Η Juliane Koepcke επέβαινε στην πτήση 508 της LANSA στις 24 Δεκεμβρίου 1971, όταν χτυπήθηκε από κεραυνό, με αποτέλεσμα να πέσει 10.000 πόδια στο τροπικό δάσος του Αμαζονίου.
Η Juliane Koepcke δεν είχε ιδέα τι την περίμενε όταν επιβιβάστηκε στην πτήση 508 της LANSA στις 24 Δεκεμβρίου 1971.
Η 17χρονη ταξίδευε με τη μητέρα της από τη Λίμα του Περού στην ανατολική πόλη Pucallpa για να επισκεφθεί τον πατέρα της, ο οποίος εργαζόταν ως ζωολόγος στο τροπικό δάσος του Αμαζονίου. Είχε πάρει το απολυτήριο του λυκείου της την προηγούμενη ημέρα από την αναχώρηση της πτήσης και σχεδίαζε τώρα να σπουδάσει ζωολογία, όπως ακριβώς και οι γονείς της.
Αλλά ξαφνικά, η πολύωρη πτήση μετατράπηκε σε εφιάλτη όταν ξέσπασε μια τεράστια καταιγίδα και ένας κεραυνός χτύπησε το αεροπλάνο, στέλνοντάς το να κατρακυλήσει προς τη ζούγκλα. «Τώρα όλα τελείωσαν», θυμάται η Juliane Koepcke να ακούει τη μητέρα της να λέει.
Τότε, καθώς το αεροπλάνο άρχισε να διαλύεται στον αέρα, η Juliane Koepcke και το κάθισμα στο οποίο ήταν δεμένη αποκολλήθηκαν από το ίδιο το αεροπλάνο που κατέρρεε. Το επόμενο πράγμα που ήξερε ήταν ότι έπεφτε από ύψος 10.000 ποδιών στον αέρα ευρισκόμενη μέσα στο κουβούκλιο.
Αλλά όταν η Juliane Koepcke χτύπησε τελικά στο έδαφος, επέζησε ως εκ θαύματος και η σοκαριστική ιστορία της δεν είχε τελειώσει ακόμα.
Μεγαλώνοντας στη ζούγκλα
Γεννημένη στη Λίμα στις 10 Οκτωβρίου 1954, η Juliane Koepcke ήταν παιδί δύο Γερμανών ζωολόγων που είχαν μετακομίσει στο Περού για να μελετήσουν την άγρια φύση. Ξεκινώντας από τη δεκαετία του 1970, ο πατέρας της Koepcke άσκησε πιέσεις στην κυβέρνηση για την προστασία της ζούγκλας από την αποψίλωση, το κυνήγι και τον εποικισμό.
Αφοσιωμένοι στο περιβάλλον της ζούγκλας, οι γονείς του Koepcke εγκατέλειψαν τη Λίμα για να ιδρύσουν την Panguana, έναν ερευνητικό σταθμό στο τροπικό δάσος του Αμαζονίου. Εκεί, μεγάλωσε μαθαίνοντας πώς να επιβιώνει σε ένα από τα πιο ποικιλόμορφα και ανελέητα οικοσυστήματα του κόσμου.
«Μεγάλωσα γνωρίζοντας ότι τίποτα δεν είναι πραγματικά ασφαλές, ούτε καν το στέρεο έδαφος στο οποίο περπατούσα», δήλωσε στους New York Times το 2021 η Koepcke, η οποία πλέον ακούει στο όνομα Dr. Diller. «Οι αναμνήσεις με βοήθησαν ξανά και ξανά να διατηρώ την ψυχραιμία μου ακόμη και σε δύσκολες καταστάσεις».
Την παραμονή των Χριστουγέννων του 1971, εκείνη τη μοιραία ημέρα, η πτήση επρόκειτο να διαρκέσει μία ώρα. Αλλά μόλις 25 λεπτά μετά την έναρξη της διαδρομής, η τραγωδία χτύπησε.
Η συντριβή της πτήσης 508 της LANSA
Η Juliane Koepcke καθόταν στο κάθισμα 19F δίπλα στη μητέρα της στο αεροπλάνο των 86 επιβατών, όταν ξαφνικά βρέθηκαν στη μέση μιας τεράστιας καταιγίδας. Το αεροπλάνο πέταξε μέσα σε μια δίνη από κατάμαυρα σύννεφα με αστραπές να λάμπουν μέσα από τα παράθυρα.
