Ένα... «σταυρόλεξο» για δυνατούς λύτες είναι η φωτογραφία που βλέπετε παραπάνω: προσπαθήστε να αναγνωρίσετε τον, τότε νεαρότατο και σήμερα εξαιρετικά δημοφιλή, έλληνα μουσικό.
Μέσα στο Πάσχα, ξεσκονίζοντας το αρχείο μου, έπεσα πάνω σε κάτι παλιά τεύχη του (εξαιρετικά βραχύβιου) θεσσαλονικιώτικου περιοδικού Τάμαριξ - τότε τα προμηθευόμασταν σαν τρελοί όντες φοιτητές που περίμεναν... εναγωνίως να δουν στην Θεσσαλονίκη το πιο δημοφιλές συγκρότημα της εποχής, τους U2, τον Σεπτέμβριο του 1997.
Το περιοδικό «Τάμαριξ» κυκλοφόρησε από την διοίκηση της Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης του Οργανισμού Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης «Θεσσαλονίκη 1997». Οι κύριοι συντελεστές της προσπάθειας ήταν ο Δημήτρης Καλοκύρης (διευθυντής έκδοσης), Γιώργος Σκαμπαρδώνης (διευθυντής σύνταξης), Γιώργος Αναστασιάδης (σύμβουλος έκδοσης), Όλγα Τσαντήλα και Θεοδώρα Αυγέρη (δημοσιογράφοι).
Περιείχε εξαιρετικά άρθρα, εμβριθείς συνεντεύξεις και μουσικά αφιερώματα που θα ζήλευαν μέχρι και τα καλύτερα ελληνικά μουσικά περιοδικά της εποχής εκείνης.
Στο τεύχος Νο6 και συγκεκριμένα στην σελίδα 24 υπήρχε και μια φωτογραφία που δεν μπορούσε παρά να σου τραβήξει την προσοχή: εκείνη ενός νεαρού, νεαρότατου Βασίλη Παπακωνσταντίνου με... μαγιώ να παίζει κιθάρα πάνω σε μια αυτοσχέδια σκηνή, στα μέσα της δεκαετίας του '60.
«Κάπου κοντά στην προεφηβεία και ενώ έκαναν την εμφάνισή τους οι Μπιτλς, πήρα μια κιθάρα από τον γείτονά μου, τον Κώστα Παναγόπουλο. Επειδή, όμως, πολύ σύντομα άρχισα να παίζω καλύτερα από εκείνον, μου τη χάρισε. Μαζί με τους υπόλοιπους τρελαμένους των εργατικών πολυκατοικιών φτιάξαμε το συγκρότημά μας: τους Crosswords. Μαζί τους έδωσα την πρώτη συναυλία στο Σινέ Ιωνία. Αυτό ήταν: το ψώνιο που ήδη κουβαλούσα έφτασε στο ζενίθ. Δύσκολο πράγμα να κουμαντάρεις τη δημοσιότητα και να παραμείνεις φρόνιμος σε αυτές τις ηλικίες», έλεγε ο ίδιος ο Παπακωνσταντίνου στο enet.gr, τον Μάρτιο του 2009.
«Πήραμε το α βραβείο με το “The house of the rising sun” των Animals! Το συγκρότημα μας λεγόταν The Crosswords, τα Σταυρόλεξα (γέλια). [...] Νέα Ιωνία - Νέα Φιλαδέλφεια μεγαλώσαμε όλοι, σύνορα, στις πολυκατοικίες του Βλάχου. Ακόμη συνεργάζομαι με τον Ανδρέα Αποστόλου στα πλήκτρα. Μάλιστα τον πρώτο κιθαρίστα τον είδα προχθές στην Κομοτηνή, που είχα πάει για συναυλία και που αυτός ζει εκεί μόνιμα τώρα πια. Σταύρο Γαΐτη τον λένε. Όσο για τον πρώτο ντράμερ, ήταν ο δημοσιογράφος Νίκος Θεοδωράκης που έκανε εκπομπές με μουσικά ταξίδια στην ΕΤ3», πρόσθετε ο ίδιος στην lifo.gr και τον Αντώνη Μποσκοϊτη, σε συνέντευξή του τον Σεπτέμβριο του 2014.
