Τη στιγμή του θανάτου της το 1901, η βασίλισσα Βικτώρια είχε βασιλέψει περισσότερο από κάθε άλλον Βρετανό μονάρχη.
Στα 63 χρόνια της στον θρόνο πραγματοποιήθηκαν τεράστιες βιομηχανικές, τεχνολογικές και κοινωνικές αλλαγές, ενώ το όνομά της συνδέθηκε με μια ολόκληρη εποχή.
Αλλά τα πράγματα μπορεί να ήταν πολύ διαφορετικά αν κάποια από τις επτά απόπειρες δολοφονίας εναντίον της βασίλισσας είχε αποβεί μοιραία.
Αντιθέτως, κάθε αποτυχημένη επίθεση -σε έναν αιώνα κατά τον οποίο υπήρξαν αρκετές δολοφονίες προσώπων υψηλού προφίλ- συνέβαλε στην περαιτέρω εδραίωση της Βικτώριας στον βρετανικό θρόνο.
Ανάμεσα στους επίδοξους δολοφόνους της περιλαμβάνονταν ένας φαντασιόπληκτος που αναζητούσε τη φήμη, αλλά και ένας ψυχικά διαταραγμένος άνδρας που είχε εμμονή με τον αριθμό «4» και το μπλε χρώμα. Ανεξάρτητα, όμως, από το υπόβαθρο και τα κίνητρά τους, όλοι τους συνελήφθησαν γρήγορα και τιμωρήθηκαν.
Ένας έφηβος που αναζητούσε τη φήμη
Η πρώτη απόπειρα δολοφονίας της βασίλισσας Βικτώριας έγινε στις 10 Ιουνίου 1840, όταν ήταν 21 ετών, μόλις τρία χρόνια μετά την έναρξη της βασιλείας της.
Ενώ απολάμβανε μια βόλτα με άμαξα στο Χάιντ Παρκ με τον αγαπημένο της σύζυγο Αλβέρτο, η βασίλισσα έγινε στόχος ενός 18χρονου potboy -σερβιτόρος ταβέρνας- ονόματι Έντουαρντ Όξφορντ.
Έβγαλε ένα πιστόλι μονομαχίας από την τσέπη του, ξεπετάχτηκε από το πλήθος που ζητωκραύγαζε και πυροβόλησε εναντίον της βασίλισσας καθώς περνούσε η άμαξά της.
Όταν η άμαξα σταμάτησε για να διερευνηθεί ο θόρυβος, έβγαλε ένα άλλο όπλο και πυροβόλησε και με αυτό.
Είναι αξιοσημείωτο ότι, παρόλο που ο Όξφορντ βρισκόταν μόλις λίγα μέτρα μακριά, η Βικτώρια παρέμεινε σώα και η άμαξά της συνέχισε γρήγορα την πορεία της.
Το πλήθος που περιτριγύριζε τον επίδοξο δολοφόνο τον αντιμετώπισε γρήγορα και ο Όξφορντ συνελήφθη.
Οι επακόλουθες έρευνες φάνηκε να αποκαλύπτουν την εμπλοκή του σε μια πολιτική ομάδα, η οποία ονομαζόταν Young England. Αργότερα, όμως, προέκυψε ότι τα γράμματα που βρήκαν οι ντετέκτιβ στο κατάλυμα του Όξφορντ ήταν όλα αποτέλεσμα της φαντασίας ενός εφήβου που αναζητούσε τη φήμη.
Ο Όξφορντ δικάστηκε για εσχάτη προδοσία στο Ολντ Μπέιλι και, όταν καταδικάστηκε, θα αντιμετώπιζε τον θάνατο διά απαγχονισμού. Όμως, η αστυνομία δεν βρήκε σφαίρες στη σκηνή του εγκλήματος, διαπιστώνοντας ότι τα όπλα που χρησιμοποιήθηκαν ήταν γεμάτα μόνο με μπαρούτι.
Αφού οι μάρτυρες κατέθεσαν ότι ο Όξφορντ είχε ιστορικό ασταθούς συμπεριφοράς, κρίθηκε αθώος «λόγω παραφροσύνης».
