Η πανδημία έφερε στη ζωή μας μια μορφή που έγινε talk of the town. Μέσα από τις πρωινές ενημερωτικές εκπομπές και τα δελτία ειδήσεων έγινε σταρ των ημερών μια γυναίκα με ιδιαίτερο μπλε μακιγιάζ, η οποία ξετρέλανε τα μίντια με το στυλ της και προκάλεσε ακόμα και τον Τάκη Ζαχαράτο να την κάνει viral, σατιρίζοντάς την στο Instagram.
Η Ματίνα Παγώνη, διευθύντρια της Γ’ Παθολογικής κλινικής του νοσοκομείου Γεννηματάς και πρόεδρος της ΕΙΝΑΠ (Ένωση Ιατρών Νοσοκομείων Αθηνών Πειραιώς), ενώ βγαίνει συνεχώς στα κανάλια και κατσαδιάζει σαν αυστηρή διευθύντρια σχολείου τους ατίθασους Έλληνες που δεν τηρούν τα μέτρα του κορωνοϊού, έχει γίνει μια καλτ φιγούρα της post covid πραγματικότητας που δύσκολα ξεχνάς.
Γιατί όμως είναι τόσο δημοφιλής ενώ δεν μασάει τα λόγια της και γίνεται δυσάρεστη; «Ξεχώρισα γιατί λέω μόνο την αλήθεια ως μάχιμη γιατρός. Όταν κάποιος δεν μασάει τα λόγια του, μπορεί να σου φανεί σκληρός, αλλά τελικά τον εκτιμάς. Εκνεύρισα πολλούς όταν τους είπα να κάνουν Χριστούγεννα μόνοι. Έχω δεχτεί και επιθετικά μηνύματα μηνύματα, αλλά όταν με βλέπουν στο σούπερ μάρκετ μου λένε πως εκτιμούν ότι είμαι ειλικρινής», λέει στο iefimerida.gr.
Στον κόσμο μπορεί όντως να αρέσει η ειλικρίνειά της, τα κανάλια όμως που την καλούν και την ξανακαλούν έχουν σίγουρα κατά νου ότι η ιδιαίτερη εμφάνισή της είναι αυτή που την κάνει να ξεχωρίζει και να ανεβάζει την τηλεθέαση. Είναι σαν ροκ φιγούρα που τραγουδάει όμως όπερα. Σαν την σοπράνο Μονσεράτ Καμπαγιέ όταν μοιραζόταν τη σκηνή με τον ροκ σταρ Φρέντι Μέρκιουρι. Έχει κάποιες αντιθέσεις η προσωπικότητά της που προκαλούν πολύ ενδιαφέρον: Μια σοβαρή, καταξιωμένη επιστήμονας με φλούο μπλε σκιά στο μάτι, ξανθά μαλλιά με φουτουριστική, αεροδυναμική φόρμα αλά Θάτσερ, κόκκινο προσεγμένο μανικιούρ, φούξια ή πορτοκαλί κραγιόν και ιδιαίτερο στυλ στο ντύσιμο, με ένα μοντέρνο τουίστ, που δεν θα περίμενε εύκολα κανείς να δει σε μια γιατρό του δημόσιου συστήματος υγείας.
Οι απόψεις της είναι φιλελεύθερες ως προς το στυλ: «Μια γυναίκα που φοράει μίνι στα 70 μπορεί να μην είναι κοινωνικά αποδεκτή, αν της πηγαίνει όμως γιατί να μην το κάνει; Πρέπει να ξέρεις τι σου πηγαίνει. Δεν πρέπει να αλλάζεις το στυλ σου μεγαλώνοντας. Πρέπει όμως να το εξελίσσεις ανάλογα με την ηλικία σου και να απολαμβάνεις την κάθε δεκαετία. Δεν θα έκανα ποτέ κάποια επέμβαση στην εμφάνισή μου, μου αρέσει να βλέπω τον εαυτό μου να αλλάζει καθώς μεγαλώνω».
