Η «πιο προβεβλημένη φωτογραφία στον κόσμο» ίσως να έχει ξεθωριάσει από τη μνήμη πολλών από εμάς, αλλά πίσω της κρύβεται μια συγκινητική ιστορία.
Δεδομένου του πόσο εξοικειωμένοι είμαστε όλοι με τις οθόνες κινητών, υπολογιστών και το διαδίκτυο, θα φανταζόταν κανείς πως όλοι θα γνωρίζαμε ποια είναι η «πιο προβεβλημένη φωτογραφία όλων των εποχών».
Ωστόσο, υπάρχει μια εικόνα που πιθανόν έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ να βλέπουμε στο παρασκήνιο, ώστε πια ούτε που την προσέχουμε ή αναγνωρίζουμε την αληθινή της ομορφιά.
Θα νόμιζε κανείς ότι η πιο διάσημη φωτογραφία στον κόσμο θα είχε βγει με ακριβό εξοπλισμό, σε τέλεια τοποθεσία και φωτισμό, με υπομονή και προσπάθεια. Όμως ο φωτογράφος Τσαρλς (Τσακ) Ο’Ρίαρ λέει απλώς ότι βρέθηκε στο σωστό σημείο, τη σωστή στιγμή.
Σε συνέντευξή του στο αμερικανικό περιοδικό People το 2021, σε ηλικία 81 ετών, εξήγησε πως «πάντα» έχει μαζί του κάμερα γιατί «ποτέ δεν ξέρεις».
Ο Ο’Ρίαρ τράβηξε αυτό που θεωρείται η «πιο προβεβλημένη φωτογραφία» τον Ιανουάριο του 1996, όταν πήγαινε να επισκεφθεί τη μετέπειτα σύζυγό του, Ντάφνι Λάρκιν, με την οποία είναι μαζί πάνω από 20 χρόνια.
Οδηγούσε από το σπίτι του στο Σεντ Χελένα της Καλιφόρνια προς εκείνη στο Μαρίν Κάουντι, σημειώνοντας πως «συχνά σταματούσε στην άκρη για φωτογραφίες» γιατί η διαδρομή ήταν απλά πανέμορφη.
Η ιστορία της γνωστής φωτογραφίας
Ποια είναι η εικόνα που έγινε εμβληματική; Ονομάζεται Bliss (Ευδαιμονία). Η πραγματική ερώτηση είναι όμως, πού την έχετε δει;
Οι περισσότεροι από εσάς, θα τη θυμάστε ως την προεπιλεγμένη εικόνα φόντου στα Windows XP.
Σ' αυτήν βλέπουμε καταπράσινους, απαλούς λόφους, κάτω από έναν ουρανό γεμάτο αφράτα, λευκά σύννεφα.
«Μα είναι δυνατόν μια τέτοια φωτογραφία, να μην έχει υποστεί επεξεργασία;», μπορεί να αναρωτηθεί εύλογα κάποιος. Υπάρχει τέτοιος παράδεισος; Κι όμως, η φωτογραφία δεν ήταν επεξεργασμένη.
«Όταν φωτογραφίζεις με φιλμ, αυτό που βλέπεις είναι αυτό που παίρνεις», εξηγεί ο Ο’Ρίαρ – που τράβηξε τη φωτογραφία με μια κάμερα Mamiya RZ67, χρωματικό φιλμ Fuji και τρίποδο.
«Χρησιμοποίησα ένα φιλμ που απέδιδε πιο ζωντανά χρώματα, το Fuji εκείνης της εποχής, και οι φακοί της RZ67 ήταν πραγματικά εντυπωσιακοί. Το μέγεθος της κάμερας και του φιλμ έκανε τη διαφορά και νομίζω πως βοήθησε τη φωτογραφία Bliss να ξεχωρίσει ακόμα περισσότερο».
Η φωτογραφία έφτασε στα χέρια του συνιδρυτή της Microsoft, Μπιλ Γκέιτς, όταν η εταιρεία του Corbis αγόρασε το πρακτορείο φωτογραφιών Westlight το 1998 – εκεί που ο Ο’Ρίαρ είχε αρχικά καταθέσει τη φωτογραφία.
Η φωτογραφία Bliss αγοράστηκε από τη Microsoft έναντι ενός εξαψήφιου ποσού (άνω των 100.000 δολαρίων), το ακριβές ποσό δεν είναι γνωστό, και έγινε η προεπιλεγμένη εικόνα επιφάνειας εργασίας στα Windows XP, μια εικόνα που αγαπήσαμε και κοιτάζαμε με λαχτάρα, ονειρευόμενοι να μεταφερθούμε εκεί.
Ωστόσο, η συναλλαγή δεν ήταν εύκολη. Το ποσό ήταν τόσο μεγάλο που η FedEx αρνήθηκε να μεταφέρει το πρωτότυπο λόγω ασφαλιστικού κόστους και έτσι ο Ο’Ρίαρ χρειάστηκε να πάρει το αεροπλάνο και να παραδώσει τη φωτογραφία αυτοπροσώπως στα γραφεία της Microsoft στο Σιάτλ.
Παρόλο που για τον ίδιο ήταν απλώς «άλλη μια φωτογραφία», έγινε τελικά η πιο διάσημη δουλειά του.
«Είκοσι πέντε χρόνια στο National Geographic και κανείς δεν δίνει δεκάρα», αστειεύεται η σύζυγός του, Ντάφνι Λάρκιν.
«Λαμβάνω e-mail σχεδόν κάθε εβδομάδα σχετικά με τη φωτογραφία Bliss. Όταν πεθάνω – αν και δεν πρόκειται να ταφώ – η Ντάφνι είπε: στο μνήμα σου δεν θα γράφουμε National Geographic, αλλά Φωτογράφος της Bliss», αναφέρει ο Ο’Ρίαρ.
Η Bliss είναι τελικά η εικόνα που τον ακολουθεί μέχρι και σήμερα. Όπου κι αν έχει ταξιδέψει στον κόσμο, δεν μπορεί να την αποφύγει.
«Η φωτογραφία είναι παντού. […] Είτε είναι σε κάποιον παλιό υπολογιστή ενός πολυτελούς ξενοδοχείου που δεν έχει αναβαθμιστεί εδώ και 30 χρόνια, είτε σε διαφημιστικές πινακίδες, αεροπλάνα, αεροδρόμια – την έχουμε δει παντού. Περπατούσαμε στο αεροδρόμιο του Σικάγο πριν μερικά χρόνια και ήταν εκεί», λέει και καταλήγει: «Έχω τη θεωρία ότι οποιοσδήποτε είναι σήμερα 15 ετών και πάνω, θα θυμάται αυτή τη φωτογραφία για όλη του τη ζωή. [Θα λέει] Ήμουν στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, στη δουλειά… και στα 50 ή 70 μου, όταν τη δω κάπου, ίσως να μην θυμάμαι από πού, αλλά θα την αναγνωρίσω αμέσως».