Η θρυλική ασκούμενη του Λευκού Οίκου μιλάει δημοσίως μετά από σχεδόν 20 χρόνια για το νέο της podcast και τη χάραξη μιας νέας προσωπικής πορείας.
Το πρώτο πράγμα που βλέπεις όταν μπαίνεις στο φουαγιέ του διαμερίσματος της Μόνικα Λεβίνσκι είναι μια ροζ νέον πινακίδα που γράφει «Always Believe That Something Wonderful Is Going to Happen» [Πάντα να πιστεύεις ότι κάτι υπέροχο πρόκειται να συμβεί]. Το σπίτι της στο Λος Άντζελες είναι ηλιόλουστο και φωτεινό, με βιβλία να γεμίζουν τα ράφια και χαμογελαστά φωτογραφικά στιγμιότυπα της οικογένειας και των φίλων της και έργα τέχνης να γεμίζουν σχεδόν κάθε τοίχο. Η Λεβίνσκι δείχνει στον δημοσιογράφο του περιοδικού Rolling Stone τη μεγάλη φωτογραφία που τράβηξε ο πατέρας της από ένα παγόβουνο σε ένα ταξίδι στην Ανταρκτική.
Η Λεβίνσκι είναι πλέον 51 ετών, αλλά αυτό είναι το πρώτο σπίτι που της ανήκει, το πρώτο που είναι πραγματικά δικό της. Για χρόνια, το να βρει δουλειά ήταν δύσκολο - και περίπλοκο. Αν θυμάστε το 1998, όταν μπήκε για πρώτη φορά στο προσκήνιο της δημόσιας ζωής σε ηλικία 24 ετών, ήταν η ασκούμενη στον Λευκό Οίκο που είχε σχέση με τον τότε πρόεδρο Μπιλ Κλίντον και ενεπλάκη σε ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα του αιώνα, με την ιδιωτική της ζωή και την αξιοπρέπειά της να γίνονται βορά στα διεθνή ΜΜΕ.
Από απλή ιδιώτης, αντικείμενο δημόσιου ενδιαφέροντος
Τη μια μέρα, η Lewinsky ήταν μια απλή ιδιώτης- την επόμενη, οι πιο προσωπικές της συνομιλίες ήταν διαθέσιμες ως θέμα και αντικείμενο δημοσίου ενδιαφέροντος και διαλόγου.
Προσπάθησε να πει τη δική της πλευρά της ιστορίας, πρώτα σε μια συνέντευξη στην Μπάρμπαρα Γουόλτερς το 1999 και στη συνέχεια δίνοντας μια λεπτομερή περιγραφή της ιστορίας της στον Άντριου Μόρτον, βιογράφο της πριγκίπισσας Νταϊάνα, για το βιβλίο «Monica's Story».
Εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο το γεγονός ότι έγινε γνωστή, λανσάροντας μια σειρά από τσάντες και εμφανιζόμενη μέχρι και στο MTV. Όμως και αυτό της φάνηκε άβολο, οπότε γύρω στο 2005 σιώπησε. Για 20 χρόνια.
Στα σαράντα της, όμως, μπήκε αργά και διστακτικά ξανά στην δημόσια σφαίρα. Το 2014, έγραψε ένα viral δοκίμιο για το Vanity Fair με τίτλο «Ντροπή και επιβίωση». Την επόμενη χρονιά, έκανε μια καταπληκτική ομιλία στο TED με τίτλο «The Price of Shame» (Η τιμή της ντροπής).
Το 2021 διετέλεσε παραγωγός στη σειρά του Ryan Murphy «American Crime Story: Impeachment», δηλώνοντας πρόθυμη να ξαναζήσει τη χειρότερη χρονιά της ζωής της με αντάλλαγμα την ευκαιρία στο να έχει λόγο στο πώς θα διηγηθεί την ιστορία από την δική της πλευρά.
