Ο Αλέξανδρος Ανδρονόπουλος και η Μαρίνα Καρύδα, δύο εθελοντές στο Μάτι και κάτοικοι της περιοχής, συγκλονίστηκαν τόσο από όσα έζησαν το καλοκαίρι του 2018, που αφιέρωσαν τη ζωή τους στη στήριξη των εγκαυματιών, ιδρύοντας τη Salvia, μια οργάνωση που βοηθά όσους επέζησαν να γιατρέψουν τις πληγές τους. Το iefimerida.gr μίλησε μαζί τους για όλα όσα βίωσαν τόσο εκείνες τις τραγικές στιγμές της φωτιάς, όσο και για τον Γολγοθά που έχει να διανύσει ένας άνθρωπος που επέζησε από τις φλόγες αλλά με πληγές τόσο στο σώμα όσο και στην ψυχή.
Το 2018 βρέθηκαν ξαφνικά με τις φλόγες στην πόρτα τους. Η Μαρίνα Καρύδα προσπάθησε να σωθεί με την οικογένειά της και έζησε τον εφιάλτη στο Μάτι και την απόγνωση την ώρα που η φωτιά έκαιγε τα πάντα στο πέρασμά της: ανθρώπους, ζώα, δέντρα, σπίτια... ο Αλέξανδρος Ανδρονόπουλος έφτασε με τη μηχανή του λίγο μετά για να βοηθήσει όσους συντοπίτες του μπορούσε, μεταφέροντάς τους σε πιο ασφαλή σημεία. Η μέρα εκείνη άλλαξε τις ζωές και των δύο. Πρώτα ως εθελοντές, και κατόπιν μέσω της οργάνωσης Salvia που ίδρυσαν επισήμως πρόσφατα, έτρεξαν, οργανώθηκαν, πάλεψαν να βρουν πόρους για να στηρίξουν τους εγκαυματίες οι οποίοι επέζησαν από τον εφιάλτη με βαριά τραύματα που θα τους ακολουθούν για μια ζωή, αλλά και τις οικογένειες τους στο πολύ δύσκολο έργο που έχουν σε αυτό το μακροχρόνιο αγώνα τους. Η Μαρίνα Καρύδα και ο Αλέξανδρος Ανδρονόπουλος, είναι το χαρακτηριστικό παράδειγμα πως όταν οι άνθρωποι δίνουν το χέρι ο ένας στον άλλον, μπορούν να κάνουν, αν όχι θαύματα, τουλάχιστον λίγο πιο ανεκτή την κόλαση μιας τραγωδίας. Πρωτοβουλίες σαν τη δική τους μας κάνουν να αισθανόμαστε ότι όσο υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω δεν είμαστε ποτέ μόνοι, πως ό,τι κι αν μας συμβεί, όσο κι αν ο πόνος ή απόγνωση μας βρουν από τη μια στιγμή στην άλλη, μπορούμε να υπολογίζουμε στην ανθρωπιά.
Τι σας ώθησε να ασχοληθείτε με το ζήτημα των εγκαυματιών πρώτα εθελοντικά μετά την πυρκαγιά στο Μάτι και τώρα ιδρύοντας επισήμως την οργάνωση Salvia;
Είμαστε και οι δύο κάτοικοι στο Μάτι. Η εικόνα δεκάδων ανθρώπων σε θαλάμους του νοσοκομείου, με επιδέσμους σε όλο το σώμα, με ανάγκη φροντίδας ακόμα και για να πιουν νερό και με τους συγγενείς σε απόγνωση, καθώς για τους περισσότερους είχαν καταστραφεί τα πάντα από τη φωτιά, μας συγκλόνισε. Αυτή ήταν η αρχή για να εντοπίσουμε την ανάγκη υποστήριξης που έχει ένας εγκαυματίας και το περιβάλλον του καθώς και το κενό που υπήρχε στη χώρα μας ως προς την κάλυψη των υλικών αποκατάστασης. Τους εγκαυματίες από το Μάτι, τους καλύψαμε και τους υποστηρίξαμε ως εθελοντές, ενώ την οικονομική τους στήριξη ανέλαβαν ιδιώτες χορηγοί και ιδρύματα. Τρία χρόνια μετά και έχοντας κερδίσει την εμπιστοσύνη τόσο των επίσημων φορέων, των γιατρών, όσο και των ωφελούμενων που δεν περιορίζονταν πλέον στους εγκαυματίες από το Μάτι, καθώς και έχοντας αποκτήσει σημαντική εμπειρία στον τομέα της υποστήριξης, θελήσαμε να παραμείνει μια παρακαταθήκη αισιοδοξίας από τις στάχτες του Ματιού και ιδρύσαμε τη SALVIA.
