Μπορεί να πέρασαν 74 ολόκληρα χρόνια από τη βύθιση του αμερικανικού καταδρομικού USS Indianapolis, αλλά η φρίκη που έζησε ο Έντγκαρ Χάρελ βλέποντας επί τέσσερα μερόνυχτα κοπάδια αδηφάγων καρχαριών να καταβροχθίζουν εκατοντάδες συντρόφους του ακόμη στοιχειώνει τα όνειρά του.
Τα καταγάλανα νερά του Ειρηνικού βάφτηκαν κόκκινα απ’ το αίμα καθώς οι καρχαρίες κατασπάραζαν έναν-έναν ζωντανούς τους Αμερικανούς ναυτικούς. Ο Χάρελ ήταν ένα απ’ τα 1.195 μέλη του πληρώματος του USS Indianapolis, όταν τη νύχτα της 29ης προς 30ης Ιουλίου του 1945 τραντάχτηκε από τις τορπίλες ενός ιαπωνικού υποβρυχίου δύο εβδομάδες πριν τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Βυθίστηκε μέσα σε μόλις 12΄καταμεσής της Θάλασσας των Φιλιππίνων. Τις επόμενες τέσσερις μέρες εκατοντάδες ναυτικοί δέχθηκαν επιθέσεις από καρχαρίες, μέχρι που ένα αμερικανικό βομβαρδιστικό εντόπισε τυχαία όσους είχαν επιζήσει. «Ο μόνος ήχος που άκουγα ήταν ανθρώπων που τους καταβρόχθιζαν ζωντανούς», θυμάται ο Έντγκαρ Χάρελ. «Έβρισκες έναν φίλο σου για να διαπιστώσεις ότι τον είχαν διαμελίσει, του είχαν καταφάει τα πόδια, του έλειπε το μισό κορμί»...
Οι τορπίλες, η βύθιση του USS Indianapolis κι οι ανελέητες επιθέσεις των καρχαριών
Το USS Indianapolis – το κουφάρι του οποίου εντόπισε πριν από δύο χρόνια από τον συνιδρυτή της Microsoft Πωλ Άλεν - δέχθηκε την επίθεση του ιαπωνικού υποβρυχίου εν πλω προς τις Φιλιππίνες λίγες ημέρες αφότου είχε ολοκληρώσει με επιτυχία μια απόρρητη αποστολή: να μεταφέρει προς τον Ειρηνικό εξαρτήματα της ατομικής βόμβας που επρόκειτο να σπείρει τον θάνατο στη Χιροσίμα την 6η Αυγούστου του 1945.
«Μια από τις τορπίλες απέκοψε την πλώρη, η δεύτερη εξερράγη κάτω από έναν πυργίσκο. Άκουγα τα νερά να πλημμυρίζουν το σκάφος», λέει ο Χάρελ. Απομακρύνθηκε κολυμπώντας από το USS Indianapolis που βυθιζόταν και πλησίασε μια ομάδα ναυαγών, ο ένας εκ των οποίων, βαριά λαβωμένος, πέθανε μέσα σε μια ώρα στα χέρια του. Κάπου 300 άνδρες παρέσυρε μαζί του στον υγρό του τάφο το καταδρομικό, άλλοι 900 απόμειναν να παλεύουν με τα κύματα στα κατασκότεινα νερά του Ειρηνικού. Γρήγορα, όμως συνειδητοποίησαν, ότι ο πιο τρομερός εχθρός τους δεν ήταν η τρικυμία, ή τα ιαπωνικά βομβαρδιστικά, αλλά τα κοπάδια των πεινασμένων καρχαριών. Οι ναυαγοί προσπαθούσαν να μείνουν μαζί για να φοβίζουν τα κήτη, αλλά όσοι ήταν λαβωμένοι έμεναν πίσω...
Βίντεο: Η ιστορία του USS Indianapolis έγινε και ταινία
H ιστορία της βύθισης του καταδρομικού μεταφέρθηκε το 2016 στη μεγάλη οθόνη με την ταινία USS Indianapolis: Men of Courage
«Άκουγες τα ουρλιαχτά τους κι έβλεπες τον έναν μετά τον άλλον να χάνονται στα νερά», θυμάται ο Χάρελ. Η οσμή απ’ το αίμα των θυμάτων -που οι καρχαρίες οσφραίνονται από πέντε χιλιόμετρα απόσταση- προσέλκυε κι άλλα κοπάδια στους ανυπεράσπιστους ναυτικούς. «Είδα καρχαρίες να επιτίθενται σε συντρόφους μου καθώς είχαν λιποθυμήσει απ’ την εξάντληση. Ένας με πλησίασε και με χτύπησε δυο φορές στο σωσίβιό μου. Τα μάτια του απείχαν λίγα εκατοστά απ’ τα δικά μου. Με κοίταξε κι απομακρύνθηκε. Όπως μου είπαν αργότερα, ο λόγος που έφυγε ήταν επειδή ήμουν μούσκεμα στο πετρέλαιο. Και στους καρχαρίες δεν αρέσει καθόλου η οσμή του», λέει ένας άλλος επιζών του μακελειού, ο Ντικ Τέλεν.
