Μια συγκλονιστική ιστορία αλληλεγγύης και ανθρωπιάς στη σκιά του πολέμου στην Ουκρανία.
Η Irene Tantsyura μέχρι να ξεσπάσει ο πόλεμος ζούσε μαζί με το γιο της και τα 30 σκυλιά τους σε μια ήσυχη αγροτική περιοχή λίγο έξω από το Κίεβο. Το χωριό τους πριν από λίγες ημέρες άρχισε να βομβαρδίζεται από τους Ρώσους εισβολείς. Βόμβες έπεφταν γύρω από τη μικρή τους φάρμα. Κάποια στιγμή το χωριό άρχισε να εκκενώνεται. Ούτε η Irene ούτε ο γιος της μπορούσαν να εγκαταλείψουν το σπίτι τους. Δεν είχαν αυτοκίνητο και όσοι από τους συγχωριανούς της έφευγαν δεν είχαν χώρο για τόσα πολλά σκυλιά. Η Irene δεν μπορούσε να εγκαταλείψει τα ζώα, στα οποία έχει αφιερώσει ολόκληρη τη ζωή της. Έμεινε πίσω, μαζί τους, προσπαθώντας να επιβιώσει σε ένα σπίτι γύρω από το οποίο οι βόμβες έπεφταν βροχή.
Οι εκρήξεις έκαναν τους τοίχους να τρίζουν, τα χωράφια γύρω από το σπίτι να πιάνουν φωτιά και τα σκυλιά, όπως όλα τα ζώα που είναι κροτοφοβικά, να κλαίνε. Μέσα σε αυτή την κόλαση η Irene, όπως φαίνεται και στα δραματικά live που έχει η ίδια ανεβάσει στο Facebook, βγαίνει στην αυλή ουρλιάζοντας κατατρομαγμένη και προσπαθεί να σβήσει τις εστίες της φωτιάς, χτυπώντας το χώμα με μια τσάπα, πριν οι φλόγες πλησιάσουν το σπίτι της μέσα στο οποίο μεγαλώνουν 26 τσιουάουα και τέσσερα ακίτα.
Ένα από τα σκυλάκια είχε γεννήσει λίγο πριν αρχίσουν οι βομβαρδισμοί και τα κουτάβια μόλις είχαν αρχίσει να ανοίγουν τα μάτια τους. Η Irene προσπαθεί να ηρεμήσει τα σκυλιά που τρέμουν, προσπαθώντας και η ίδια να κρατήσει την ψυχραιμία της, όσο είναι αυτό δυνατόν όταν οι βόμβες σκάνε δίπλα σου και ακούγονται εκκωφαντικές, απόκοσμες εκρήξεις. Οι περιγραφές της σοκάρουν.
Σπίτια γκρεμίζονται, η γη σείεται, το ηλεκτρικό και το νερό κόβεται. Μέσα στο κρύο και στο χιόνι η Irene μένει για μία εβδομάδα χωρίς θέρμανση, χωρίς φαγητό. Δεν υπάρχει τίποτα στο σπίτι ούτε για εκείνη και το γιο της ούτε για τα σκυλιά.
6 Μαρτίου, 11:15 μμ
«Δύο από τα γλυκά μου κουτάβια κατάφεραν να επιβιώσουν παρόλο που δεν το περίμενα καθώς δεν είχαν την απαραίτητη για την ηλικία τους ζέστη, ούτε την κατάλληλη τροφή. Είναι πιο μικρόσωμα από ότι πρέπει για την ηλικία τους αλλά ελπίζω ότι θα τα καταφέρουν να μεγαλώσουν όσο πρέπει».
«Βοήθεια! Χρειαζόμαστε ένα αυτοκίνητο για να διαφύγουμε»
Βγαίνουν στη γειτονιά και ζητάνε βοήθεια. Ένας συγχωριανός τους έχει τρία αυτοκίνητα. Του ζητούν το ένα από αυτά για να διαφύγουν μαζί με τα σκυλιά τους. Εκείνος τους αρνείται τη βοήθεια, παρά το γεγονός ότι και ο ίδιος ξέρει καλά ότι σε λίγο τα αυτοκίνητα κατά πάσα πιθανότητα θα βομβαρδιστούν ή θα θαφτούν άχρηστα κάτω από τα μπάζα των γκρεμισμένων σπιτιών.
Μέσα στην απόγνωσή του ο γιος της Irene φτιάχνει ένα πανό, ζητώντας βοήθεια, ένα μέσο διαφυγής, μπας και το δουν περαστικοί από το χωριό και σταματήσουν.