«Στα μέσα του 1966 δημιουργούνται στην περιοχή της Νέας Ιωνίας οι Crosswords. Αρχική σύνθεσή τους: Βασίλης Παπακωνσταντίνου κιθάρα, τραγούδι, Σταύρος Γαΐτης κιθάρα, Νίκος Θεοδωράκης ντραμς και Γιώργος Μανωλόπουλος μπάσο. Μετά από αρκετά πάρτυ και μουσικά πρωινά σε κινηματογράφους, έρχεται και η πρώτη δουλειά σε club, στο Liebe του Νέου Ηρακλείου. Θα ακολουθήσουν εμφανίσεις σε clubs της Νέας Μάκρης και της Ραφήνας, στο Ελληνίς της Νέας Φιλαδέλφειας, αλλά και στον Φλίσκο της Κυψέλης. Το 1968 ο μπασίστας Βαγγέλης Πατεράκης θα αντικαταστήσει τον Μανωλόπουλο, ενώ από το τέλος του χρόνου ο Παπακωνσταντίνου έχει αρχίσει να στρέφεται προς τον χώρο των μπουάτ, αραιώνοντας τις εμφανίσεις του με το συγκρότημα. Στη θέση του έρχεται ο Λάκης Παραμάνης, όμως μέσα στο πρώτο τρίμηνο του 1969 το συγκρότημα θα οδηγηθεί στη διάλυση», γράφει σχετικά ο Νίκος Σάρρος στο εξαιρετικό βιβλίο του «Τα ελληνικά μουσικά συγκροτήματα των sixties / Ένα φωτογραφικό λεύκωμα» [Μισκής, 2015].
Ο Παπακωνσταντίνου γεννήθηκε στις 21 Ιουνίου 1950 στο χωριό Βάστα Αρκαδίας, δυτικά της Μεγαλόπολης. Τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε εκεί (έως τα 7 του) και μερικές εμπειρίες του απ' αυτά τις έκανε τραγούδια, όπως τη «Σφεντόνα». Στα 12 του χρόνια, αμέσως μετά τον ερχομό της οικογένειάς του στην Αθήνα και συγκεκριμένα στη Νέα Ιωνία, πήρε την πρώτη του κιθάρα. Αργότερα συμμετείχε σε διάφορα συγκροτήματα της εποχής, όπου έκανε και τα πρώτα του μουσικά βήματα.
Το 1973 μετά το τέλος της στρατιωτικής του θητείας, πήγε στη Γερμανία, όπου στο Μόναχο συμμετείχε σε επιτροπές αντιδικτατορικού αγώνα, τραγουδώντας παράλληλα σε στέκια Ελλήνων φοιτητών και ομογενών. Η πρώτη του σημαντική γνωριμία έγινε το 1974, συναντώντας στο Παρίσι το Μίκη Θεοδωράκη, με τον οποίο συνεργάστηκε σε δύο δίσκους (Τα τραγούδια του Αντρέα και Νύχτα θανάτου). Το καλοκαίρι η συνεργασία τους συνεχίστηκε. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα εκείνη την ίδια χρονιά (1974) άρχισε ουσιαστικά την επαγγελματική του πορεία στο τραγούδι. Τραγούδησε σε μπουάτ και ηχογράφησε ένα μικρό δίσκο 45 στροφών. Την ίδια χρονιά συμμετείχε στην ηχογράφηση του δίσκου του Μάνου Λοΐζου Τα τραγούδια του δρόμου.
Το 1975 ηχογράφησε «Τα αγροτικά» του Θωμά Μπακαλάκου. Την ίδια εποχή γνώρισε δύο συνθέτες. με τους οποίους συνεργάστηκε στενά στη συνέχεια, τον Μάνο Λοΐζο και τον Θάνο Μικρούτσικο.Το 1976 συνεργάστηκε και πάλι με το Μίκη Θεοδωράκη, στο δίσκο Της εξορίας, ενώ το 1978 ο συνθέτης τον επέλεξε για την παγκόσμια περιοδεία του. Τραγούδησε σε Ευρώπη, Αμερική και Αυστραλία. Στην Ελλάδα συμμετείχε ενεργά σε εκδηλώσεις του νεολαιίστικου και του εργατικού κινήματος. Το 1979 συμμετείχε τραγουδιστικά στον Σταυρό του Νότου του Θάνου Μικρούτσικου. Από εκείνη την εποχή, λίγο πριν το πέρασμα στη δεκαετία του 1980, αρχίζει να εκδηλώνει τις επιρροές του από τη διεθνή ροκ μουσική σκηνή.