Καθώς οι αποσκευές ξεπηδούσαν από τα πάνω διαμερίσματα, η μητέρα της Koepcke μουρμούρισε: «Ελπίζω να πάει καλά». Αλλά τότε, ένας κεραυνός χτύπησε τον κινητήρα και το αεροπλάνο έσπασε σε κομμάτια.
«Αυτό που πραγματικά συνέβη είναι κάτι που μπορείς μόνο να προσπαθήσεις να αναπαραστήσεις στο μυαλό σου», θυμήθηκε η Koepcke. Περιέγραψε τις κραυγές των ανθρώπων και τον θόρυβο του κινητήρα μέχρι που το μόνο που μπορούσε να ακούσει ήταν ο άνεμος στα αυτιά της.
«Το επόμενο πράγμα που κατάλαβα ήταν ότι δεν βρισκόμουν πλέον μέσα στην καμπίνα», δήλωσε η Koepcke. «Ήμουν έξω, στην ύπαιθρο. Δεν είχα φύγει από το αεροπλάνο, το αεροπλάνο είχε φύγει από εμένα».
Ακόμα δεμένη στο κάθισμά της, η Juliane Koepcke συνειδητοποίησε ότι έπεφτε με ελεύθερη πτώση από το αεροπλάνο. Στη συνέχεια, έχασε τις αισθήσεις της.
Όταν ξύπνησε, είχε πέσει από ύψος 10.000 ποδιών στη μέση του τροπικού δάσους του Περού - και ως εκ θαύματος είχε υποστεί μόνο ελαφρά τραύματα.
Πώς επέζησε στο τροπικό δάσος για 11 ημέρες
Ζαλισμένη από τη διάσειση και το σοκ της εμπειρίας, η Juliane Koepcke μπορούσε να επεξεργαστεί μόνο βασικά γεγονότα. Ήξερε ότι είχε επιβιώσει από αεροπορικό δυστύχημα και ότι δεν έβλεπε πολύ καλά από το ένα μάτι. Με μια σπασμένη κλείδα και μια βαθιά πληγή στη γάμπα της, έπεσε ξανά αναίσθητη.
Χρειάστηκε μισή μέρα για να σηκωθεί πλήρως. Αρχικά, ξεκίνησε να βρει τη μητέρα της, αλλά δεν τα κατάφερε. Στο δρόμο, ωστόσο, είχε συναντήσει ένα μικρό πηγάδι. Αν και αισθανόταν απελπισμένη σε αυτό το σημείο, θυμήθηκε τη συμβουλή του πατέρα της να ακολουθήσει το νερό προς τα κάτω, καθώς εκεί θα βρισκόταν ο πολιτισμός.
«Ένα μικρό ρέμα θα καταλήξει σε ένα μεγαλύτερο και μετά σε ένα μεγαλύτερο και σε ένα ακόμα μεγαλύτερο και τελικά θα συναντήσεις βοήθεια».
Έτσι η Koepcke ξεκίνησε το επίπονο ταξίδι της προς το ρεύμα. Μερικές φορές περπατούσε, μερικές φορές κολυμπούσε. Την τέταρτη ημέρα του ταξιδιού της, συνάντησε τρεις συνεπιβάτες της που ήταν ακόμα δεμένοι στα καθίσματά τους. Είχαν προσγειωθεί με το κεφάλι στο έδαφος με τέτοια δύναμη που είχαν θαφτεί ένα μέτρο και τα πόδια τους έβγαιναν στον αέρα.
Η μία από αυτές ήταν γυναίκα, αλλά αφού το έλεγξε, η Koepcke συνειδητοποίησε ότι δεν ήταν η μητέρα της.
Ανάμεσα σε αυτούς τους επιβάτες, ωστόσο, η Koepcke βρήκε μια σακούλα με γλυκά. Θα αποτελούσε τη μοναδική πηγή τροφής της για τις υπόλοιπες μέρες της στο δάσος.
Εκείνη την περίοδο, άκουσε και είδε αεροπλάνα διάσωσης και ελικόπτερα από πάνω της, αλλά οι προσπάθειές της να τραβήξει την προσοχή τους ήταν ανεπιτυχείς.
Η συντριβή του αεροπλάνου είχε προκαλέσει τη μεγαλύτερη έρευνα στην ιστορία του Περού, αλλά λόγω της πυκνότητας του δάσους, τα αεροσκάφη δεν μπορούσαν να εντοπίσουν συντρίμμια από τη συντριβή, πόσο μάλλον κάποιον άνθρωπο. Μετά από αρκετή ώρα, η Juliane Koepcke δεν μπορούσε να τους ακούσει και ήξερε ότι ήταν πραγματικά μόνη της για να βρει βοήθεια.