Επιτέλους, ο κόσμος ήταν έτοιμος να ακούσει πραγματικά την πλευρά της. Συνέχισε να γράφει για το Vanity Fair, εμφανίστηκε σε ένα τηλεοπτικό σποτάκι κατά του εκφοβισμού και έκανε παραγωγή ενός ντοκιμαντέρ με τίτλο «15 Minutes of Shame», για ανθρώπους που έχουν ταπεινωθεί δημόσια. Είχε αρχίσει να γίνεται το απαράμιλλο σύμβολο της ανθεκτικότητας.
Είκοσι χρόνια μετά
Σήμερα, η Λεβίνσκι χρησιμοποιεί την δημόσια περσόνα της με διαφορετικό τρόπο. Ξεκινά ένα podcast με τίτλο «Reclaiming With Monica Lewinsky», μια παραγωγή του Wondery, στο οποίο θα καθίσει με καλεσμένους για να μιλήσουν για κάτι που διαμόρφωσε αυτό που είναι. Μετά από όλα όσα έχει περάσει, το να εκτεθεί ξανά δημοσίως παραδέχεται ότι της είναι «τρομακτικό». Αλλά είναι έτοιμη, όπως δηλώνει στο Rolling Stone, το οποίο τής έκανε μερικές ενδιαφέρουσες ερωτήσεις για την 20ετή αυτή σιωπή της.
«Υπήρχαν πολλές φορές που ήθελα απλώς να εξαφανιστώ από προσώπου γης, είτε αυτό ήταν να σιωπήσω είτε όντως να εξαφανιστώ. Αλλά πάντα συνέχιζα να προσπαθώ. Τα πρώτα χρόνια μετά το '98 δεν υπήρχε τίποτα άλλο να κάνω από το να είμαι ένα δημόσιο πρόσωπο. Και το προσπάθησα με διάφορους τρόπους και τελικά δεν ένιωθα να με ικανοποιεί. Και έτσι μετακόμισα στην Αγγλία και έκανα το μεταπτυχιακό μου εκεί. Πραγματικά ήλπιζα ότι το μεταπτυχιακό θα δημιουργούσε αυτή τη νέα συνθήκη πάνω στην οποία θα μπορούσα να έχω μια νέα ταυτότητα και μια νέα ζωή. Αλλά δυστυχώς αυτό δεν λειτούργησε», λέει η ίδια.
«Δεν μπορούσα να βρω δουλειά»
Και ο λόγος που δεν λειτούργησε ήταν, όπως παραδέχεται η ίδια, επειδή «δεν μπορούσα να βρω δουλειά. Υπήρχε ακόμα τόσο πολύ στίγμα γύρω από εμένα και την ιστορία μου. Και ήταν το 2008, οπότε είχαμε αυτή την οικονομική ύφεση εκείνη την εποχή. Αλλά και η Χίλαρι [Κλίντον] ήταν υποψήφια. Τελείωσα το μεταπτυχιακό μου - ήταν στην κοινωνική ψυχολογία - και με ενδιέφερε πραγματικά ο χώρος κάπου μεταξύ του μάρκετινγκ και της φιλανθρωπίας. Έτσι, έψαχνα για δουλειά σε όλα τα πεδία, από το branding και το μάρκετινγκ μέχρι την έρευνα αγοράς και τις φιλανθρωπικές οργανώσεις».
Αλλά δεν τα κατάφερε. Και κάπου εκεί «έπεσε» πολύ ψυχολογικά.
«Ήθελα απεγνωσμένα να ξαναγίνω μια απλή ιδιώτης. Τότε ήταν που συνέπεσε ο θάνατος του Tyler Clementi [του φοιτητή του πανεπιστημίου Rutgers που αυτοκτόνησε το 2010 μετά από εκφοβισμό]. Ήταν ένα πραγματικό "ξυπνητήρι" για μένα αυτό το γεγονός. Γιατί σκέφτηκα ότι αυτό που έπαθα εγώ το 1998, συμβαίνει και σε νεότερους ανθρώπους. Συμβαίνει και σε ανθρώπους που δεν είναι δημόσια πρόσωπα όπως εγώ. Και εγώ είμαι ακόμα εδώ. Κατάφερα με κάποιο τρόπο να επιβιώσω».