Εξηγήστε μας τη δράση σας. Με τι ακριβώς ασχολείται η Salvia;
Η αποστολή της SALVIA είναι η ελάττωση των φυσικών και ψυχικών ουλών από εγκαύματα στην Ελλάδα και η δράση της έχει 4 βασικούς πυλώνες: 1.την υποστήριξη των εγκαυματιών. 2.την ενημέρωση και την εκπαίδευση για την πρόληψη των εγκαυμάτων 3. Τη βελτίωση της ιατρικής περίθαλψης και αποκατάστασης και 4. Τη συνηγορία για τη δημιουργία θεσμικού πλαισίου κάλυψης όλων των αναγκών.
Ποια είναι τα προσωπικά βιώματα, τα συναισθήματα και οι σκέψεις που σας οδήγησαν εσάς προσωπικά να ευαισθητοποιηθείτε και να δραστηριοποιηθείτε, βοηθώντας σε ένα τόσο σοβαρό και επίπονο θέμα; Ποια είναι η δική σας ιστορία;
Μ.Κ: Τα παιδιά μου, η μητέρα μου κι εγώ, ήμασταν εκεί την ώρα της φωτιάς. Φύγαμε με δύο αυτοκίνητα προς διαφορετικές κατευθύνσεις και η μία μου κόρη με τη μητέρα μου εγκλωβίστηκαν με το αυτοκίνητό τους. Από τύχη δεν ήμασταν οι ίδιοι νεκροί ή εγκαυματίες. Η κόρη μου τότε βρισκόταν στο μεσοδιάστημα από δύο σοβαρά χειρουργεία και έχοντας βιώσει η ίδια την αγωνία των νοσοκομείων, καταλάβαινα πόσο δύσκολα ήταν για τους εγκαυματίες και τις οικογένειές τους. Ήταν αυτονόητο να βοηθήσω τους συντοπίτες μας με όποιο τρόπο μπορούσα, αλλά και δε μπόρεσα να μείνω αδιάφορη στη σοβαρότητα των περιστατικών που γνώρισα μετά.
Α.Α: Την ώρα της φωτιάς δεν ήμουν στο Μάτι, αλλά πήγα με τη μοτοσυκλέτα όταν μπόρεσα να μπω και καθώς δεν υπήρχε καμία οργάνωση από το κράτος, μετέφερα στη Ραφήνα, πολλούς φίλους και γείτονες. Οι εικόνες που αντίκρυσα ήταν σαν πολεμικό τοπίο. Οι κάτοικοι μόνοι τους σε απόγνωση, παντού φωτιές, εκρήξεις, καμένα αυτοκίνητα, εγκαυματίες και απανθρακωμένα πτώματα. Δεν ξεχνιούνται αυτές οι εικόνες. Μετά τη φωτιά, η τοπική κοινωνία αυτο-οργανώθηκε με εθελοντικές δράσεις για την αποκατάσταση των πληγών που άφησε η φωτιά. Μια από αυτές ήταν και η υποστήριξη των δεκάδων εγκαυματιών που υπήρχαν στα νοσοκομεία και με αυτή αποφάσισα να ασχοληθώ εγώ, έχοντας στο μυαλό μου τις εικόνες εκείνης της νύχτας.
Όταν έρχεσαι τόσο κοντά με τον πόνο των ανθρώπων, τι μαθαίνεις για τη ζωή;
Αλλάζει η κοσμοθεωρία σου, αξιολογώντας τι θεωρείς σημαντικό πλέον και συνειδητοποιώντας πως από τη μια στιγμή στην άλλη μπορεί να ανατραπεί οτιδήποτε θεωρείς δεδομένο. Ταυτόχρονα, παίρνεις μεγάλα μαθήματα δύναμης και αισιοδοξίας, και στην περίπτωση του εγκαύματος που έχει μακροχρόνια αποθεραπεία, παίρνεις μαθήματα υπομονής.