Η απίστευτη διάσωσή της
Την ένατη ημέρα της πεζοπορίας της στο δάσος, η Juliane Koepcke συνάντησε μια καλύβα και αποφάσισε να ξεκουραστεί σε αυτήν. Εκεί, θυμήθηκε ότι σκέφτηκε ότι πιθανότατα θα πέθαινε μόνη της στη ζούγκλα.
Αλλά τότε, άκουσε φωνές. Ανήκαν σε τρεις Περουβιανούς υλοτόμους που ζούσαν στην καλύβα. «Ο πρώτος άνδρας που είδα έμοιαζε με άγγελο», είπε η Koepcke.
Οι άντρες δεν αισθάνονταν ακριβώς το ίδιο. Τους τρόμαξε ελαφρώς και στην αρχή σκέφτηκαν ότι θα μπορούσε να είναι ένα πνεύμα του νερού στο οποίο πίστευαν και το οποίο ονομάζεται Yemanjábut. Παρόλα αυτά, την άφησαν να μείνει εκεί για άλλη μια νύχτα και την επόμενη μέρα, την πήγαν με βάρκα σε ένα τοπικό νοσοκομείο που βρίσκεται σε μια μικρή κοντινή πόλη.
Μετά από 11 οδυνηρές ημέρες στη ζούγκλα, η Koepcke σώθηκε. Αφού της παρασχέθηκαν οι πρώτες βοήθειες για τα τραύματά της, η νεαρή κοπέλα επανενώθηκε με τον πατέρα της. Τότε ήταν που έμαθε ότι η μητέρα της είχε επίσης επιβιώσει από την αρχική πτώση, αλλά πέθανε λίγο αργότερα λόγω των τραυμάτων της.
Η Juliane Koepcke συνέχισε να βοηθά τις αρχές να εντοπίσουν το αεροπλάνο και μέσα σε λίγες ημέρες κατάφεραν να βρουν και να αναγνωρίσουν τα πτώματα. Από τα 92 άτομα που επέβαιναν στο αεροπλάνο, η Juliane Koepcke ήταν η μόνη που επέζησε.
Η ζωή της Juliane Koepcke μετά την ανάρρωση
Η ζωή μετά το τραυματικό ατύχημα ήταν δύσκολη για την Juliane Koepcke. Έγινε θέαμα στα μέσα μαζικής ενημέρωσης - και δεν απεικονιζόταν πάντα με ευαισθησία. Η Koepcke ανέπτυξε βαθύ φόβο για τις πτήσεις και για χρόνια είχε επαναλαμβανόμενους εφιάλτες.
Όμως επέζησε όπως και στη ζούγκλα. Τελικά συνέχισε να σπουδάζει βιολογία στο Πανεπιστήμιο του Κιέλου στη Γερμανία το 1980 και στη συνέχεια πήρε το διδακτορικό της δίπλωμα. Επέστρεψε στο Περού για να κάνει έρευνα στη θηλασματολογία. Παντρεύτηκε και έγινε Juliane Diller.
Το 1998, επέστρεψε στο σημείο της συντριβής για το ντοκιμαντέρ Wings of Hope σχετικά με την απίστευτη ιστορία της. Στην πτήση της με τον σκηνοθέτη Werner Herzog, κάθισε και πάλι στη θέση 19F. Η Koepcke βρήκε την εμπειρία αυτή θεραπευτική.
Ήταν η πρώτη φορά που μπόρεσε να επικεντρωθεί στο περιστατικό από απόσταση και, κατά κάποιον τρόπο, να αποκτήσει μια αίσθηση κλεισίματος που, όπως είπε, δεν είχε ακόμα αποκτήσει. Η εμπειρία αυτή την ώθησε επίσης να γράψει τα απομνημονεύματά της για την αξιοσημείωτη ιστορία της επιβίωσής της, με τίτλο «Όταν έπεσα από τον ουρανό».
Παρά το γεγονός ότι ξεπέρασε το τραύμα του γεγονότος, υπάρχει ένα ερώτημα που την απασχολεί: Γιατί ήταν η μόνη που επέζησε; Η Juliane Koepcke δήλωσε ότι το ερώτημα εξακολουθεί να τη στοιχειώνει. Όπως είπε και στην ταινία, «θα τη στοιχειώνει για πάντα».