Το πόντκαστ και ο φόβος της αποτυχίας
«Η ιδέα της διεκδίκησης [σ.σ: reclaiming λέγεται ο τίτλος του πόντκαστ της] ήταν κάτι που σκεφτόμουν λίγο καιρό αφότου η Μισέλ Ομπάμα είχε γράψει το βιβλίο "Becoming" και είχε κατά κάποιο τρόπο ξεκινήσει αυτή την τάση του «Ω, όλοι έχουν ένα βιβλίο με μια λέξη και ένα -ing». Και είπα "το δικό μου θα είναι Reclaiming. Κάθε κεφάλαιο θα μπορούσε να είναι διαφορετικές πτυχές του εαυτού μου που έχω επαναδιεκδικήσει". Και όταν άρχισα να το επανεξετάζω, έγινε πιο ενδιαφέρον ως ιδέα για να εξερευνήσω με άλλους ανθρώπους και τις ιστορίες άλλων ανθρώπων, αντί να αφορά μόνο εμένα. Οπότε, αυτή είναι η ιδέα», σημειώνει εμφατικά η Λεβίνσκι, προσθέτοντας ωστόσο ότι στο πίσω μέρος του εγκεφάλου της πάντα εδράζεται κάτι αρνητικό.
«Τρέμω την αποτυχία. Ο κύριος ψυχοθεραπευτής μου είναι ψυχίατρος τραύματος. Και μου λέει: "Ο απόηχος του τραύματος υπάρχει για πολύ καιρό και χρειάζεται πολύς καιρός που ο ψυχισμός αισθάνεται ασφαλής για να χαλαρώσει σε ορισμένα πράγματα". Νομίζω λοιπόν ότι φοβάμαι μήπως χάσω πάλι τα πάντα».
Με ποιους θέλει να μιλήσει
«Ελπίζω να μιλήσω με τον Sam Altman κάποια στιγμή. Θέλω να ακούσω την ιστορία των διαβόητων "πέντε ημερών" που μεσολαβούν από τη στιγμή που χάνεις τη δουλειά σου ως διευθύνων σύμβουλος της OpenAI μέχρι τη στιγμή που παίρνεις πίσω την ίδια δουλειά. Θα ήθελα πολύ να είχα μιλήσει με την Tracy Chapman αμέσως μόλις κατέβηκε από τη σκηνή των Grammy πέρυσι. Θα ήταν ενδιαφέρον να μιλήσω με τον Mike Isikoff [σ.σ: τον πρώην δημοσιογράφο του Newsweek που βοήθησε στην αποκάλυψη της ιστορίας της σχέσης της Λεβίνσκι με τον Κλίντον]», παραδέχεται η ίδια, η οποία δεν αποκλείει το γεγονός να ξαναγυριστεί με κάποιο τρόπο μια δραματοποιημένη εκδοχή του «Monicagate».
«Αυτό που έχω μάθει πλέον είναι ότι αυτή η ιστορία έχει την δική της ζωή. Και έτσι, αν κάτι έχει νόημα, αν κινεί τη συζήτηση προς τα εμπρός, είμαι ανοιχτή στο να το εξερευνήσω. Και αυτό είναι ένα από τα πράγματα με το podcast: το αισθάνομαι σαν ένα νέο κεφάλαιο για μένα. Είναι ένας διαφορετικός τρόπος να χρησιμοποιήσω τη φωνή μου, να διεκδικήσω ξανά τη φωνή μου, και με αυτή την έννοια, να συνδεθώ με τους ανθρώπους, και ελπίζω να το κάνω».
Η σχέση της με τα social media
«Όταν ξεκίνησα το Twitter, έβαζα τρεις ανθρώπους να βλέπουν τα tweet μου πριν τα γράψω και διάλεγα κάθε λέξη πολύ προσεκτικά. Ήταν η φίλη μου η Lara Cohen, η οποία εργαζόταν στο Twitter εκείνη την εποχή και με βοηθούσε να εγκλιματιστώ, η οποία μου είπε: "Είσαι πραγματικά αστεία. Πρέπει να αφήσεις τους ανθρώπους να δουν αυτή την αστεία πλευρά σου"», τονίζει η Λεβίνσκι αναφορικά με την σχέση της με τα social media.
