είπε.
Κάποτε, ο Τζον Λένον δανείστηκε τον παλιό ροζ κορσέ της γιαγιάς της και το διαμαντένιο κολιέ της, για να τα φορέσει σε μια φοιτητική παραγωγή της Σταχτοπούτας, στην οποία έπαιξε μια άσχημη αδελφή της ηρωίδας. «Και επέστρεψε με κάθε κομμάτι που του είχα δανείσει», είπε η Τζουν.
Τα τελευταία χρόνια, πραγματοποίησε εκθέσεις για μερικούς από τους πιο διάσημους καλλιτέχνες του Λίβερπουλ και έκανε διακοπές στη Μαγιόρκα κάθε καλοκαίρι με τον ζωγράφο George Wallace Jardine, έναν από τους στενότερους φίλους της.
Ο ποιητής και ζωγράφος από το Λίβερπουλ, Adrian Henri, την χαρακτήρισε «τόσο σταθερή όσο τα «Liver birds» (ένα μυθικό πλάσμα που είναι το σύμβολο της αγγλικής πόλης του Λίβερπουλ).
Αλλά σε αντίθεση με άλλες διάσημες μούσες, δεν απέκτησε ποτέ πολύτιμα έργα τέχνης ή εξαργύρωσε τις σχέσεις της. Εξετάζοντας τη φιλία της με τον Τζον Λένον, είπε κάποτε: «Αν θα κρατούσα όλα τα γράμματα που μου έστειλε, θα ήμουν στο ανθισμένο Νότιο Κένσινγκτον τώρα, σας το λέω».
«Οι άνθρωποι μου λένε τώρα: “Έχετε ζήσει μια μποέμ ζωή, έτσι δεν είναι;”», είπε σε μία από τις τελευταίες της συνεντεύξεις. «Από όσο γνωρίζω, όποιος θέλει να ζήσει μια ζωή καταλήγει εξαθλιωμένος. Προσπαθούσα απλά να συνεχίσω».