Η νύχτα πέφτει και οι βομβαρδισμοί γίνονται πιο έντονοι. Ο ουρανός βάφεται κόκκινος σαν να αστράφτει. Μια πύρινη βροχή ξεσπά στο χωριό. Κάπου μακριά ένα δάσος πιάνει φωτιά. Κτίρια του χωριού καίγονται. Οι σειρήνες χτυπούν. Πύρινες φλόγες βγαίνουν από παράθυρα γειτονικών σπιτιών. Η Irene και ο γιος της βλέπουν τα πάντα κουλουριασμένοι γύρω από τους καναπέδες τους με τα σκυλιά να κλαίνε. Μια κόλαση μέσα στην άγρια νύχτα.
«Είμαστε ακόμα ζωντανοί αλλά οι βομβαρδισμοί δεν σταματούν»
Μόνη επαφή με τον έξω κόσμο τα κινητά τους, για όσο δηλαδή ακόμα αντέχει η μπαταρία τους και μόνο όταν έχουν σήμα και δεδομένα για να μπουν στο Internet. Μπαίνουν στα social, ανεβάζουν μια έκκληση για βοήθεια και το κλείνουν για να κάνουν οικονομία στην μπαταρία. Η Irene ποστάρει στον τοίχο της στο Facebook όσα συμβαίνουν, με την ελπίδα ότι κάποιος θα καταφέρει να πάει να τους διασώσει.
Δεν είναι εύκολο, καθώς οι Ρώσοι βομβαρδίζουν όχι μόνο στρατιωτικούς στόχους και κυβερνητικά κτίρια, αλλά και σπίτια και αμάχους.
6 Μαρτίου 22:10 μμ
Λίγα λόγια για τις τελευταίες μέρες. Εύχομαι να μην χρειαστεί ποτέ ξανά να αντικρύσω αυτή τη φρίκη. Οχτώ ολόκληρες μέρες χωρίς ηλεκτρικό. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι δεν έχουμε θέρμανση, φως, φαγητό και καμία επαφή με τον έξω κόσμο! Υπάρχει ο φόβος ότι δεν θα ξυπνήσεις, ο φόβος ότι δεν θα ζεις μέχρι το απόγευμα καθώς βομβαρδίζουν συνέχεια. Αυτά είναι τα ματωμένα χέρια μου που πλένουν τις πάνες και τις κουβέρτες των σκυλιών. Είναι τόσα πολλά αυτά που ζούμε τώρα, που δεν τα εύχομαι ποτέ να τα ζήσει ούτε ο χειρότερος εχθρός μου! Ο μεγαλύτερος αδερφός μου και ένας φίλος του κατάφεραν να με βγάλουν έξω σήμερα, αλλά κατάλαβαν τι ακριβώς περνάω όλες αυτές τις μέρες, μόνο μόλις έσκασαν δίπλα στο αυτοκίνητό τους δύο βόμβες.
Υπάρχουν μαρτυρίες στα κοινωνικά δίκτυα, μαρτυρίες απλών ανθρώπων, με επιβεβαιωμένα προφίλ στο Facebook και αληθινούς φίλους, ότι Ρωσικά τάγματα σταματούν στο δρόμο άμαχους ανθρώπους που προσπαθούν να διαφύγουν, τους βγάζουν από το αυτοκίνητο και τους σκοτώνουν εν ψυχρώ, όπως συνέβη σε έναν γνωστό -στον κυνολογικό χώρο- εκπαιδευτή σκύλων, τον Igor Ikar Bakun, που τον εκτέλεσαν μαζί με τα σκυλιά του σε μία επαρχιακή λεωφόρο.
Το σκληρό βίντεο (σας δίνω το λινκ αλλά δεν το ποστάρω εδώ για ευνόητους λόγους) που δείχνει το αυτοκίνητο του εκπαιδευτή σκύλων γαζωμένο με σφαίρες, τα σκυλιά νεκρά στο οδόστρωμα και το πτώμα του Igor πεταμένο μαζί με ένα από τα λυκόσκυλά του σε ένα χαντάκι, έχει κάνει το γύρο του κόσμου από τη δεύτερη νύχτα της ρωσικής εισβολής.