Παρακολουθώντας όλο αυτό το διάστημα την υπόθεση με το βιτριόλι, ο κόσμος έχει ενημερωθεί για το τι εστί έγκαυμα. Πόσο δύσκολη, απαιτητική και μακροχρόνια είναι η διαδικασία επανόρθωσης ενός εγκαύματος;
Με την Ιωάννα Παλιοσπύρου δόθηκε η αφορμή να ενημερωθεί περισσότερος κόσμος για το έγκαυμα και τις επιπτώσεις του. Η εμπειρία μας δείχνει, πως η νοσηλεία των εγκαυματιών διαρκεί από εβδομάδες έως και πολλούς μήνες, με πολλαπλά χειρουργεία για τα επόμενα έτη μετά τον τραυματισμό. Καταλαβαίνετε βέβαια ότι μετά τις μακροχρόνιες νοσηλείες χρειάζεται ακόμα και κέντρο αποκατάστασης. Το έγκαυμα δεν είναι τραυματισμός που αφορά μόνο το δέρμα, αλλά επηρεάζει πολλά ζωτικά όργανα του ανθρώπου και μπορεί να στοιχίσει ακόμα και τη ζωή του ατόμου που θα τον υποστεί. Υπάρχουν περιπτώσεις που οδηγεί σε νεφρική ανεπάρκεια, επηρεάζει τα αγγεία και δημιουργούνται θρομβώσεις, μπορεί να έχουν καεί μύες και να υπάρχουν κινητικές δυσλειτουργίες. Η καθημερινότητα είναι πολλές φορές δύσκολη, απαιτούνται μακροχρόνιες φυσιοθεραπείες, χρειάζεται να φοράνε πιεστικά ενδύματα σχεδόν όλο το 24ωρο, χρειάζεται συνεχή ενυδάτωση στην περιοχή του εγκαύματος, προκαλείται φαγούρα, δεν μπορούν να εκτεθούν στον ήλιο και είναι απαραίτητη η αντιηλιακή προστασία ακόμα και στη σκιά. Τα παραπάνω, αφορούν τη λειτουργική αποκατάσταση ενός εγκαύματος, αλλά δεν πρέπει να παραγνωρίζεται η ανάγκη και η δυσκολία της αισθητικής αποκατάστασης. Εύκολα κατανοεί κανείς πως αυτή η μακρόχρονη διαδικασία απαιτεί επιπλέον και ψυχολογική υποστήριξη.
Από την εμπειρία σας με εγκαυματίες, ποια είναι τα συναισθήματα που βιώνει κάποιος που έχει υποστεί εγκαύματα; Τα παιδιά βιώνουν την κατάσταση διαφορετικά από τους ενήλικες;
Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να απαντήσει σε αυτή την ερώτηση κάποιος που δεν είναι ο ίδιος εγκαυματίας. Ένας εγκαυματίας νοσηλεύεται πολλές φορές σε βαριά κατάσταση και ακινησία του μέλους που κάηκε ή και ολόκληρου του σώματος, ακόμα και σε καταστολή. Καλείται να ξεπεράσει το σοκ και τον πόνο από την στιγμή του τραυματισμού μέχρι την αγωνία ακόμα και της επιβίωσης μέσα στο νοσοκομείο. Η απαίτηση μακροχρόνιας νοσηλείας και μετέπειτα αποθεραπείας, τηρώντας ευλαβικά επίπονες διαδικασίες φροντίδας των ουλών και φυσιοθεραπείες για τη λειτουργική επαναφορά του, δημιουργεί συναισθήματα απογοήτευσης και συχνά παραίτησης από την προσπάθεια. Συμβάλει σε αυτό η ανάγκη επαναλαμβανόμενων χειρουργείων σταδιακής λειτουργικής αποκατάστασης των μελών που έχουν καεί, ώστε να μπορεί να εκτελέσει έστω και απλές καθημερινές δράσεις ή να εργαστεί. Τελευταίο για τον ίδιο, μετά από τα παραπάνω κρίσιμα για τη ζωή του, έρχεται η αισθητική αποκατάσταση που καλείται να διορθώσει με επιπλέον χειρουργεία. Συχνά αυτό επιτείνει το μετατραυματικό στρες και οδηγεί σε απομόνωση και ψυχολογικά προβλήματα.
