Οταν ακούς τον Κωνσταντίνο Ασπιώτη να μιλά, καταλαβαίνεις ότι έχεις να κάνεις με έναν άνθρωπο που συνεχώς ανακαλύπτει τον εαυτό του, αμφιβάλλει γι’ αυτό που παρουσιάζεται ως πραγματικότητα και δεν προσπερνά εύκολα τις λέξεις. Ολα τα παραπάνω του ζητούν να κάνει και οι χαρακτήρες που υποδύεται, γιατί μόνον έτσι θα καταφέρει να βρει την αλήθεια τους.
Ο ηθοποιός λίγο πριν από την πρεμιέρα της παράστασης «Δάφνες και Πικροδάφνες», σε σκηνοθεσία Πέτρου Φιλιππίδη, αφηγείται τη ζωή του στην Bovary, διαλέγοντας τις στιγμές που δύσκολα θα ξεχάσει.
«Προσπαθώ να τα έχω καλά με τον εαυτό μου. Δεν μπορώ να πω ότι είμαι εντελώς ήρεμος. Γιατί αν ήμουν εντελώς καλά δεν θα είχα αυτόν τον φόβο θανάτου που έχω. Είναι κάτι το οποίο δουλεύω. Δεν τον είχα παλαιότερα, αλλά είμαι πια σε μια ηλικία που μπορώ να το παραδεχτώ. Μου βγαίνει σε διάφορες φάσεις της ζωής μου, ακόμα και στη δουλειά.
Μπορεί να έχω μεγαλώσει σε μια χώρα που έχει την οικογένεια πυλώνα της -μαζί με την πατρίδα και τη θρησκεία- και απόλυτα τη σέβομαι, αλλά δεν θεωρώ τη δημιουργία της ως κάτι απαραίτητο. Μπορεί κάποιος να δημιουργεί "οικογένειες" παντού με τους ανθρώπους που νιώθει κοντά του. Αν κάποιος συγγενής μου έβλαπτε έναν φίλο μου, εγώ θα έπαιρνα το μέρος του φίλου μου και όχι της οικογένειάς μου, επειδή απλά είναι "οικογένειά" μου».
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη στο Bovary.gr.