Καθώς τα Panzer του Χίτλερ προέλαυναν στη Γαλλία προς τη Δουνκέρκη το 1940, η Άλις Μπάρμπερ άνοιξε την εφημερίδα και διάβασε ότι ο 20χρονος γιος της είχε πέσει στη μάχη.
Το άρθρο ανέφερε ότι ένας συμπολεμιστής του τον είχε δει να πεθαίνει. Αρχικά, ήταν συντετριμμένη, αλλά σύντομα αρνήθηκε να το πιστέψει, λέγοντας σε φίλους και συγγενείς: «Θα το ήξερα αν είχε φύγει».
Μετά από δύο χρόνια, επιβεβαιώθηκε. Ο Ρον Μπάρμπερ ήταν ζωντανός και κρατούνταν σε ένα γερμανικό στρατόπεδο αιχμαλώτων πολέμου.
Δεν θα τον έβλεπε ξανά μέχρι το τέλος του πολέμου, όταν απελευθερώθηκε από τους προελαύνοντες Αμερικανούς και επέστρεψε στην πατρίδα του αεροπορικώς.
Την περασμένη εβδομάδα, ο βετεράνος γιόρτασε τα 105α γενέθλιά του σε γηροκομείο στο Μίντλεσμπρο.
Εκεί, αποκάλυψε στην οικογένειά του ακόμη περισσότερες λεπτομέρειες για όσα είχε βιώσει κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας του.
Η απίστευτη ιστορία του Βρετανού στρατιώτη που θεωρούνταν νεκρός
Ο Ρον μεταφερόταν συνεχώς μεταξύ διαφόρων γερμανικών στρατοπέδων εργασίας, με αποτέλεσμα ο Ερυθρός Σταυρός να μην μπορέσει να τον εντοπίσει μέχρι το 1942.
Καθώς περίμεναν απεγνωσμένα να απελευθερωθούν, εκείνος και οι συγκρατούμενοί του οδηγήθηκαν σε ένα χωράφι κοντά στο στρατόπεδο, όπου βρέθηκαν να κοιτάζουν κατάματα τις κάννες πολυβόλων.
Ο Ρον θυμήθηκε χρόνια αργότερα: «Μας είχαν στοχεύσει με πολυβόλα. Μείναμε εκεί όλη μέρα. Οι φήμες έλεγαν ότι κάτι συνέβαινε. Αλλά μάλλον κάτι χάλασε, γιατί το βράδυ, ξαφνικά, απλά στοιβάξανε τα όπλα και έφυγαν».
Οι τρομοκρατημένοι αιχμάλωτοι δεν έμαθαν ποτέ τι σχεδίαζαν οι Ναζί, αλλά το πιθανό σενάριο θα μπορούσε να είναι φρικτό και να σημάνει το τέλος μιας επίπονης δοκιμασίας που είχε ξεκινήσει το 1940.
Ο Ρον και οι συμπολεμιστές του ήταν από τους πρώτους Βρετανούς στρατιώτες που αιχμαλωτίστηκαν από τους Ναζί κατά τη διάρκεια των μαχών γύρω από τη Δουνκέρκη.
Ο Ρον είχε μόλις ξεκινήσει να εργάζεται ως αρτοποιός, όταν αποφάσισε στα 19 του να καταταγεί στο 4ο Τάγμα των Green Howards ως νεοσύλλεκτος, τον Μάιο του 1939.
Βρισκόταν σε ένα πεδίο στο RAF Catterick Camp όταν κηρύχθηκε ο πόλεμος, με το 4ο και το 6ο Τάγμα των Green Howards να είναι από τις πρώτες βρετανικές μονάδες που στάλθηκαν στη Γαλλία ως μέρος της Βρετανικής Εκστρατευτικής Δύναμης.
Ειρωνικά, καθώς η «Blitzkrieg» μαίνονταν, ο Ρον και οι συμπολεμιστές του βρέθηκαν να πολεμούν στα ίδια χαρακώματα που είχαν σκαφτεί κατά τον προηγούμενο πόλεμο.
Καθώς οι Γερμανοί πλησίαζαν στη Δουνκέρκη, οι Green Howards πολέμησαν με νύχια και με δόντια για να τους κρατήσουν μακριά από τις παραλίες.
