Το νέο δράμα «Toxic Town» του Netflix εξετάζει το μεγαλύτερο περιβαλλοντικό σκάνδαλο της Βρετανίας: την υπόθεση των τοξικών αποβλήτων του Corby.
Η νέα σειρά του Netflix αφηγείται την ιστορία των οικογενειών που αγωνίζονται για δικαιοσύνη μετά τη γέννηση παιδιών στην πόλη του Κόρμπι, στο Northamptonshire με γενετικές ανωμαλίες, οι οποίες πιστεύεται ότι προκλήθηκαν από βιομηχανική ρύπανση.
Η βιομηχανία χάλυβα και σιδήρου του Κόρμπι αναπτύχθηκε ραγδαία τη δεκαετία του 1930 με την κατασκευή των χαλυβουργείων Stewarts και Lloyds.
Μέχρι τη δεκαετία του 1970, η μισή πόλη εργαζόταν στα εργοστάσια, αλλά όταν τα χαλυβουργεία έκλεισαν τη δεκαετία του 1980, τα τοξικά απόβλητα από τη διαδικασία κατεδάφισης αντιμετωπίστηκαν με λανθασμένο τρόπο, οδηγώντας σε εκτεταμένη μόλυνση.
Η δικαστική μάχη και η νίκη των οικογενειών
Το 2009, μετά από μια μακρά δικαστική διαμάχη 13 ετών, το Ανώτατο Δικαστήριο της Βρετανίας έκρινε ότι η Δημοτική Αρχή του Κόρμπι ήταν αμελής ως προς στη διαχείριση των αποβλήτων.
Οι οικογένειες που επλήγησαν από την αμέλεια αυτή κέρδισαν το 2010 έναν άγνωστο οικονομικό διακανονισμό, ο οποίος κρατήθηκε μέσα σε ένα fund [καταπίστευμα] μέχρι τα παιδιά να γίνουν 18 ετών.
Παράλληλα με το δράμα, μια σειρά podcast του BBC Radio Northampton προσφέρει μια βαθύτερη ματιά στα αληθινά περιστατικά και τους πραγματικούς ανθρώπους πίσω από την τραγική αυτή ιστορία.
Με οικοδεσπότη τον 32χρονο George Taylor, ο οποίος γεννήθηκε με μια δυσμορφία στα άνω άκρα που συνδέεται άμεσα με την υπόθεση, το podcast περιλαμβάνει μαρτυρίες και συνεντεύξεις με όσους επηρεάστηκαν άμεσα.
«Ο πρώτος άνθρωπος που θα κατηγορήσετε είναι ο εαυτός σας»
Ο George Angus Taylor γεννήθηκε στις 11 Μαρτίου 1992 από την Fiona και τον Brian, στο Corby.
Ο Brian είχε εργαστεί στην Stewart and Lloyds, μια δουλειά που τον άφηνε καλυμμένο με πολύ σκόνη στο τέλος κάθε βάρδιας.
Η Fiona, πρώην σύμβουλος ομορφιάς της εταιρείας Boots No7, θυμάται έντονα τη γέννηση του George, ένα γεγονός που θα άλλαζε τη ζωή τους για πάντα.
«Ο γιος μας δεν γεννήθηκε σαν ένα κανονικό μωρό, αλλά... μπλε ως αποτέλεσμα προβλημάτων προ-εμβρυϊκής κυκλοφορίας. Του έγινε αμέσως αναπνευστική ανάνηψη και τοποθετήθηκε στην εντατική», λέει η Φιόνα.
Τότε ήταν που η Fiona παρατήρησε κάτι ασυνήθιστο.
«Θυμάμαι απλά να βλέπω το χεράκι του- το μικρό δαχτυλάκι και το μεσαίο του δάχτυλο», λέει. «Ήταν σαν γροθιά- ξέρετε πώς κάνουν γροθιά τα μωρά;»
Μετά ο δείκτης του και ο αντίχειρας του προεξείχαν. Η μητέρα του καταρρακώθηκε.
