Η ύπαρξή της από μόνη της είναι ένα θαύμα, αφού, όταν ήταν μωρό λίγων ωρών, βρέθηκε εγκαταλελειμμένη μέσα στο κρύο, σε ένα κουτί από παπούτσια.
Είκοσι χρόνια αργότερα, ζήτησε η ίδια να πει δημόσια τη συγκλονιστική ιστορία.
Ήταν ένα βράδυ του Νοεμβρίου του 2004, στο προάστιο Αρζαντέιγ, βόρεια του Παρισιού. Λίγες ώρες μετά τη γέννησή της, η Τζέιντ εγκαταλείφθηκε από τη βιολογική της μητέρα σε ένα κουτί από παπούτσια, έξω από μία πολυκατοικία. Βρέθηκε με σοβαρή υποθερμία, με τη θερμοκρασία του σώματος να έχει πέσει στους 32 βαθμούς. Η ζωή της κρεμόταν από μια κλωστή.
Τότε η εφημερίδα Le Parisien είχε γράψει για το γεγονός και 20 χρόνια αργότερα η Τζέιντ, νεαρή γυναίκα πια, ευτυχώς υγιής, επικοινώνησε μόνη της με την εφημερίδα για να διηγηθεί την ιστορία της.
«Αφού με βρήκαν, πήγα στη μονάδα νεογνών. Ήμουν υποθερμική, γεννήθηκα πρόωρα ένα μήνα… Μετά, με μετέφεραν σε ένα νηπιαγωγείο στο Ddass», λέει η ίδια. Οι διασώστες της έδωσαν το όνομα Τζέιντ.
Τέσσερις μήνες αργότερα, το μωρό υιοθετήθηκε από την Πασκάλ και τον Άλαν και όλοι μαζί μετακόμισαν στις Landes, στις νοτιοδυτικές ακτές του Ατλαντικού. Η θετή της μητέρα θυμάται κάθε στιγμή από την πρώτη φορά που είδε την κόρη της. «Ξεσπάσαμε σε κλάματα μαζί, αυτή κι εμείς», λέει η Πασκάλ.
Δεν αποκλείει να συναντήσει τη βιολογική της μητέρα
Χάρη στο κουτί παπουτσιών στο οποίο τοποθετήθηκε η Τζέιντ, οι ερευνητές κατάφεραν να βρουν τη βιολογική της μητέρα. Κρίθηκε ένοχη για «εγκατάλειψη παιδιού» τον Μάιο του 2006 από το Ποινικό Δικαστήριο της Ποντουάζ, αλλά απαλλάχθηκε από την τιμωρία.
Το πώς οι θετοί της γονείς τη βρήκαν δεν ήταν ποτέ μυστικό στο σπίτι. Η Τζέιντ, πλέον φοιτήτρια τουριστικού management, δεν αποκλείει το ενδεχόμενο να γνωρίσει τη βιολογική της μητέρα, καθώς θεωρεί πλέον τον εαυτό της πολύ τυχερό που μεγάλωσε στη συγκεκριμένη οικογένεια. «Τώρα μου αρέσει η ζωή μου», λέει η κοπέλα.
Η εφημερίδα ρώτησε παλιούς κατοίκους της περιοχής αν θυμούνται το περιστατικό. Οι περισσότεροι απάντησαν αρνητικά, εκτός από μία συνταξιούχο γυναίκα.
«Μου το είχε πει μία φίλη που έμενε κοντά στο σημείο που βρέθηκε το μωρό» είπε, και πρόσθεσε: «Το πρώτο άτομο που είδε το μωρό νόμιζε, πριν την αγγίξει, ότι ήταν κούκλα. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι κάποιος θα άφηνε ένα παιδί στο έδαφος σε ένα χαρτόκουτο». Κι όμως έγινε. Κι όμως, το μωρό επέζησε, μεγάλωσε, γίνεται ανεξάρτητος άνθρωπος και κοιτάει μπροστά.