Πώς μια αμιγώς γυναικεία συμμορία στα πρότυπα των «Peaky Blinders» τρομοκρατούσε το Λονδίνο για δεκαετίες ολόκληρες. Η σειρά «A Thousand Blows» αφηγείται την ιστορία τους.
Ποια Μαφία και ποια Γιακούζα. Οι «Σαράντα Ελέφαντες», οι 40 Εlephants, ήταν η χειρότερη -μακράν της δεύτερης- γυναικεία συμμορία της Βρετανίας. Μια συμμορία που έδρασε επί ένα μεγάλο χρονικό διάστημα: από τη Βικτωριανή εποχή (1870-1880) μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1950.
Αυτό που διαφοροποιεί τη συμμορία «Σαράντα Ελέφαντες» από κάθε άλλη συμμορία της εποχής της, εκτός από το παράξενο όνομα, είναι το γεγονός ότι ήταν ένα συνδικάτο που λειτουργούσε μόνο με γυναίκες. Και, φυσικά, είχε επικεφαλής μια γυναίκα. Τη Mary Carr.
Η ιστορία της συμμορίας και της ίδιας της Carr δραματοποιείται τώρα σε μια νέα σειρά έξι επεισοδίων της Disney+ από τον δημιουργό του «Peaky Blinders», τον Steven Knight.
Τα «Χίλια Χτυπήματα»
Το «A Thousand Blows» [Χίλια Χτυπήματα] περιστρέφεται γύρω από τη Carr, την οποία υποδύεται η Erin Doherty, γνωστή μέχρι τώρα από τον ρόλο της ως πριγκίπισσα Anne στο «The Crown», και μια άλλη πραγματικά ιστορική προσωπικότητα, τον Hezekiah Moscow (τον υποδύεται ο εξαιρετικός Malachi Kirby), έναν Τζαμαϊκανό που ήρθε στο Λονδίνο στα τέλη του 19ου αιώνα.
«Μια ιστορία για ένα πραγματικό πρόσωπο που ήρθε από την Τζαμάικα με τη φιλοδοξία να γίνει θηριοδαμαστής και έγινε ένας πραγματικά διάσημος πυγμάχος», λέει ο Knight μιλώντας στο BBC. Και προσθέτει:
«Όταν έψαξα και έμαθα για αυτό το πρόσωπο και τις εμπειρίες του, ήταν πολύ συναρπαστικό. Πριν από αυτό, για πολύ καιρό, ήθελα να αφηγηθώ την ιστορία της συμμορίας. Και οι δύο αυτές αληθινές ιστορίες είναι καταπληκτικές και το γεγονός είναι ότι συνέβαιναν και οι δύο την ίδια στιγμή και στο ίδιο μέρος. Σκέφτηκα ότι θα ήταν ενδιαφέρον να φανταστώ τι θα είχε συμβεί αν η Carr και ο Moscow είχαν συναντηθεί - και αυτό είναι το θέμα αυτής της σειράς».
Στο επίκεντρο της σειράς ασφαλώς βρίσκεται η Καρ, η οποία συστήνεται ως «η βασίλισσα των "Σαράντα Ελεφάντων", της μεγαλύτερης και πιο ανεξάρτητης γυναικείας συμμορίας σε ολόκληρο το Λονδίνο».
Οι αξιόπιστες πληροφορίες για την πραγματική Mary Carr είναι ελάχιστες. Γνωρίζουμε ότι γεννήθηκε το 1862 στο Χόλμπορν του Λονδίνου και ότι το 1881 ήταν τρόφιμος ενός γυναικείου σωφρονιστικού ιδρύματος στο Κεντ, μιας εγκατάστασης για «έκπτωτες γυναίκες» που διοικούσε η Εκκλησία της Αγγλίας.
Ο ακριβής λόγος για την εισαγωγή της Carr δεν είναι σαφής, αλλά είχε καταδικαστεί για κλοπή σε ηλικία 14 ετών. Η μητέρα της είχε πεθάνει τότε και ο πατέρας της, απατεώνας και ο ίδιος, θα μπορούσε να ήταν στη φυλακή ή να είχε διαφύγει στο εξωτερικό.
Σύμφωνα με το βιβλίο του Brian McDonald «Alice Diamond and the Forty Elephants», η Carr είχε εντυπωσιακή εμφάνιση και εργαζόταν ως πωλήτρια λουλουδιών στο Covent Garden του Λονδίνου. Κάποια στιγμή, γύρω στο 1890, εξελέγη «βασίλισσα» των Σαράντα Ελεφάντων, μιας οργάνωσης περίπου 40 γυναικών, η προέλευση της οποίας καλύπτεται από ένα μυστήριο.
Γιατί ονομάστηκαν «40 Ελέφαντες»
Η ιστορικός και συγγραφέας Hallie Rubenhold, η οποία έχει γράψει πολλά βιβλία για τις γυναίκες και το έγκλημα, είναι ιστορικός σύμβουλος για το «A Thousand Blows».