Στο ερώτημα αν πιστεύει ότι το 1998 θα ήταν καλύτερα ή χειρότερα για την ίδια με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, απαντάει: «Νομίζω και τα δύο. Νομίζω ότι θα ήταν χειρότερα όσον αφορά την εξάπλωση των σκληρών σεξιστικών αστείων εις βάρος μου. Νομίζω όμως ότι αντίστοιχα θα μπορούσε να υπήρχε και μια σιωπηλή μειοψηφία που θα με υποστήριζε. Και νομίζω ότι αυτό θα είχε δώσει περισσότερη σάρκα και οστά στην προσωπικότητά μου, αντί για τη σελίδα στην επετηρίδα του λυκείου μου και τις βλακείες που λέω σε τηλεφωνικές συνομιλίες εδώ και 20 ώρες».
Πώς είναι η ζωή της σήμερα
Όπως παραδέχεται η ίδια, «κάθε μου μέρα είναι διαφορετική. Είμαι ένας πολυπράγμων άνθρωπος από την άποψη όλων των διαφορετικών πραγμάτων που κάνω. Παραδέχομαι ότι φοβόμουν να μπω στο 49ο έτος της ζωής μου, επειδή τα 39α γενέθλιά μου ήταν τόσο φρικτά. Ένιωθα να κρέμονται από πάνω μου όλα εκείνα τα πράγματα που δεν είχα κάνει. Όλες οι αποτυχίες μου. Δεν είμαι παντρεμένη, δεν έχω παιδιά, δεν έχω δουλειά. Φρίκαρα όταν έγινα 40 ετών. Και μετά φοβόμουν να γίνω 50, αλλά αντ' αυτού, τα 49 μου χρόνια ήταν καταπληκτικά: ήταν μια υπέροχη χρονιά αποδοχής του εαυτού μου».
Ο «ξεχωριστός άλλος» και η στάση των ανθρώπων απέναντί της
Η Λεβίνσκι παραδέχεται επίσης ότι δεν υπάρχει αυτός ο ξεχωριστός άλλος στην ζωή της: «Δεν έχω προφίλ στις εφαρμογές γνωριμιών. Είμαι τόσο ευκολόπιστη. Βγαίνω ραντεβού, έχω σχέσεις, όλα αυτά. Είχα σχέσεις με μερικούς εξαιρετικούς άντρες. Ήμουν πραγματικά τυχερή. Όχι αρκετά τυχερή ώστε να είμαι με κάποιον μακροπρόθεσμα», σημειώνει εμφατικά.
Οπότε, πώς την αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι σήμερα; Οι γύρω της και ο περίγυρός της;
«Υπάρχει συμπόνια, υπάρχει κατανόηση. Νομίζω ότι οι άνθρωποι βλέπουν την ιστορία μου διαφορετικά. Πολλοί άνθρωποι μου μιλάνε ότι θα ήθελαν να είχαν κάνει διαφορετικές επιλογές εκείνη την εποχή, τα αστεία που έλεγαν ή τον τρόπο που το σκέφτονταν. Κάθε θετικό πράγμα που έρχεται σβήνει κάτι αρνητικό από το παρελθόν. Είμαι τυχερή που έχω ένα σωρό ψυχοθεραπευτές και κάνω τεράστια δουλειά με τον εαυτό μου. Και είμαι τυχερή που έχω ανθρώπους που με βοηθούν επαγγελματικά, καταπληκτικούς φίλους. Έχω μια πολύ υποστηρικτική οικογένεια», επισημαίνει η ίδια, καταλήγοντας με νόημα ότι:
«Υπό μια έννοια, θεωρώ ότι ήμουν πάντα τυχερή. Πάντα είχα μια στέγη πάνω από το κεφάλι μου και φαγητό στο τραπέζι, μερικές φορές δεν είχα χρήματα στην τράπεζα, αλλά πάντα είχα ανθρώπους που με αγαπούσαν. Δεν θα μπορούσα να το φανταστώ, γι' αυτό είμαι πολύ ευγνώμων για όλα».