Από την εμπειρία μας όμως, έχουμε δει απίστευτη δύναμη διαχείρισης αυτών των καταστάσεων από τους ανθρώπους και αξιοθαύμαστη υπομονή για αποκατάσταση.
Δυστυχώς εκτός από τις πυρκαγιές, τα οικιακά ατυχήματα προκαλούν πολύ συχνά εγκαύματα στα παιδιά ακόμα και στα βρέφη. Τα παιδιά εγκαυματίες είναι πιο δύσκολο να κατανοήσουν τους περιορισμούς στην καθημερινότητά τους, το ότι δεν μπορούν να παίξουν έξω το καλοκαίρι, να βγουν στον ήλιο, δυσανασχετούν με τα πιεστικά ενδύματα και τη μάσκα σιλικόνης που πρέπει να φοράνε για τις ουλές. Πολλές φορές τα παιδιά και οι έφηβοι πέφτουν θύματα κοροϊδίας από τους συμμαθητές τους για τις ουλές που έχουν. Ένα 9χρονο παιδάκι από την Πελοπόννησο που υποστηρίζουμε, το οποίο φοράει μάσκα σιλικόνης στο πρόσωπό του, παραπονιέται ότι τα υπόλοιπα παιδιά γίνονται συχνά σκληρά μαζί του. Σε αυτές τις περιπτώσεις εκτός από ψυχολογική υποστήριξη του ίδιου του παιδιού, θα βοηθούσε και η ενημέρωση των συμμαθητών του και των δασκάλων σχετικά με το έγκαυμα και τα ενδύματα ή τις μάσκες που αναγκάζεται να φοράει.
Ποσό μπορεί να αλλάξει η ζωή κάποιου μετά από ένα έγκαυμα;
Κατά το διάστημα νοσηλείας και αποκατάστασης ο εγκαυματίας αλλά και το περιβάλλον του, ασχολούνται κυρίως με την υγεία του. Δεν μπορεί να εργαστεί, να φροντίσει τον εαυτό του και φυσικά τους ανθρώπους που μέχρι τότε φρόντιζε. Δημιουργούνται αυξημένα έξοδα για την αποκατάσταση της υγείας του έως και βιοποριστικές ανάγκες για την οικογένεια. Στις περιπτώσεις που λόγω του εγκαύματος προκαλείται μόνιμη αναπηρία, η ζωή του μοιραία επηρεάζεται ριζικά. Οι αισθητικές αλλαγές και οι περιορισμοί στις ώρες που μπορεί να κυκλοφορήσει λόγω του ήλιου, δημιουργούν σημαντικά προβλήματα στην κοινωνική του ζωή. Συγχρόνως όμως, επειδή σε αρκετές από αυτές τις περιπτώσεις έχει διακυβευθεί και η επιβίωση του ατόμου, δημιουργείται η θετική προσέγγιση από τον ίδιο τον εγκαυματία και την οικογένειά του, βλέποντας τη ζωή διαφορετικά.
Ποια είναι η σωστή ψυχολογική προσέγγιση για να πλησιάσεις και να στηρίξεις έναν άνθρωπο που έχει υποστεί εγκαύματα;
Η υποστήριξη ενός εγκαυματία πρέπει να ξεκινάει από επαγγελματίες ψυχολόγους κατά τη διάρκεια της νοσηλείας καθώς παίζει καθοριστικό ρόλο για την πορεία της αποκατάστασής του και τη συνεργασία του σε αυτή. Σημαντικό ρόλο παίζει και η σχέση του με τον θεράποντα ιατρό του. Τις περισσότερες φορές, εκτός από τον ίδιο τον εγκαυματία, χρειάζεται ψυχολογική υποστήριξη και το οικογενειακό του περιβάλλον ώστε να αποδεχτεί τη νέα πραγματικότητα και να τον υποστηρίξει στη δική του προσπάθεια.
