Για τους περισσότερους από εμάς, η πανδημία σημαίνει καταναγκαστική μοναξιά. Αλλά για άλλους, ήταν η ευκαιρία να αναζητήσουν αυτή τη μοναξιά. Και ποιο μέρος θα ήταν το καλύτερο να το κάνουν αυτό καλύτερα; Φυσικά ο απομακρυσμένος Αρκτικός Κύκλος.
Στην πραγματικότητα, η Βαλεντίνα Μιότσο προχώρησε ένα βήμα παραπέρα. Μετακόμισε στο βόρειο τμήμα της Νορβηγίας, μέσα στον Αρκτικό Κύκλο.
«Ο Δεκέμβριος και ο Ιανουάριος ήταν δύο μήνες μόνο σκοτάδι», λέει.
Η Μιότσο, από τη βόρεια ιταλική περιοχή της Εμίλια Ρομάνια, είδε τη ζωή της να ανατρέπεται από την πανδημία.
Εργαζόμενη ως οδηγός στη φύση και τους περιπάτους, η οποία συνόδευσε τους Ιταλούς σε ταξίδια στο εξωτερικό, έγραφε σε blog σχετικά με τα βιώσιμα ταξίδια στην Ιταλία, μέσα από το δημοφιλές blog Viaggiare Libera. «Όλα ήταν επικεντρωμένα στον τουρισμό», λέει μιλώντας στο CNN Travel. «Η ζωή μου ήταν πάντα στον δρόμο -ήμουν μακριά από το σπίτι περίπου έξι μήνες τον χρόνο».
Μέχρι το ξέσπασμα της πανδημίας. Όπως αμέτρητοι άλλοι στον κλάδο των ταξιδιών, η ζωή της Μιότσο σταμάτησε. Χωρίς πλέον να μπορεί να εργαστεί, συνέχισε το blogging και εργαζόταν μέσω διαδικτύου. Αλλά αφού η Ιταλία είχε περάσει από ένα από τα πιο σκληρά lockdown στον κόσμο και ήρθε το καλοκαίρι του 2020 με τον ιό να φαίνεται να είναι υπό έλεγχο, άρχισε να «ξεσηκώνεται» ξανά.
Έτσι, όταν προσεγγίστηκε μέσω του Instagram τον Σεπτέμβριο, με μια προσφορά να πάει στον Αρκτικό Κύκλο για να διευθύνει έναν ξενώνα, δεν το πίστευε. «Φοβόμουν; Όχι, το είδα ως μια όμορφη ευκαιρία να επισκεφτώ μέρη που ίσως δεν θα είχα επιλέξει ποτέ από μόνη μου», λέει.
«Επειδή δεν μπορούσα πλέον να κάνω την ταξιδιωτική μου δουλειά, αυτός ήταν ένας τρόπος να ταξιδέψω και να ζήσω μια άλλη πραγματικότητα -φυσικά με έναν πιο στατικό τρόπο, αλλά σε ένα μέρος του κόσμου που δεν ήξερα αλλά γοητεύτηκα από αυτό».
Μέσα σε δύο ημέρες, είχε αποδεχτεί την πρόταση και έναν μήνα αργότερα έφτασε στο Kongsfjord, περίπου 2.400 μίλια βόρεια του πρώην σπιτιού της κοντά στη Μόντενα της Ιταλίας. Οι διαφορές δεν θα μπορούσαν να είναι μεγαλύτερες. Η Μόντενα είναι μια πόλη 185.000 ατόμων, γνωστή για το φαγητό της και τον καθεδρικό ναό του 12ου αιώνα.
Το Kongsfjord, από την άλλη πλευρά, έχει μόλις 28 κατοίκους και δεν έχει μεσαιωνική αρχιτεκτονική. «Το πλησιέστερο σούπερ μάρκετ απέχει 40 χιλιόμετρα», λέει η Μιότσο. «Το πλησιέστερο νοσοκομείο είναι σχεδόν 200 μίλια και το αεροδρόμιο -προφανώς είναι ένα μικρό, τοπικό- είναι 25 μίλια. Το χειμώνα, υπήρχαν άνεμοι με 75 μίλια / ώρα και πάγος παντού, οπότε είναι δύσκολο να κυκλοφορήσεις», προσθέτει.
