Σε μία αποκαλυπτική συνέντευξη, μία γυναίκα που έμεινε τετραπληγική στα 14 της χρόνια μετά από ένα τραγικό ατύχημα σε πισίνα, μοιράστηκε την ιστορία της.
Η Gisela Agostino από την Αργεντινή περιέγραψε πώς έγινε το τραγικό ατύχημα. «Ήταν 31 Δεκεμβρίου του 2010. Βρισκόμουν στο σπίτι μιας φίλης, ήμουν 14 ετών και θέλησα να κάνω μια τούμπα στον αέρα, σε μια παιδική πισίνα pelopincho. Στάθηκα στη γωνία της και πήδηξα. Όταν έπεσα, χτύπησα με τον αυχένα στο πάτωμα της πισίνας. Εκείνη τη στιγμή μετατοπίστηκε ο νωτιαίος μυελός μου, έμεινα ακίνητη, κάτω από το νερό — δεν μπορούσα να βγω. Η μητέρα της φίλης μου ήρθε να με φωνάξει για το μεσημεριανό και με είδε μόνη μου, στον πάτο της πισίνας. Τότε φώναξε τον Εμανουέλ, τον αδερφό της φίλης μου, κι εκείνος με έβγαλε από τα μαλλιά. Με έβγαλαν από την πισίνα, μου έκαναν τις πρώτες βοήθειες και κάλεσαν τον πατέρα μου, που είναι πυροσβέστης και έμενε περίπου δέκα τετράγωνα πιο πέρα. Ήρθε αμέσως και προσπάθησε να με πάει στο νοσοκομείο, αλλά μόλις με κούνησε, του είπα ότι πονούσα τρομερά και δεν ένιωθα τα πόδια μου. Τότε κάλεσαν ασθενοφόρο, την αστυνομία και την πυροσβεστική», δήλωσε στην ιστοσελίδα Parati η Agostino για το ατυχήμά της, ενώ στη συνέχεια περιέγραψε τα όσα ακολούθησαν στο διάστημα που νοσηλεύτηκε.
Αναφερόμενη στις δυσκολίες που αντιμετώπισε μέχρι να προσαρμοστεί στη νέα της ζωή, η Agostino είπε ότι όλα ήταν εντελώς άγνωστα τόσο για την ίδια όσο και για την οικογένειά της και τους γύρω της. Η πάνα και η αναπηρική καρέκλα ήταν οι δύο μεγαλύτερες προκλήσεις για εκείνη. «Η πάνα ήταν κάτι τρομακτικό για μένα. Μου κατέστρεφε την αυτοεκτίμηση, με έκανε να νιώθω χάλια, να με πιάνει αγωνία, θυμός, οργή — ήταν κάτι φριχτό. Και η αναπηρική καρέκλα επίσης… Κοιτούσα τον εαυτό μου στον καθρέφτη και δεν μου άρεσε αυτό που έβλεπα. Δεν ένιωθα όμορφη», είπε.
Από το ατύχημα και μετά όμως, είχε πάντα στήριγμα τη δίδυμη αδερφή της. «Και μετά εμφανίστηκε η Μάρτα, που είναι η μαμά της "καρδιάς" μου. Ήταν το στήριγμα της οικογένειας, ο ενήλικας που ανέλαβε ευθύνη για μένα, γιατί ο πατέρας μου δεν ήταν σε θέση να με καθοδηγήσει, να με βοηθήσει, να με στηρίξει -ήταν βαθιά συντετριμμένος», είπε η Agostino που μεγάλωσε σε οικογένεια με χωρισμένους γονείς.
Στο ερώτημα πώς βλέπει τη ζωή μετά το ατύχημα η Agostino τόνισε: «Το ατύχημά μου άλλαξε θετικά τον τρόπο που βλέπω τη ζωή — ειδικά σε ό,τι αφορά τους ανθρώπους, όλους τους ανθρώπους. Και φυσικά, μιλάμε για τον σεβασμό προς τα άτομα με αναπηρία: αξίζουν σεβασμό, αποδοχή… Δεν ξέρω αν πριν το ατύχημά μου θα είχα ποτέ συνδεθεί με ένα άτομο με αναπηρία».
Η πιο καθοριστική στιγμή στη ζωή της και η μητρότητα
Για την ίδια μία από τις πιο καθοριστικές στιγμές ήταν όταν άρχισε να εργάζεται στα 19 της και να έρχεται σε επαφή με «ανθρώπους που δεν είχαν καμία σχέση με την αναπηρία». «Εκεί ήταν που κατάλαβα πως χρειαζόταν να κάνω μια στροφή στη ζωή μου. Και την έκανα», είπε η Agostino που σήμερα εργάζεται στο Ελεγκτικό Συνέδριο της Αργεντινής και παρά τις προκλήσεις που αντιμετώπισε κατάφερε να δημιουργήσει τη δική της οικογένεια. «Σήμερα ο γιος μου είναι ό,τι πιο όμορφο έχω», είπε ενώ εξήγησε παράλληλα πόσο σημαντική ήταν η στήριξη που της παρείχε ο σύζυγός της κάθε φορά που αμφέβαλε για το αν θα κατάφερνε να ανταποκριθεί στο ρόλο της μαμάς.
Απαντώντας στο ερώτημα τι θα έλεγε σε κάποιον που βιώνει μια παρόμοια κατάσταση, η Agostino τόνισε τη σημασία του χρόνου στη διαδικασία αποδοχής. «Θα του έλεγα να πάρει όσο χρόνο χρειάζεται για να επεξεργαστεί και να αποδεχτεί αυτή τη νέα πραγματικότητα, ότι δεν θα είναι ποτέ ο ίδιος άνθρωπος που ήταν, αλλά μπορεί να μεταμορφώσει τον εαυτό του και τη ζωή του σε κάτι θετικό, κάτι ακόμα καλύτερο», είπε.
«Υπάρχουν πράγματα που πιστεύουμε ότι δεν θα ξεπεράσουμε ποτέ, αλλά αν επιτρέψουμε στον εαυτό μας να ζήσει και να αποδεχτεί την κατάσταση, μπορούμε να προχωρήσουμε μπροστά», συνέχισε.
Όταν ρωτήθηκε για τα μελλοντικά της σχέδια, αποκάλυψε ότι το μεγαλύτερο όνειρό της είναι να εκδώσει ένα βιβλίο με την ιστορία της «πάντα από μια θετική οπτική, με στόχο να βοηθήσω, να προσφέρω εργαλεία σε ανθρώπους που περνούν καταστάσεις αναπηρίας, ασθένειας ή απλώς δυσκολίες. Να μπορέσουν να ξεπεράσουν, να προσπαθήσουν να σταθούν ξανά στα πόδια τους, να νιώσουν πως υπάρχει κάποιος που τα κατάφερε». «Δεν ξέρω αν θα δουν τον εαυτό τους μέσα από εμένα, αλλά έστω να πουν: "Αν αυτό το άτομο, που πέρασε κάτι παρόμοιο — ή ίσως και πιο ελαφρύ — τα κατάφερε, τότε μπορώ κι εγώ"», κατέληξε.