Η βασίλισσα ήταν έξαλλη με την αθώωσή του, περιγράφοντάς την στο ημερολόγιό της ως «πολύ ανόητη». Πρόσθεσε ότι δεν πίστευε πως ο Όξφορντ ήταν τρελός. Ο πρίγκιπας Αλβέρτος εξέφρασε, επίσης, τη λύπη του για την επιείκεια που επιδείχθηκε στον Όξφορντ.
Μετά την κράτησή του στο περιβόητο Βασιλικό Νοσοκομείο Μπέθλεμ, το οποίο ονομάστηκε «Bedlam», η υποτιθέμενη παραφροσύνη του Όξφορντ φάνηκε να γίνεται πολύ διαχειρίσιμη. Έμαθε να παίζει βιολί, να ζωγραφίζει σπίτια και να μιλάει γλώσσες όπως γαλλικά και γερμανικά.
Μια φωτογραφία που τραβήχτηκε το 1858 κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού του τον δείχνει να ακουμπάει σε μια σκάλα με ένα πινέλο στο χέρι.
Ο Όξφορντ πέρασε 21 χρόνια στο Bedlam και μεταφέρθηκε στο Broadmoor το 1864. Πέρασε τρία χρόνια εκεί και στη συνέχεια απελάθηκε στην Αυστραλία.
Παραδόξως, η ζωή του Όξφορντ άλλαξε σημαντικά. Μετονομάστηκε σε John Freeman, παντρεύτηκε μια χήρα με δύο παιδιά, έγινε προϊστάμενος εκκλησίας και βρήκε δουλειά ως δημοσιογράφος.
Ο άνδρας που προσπάθησε να χτυπήσει δύο φορές
Η δεύτερη απόπειρα δολοφονίας της Βικτώριας έγινε δύο χρόνια αργότερα, στα τέλη Μαΐου του 1842.
Η άμαξα της βασίλισσας επέστρεφε στα Ανάκτορα του Μπάκιγχαμ από τη βραδινή της βόλτα όταν ο πρίγκιπας Αλβέρτος είδε έναν άνδρα, τον οποίο αργότερα περιέγραψε ως «μικρό, μελαψό, άσχημο, ριζοσπάστη», να σημαδεύει με πιστόλι προς το μέρος τους πριν εξαφανιστεί.
Αν και η βασίλισσα παροτρύνθηκε να παραμείνει στο σπίτι της μέχρι να συλληφθεί ο ένοπλος, η γενναία μονάρχης επέμεινε να ξαναβγεί έξω την επόμενη μέρα.
Με τον Αλβέρτο σε επιφυλακή, ο δολοφόνος εμφανίστηκε και πάλι καθώς η βασιλική άμαξα πλησίαζε στα Ανάκτορα - στο ίδιο σημείο όπου είχε χτυπήσει ο Όξφορντ.
Ο ξυλουργός Τζον Φράνσις, ηλικίας μόλις 19 ετών, βγήκε έξω και πυροβόλησε τη βασίλισσα.
Ο Φράνσις είχε εξαπολύσει την επίθεσή του αφού είδε την επιχείρησή του στο καπνοπωλείο να αποτυγχάνει και πιάστηκε να κλέβει χρήματα από τον ιδιοκτήτη του.
Όμως, η Αυτής Μεγαλειότητα έμεινε και πάλι αβλαβής και ο Φράνσις συνελήφθη, πριν καταδικαστεί για εσχάτη προδοσία. Καταδικάστηκε σε θάνατο και περίμενε την εκτέλεσή του, αλλά ο πατέρας του εξασφάλισε την τελευταία στιγμή χάρη από τη βασίλισσα, αφού της έγραψε.
Αντ' αυτού, ο Φράνσις μεταφέρθηκε στη «Γη του Βαν Ντίμενς» -τη σημερινή Τασμανία-, όπου εργάστηκε σε έναν οικισμό όπου διέμεναν μόνο κατάδικοι. Αργότερα ο Φράνσις το περιέγραψε ως «μια άβυσσο αθλιότητας και δυστυχίας».