Αγώνας για την επιβίωση μετά τη βύθιση του USS Indianapolis
Χωρίς τροφή και νερό οι ναυαγοί είχαν να αντιμετωπίσουν εκτός απ’ τους καρχαρίες και το λιοπύρι στη διάρκεια της ημέρας καθώς και τα παγωμένα νερά του Ειρηνικού τις νύχτες. Σε κατάσταση απόγνωσης ορισμένοι αποτολμούσαν να πιουν θαλασσινό νερό, αλλά μέσα σε μια ώρα βυθίζονταν σε παραισθήσεις. Την δεύτερη μέρα από τη βύθιση του USS Indianapolis κάποιοι ναυτικοί κατάφεραν κάπως να ξεδιψάσουν ανοίγοντας τα στόματά τους για να συλλάβουν λίγες σταγόνες βροχής. Αλλά μέχρι το μεσημέρι της επομένης από την ομάδα των 80 ανδρών που είχε καταφέρει να πλησιάσει ο Χάρελ μόλις 17 παρέμεναν στη ζωή....
Λίγες ώρες αργότερα μια ομάδα πέντε ναυτικών τους προσέγγισε πάνω σε σχεδίες που είχαν φτιάξει από ξύλινα καφάσια και άδειους κάλυκες οβίδων. Οι νεοαφιχθέντες τους είπαν ότι ο μόνος τρόπος να σωθούν θα ήταν να προσπαθήσουν να πλησιάσουν κωπηλατώντας τις ακτές των Φιλιππίνων. Μόνον ο Χάρελ κι ένας φίλος του πήγαν μαζί τους, οι άλλοι 12, που έμειναν πίσω, χάθηκαν για πάντα...
Η διάσωση από τον εφιάλτη του USS Indianapolis
Την επομένη ένα αμερικανικό βομβαρδιστικό που έκανε ανθυποβρυχιακή περιπολία εντόπισε τυχαία τους επιζώντες. Μέχρι εκείνη τη στιγμή το αμερικανικό Πολεμικό Ναυτικό δεν είχε ιδέα για τη βύθιση του USS Indianapolis.
Επιζώντες του USS Indianapolis μεταφέρονται σε αμερικανική βάση στο Γκουάμ / Φωτογραφία αρχείου: ΑΡ
Αμέσως ξεκίνησε έρευνα για τον εντοπισμό των ναυαγών κι ο πρώτος που έφθασε στο σημείο ήταν ο πιλότος ενός υδροπλάνου, ο Ρόμπερτ Άντριαν Μαρκς. «Είδε καρχαρίες να επιτίθενται σε συντρόφους μου, είδε ναυαγούς να παλεύουν με τα κύματα σε απόσταση», λέει ο Χάρελ. Όταν είδε το μακελειό με τους καρχαρίες ο Μαρκς παράκουσε τις εντολές και προσθαλάσσωσε το μικρό αεροσκάφος του περισυλλέγοντας 49 επιζώντες του ναυαγίου του USS Indianapolis, ενώ άλλοι επτά πιάστηκαν από τα φτερά του υδροπλάνου. Το βράδυ της ίδιας ημέρας κατέφθασαν επτά σκάφη και περιμάζεψαν τους εναπομείναντες ναυαγούς. Από τα 1.195 μέλη του πληρώματος του USS Indianapolis μόλις 316 είχαν καταφέρει να επιζήσουν...
Αλλά η φρικιαστική εμπειρία τους σημάδεψε για πάντα. Πολλοί δεν ήθελαν να μιλήσουν επί χρόνια για όσα έζησαν για να μην ξαναζωντανέψει στη μνήμη τους ο τρόμος. Ο Ντικ Τέλεν ήταν ένας απ’ αυτούς. Τα πρώτα επτά χρόνια του γάμου του απέκρυβε συστηματικά από τη γυναίκα του ότι ήταν ένας από τα μέλη του πληρώματος του USS Indianapolis. «Παντρευτήκαμε το 1951 και το πρώτο βιβλίο για το ναυάγιο, το “Abandon ship”, κυκλοφόρησε το 1958. Τότε ήταν που η γυναίκα μου έμαθε την αλήθεια για μένα. Επτά χρόνια γάμου και δεν της είχα πει κουβέντα. Κι όταν το ανακάλυψε έγινε έξαλλη», λέει ο Τέλεν. «Δεν μπορούσα να μιλήσω για το θέμα. Σε κανέναν. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι ένιωθα. Όταν χάνεις 880 άνδρες και μάλιστα μ’ αυτόν τον τρόπο αρχίζεις να σκέπτεσαι διαφορετικά. Ήταν πολλοί οι άνδρες που χάσαμε...»