«Είχα ακούσει για τη συμμορία αλλά μέχρι την ένταξή μου στη σειρά δεν είχα κάνει πραγματική έρευνα γι' αυτή», λέει. «Είναι όλες τους συναρπαστικοί και πολύ αινιγματικοί χαρακτήρες. Κάποιοι έχουν υποστηρίξει ότι υπήρχαν ήδη από τον 18ο αιώνα, αλλά δεν πιστεύω ότι έχει υπάρξει αυστηρή επιστημονική έρευνα που να επιβεβαιώνει κάτι τέτοιο. Φυσικά, υπήρχαν πολλές γυναίκες που ήταν κλέφτρες εκείνη την περίοδο, όπως δείχνουν τα αρχεία των δικών, αλλά αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι υπήρχε σύνδεση με τους "Σαράντα Ελέφαντες". Πρώτη φορά ακούμε γι' αυτές μόνο τη δεκαετία του 1870».
Η συμμορία της Carr πήρε το όνομα αυτό επειδή είχε την έδρα της γύρω από την περιοχή Elephant and Castle του νότιου Λονδίνου και πολλά από τα μέλη της ήταν φίλες ή συγγενείς μιας αντίστοιχης συμμορίας ανδρών κλεφτών, που ονομαζόταν Elephant Boys.
Οι κύριες εγκληματικές δραστηριότητες των Forty Elephants ήταν οι κλοπές καταστημάτων, με στόχο συχνά τα πολυτελή καταστήματα του Λονδίνου. Η Carr και οι συνεργάτιδές της εμφανίζονται ξανά και ξανά στα αστυνομικά αρχεία και στα πρακτικά των δικών και, περιστασιακά, στις ιστορίες των εφημερίδων, συνήθως κατηγορούμενες για κλοπές και συναφή εγκλήματα.
Πώς γίνονταν οι κλοπές
Στο βιβλίο του «London Labour and the London Poor», που δημοσιεύθηκε το 1851, ο Άγγλος δημοσιογράφος Henry Mayhew αναγνώρισε την περιοχή Elephant and Castle ως μια ξεκάθαρη εστία εγκληματικότητας και περιέγραψε το είδος των μεθόδων κλοπής καταστημάτων που συχνά χρησιμοποιούσαν η Carr και οι Elephants.
Δύο ή τρεις γυναίκες έμπαιναν σε ένα κατάστημα όταν αυτό ήταν απασχολημένο και ζητούσαν να δουν κάποια από τα εμπορεύματά.
«Πιθανότατα θα ζητήσουν να δουν και κάποια άλλα εμπορεύματα και θα συνεχίσουν να κοιτάζουν διάφορα είδη μέχρι να βρουν μια ποσότητα στον πάγκο. Όταν ο καταστηματάρχης είναι απασχολημένος με το να παίρνει κάποια εμπορεύματα από τη βιτρίνα ή από τα ράφια, μία από αυτές συνήθως καταφέρνει να βάλει κάτι κάτω από τον μανδύα ή το σάλι της, ενώ η άλλη καταφέρνει να απασχολήσει τον μαγαζάτορα», γράφει ο Μέιχιου.
Φορούσαν επίσης ρούχα ειδικά προσαρμοσμένα για να διευκολύνουν την κλοπή. «Συχνά βρίσκουμε τη φούστα του φορέματός τους επενδεδυμένη από μέσα, σχηματίζοντας μια μεγάλη θήκη κάτω από το φόρεμα, με ένα άνοιγμα μπροστά, όπου μπορούν να εισάγουν και να κρύψουν επιμελώς ένα οποιοδήποτε αντικείμενο, το οποίο παραμένει κρυμμένο κάτω από το πλούσιο κρινολίνο», έγραψε ο Mayhew.
«Οι άνθρωποι περίμεναν τότε ότι οι γυναίκες την εποχή εκείνη θα ήταν πιο τίμιες και νομοταγείς, γεγονός που έδινε πλεονέκτημα στους "Ελέφαντες" όταν πήγαιναν σε μια από τις επιδρομές τους» λέει η Rubenhold, και προσθέτει:
«Η επιχείρησή τους φαίνεται ότι ήταν πιο εξελιγμένη και οργανωμένη από μια απλή ευκαιριακή κλοπή».
Οι Elephants έγιναν επίσης ειδικές σε εκβιασμούς. Η Carr ή κάποια άλλη γυναίκα από τη συμμορία της παρέσυρε έναν ηλικιωμένο κύριο σε ένα σοκάκι και στη συνέχεια τον κατηγορούσε ότι της επιτέθηκε και απειλούσε ότι θα πάει στην αστυνομία. Άλλα μέλη της συμμορίας εμφανίζονταν και ισχυρίζονταν ότι ήταν μάρτυρες της «επίθεσης». Το θύμα συνήθως τους έδινε χρήματα ή τα τιμαλφή του, προκειμένου να αποφύγει τη σύλληψη και την κατακραυγή.
Ένα άλλο στοιχείο που ξεχώριζε τις Elephants από τους άλλους εγκληματίες ήταν το γεγονός ότι προφανώς είχαν ένα σύνολο κανόνων, γνωστό ως «κώδικας του hoister» - «hoist» ήταν ο όρος τους για την κλοπή καταστημάτων.