Ένας άγριος, απάνθρωπος πόλεμος live στα social media
Το τραγικό, λοιπόν, σε αυτόν τον πόλεμο είναι ότι οι Ουκρανοί βλέπουν τα πάντα στα κοινωνικά δίκτυα, ξέρουν τη βία, τη φρίκη που τους περιμένει όσο τα ρωσικά στρατεύματα τους πλησιάζουν. Κι αυτό κάνει την αγωνία και την απόγνωσή τους ακόμα μεγαλύτερη. Δεν είναι μόνο οι αδέσποτες σφαίρες που πέφτουν βροχή από ελεύθερους σκοπευτές, ούτε οι βόμβες και ένας πιθανός θάνατος μέσα στα χαλάσματα του ίδιου του σπιτιού τους που τους φοβίζει, είναι και η μεγάλη πιθανότητα να εκτελεστούν ενώ προσπαθούν να διαφύγουν. Έχουν δει τα σχετικά βίντεο, τις μαρτυρίες από συμπατριώτες τους, από αυτόπτες μάρτυρες, που κυκλοφορούν. Αυτός ο πόλεμος είναι διπλά φρικιαστικός γιατί γίνεται live στα κοινωνικά δίκτυα, στα οποία έχουν και οι ίδιοι πρόσβαση.
Ωστόσο, τα κοινωνικά δίκτυα, κυρίως τα group στo Facebook, βοηθούν τους Ουκρανούς να οργανωθούν, να ζητήσουν και να λάβουν βοήθεια, να κινητοποιήσουν μια τεράστια αλυσίδα αλληλεγγύης που σπάει τα στενά όρια της γειτονιάς, του χωριού, της πόλης και της πατρίδας. Για την Irene, η οποία τελικά κατάφερε να βρει αυτοκίνητο χάρη στις δραματικές εκκλήσεις εκείνης και των φίλων της, με τα αναρίθμητα shares και reposts σε τοίχους χρηστών του Facebook σε όλη την Ευρώπη, κινητοποιήθηκε ένας απίστευτα συγκινητικός μηχανισμός ανθρωπιάς και φιλοζωίας.
Η Irene, o γιος της και όλα τα σκυλάκια τους, διέφυγαν ασφαλείς πρώτα στο Κίεβο, με τη συνδρομή του αδερφού της και των φίλων τους. Εγκλωβίστηκαν όμως και εκεί, γιατί αυτό είναι η προσφυγιά, μια ωμή, ατελείωτη οδύσσεια με σκληρές, συνεχόμενες δοκιμασίες, μια αλληλουχία απόγνωσης. Μετά από μια τεράστια νέα κινητοποίηση και ενώ οι φίλοι τους είχαν για λίγο χάσει τα ίχνη τους, ανακοινώθηκε ότι είναι ζωντανοί.
Προχθές, Δευτέρα 7 Μαρτίου, μια Ολλανδή φίλη της Irene, η Kimberly van Kol, ενημέρωσε με σχετικό ποστ ότι η Irene βρήκε κάποιον να την πάει με το αυτοκίνητό του στο Chernivtsi στη Νοτιοδυτική Ουκρανία. Εχθές, Τρίτη 8 Μαρτίου, το πρωί, η ίδια η Irene ποστάρισε στον τοίχο της μια φωτογραφία που δείχνει, επιτέλους, την ίδια και το γιο της μέσα σε ένα αυτοκίνητο φορτωμένο με κλουβάκια μεταφοράς σκυλιών. Η Irene, χάρη στην αλληλεγγύη των φίλων της, αλλά και αναρίθμητων άγνωστων σε αυτήν ανθρώπων, κατάφερε να απεγκλωβιστεί με το παιδί και τα σκυλιά της. Άφησε πίσω το σπίτι, τις αναμνήσεις, τη ζωή της ολόκληρη, και πήρε μαζί με τα κλουβάκια των σκυλιών της το δρόμο της προσφυγιάς.
Αυτές τις μέρες είναι συγκλονιστικές οι μικρές ιστορίες που μαθαίνουμε για τους Ουκρανούς που αντιστέκονται ηρωικά, αλλά και για το συγκινητικό δίκτυο αλληλεγγύης σε διάφορες κοινότητες των social media. H Irene αξιοποίησε το δίκτυο του διεθνούς κυνολογικού χώρου στον οποίο ανήκει, που με όλες του τις δυνάμεις διέδωσε την έκκλησή της για βοήθεια. Όχι μόνο κινητοποιήθηκε ένας μηχανισμός για τη σωτηρία της ίδιας, του γιου της και των σκυλιών τους, αλλά στα σχετικά group στο Facebook ήδη έχει ξεκινήσει ένας έρανος για την στηρίξει οικονομικά τις επόμενες δύσκολες εβδομάδες ή και μήνες.