Έλαβε χάρη υπό όρους μετά από 14 χρόνια και κατέληξε να παντρευτεί και να γίνει πατέρας τουλάχιστον εννέα παιδιών, πριν πεθάνει από φυματίωση το 1885.
Ο «καμπούρης» που είχε κουραστεί από τη ζωή
Λιγότερο από δύο μήνες μετά την επίθεση του Φράνσις, όταν ο ξυλουργός περίμενε την εκτέλεσή του, η βασίλισσα Βικτώρια έγινε ξανά στόχος.
Αυτή τη φορά δράστης ήταν ο 17χρονος «καμπούρης» John Bean, ο οποίος έπασχε από σοβαρή καμπυλότητα της σπονδυλικής στήλης και φέρεται να είχε ύψος μικρότερο από 1,5 μέτρο.
Ο Bean ζούσε στους δρόμους, αφού ξέφυγε από τη σκληρή μεταχείριση που είχε υποστεί από τα τέσσερα αδέλφια του.
Αποπειράθηκε να δολοφονήσει τη βασίλισσα στις 3 Ιουλίου 1842, καθώς η άμαξά της περνούσε από τα Ανάκτορα του Μπάκιγχαμ. Στεκόταν ανάμεσα στο πλήθος των θεατών που ζητωκραύγαζαν, σήκωσε ένα σκουριασμένο πιστόλι και πάτησε τη σκανδάλη.
Αν και ακούστηκε ένα χαρακτηριστικό κλικ, δεν ακούστηκε πυροβολισμός. Ο Bean σύρθηκε από έναν παρευρισκόμενο σε δύο διαφορετικούς αστυνομικούς, αλλά και οι δύο αρνήθηκαν να τον συλλάβουν, θεωρώντας ότι δεν υπήρχαν αρκετά στοιχεία για να θεωρηθεί ότι διέπραξε έγκλημα.
Ο παρευρισκόμενος Charles Edward Dassett πήγε τότε το όπλο του Bean σε ένα αστυνομικό τμήμα στο The Mall και του πήραν κατάθεση.
Η αστυνομία ξεκίνησε τότε ένα κυνήγι για τον Bean και κατέληξε να «μαζέψει» κάθε αγόρι που μπορούσε να βρει και είχε κυρτή σπονδυλική στήλη. Ο νεαρός τελικά βρέθηκε στο σπίτι των γονιών του και συνελήφθη.
Επιμένοντας ότι δεν στόχευσε την άμαξα της βασίλισσας και αντί γι' αυτό σημάδεψε το έδαφος, άφησε να εννοηθεί ότι ήθελε να συλληφθεί επειδή είχε «κουραστεί από τη ζωή».
Ο δικαστής στη δίκη του κατέληξε στο ότι ο Bean ήθελε να «αποκτήσει επαίσχυντη φήμη» ή να σταλεί σε άσυλο. Καταδικάστηκε σε φυλάκιση μόλις 18 μηνών. Αφού αποφυλακίστηκε, ο Bean εργάστηκε ως κοσμηματοπώλης και παντρεύτηκε δύο φορές. Όμως, ταλαιπωρούμενος από αλλεπάλληλες σωματικές και ψυχικές δυσκολίες, αυτοκτόνησε καταπίνοντας υπερβολική δόση οπίου το 1882.
Ο ιστορικός δρ Μπομπ Νίκολσον, του οποίου το podcast του BBC σχετικά με τις απόπειρες κατά της ζωής της βασίλισσας Βικτωρίας κυκλοφόρησε τον Μάρτιο, δήλωσε στη MailOnline ότι οι πρώτες επιθέσεις κατά της βασίλισσας έγιναν επειδή ήταν «πολύ προσιτή στο κοινό».