Ποιες είναι οι πρώτες κινήσεις που πρέπει να κάνει κάποιος σε περίπτωση κάποιου οικιακού ατυχήματος;
Επειδή το έγκαυμα είναι πολύ σοβαρός τραυματισμός, καλό είναι να επικοινωνήσει με γιατρό ή να επισκεφθεί το νοσοκομείο, ιδιαίτερα σε περιπτώσεις χημικών εγκαυμάτων, από ηλεκτροπληξία ή εισπνοή καπνού. Σε περίπτωση ενός απλού ηλιακού ή πολύ επιφανειακού εγκαύματος οι γενικές πρώτες βοήθειες είναι: να τοποθετήσουμε την εγκαυματική περιοχή κάτω από κρύο τρεχούμενο νερό ( όχι παγωμένο),και να βάζουμε συχνά ενυδατική κρέμα ( όχι με βάση το πετρέλαιο, όπως βαζελίνη).
Ποια είναι τα μετέπειτα σχέδιά σας και οι επόμενοι στόχοι σας;
Στόχοι μας είναι: Η ανάπτυξη ενός σταθερού πλαισίου υποστήριξης του εγκαυματία και της οικογένειάς του. Η υλοποίηση δράσεων ενημέρωσης και εκπαίδευσης για την πρόληψη των εγκαυμάτων και τη μείωση των ατυχημάτων. Η συμβολή στον εκσυγχρονισμό των εγκαυματικών μονάδων, στην εκπαίδευση και εξειδίκευση του προσωπικού που απαιτείται για τη στελέχωσή τους, ώστε να γίνει η Ελλάδα κέντρο αναφοράς στην ευρύτερη γεωγραφική περιοχή. Με αφορμή την κάλυψη των αναγκών για τους εγκαυματίες από το Μάτι, συμβάλλαμε στη νομοθετική δημιουργία του Μητρώου Εγκαυματιών. Άμεσος στόχος μας είναι η διεύρυνση του Μητρώου για όλα τα περιστατικά από κάθε αιτία, σε συνεργασία με το Υπουργείο Υγείας, καθώς μέχρι σήμερα καλύπτονται οι εγκαυματίες από δασικές πυρκαγιές.
Πώς ήταν η κατάσταση που βιώσατε στο Μάτι και τι έχει αλλάξει σχετικά με τις φωτιές, πρακτικά αλλά και σε επίπεδο νοοτροπίας, μετά από μια τέτοια τραγωδία;
Το Μάτι στην ουσία είναι προάστιο της Αθήνας, δηλαδή είναι κοντά σε πολύ ισχυρές δυνάμεις της Πυροσβεστικής, της Αστυνομίας, και του ΕΚΑΒ. Είναι δε παραθαλάσσιος οικισμός και βρίσκεται σε απόσταση 2 μιλίων από το λιμάνι και το Λιμεναρχείο της Ραφήνας. Παρόλα αυτά κανένα σκέλος του κρατικού μηχανισμού δεν ήταν εκείνο το απόγευμα δίπλα μας. Αιφνιδιαστήκαμε επειδή κανείς δε μας ειδοποίησε πως πλησιάζει η φωτιά, κανείς δε μας καθοδήγησε πως να εκκενώσουμε τον οικισμό, ούτε καν έστειλαν πλοιάρια να συλλέξουν τους κατοίκους που έπεσαν στη θάλασσα για να γλιτώσουν από τη φωτιά και έτσι πολλοί πνίγηκαν. Με λίγα λόγια βιώσαμε εγκληματική εγκατάλειψη με τα τραγικά αποτελέσματα απώλειας ζωής και σοβαρών τραυματισμών για εκατοντάδες πολίτες. Εξάλλου γι’αυτό έχει παρέμβει η δικαιοσύνη. Το Μάτι και άλλοι 4 οικισμοί γύρω από αυτό, αποτέλεσαν έτσι την εξαίρεση του βασικού κανόνα μιας ευνομούμενης Πολιτείας, που πρέπει να είναι η ειδοποίηση, η εκκένωση και η διάσωση των πολιτών, ώστε να μην κινδυνεύει κανένας πολίτης από πυρκαγιά. Το θετικό απ’ όλα τα παραπάνω είναι πως η Πολιτεία δείχνει να ανταποκρίνεται καλύτερα σε αυτόν το βασικό κανόνα.