Όλα τα μέλη των Ελεφάντων έπρεπε να τηρούν αυτούς τους κανόνες. Σύμφωνα με τον McDonald, καταγράφηκαν από έναν άνδρα συνεργάτη μιας οικογένειας που συνδεόταν με τους Elephants, με σκοπό να πουλήσει την ιστορία στον Τύπο, αλλά δεν δημοσιεύθηκαν ποτέ.
Οι τρεις κανόνες
«Απαγορεύεται το ποτό πριν από μια επιδρομή ή κλοπή».
«Τα έσοδα από μια δουλειά μοιράζονται εξίσου στα μέλη της ομάδας που εμπλέκονται, ανεξάρτητα από τον ρόλο τους».
«Τα μέλη δεν πρέπει να κλέβουν το ένα από το άλλο τα χρήματά τους ή τους φίλους τους».
«Το συνδικάτο ήταν ένα είδος συνεταιρισμού», έγραψε ο Μακ Ντόναλντ. «Η βασίλισσα μπορεί να ήταν η ξεκάθαρη ηγέτιδα, αλλά η Carr φρόντισε ώστε να καλλιεργηθεί το αίσθημα της ισότητας, προκειμένου να διατηρήσει την αρμονία της ομάδας».
Η έκπτωση της «βασίλισσας»
Η αδιαφιλονίκητη επιρροή της Carr στη συμμορία φαίνεται ότι μειώθηκε μετά από μια υπόθεση το 1896, στην οποία κατηγορήθηκε και καταδικάστηκε για την απαγωγή ενός εξάχρονου αγοριού, του Michael Magee.
Σύμφωνα με τον McDonald, η Carr εμφανίστηκε στο δικαστήριο «με έναν υπέροχο μαύρο βελούδινο μανδύα, στολισμένο με γούνα, πάνω από ένα μαύρο μεταξωτό φόρεμα, ενώ το κεφάλι της κοσμούσε ένα πλατύγυρο καπέλο Rembrandt με πέντε φτερά στρουθοκαμήλου. Στα δάχτυλά της έλαμπαν επτά διαμαντένια δαχτυλίδια, τα οποία ένας δημοσιογράφος εκτιμούσε σε περισσότερες από 300 λίρες, σε μια εποχή που ο μισθός ενός εργαζόμενου ήταν λιγότερο από 2 λίρες την εβδομάδα».
Ο McDonald υποθέτει ότι το παιδί πουλήθηκε από τη μητέρα του σε έναν γκάνγκστερ που το έθεσε υπό τη φροντίδα της Carr, με σκοπό να το πουλήσει σε ένα άτεκνο ζευγάρι.
Ο μικρός βρέθηκε στο σπίτι της Carr 10 μήνες μετά την εξαφάνισή του, μετά από ανώνυμη πληροφορία στην αστυνομία. Η Carr κρίθηκε ένοχη και καταδικάστηκε σε φυλάκιση τριών ετών.
Μετά την αποφυλάκισή της, η Mary συνελήφθη ξανά το 1900 για «αποδοχή κλοπιμαίων» και καταδικάστηκε σε δύο χρόνια. Από εκεί και πέρα, η πορεία της ήταν καθοδική. Ενεπλάκη στη ληστεία ενός κοσμηματοπωλείου στο Ludgate Circus του Λονδίνου το 1909, αλλά δεν καταδικάστηκε.
Αργότερα, πιστεύεται ότι «δούλευε» στην περιοχή του Μάντσεστερ, όπου, υποδυόμενη την κοσμική Lady Mary Carr, την προσκαλούσαν σε εκδηλώσεις του είδους όπου μια έμπειρη κλέφτρα και απατεώνισσα θα μπορούσε να έχει μια πολύ καλή λεία. Πιστεύεται ότι πέθανε το 1924 - αλλά οι «40 Ελέφαντες» δεν πέθαναν μαζί της.
Η διάδοχός της
Μία από τις διαδόχους της Carr στη θέση της «βασίλισσας» της συμμορίας ήταν η Alice Diamond, η οποία εμφανίζεται επίσης ως χαρακτήρας στο «The Thousand Blows».
Η Diamond γεννήθηκε το 1886 από εγκληματίες γονείς στο Lambeth. Σε ηλικία 17 ετών καταδικάστηκε για κλοπή από ένα κατάστημα καπέλων στην Oxford Street.
«Η δεύτερη σεζόν έχει ήδη γυριστεί και είμαι πολύ πρόθυμος να συνεχίσω να αφηγούμαι την ιστορία επειδή υπάρχουν πολλά ακόμα να ειπωθούν» λέει ο Knight, και καταλήγει εμφατικά: «Υπήρχαν ακόμα γυναίκες που αυτοπροσδιορίζονταν ως "Forty Elephants" στη δεκαετία του 1950. Η αλήθεια και η πραγματικότητα είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσες από οτιδήποτε άλλο μπορείς να επινοήσεις».