«Αυτό που πραγματικά με εξέπληξε είναι πόσο συχνά έβγαινε για βόλτες με άμαξα», είπε. «Δεν υπήρχε κανένα από τα μέτρα ασφαλείας που λαμβάνονται τώρα. Η άμαξα περνούσε μέσα από πλήθη, οι άνθρωποι μπορούσαν να την αγγίξουν. Ήταν σε απόσταση αναπνοής. Υπήρχαν κάποιοι φρουροί που επέβαιναν μπροστά, αλλά δεν είχε το επίπεδο ασφαλείας που ισχύει τώρα. Ακόμα και μετά από αυτές τις επιθέσεις συνέχισε να κυκλοφορεί έτσι. Αυτό λέει πολλά γι' αυτήν, αλλά σήμαινε επίσης ότι ήταν εύκολο να εντοπιστεί. Ο κόσμος ήξερε πού να τη βρει, επειδή οι κινήσεις της δημοσιεύονταν».
Ο δρ Νίκολσον συνέχισε λέγοντας: «Υπάρχει επίσης κάτι σχετικά με αυτήν. Στα πρώτα χρόνια της βασιλείας της, ήταν σημαντικό γι' εκείνη να έχει αυτή τη σχέση με το κοινό. Το κοινό είχε κατά κάποιον τρόπο χάσει την αγάπη του για τη μοναρχία πριν από αυτήν, οπότε ήταν σημαντικό για εκείνη να βγαίνει έξω. Ακόμη και όταν ήξερε ότι απειλούνταν, εξακολουθούσε να ιππεύει γνωρίζοντας ότι ο επιτιθέμενος την είχε στο στόχαστρό του».
Τόνισε, επίσης, πως η βασίλισσα έζησε τις δολοφονίες δύο προέδρων των ΗΠΑ, του τσάρου της Ρωσίας, του βασιλιά της Ιταλίας και δεκάδων άλλων πολιτικών.
Ένας Ιρλανδός που ήλπιζε να σταλεί στην Αυστραλία
Μετά την επίθεση του Bean, η βασίλισσα Βικτώρια θα βασίλευε για επτά ακόμη χρόνια πριν γίνει ξανά στόχος.
Τον Μάιο του 1849 ο Ιρλανδός Γουίλιαμ Χάμιλτον ακολούθησε τα «χνάρια» των δύο πρώτων επιτιθέμενων στη βασίλισσα, περιμένοντας έξω από τα Ανάκτορα να εμφανιστεί η άμαξά της. Ο Χάμιλτον είχε μεταναστεύσει στο Λονδίνο τη δεκαετία του 1840, αλλά δυσκολευόταν να βρει δουλειά στην πόλη.
Καθώς η Βικτώρια περνούσε από δίπλα του, έβγαλε ένα πιστόλι από την τσέπη του και πυροβόλησε εναντίον της. Για άλλη μια φορά η τύχη ήταν με το μέρος της και η σφαίρα αστόχησε.
Αφού συνελήφθη ο Χάμιλτον, οι Αρχές πάσχισαν να εξακριβώσουν γιατί είχε πραγματοποιήσει την επίθεσή του. Ενώ υπήρχαν ισχυρισμοί ότι αποτελούσε μέλος μιας ομάδας Ιρλανδών επαναστατών, η αστυνομία δεν μπόρεσε να βρει κανένα στοιχείο που να το αποδεικνύει.
Υπήρχαν, επίσης, αναφορές ότι ο Χάμιλτον ήθελε να μεταφερθεί στην Αυστραλία. Αν αυτό αληθεύει, η επιθυμία του Ιρλανδού έγινε πραγματικότητα. Καταδικάστηκε σε επτά χρόνια πίσω από τα κάγκελα.
Τα πρώτα πέντε τα πέρασε σε πλοίο-φυλακή κοντά στο Γιβραλτάρ, προτού σταλεί στο Freemantle της Δυτικής Αυστραλίας. Δεν είναι πάντως σαφές πότε, πώς και πού πέθανε ο Χάμιλτον.
Ο πλούσιος κύριος που χτύπησε τη βασίλισσα με ένα μπαστούνι
Η επόμενη απόπειρα δολοφονίας της βασίλισσας Βικτωρίας, στις 27 Ιουνίου 1850, παραλίγο να αποβεί μοιραία.