Στις φετινές πυρκαγιές τι άλλαξε και δεν υπήρχαν εκτεταμένα περιστατικά εγκαυμάτων;
Παρακολουθούσαμε με αγωνία καθημερινά για τυχόν τραυματισμούς, ώστε εάν χρειαζόταν να παρέμβουμε. Η ειδοποίηση των πολιτών και οι έγκαιρες εκκενώσεις των οικισμών ακόμα και με πλοιάρια από τη θάλασσα, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο για την έλλειψη περιστατικών φέτος το καλοκαίρι.
Ποια άλλα μέτρα πιστεύετε θα βοηθούσαν ως προς την πρόληψη των εγκαυμάτων;
Τα περισσότερα εγκαύματα οφείλονται σε οικιακά ατυχήματα και προέρχονται από απλές καθημερινές ασχολίες. Επίσης αφορούν ευάλωτες ομάδες, όπως είναι τα μικρά παιδιά, οι ηλικιωμένοι και άτομα ΑΜΕΑ. Η πρόληψη των εγκαυμάτων απαιτεί ενημέρωση και εκπαίδευση των πολιτών ώστε να γνωρίζουν τους κινδύνους πρόκλησής τους και αποφυγής τους. Επίσης θα βοηθούσε να υπάρχει ο κατάλληλος εξοπλισμός ανίχνευσης και αντιμετώπισης μικρών εστιών πυρκαγιάς σε οικίες, χώρους εργασίας κ.ά., όπως ανιχνευτές καπνού και πυροσβεστήρες.
Τι πρέπει να κάνει κάποιος σε περίπτωση που βρεθεί σε φωτιά; Ποιες είναι οι σωστές κινήσεις για αποφυγή εγκαυμάτων;
Η θερμοκρασία που αναπτύσσεται από το θερμικό κύμα, μπορεί να προκαλέσει εγκαύματα ακόμα και εάν η φλόγα είναι μακριά. Η εμπειρία μας δείχνει ότι θα πρέπει να φοράμε βαμβακερά ή δερμάτινα ρούχα (όχι συνθετικά) που να καλύπτουν όλο το σώμα μας, κλειστά παπούτσια και γάντια. Μπορούμε να τυλιχτούμε με μία μεγάλη πετσέτα ή ένα μπουρνούζι και αν πρέπει να περάσουμε μέσα από φλόγα καλό είναι να είναι βρεγμένα. Η εισπνοή καπνού μπορεί επίσης να αποβεί μοιραία. Θα πρέπει να καλύψουμε το στόμα και τη μύτη μας με ένα ύφασμα, για να εμποδίσουμε τον καπνό να εισέλθει στους πνεύμονες μας και να κινούμαστε όσο μπορούμε χαμηλότερα από τον καπνό. Σημαντικό είναι να καλύψουμε και τα μάτια μας με γυαλιά ή πλαστικά εργασίας, καθώς υπάρχει κίνδυνος ακόμα και τύφλωσης από κάποια σπίθα που θα πεταχτεί.
Η κλιματική αλλαγή δυστυχώς μας φέρνει αντιμέτωπους πολύ συχνά πλέον με φυσικά φαινόμενα όπως οι φωτιές. Τι μπορούμε να κάνουμε οι απλοί άνθρωποι για να οργανώσουμε εθελοντικά τις τοπικές κοινωνίες μας; Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε τους εγκαυματίες;
Είναι πολύ σημαντικό να αναπτυχθεί ισχυρό εθελοντικό κίνημα στις τοπικές κοινωνίες, τόσο για την πρόληψη, όσο και την επέμβαση. Για την πρόληψη, ως απλοί εθελοντές μπορούμε να χαρτογραφήσουμε τα επικίνδυνα και δύσκολα σημεία του οικισμού μας, σημεία που απαιτούν καθαρισμό από τον Δήμο (φρεάτια, ρέματα, πυκνή βλάστηση ή κοντά σε κτίσματα) και να κινητοποιήσουμε τις αρχές να παρέμβουν. Να δημιουργήσουμε ομάδες περιπολίας και πυροφυλάκια. Σε περίπτωση φωτιάς ή άλλου κινδύνου, οφείλουμε να ακολουθήσουμε ρητά τις οδηγίες των αρχών, ειδικά σε περίπτωση που διαταχτεί εκκένωση.