Η Ματίνα Παγώνη αντιμετωπίζει έξυπνα τα σχόλια για την εμφάνισή της και όταν την ρωτάς πώς είναι η ζωή της όταν οι κάμερες σβήνουν, σου απαντά: «Είμαι ο εαυτός μου, πάντα ήμουν. Δεν αλλάζω για τίποτα και για κανέναν. Όταν είδα το video του Ζαχαράτου που με σατίριζε γέλασα. Μιλήσαμε στο τηλέφωνο. Γελάσαμε πάρα πολύ. Αν δεν αντέχεις το χιούμορ, σημαίνει ότι έχεις κάποιο πρόβλημα με τον εαυτό σου».
Όταν τα φώτα της TV σβήσουν
Το πρωί που τη συνάντησα στο γραφείο της στο νοσοκομείο Γεννηματά, μέσα στην κλινική που διευθύνει -η οποία έχει μετατραπεί πλέον σε μία από τις πιο μάχιμες κλινικές covid-, είχε ήδη εμφανιστεί σε δύο πρωινές εκπομπές. Όταν μπήκα στο γραφείο της, μετά τον φωτογράφο μας, την πέτυχα μπροστά σε ένα ντουλάπι από φορμάικα, μέσα στο οποίο ήταν κρυμμένο ένα μίνι μπουντουάρ με καθρέφτη, να ανανεώνει το κραγιόν της.
Καθώς την κοίταζα να κρεπάρει τα μαλλιά της, αναρωτήθηκα τι θα συμβεί όταν όλη αυτή η ξαφνική δημοσιότητα -ικανή να απορυθμίσει ακόμα και τον πιο συγκροτημένο άνθρωπο- υποχωρήσει; Δεν θα βαριέται να επιστρέψει στην ήσυχη ζωή μιας επιτυχημένης γιατρού που ξυπνάει κάθε πρωί στις πέντε το πρωί και περνά τις μέρες της κλεισμένη σε ένα νοσοκομείο μέχρι αργά τη νύχτα; «Ο κύκλος της τηλεόρασης θα κλείσει για εμένα κάποια στιγμή. Είμαι συνειδητοποιημένη. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι οι ασθενείς μου, τα συνέδριά μου, η καθημερινότητα στο νοσοκομείο. Ζω μια συνηθισμένη ζωή. Δεν έχω ελεύθερο χρόνο. Μου αρέσει να κάνω τα ίδια και τα ίδια πράγματα. Δεν έχω προσωπική ζωή, δεν κάνω εύκολα νέους φίλους, πάω διαρκώς στα ίδια μέρη… Μπορεί να ακούγεται βαρετό αλλά δεν μπορώ να το αλλάξω αυτό».
Όμως κάθε άλλο παρά παρά βαρετή είναι. Και το ξέρει. Το βλέπεις στο μάτι της που στραφταλίζει από χιούμορ και εξυπνάδα. Ξέρει ότι τώρα κάνει γκελ στο κοινό, όπως επίσης ξέρει ότι μια μέρα, όταν η πανδημία θα περάσει και τα φωτά της δημοσιότητας σβήσουν, εκείνη θα επιστρέψει στους θαλάμους των νοσοκομείων εστιάζοντας σε αυτό που κάνει μια ζωή: να υπηρετεί τον άνθρωπο, την επιστήμη της, φροντίζοντας τους ασθενείς της. Τα μεσημέρια, στο διάλειμμά της, της αρέσει συνήθως, να πηγαίνει σε ένα ουζερί κοντά στο νοσοκομείο με τους συναδέλφους της. Μόνο αυτό τη διασκεδάζει. Δεν βγαίνει τα βράδια, δεν έχει καν Facebook. «Το βαριέμαι. Όλα τα κοινωνικά δίκτυα. Είναι γεμάτα κουτσομπολιό, τι είπε ο ένας, πού είναι ο άλλος. Με όποιον θέλω να επικοινωνήσω, τον παίρνω τηλέφωνο ή τον συναντάω». Τα καλοκαίρια πηγαίνει πάντα μία εβδομάδα διακοπές στη Μύκονο και μετά στη Λήμνο. «Μου αρέσει να ντύνομαι και να κατεβαίνω για βόλτα στα Ματογιάννια. Δεν θα έκανα ποτέ αγροτουρισμό. Δεν θα πήγαινα να ζήσω σε ξενώνα χωρίς ρεύμα, δεν θα έκανα με τίποτα camping. Δεν μπορώ, είμαι καλομαθημένη».