Καθώς έβγαινε από την έπαυλη του θείου της στο Πικαντίλι, ο πρώην στρατιώτης Ρόμπερτ Πέιτ χτύπησε τη βασίλισσα στο κεφάλι με ένα μπαστούνι με μεταλλική μύτη, προκαλώντας της αιμορραγία.
Περιγράφοντας την επίθεση στο ημερολόγιό της, η βασίλισσα είπε ότι ένας άνδρας τον οποίο «είχε δει αρκετές φορές στο πάρκο» βγήκε μπροστά και αισθάνθηκε ότι «ρίχτηκε βίαια από ένα χτύπημα στα αριστερά της άμαξας...».
«Το καπέλο μου συνεθλίβη, και όταν έβαλα το χέρι μου στο μέτωπό μου, ένιωσα μια τεράστια μελανιά στη δεξιά πλευρά, ευτυχώς πάνω από τον κρόταφο και στο μάτι!». Συνέχισε περιγράφοντας ότι είδε τον Πέιτ να «τραβιέται βίαια από ανθρώπους».
Προέκυψε ότι ο Pate είχε νωρίτερα παραιτηθεί από τη θέση του στους «10ους Ουσάρους», αφού εμφάνισε προβλήματα ψυχικής υγείας. Ζούσε σε ένα διαμέρισμα πάνω από το πολυκατάστημα Fortnum & Mason και συχνά τον έβλεπαν να κουνάει το μπαστούνι του σαν να ήταν σπαθί.
Παρά τον πλούτο και την ιδιότητά του, ο Πέιτ καταδικάστηκε σε επτά χρόνια μεταγωγή στην Τασμανία. Αργότερα παντρεύτηκε μια Αυστραλή κληρονόμο και επέστρεψε στο Λονδίνο.
Ο ριζοσπάστης έφηβος που ήλπιζε να βάλει όπλο στο κεφάλι της βασίλισσας
Μετά την καταδίκη του Πέιτ, η βασίλισσα Βικτώρια βασίλεψε για 22 χρόνια χωρίς να δεχθεί ξανά επίθεση.
Στο διάστημα αυτό υπέστη την τεράστια τραγωδία του θανάτου του συζύγου της. Βυθισμένη στη θλίψη μετά τον απώλειά του το 1861, αποσύρθηκε σε μεγάλο βαθμό από τη δημόσια ζωή.
Ωστόσο, το 1872 συμμετείχε σε μια μεγάλη πομπή στο Λονδίνο που επρόκειτο να κορυφωθεί με μια λειτουργία στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Παύλου.
Ανάμεσα στα πλήθη που την υποδέχονταν χαρούμενα στην πρωτεύουσα ήταν και ο 17χρονος Arthur O'Connor.
Συγγενής του εφήβου ήταν ο Feargus O'Connor, μια από τις βασικές μορφές του ριζοσπαστικού εργατικού κινήματος των Χαρτιστών, το οποίο είχε σαρώσει τη Βρετανία τη δεκαετία του 1840, πριν κατασταλεί.
Διαπνεόμενος από παρόμοιο πνεύμα, ο Ο'Κόνορ είχε σχεδιάσει να βάλει όπλο στο κεφάλι της βασίλισσας μπροστά σε πλήθος χιλιάδων ανθρώπων και να την αναγκάσει να υπογράψει ένα έγγραφο που θα εξασφάλιζε την απελευθέρωση μιας ομάδας Ιρλανδών δημοκρατικών κρατουμένων.
Δύο ημέρες μετά την αποτυχία μιας αρχικής απόπειρας ενέδρας στη Βικτόρια μέσα στον Άγιο Παύλο, ο Ο'Κόνορ κατευθύνθηκε προς το παλάτι του Μπάκιγχαμ και κατάφερε να σκαρφαλώσει πάνω από τον φράχτη, χωρίς να γίνει αντιληπτός.