Οι κάτοικοι ξεκινούν για το μανάβικο τους κάθε μία ή δύο εβδομάδες - αρκεί οι δρόμοι να είναι καθαροί. Η διαδρομή προς το αεροδρόμιο και το σούπερ μάρκετ στο Berlevåg είναι ένας ελικοειδής παραθαλάσσιος δρόμος που περιβάλλεται από γκρεμούς. Σε κακές καιρικές συνθήκες, είναι αδιαπέραστος.
Ζώντας στο πολικό σκοτάδι
«Δεν είχα προσδοκίες -σκόπιμα δεν τις δημιούργησα καθώς ήμουν περίεργη να τις ανακαλύψω», λέει. Ωστόσο, είχε μια ιδέα για το τι την περίμενε: «Ήξερα ότι πήγαινα σε ένα πολύ, πολύ απομονωμένο μέρος - με είχαν προειδοποιήσει. Ήξερα ότι ήταν ακραίο και ήξερα ότι ήταν στην αρκτική τούνδρα, αλλά δεν είχα πάει ποτέ στη Νορβηγία. «Λίγο μετά την άφιξή μου, έφτασαν οι πολικές νύχτες».
«Ήταν μια απίστευτη εμπειρία, το να ζω δύο μήνες εντελώς στο σκοτάδι. Δεν ήταν ενοχλητικό - στην πραγματικότητα, είναι πιο δύσκολο να ζήσεις με το φως». Ναι, αυτό το 24ωρο φως του ήλιου. Από τα μέσα Μαΐου έως τα μέσα Ιουλίου, το Kongsfjord λούζεται στον ήλιο. «Δεν υπάρχει ηλιοβασίλεμα για δύο μήνες και το σώμα δεν αποδέχεται ότι είναι νύχτα όταν ο ήλιος είναι έξω, οπότε είναι πιο δύσκολο να κοιμηθείς», λέει.
«Αλλά εκτός από αυτό, δεν είναι ενοχλητικό. Στην πραγματικότητα, είναι ένας όμορφος τρόπος ζωής», αναφέρει και συμπληρώνει πως οι ακραίες καιρικές συνθήκες, την έμαθαν κάτι εξαιρετικά σημαντικό. «Όταν πήγαινα σε ζεστές χώρες, παίρνεις ενέργεια από έξω, από τους άλλους, από το κλίμα, την ατμόσφαιρα. Αλληλεπιδράς με άλλους ανθρώπους και υπάρχει ο ήλιος. Όταν βρεθείς σε ένα μέρος σαν αυτό, εντελώς απομονωμένο, αυτό που μαθαίνεις να κάνεις, είναι να βρεις την ενέργεια στον εαυτό σου. Και είναι μια καταπληκτική ανακάλυψη, ειδικά όταν δεν υπάρχει φως για δύο μήνες και πρέπει να “ξυπνήσεις”».
Οπότε, τι είδους άνθρωποι επιλέγουν να ζήσουν με έναν τόσο ακραίο τρόπο ζωής; Η Μιότσο αποκαλεί τον πληθυσμό του Kongsfjord με τα 28 άτομα «πολυπολιτισμικό», καθώς Γερμανοί, Λετονοί, Ιταλοί και Ταϊλανδέζοι, ζουν όλοι μαζί με ντόπιους και επικοινωνούν στα Αγγλικά. «Όλοι ήταν πραγματικά φιλόξενοι και υπέροχοι με εμένα», λέει.
Δέθηκε αρκετά με μια άλλη Ιταλίδα, και λέει ότι, παρά τον κοσμοπολίτικο πληθυσμό του Kongsfjord, ορισμένα πράγματα δεν άλλαξαν. «Ίσως είναι ένα στερεότυπο ότι εμείς οι Ιταλοί τείνουμε να είμαστε πολύ πιο θορυβώδεις και να κάνουμε χειρονομίες καθώς μιλάμε, και οι υπόλοιποι όχι. Σίγουρα παρατήρησα [μια διαφορά] στο στυλ επικοινωνίας μας».