Ο Ρον ανέφερε ότι ήταν ανεπαρκώς εξοπλισμένοι. Οι αξιωματικοί δεν είχαν σφαίρες στα περίστροφά τους και, εκτός από τα τουφέκια τους, οι στρατιώτες δεν είχαν τίποτα πιο φονικό από καπνογόνα.
Τον Ιούλιο του 1940, η τύχη του Ρον εξαντλήθηκε. Θραύσματα οβίδας τον χτύπησαν στην πλάτη και το κεφάλι, αφήνοντας βαθούλωμα στο μεταλλικό κράνος του. Τον μετέφεραν σε γαλλική εκκλησία για περίθαλψη.
Αργότερα, τον έβαλαν σε ένα ασθενοφόρο με προορισμό τη Δουνκέρκη, αλλά δεν κατάφεραν να φτάσουν και τον επέστρεψαν στην εκκλησία όπου αιχμαλωτίστηκε από τους Ναζί.
Οι Γερμανοί τον ανάγκασαν να βαδίσει μέσα από το Βέλγιο προς τη Γερμανία, όπου τον εγκλώβισαν σε μια σειρά από σκληρά στρατόπεδα αιχμαλώτων πολέμου.
«Όταν μας έκαναν να βαδίσουμε μέσα από την Ολλανδία και το Βέλγιο, οι γυναίκες άφηναν κουβάδες με νερό για να πιούμε, αλλά οι Γερμανοί τους κλοτσούσαν και τους αναποδογύριζαν», αποκάλυψε.
Ένα πρωί, στην κεντρική πύλη, υπήρχε μια τεράστια ουρά από αιχμαλώτους πολέμου. Κάποιος είχε βάλει μια πινακίδα που έγραφε «Ουρά από εδώ για την Αγγλία», οπότε σχηματίστηκε μια τεράστια ουρά που περίμενε να πάει στην Αγγλία!
«Οι Γερμανοί δεν μπορούσαν ποτέ να καταλάβουν τη νοοτροπία μας».
Με τα χρόνια, οι αιχμάλωτοι πέρασαν περιόδους αδιανόητης κακουχίας. Αλλά ένα πρωί, όλα άλλαξαν.
«Μας έβαζαν να βαδίζουμε, απλά κοιμόσουν όπου σταματούσες. Και μια μέρα, οι Γερμανοί απλώς εξαφανίστηκαν. Ήταν εκεί το προηγούμενο βράδυ και το επόμενο πρωί είχαν φύγει, οπότε όλοι μας απλά περπατήσαμε μέχρι το επόμενο χωριό».
Μόλις επέστρεψε στη Βρετανία, ο Ρον αρχικά γύρισε στη δουλειά του σε ένα αρτοποιείο, όπου εργάστηκε ως επιστάτης.
Στη συνέχεια, ξεκίνησε να εργάζεται στον ασφαλιστικό κλάδο, όπου παρέμεινε μέχρι τη συνταξιοδότησή του.
Ωστόσο, ποτέ δεν ξέχασε όσα πέρασε. Στα τελευταία χρόνια της ζωής του, έγινε σημαντική μορφή της Combined Services Association, όπου υπηρέτησε ως ταμίας και πρόεδρος, πριν εκλεγεί πρόεδρός της το 2004, σε ηλικία 84 ετών.
Πήρε μέρος στις στρατιωτικές παρελάσεις και στις τελετές της Ημέρας Μνήμης, όπου κρατούσε τη σημαία της μέχρι τη συνταξιοδότησή του στα 98 του χρόνια.
Στις 8 Δεκεμβρίου 2010, έλαβε το Βραβείο του Δημάρχου του Μίντλεσμπρο από τον πρώην δήμαρχο Ray Mallon, ενώ το 2015 ανακηρύχθηκε Πολίτης της Χρονιάς.
Περήφανος οικογενειάρχης, είναι πατέρας, προπάππους και προ-προπάππους, έχοντας ζήσει δύο ευτυχισμένους γάμους, πρώτα με τη Μάργκαρετ, που απεβίωσε το 1972, και αργότερα με τη μετέπειτα σύζυγό του, Ντόροθι, η οποία επίσης δεν βρίσκεται στη ζωή.