Όταν η βασίλισσα επέστρεφε στο σπίτι της, ο Ο'Κόνορ έτρεξε στην άμαξά της για να θέσει σε εφαρμογή το σχέδιό του, αλλά συνελήφθη από τον υπηρέτη της Αυτής Μεγαλειότητας, τον Τζον Μπράουν.
Ο Ο'Κόνορ χλευάστηκε από τον Τύπο, καταγγέλθηκε από το ιρλανδικό ρεπουμπλικανικό κίνημα και καταδικάστηκε σε ένα χρόνο καταναγκαστικής εργασίας, αφού δήλωσε ένοχος.
Αφού η Βικτώρια παραπονέθηκε στον πρωθυπουργό για την επιείκεια της ποινής του Ο'Κόνορ, η κυβέρνηση έπεισε τον έφηβο να εγκαταλείψει τη χώρα.
Μεταφέρθηκε στην Αυστραλία, όπου επρόκειτο να παραμείνει εξόριστος. Αντ' αυτού, όμως, επέστρεψε στην Αγγλία και στο παλάτι του Μπάκιγχαμ σε λιγότερο από έναν χρόνο.
Αφού εξήγησε ότι ήλπιζε να τον σκοτώσει η αστυνομία, ο Ο'Κόνορ πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της υπόλοιπης ζωής του κλεισμένος σε άσυλα.
Ο γιος της μεσαίας τάξης που υπέστη χτύπημα στο κεφάλι
Η τελευταία απόπειρα δολοφονίας της βασίλισσας έγινε το 1882, όταν η τελευταία ήταν 63 ετών και βρισκόταν στο θρόνο για 45 χρόνια.
Ο Roderick Maclean, ο μεσοαστός γιος του ιδιοκτήτη του δημοφιλούς περιοδικού Fun, πυροβόλησε με περίστροφο τη Βικτώρια καθώς έφευγε από τον σιδηροδρομικό σταθμό του Windsor.
Εκείνη την εποχή η βασίλισσα επέστρεφε στο κάστρο μετά από ένα σύντομο ταξίδι στην πρωτεύουσα. Η οικογένεια του Maclean είχε χάσει νωρίτερα την περιουσία της και ο νεαρός βρισκόταν σε κρίση προσωπικότητας μετά από χτύπημα στο κεφάλι.
Βλέποντας παντού εχθρούς, ο Maclean δεν μπορούσε να εξασφαλίσει δουλειά. Είχε επίσης εμμονή με τον αριθμό «4» και το μπλε χρώμα. Oι αδελφές του του είχαν στείλει χρήματα για να τον στηρίξουν, αλλά εκείνος ήθελε περισσότερα από αυτές.
Αφού έπαθε εμμονή με τη βασίλισσα, αγόρασε ένα πιστόλι στο Πόρτσμουθ και στη συνέχεια πήγε με τα πόδια στο Ουίνδσορ.
Καθώς περίμενε να φτάσει το τρένο της βασίλισσας, έγραψε στην αδελφή του και της είπε: «Δεν θα είχα κάνει αυτό το έγκλημα αν, όπως θα έπρεπε, είχατε πληρώσει τα 10 σεντς την εβδομάδα αντί να μου προσφέρετε το προσβλητικό ποσό των 6 σεντς [σελίνια] την εβδομάδα και να περιμένετε να ζήσω με αυτό». Πρόσθεσε ότι «λίγα χρήματα» θα έκαναν «πολύ καλό», αλλά αντ' αυτού του συμπεριφέρθηκαν «σαν να είναι ανόητος».
Ο Maclean είπε στην αδελφή του ότι είχε στραφεί εναντίον «αυτών των διογκωμένων αριστοκρατών, με επικεφαλής εκείνη τη γριά κυρία Vic, η οποία είναι μια καταραμένη ληστής με όλες τις έννοιες».
Αφού πυροβόλησε με το περίστροφό του, ο Maclean συνελήφθη και φυλακίστηκε στο ψυχιατρικό νοσοκομείο Broadmoor, όπου παρέμεινε για το υπόλοιπο της ζωής του.