Δεν είναι η πρώτη φορά που η Μιότσο πέρασε εκτεταμένες περιόδους στο εξωτερικό, καθώς έζησε για τρία χρόνια στο Λονδίνο πριν από 18 χρόνια. Αλλά πιο πρόσφατα, επικεντρώθηκε περισσότερο σε πιο ζεστά κλίματα, περνώντας τρεις μήνες στην Ινδία, την Ινδονησία και τη Σενεγάλη, καθώς και ένα χρόνο στη Νοτιοανατολική Ασία.
Αλλά λέει ότι είναι αδύνατο να συγκρίνουμε την Αρκτική με οπουδήποτε αλλού, γιατί απλά δεν είναι σαν κανένα άλλο μέρος. Στην πραγματικότητα, λέει ότι η βόρεια Νορβηγία είναι ένας διαφορετικός κόσμος από το νότο της χώρας.
«Το κλίμα, το φως, το σκοτάδι - είναι όλα διαφορετικά. Εδώ, είναι πραγματική τούνδρα. Τα δέντρα δεν μεγαλώνουν - είναι ένα πραγματικά άγριο τοπίο. Έχουμε κόκκινες και αρκτικές αλεπούδες, και υπάρχουν τάρανδοι παντού. Υπάρχουν φάλαινες, δελφίνια, πολλά θαλασσοπούλια και φώκιες. Δεν έχω ζήσει στη Νορβηγία. Έχω ζήσει στην αρκτική τούνδρα».
Η τούνδρα ήταν επίσης covid-free. Δεν υπάρχει ακόμη κανένα κρούσαμ Covid-19 στο Kongsfjord - και ενώ οι πόλεις στη Νορβηγία ήταν υπό περιορισμούς, η ακραία απομόνωση στο χωριό σήμαινε ότι η ζωή θα μπορούσε να συνεχιστεί κανονικά. «Δεν φορούσα μάσκα για επτά μήνες», λέει η Μιότσο.
Για πάντα στον Αρκτικό Κύκλο;
Η επίσημη θητεία της Μιότσο στον ξενώνα έληξε πριν από δύο μήνες, αλλά της έκανε τόση εντύπωση η Αρκτική κατά την περίοδο που έζησε εκεί, κι έτσι έμεινε στο Kongsfjord, νοικιάζοντας ένα σπίτι. «Ήταν υπέροχο να μένω εδώ», λέει. Αλλά τώρα ετοιμάζεται να φύγει - τουλάχιστον προσωρινά.
Όχι, δεν θα επιστρέψει -προς το παρόν τουλάχιστον- στην Ιταλία. Αγόρασε ένα αυτοκίνητο μαζί με την άλλη Ιταλίδα, τηη Ευγενία, και κατευθύνονται προς τα βόρεια προς το εξαιρετικά απομακρυσμένο αρχιπέλαγος Σβάλμπαρντ - τον βορειότερο κατοικημένο οικισμό στον πλανήτη, που βρίσκεται μόλις 650 μίλια κάτω από τον Βόρειο Πόλο, όπου οι άνθρωποι μοιράζονται τους δρόμους με πολικές αρκούδες. Μετά από ένα μήνα ταξιδεύοντας εκεί, θα κατευθυνθούν νότια προς τα νησιά Lofoten, όπου θα εργαστούν σε έναν άλλο ξενώνα.
Και μετά από αυτό; «Έχω δημιουργήσει όμορφες σχέσεις και αλληλεγγύη με τους ανθρώπους του Kongsfjord - είναι σαν να έχουμε δημιουργήσει μια οικογένεια, είμαι συνδεδεμένη με αυτούς τώρα - οπότε σίγουρα θα επιστρέψω στο μέλλον για επίσκεψη», λέει.
Μέχρι το φθινόπωρο βλέπει να επιστρέφει στην προηγούμενη της εργασία οπότε σκέφτεται να γυρίσει πίσω στην Ιταλία. «Στην πραγματικότητα δεν ξέρω θα μπορούσε να συμβεί το οτιδήποτε. Επέλεξα την καριέρα μου για αυτόν τον λόγο - μπορώ να δουλέψω ταξιδεύοντας. Και αφήνω πάντα ανοιχτές τις πόρτες σε αυτό που έχει να προσφέρει η ζωή».