Εάν θέλουμε να οργανωθούμε εθελοντικά για επέμβαση την ώρα του φαινομένου, είναι απαραίτητο να παρέχεται θεσμικά εκπαίδευση και να υπάρχει οργάνωση και εξοπλισμός σε τοπικό, περιφερειακό και κεντρικό επίπεδο. Έχουμε παραδείγματα ανθρώπων που έθεσαν τη ζωή τους σε σοβαρό κίνδυνο ή την έχασαν χωρίς να έχουν τον κατάλληλο εξοπλισμό και εκπαίδευση, παραβλέποντας τις παραπάνω κατευθύνσεις.Όσον αφορά το δεύτερο σκέλος του ερωτήματος: Η βαρύτητα του εγκαύματος ως τραύμα και η δυσκολία αποκατάστασης καθιστούν τη ζωή κάθε εγκαυματία ιδιαίτερα δύσκολη, ενώ μια οργανωμένη και έγκαιρη παρέμβαση τόσο ιατρικά όσο και ψυχο-κοινωνικά θα μπορούσε να μειώσει αισθητά το χρόνο αποκατάστασης και επιστροφής στην κανονικότητα.
Κάθε εγκαυματίας και το περιβάλλον που τον υποστηρίζει χρειάζεται ένα «σημείο αναφοράς», μια συμβουλευτική ομάδα με εμπειρία για λήψη αποφάσεων θεραπείας-αποθεραπείας-αποκατάστασης, υποστήριξης ψυχολογικής με ειδικούς, αλλά και με πρώην εγκαυματίες που ανέκαμψαν, κοινωνικοποίησης με άλλους ασθενείς που βρίσκονται σε παρόμοια κατάσταση, συμβουλευτική και στήριξη σχετικά με την εμφάνιση/εικόνα των ουλών.
H SALVIA έχει ως βασικό σκοπό την υποστήριξη και κάλυψη των αναγκών αυτών μέχρι να αναλάβει να τις καλύψει θεσμικά η Πολιτεία. Οι ανάγκες που δημιουργούνται μετά το έγκαυμα είναι τεράστιες τόσο σε οικονομικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. Η επικέντρωση του εγκαυματία και του περιβάλλοντός του στην θεραπεία και αποκατάσταση των άμεσων σωματικών βλαβών, δημιουργεί την ανάγκη υποστήριξης από τρίτους. Αναφερθήκαμε ήδη παραπάνω ότι ένας εγκαυματίας μπορεί να έχει ανικανότητα εργασίας και κάλυψης βασικών βιοποριστικών αναγκών. Επίσης τα έξοδα αποθεραπείας και αποκατάστασης μέχρι σήμερα δεν καλύπτονται από τον ΕΟΠΥΥ οπότε δημιουργείται κενό οικονομικής στήριξης θεραπείας και βιοπορισμού για όλη την οικογένεια.
Ποια ήταν πιο πιο δύσκολη στιγμή στη μέχρι τώρα πορεία σας σχετικά με τα εγκαύματα και ποιο ήταν η πιο συγκινητική εμπειρία που σας έδωσε δύναμη;
Ο εγκαυματίας νοσηλεύεται σε αποστειρωμένες συνθήκες και έτσι οι πρώτοι με τους οποίους ερχόμαστε σε επαφή, είναι οι συγγενείς του. Η πιο δύσκολη στιγμή είναι όταν αφού έχεις μοιραστεί μαζί τους όλη την αγωνία για την επιβίωσή του, τελικά χάνει τη μάχη για τη ζωή.
Οι συγκινητικές στιγμές είναι πολλές, γιατί ερχόμαστε σε επαφή με ανθρώπους σε μια δύσκολη στιγμή για εκείνους και ενώ δε γνωρίζουν ότι υπάρχει η SALVIA και δεν περιμένουν συμπαράσταση από κάποιον τρίτο, ο τρόπος που εκφράζονται μετά είναι συγκινητικός. Σίγουρα μένουν λίγο πιο γλυκές επάνω μας οι παιδικές αγκαλιές και μία πολύ πρόσφατη εμπειρία από ένα δύσκολο περιστατικό μετά από μακρά καταστολή στη ΜΕΘ, η στιγμή που μας ενημέρωσε ο γιατρός του πως ζήτησε να φάει.