Ερμηνεύει τραγούδια με ήχο σαφώς πιο ηλεκτρικό και στίχο που αφορά πιο σύγχρονα προβλήματα (μοναξιά, ναρκωτικά, αποξένωση, υπερβολική αστικοποίηση, προβλήματα στις ανθρώπινες σχέσεις, οικολογική καταστροφή κλπ). Αυτή η ροκ στροφή γίνεται σταδιακά, ξεκινώντας με δύο δίσκους που κυκλοφόρησαν το 1978 και 1982 αντίστοιχα. Ο πρώτος είχε τίτλο το όνομά του και περιλάμβανε τραγούδια του Αντώνη Βαρδή και διασκευές τραγουδιών του Διονύση Σαββόπουλου και του Μίκη Θεοδωράκη. Ο δεύτερος, το «Φοβάμαι», με τραγούδια του Μάνου Λοΐζου, του Λάκη Παπαδόπουλου, του Γιάννη Ζουγανέλη και του Γιάννη Γλέζου, γνώρισε μεγάλη αποδοχή και θεμελίωσε τη μετέπειτα πορεία του μέχρι σήμερα.
Γνωρίστηκε με τον Νικόλα Άσιμο και μεσολάβησε στη δισκογραφική εταιρεία ΜΙΝΟS για την έκδοση του πρώτου και μοναδικού δίσκου του Άσιμου εν ζωή, Ο ξαναπές (1982), όπου ο Παπακωνσταντίνου ερμήνευσε δύο τραγούδια. Το 1984 με τη Διαίρεση, ο καινούργιος ήχος του αποκρυσταλλώνεται. Το 1987 το επαληθεύει με τα Χαιρετίσματα, με τραγούδια δικά του, του Νικόλα Άσιμου, της Αφροδίτης Μάνου και του Χρήστου Τόλιου.
Από τα μέσα της δεκαετίας του 1980, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου άρχισε να εδραιώνεται ως ένας κατεξοχήν "συναυλιακός" καλλιτέχνης. Τον Απρίλιο του 1985 16.000 θεατές συγκεντρώθηκαν στην πρώτη του μεγάλη προσωπική συναυλία στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Το επανέλαβε τον Ιούνιο του 1987 στο γήπεδο του Παναθηναϊκού, στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Από τότε οι συναυλίες του αποτελούν γεγονότα και σημεία αναφοράς της μαζικότητας.Το Σεπτέμβριο του 1985 συμμετείχε στη μεγάλη συναυλία-αφιέρωμα στον Μάνο Λοΐζο, που πραγματοποιήθηκε στο Ολυμπιακό Στάδιο Αθήνας, μαζί με τον Γ. Νταλάρα, την Χ. Αλεξίου, την Δ. Γαλάνη και τον Γ. Καλατζή.
Το τέλος της δεκαετίας του 1980 τον βρήκε να ερμηνεύει τους στίχους του Κώστα Τριπολίτη, σε μουσική του Θάνου Μικρούτσικου στο δίσκο Όλα από χέρι καμένα το 1988. Το 1989 κυκλοφόρησε το Χορεύω, ένας δίσκος ο οποίος περιέχει μερικά από τα πλέον δημοφιλή τραγούδια του, όπως τα «Ελλάς», «Βικτώρια», «Για μένα τραγουδώ» (διασκευή του "Crusader" του Chris De Burgh) κ.ά.
Ακολούθησε ο δίσκος Χρόνια πολλά το 1991, ενώ νωρίτερα είχε κυκλοφορήσει η ζωντανή ηχογράφηση των εμφανίσεων που πραγματοποίησε με τον Γιώργο Νταλάρα στο Αττικόν, τον Φεβρουάριο του 1991. Το 1992 τραγούδησε για δεύτερη φορά μετά το 1978 (Σταυρός του Νότου) Νίκο Καββαδία και Θάνο Μικρούτσικο στο δίσκο Γραμμές των οριζόντων. Ερμήνευσε πάλι Νικόλα Άσιμο το 1992 στο Φαλιμέντο του κόσμου ενώ κυκλοφόρησε τη Σφεντόνα το 1992 και αργότερα το Δε σηκώνει το 1994, με συνεργάτες του τους Άλκη Αλκαίο, Χριστόφορο Κροκίδη, Βασίλη Γιαννόπουλο, Σταμάτη Μεσημέρη, Αφροδίτη Μάνου, Οδυσσέα Ιωάννου, Μίνω Μάτσα.
Πλέον, στα 74 του χρόνια, γυρνάει όλη την Ελλάδα γεμίζοντας ξανά τα ίδια γήπεδα που γέμιζε και στα μέσα της δεκαετίας του '80, αποδεικνύοντας ότι παραμένει το ίδιο αιώνιος έφηβος και το ίδιο αμετανόητος ροκάς...