«Ήθελα πάντα να ξεχωρίζω!»
Καθώς μιλάμε μου προσφέρει κουλουράκια, βουτήματα, από ένα χάρτινο κουτί ζαχαροπλαστείου. Όταν δεν μιλάει για τον κορωνοϊό, χαμογελάει. Σε κάνει κατευθείαν να νιώθεις άνετα. Σαν να την ξέρεις χρόνια. Ίσως επειδή είναι ένα επικοινωνιακό, ακομπλεξάριστο άτομο, ίσως επειδή είναι οικεία στο μάτι λόγω των συχνών τηλεοπτικών της εμφανίσεων. Είναι λες και έχω έρθει επίσκεψη στο σπίτι της αγαπημένης μου θείας.
Το γραφείο της είναι ανθρώπινο, διακοσμημένο απλά, σαν σαλόνι σε μεσοαστική πολυκατοικία της δεκαετίας του ‘80. Πολύχρωμο: Φούξια τοίχοι με πετρόλ επένδυση. Δίπλα της υπάρχουν ψηλά ντουλάπια γεμάτα με πολλά αληθινά και πλαστικά φυτά και βιτρίνες γεμάτες μπιμπελό: χελώνες από κρύσταλλο Swarovski, γυάλινα αυγά φαμπερζέ, περίτεχνες κορνίζες με φωτογραφίες από διακοπές, ασημένιες εικόνες της Παναγίας, μπομπονιέρες από βαφτίσια δίπλα σε ιατρικούς μπλε φακέλους Skag και ντοσιέ που ξεχειλίζουν από χαρτιά. Ο καναπές είναι γεμάτος με κεντημένα μαξιλάρια, ενώ πίσω της δεσπόζει ένας πίνακας ζωγραφικής με κίτρινα και κόκκινα έντονα χρώματα, σαν πύρινες φλόγες.
Συζητάμε για τον κορωνοϊό, το ύφος της αλλάζει, γίνεται αυστηρό. «Έχουμε πολύ δρόμο με την πανδημία ακόμα μπροστά μας. Θα περάσουν χρόνια μέχρι να ξεμπερδέψουμε. Ο κόσμος μετά την πανδημία θα είναι πιο σκληρός. Η αρρώστια σκληραίνει τον άνθρωπο, τον κάνει πιο ρεαλιστή. Θα συνηθίσουμε βλέποντας όλη αυτή τη βία του ιού». Καταλαβαίνει ωστόσο τους νέους που ξεσπάνε με τα κορωνοπάρτυ. «Πρέπει να ανοίξει η εστίαση, με αποστάσεις, μάσκες, γιατί οι νέοι άνθρωποι δεν ζουν φυσιολογικά: δεν ζουν τη φοιτητική τους ζωή, δεν βγαίνουν με τους φίλους τους, δεν πάνε στα μπαρ. Όταν έναν νέο άνθρωπο τον κλείνεις διαρκώς μέσα στο σπίτι του, είναι λογικό κάποια στιγμή, μετά από έναν χρόνο, να ξεσπάσει». Τους κατανοεί γιατί και η ίδια μεγάλωσε με κατανόηση και ξέρει πόσο σημαντικό είναι να ζεις ελεύθερος, χωρίς περιορισμούς και πρέπει. «Ήμουν μοναχοπαίδι. Καλομαθημένη. Οι γονείς μου με άφηναν να κάνω ό,τι ήθελα, να ντύνομαι όπως επιθυμούσα. Ζούσα σε επαρχία, στο Άργος, και φορούσα πολύ κοντό μίνι. Επαναστατικό για εκείνη την εποχή. Αλλά παράλληλα ήμουν και πρώτη μαθήτρια στο σχολείο. Ήθελα πάντα να ξεχωρίζω!».
ΥΓ. Υπάρχει ένα λογοτεχνικό βιβλίο που της άλλαξε τη ζωή όταν ήταν στην εφηβεία. «Δεν θα σας πω ποιο είναι γιατί θα γίνει σούσουρο». Δεν μου είπε τελικά, αν και επέμεινα. Έβαλα πολλά με το μυαλό μου.