«Σκεφτόμουν συνέχεια "είναι έτσι εξαιτίας μου" γιατί φυσικά ο πρώτος που θα κατηγορήσεις θα είναι ο εαυτός σου», θυμάται η Φιόνα.
Στα 14 του χρόνια, οι γιατροί ανακάλυψαν έναν όγκο στο χέρι του Τζορτζ τόσο μεγάλο που ο ακρωτηριασμός έγινε μια πραγματική πιθανότητα.
Η χειρουργική επέμβαση, πειραματική εκείνη την εποχή, ήταν εξαντλητική. «Όταν ξύπνησα, ήμουν τόσο γεμάτος μορφίνη», θυμάται.
«Είπαν ότι ήταν σαν να ανεβαίνεις στο Έβερεστ χωρίς προπόνηση - το σώμα μου απλά... κατέβασε ρολά».
Παρά ταύτα, ο George ήταν αποφασισμένος να προχωρήσει μπροστά. «Την πρώτη φορά που είδα το χέρι μου δεν σοκαρίστηκα. Δεν ήμουν λυπημένος. Ήταν καλύτερα από πριν».
Αλλά ο Τζορτζ δεν ήταν μόνος του. Και άλλα παιδιά στο Κόρμπι γεννήθηκαν με παρόμοιες παθήσεις.
«Εγώ φταίω γι' αυτό;»
Η Lisa Atkinson ήταν φύλακας ασφαλείας στις χαλυβουργίες του Corby, όπου τα καθήκοντά της περιλάμβαναν εξωτερικές περιπολίες, έλεγχο των αδειών στάθμευσης και συχνά έπρεπε να μετακινεί τη σκόνη που είχε κατακάτσει πάνω από τα πάντα.
Στις 27 Ιουνίου 1989, γέννησε την κόρη της, Simone, στο Γενικό Νοσοκομείο του Kettering.
Η Simone γεννήθηκε με τρία δάχτυλα σε κάθε χέρι. Οι γιατροί καθησύχασαν τη Lisa, λέγοντας ότι το μόνο πράγμα που δεν θα μπορούσε να κάνει η κόρη της ήταν... να παίξει πιάνο.
Όπως ακριβώς έκανε και η Fiona Taylor με τον George, η Lisa αρχικά αναρωτήθηκε αν ήταν υπεύθυνη για την κατάσταση της κόρης της.
«Πιθανώς ένα κομμάτι του εαυτού μου σκεφτόταν: "Εγώ το έκανα αυτό;"», λέει.
«Επειδή είχα δύο αποβολές πριν από τη Simone πάντα σκεφτόμουν ότι ίσως ήμουν τυχερή που έκανα αυτό το μωρό και όχι τα δύο προηγούμενα».
Παρά τις αρχικές της αμφιβολίες για τον εαυτό της, η Lisa «ήξερε» ότι δεν είχε κάνει τίποτα κακό, καθώς δεν είχε πιει ούτε καπνίσει κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της.
«Βγαίνεις στον κόσμο με ένα παιδί που είναι λίγο διαφορετικό», λέει.
Η Lisa προσαρμόστηκε γρήγορα στη ζωή με την κατάσταση της Simone, λέγοντας: «Σόκαρε τους άλλους ανθρώπους περισσότερο από ό,τι εμένα. Το συνήθισα πολύ, πολύ γρήγορα».
Μεγαλώνοντας, η Simone, σήμερα 35 ετών, αντιμετώπισε ανελέητο εκφοβισμό.
«Είχα μια υπέροχη οικογένεια και φίλους αλλά [το σχολείο] ήταν δύσκολο. Δεν είχα μεγάλη αυτοπεποίθηση και ήμουν εύκολος στόχος», θυμάται η ίδια.
Η Simone το αντιμετώπισε με χιούμορ. Αστειευόταν ότι η μαμά της είχε κόψει τα δάχτυλά της ή ότι ήταν μισή εξωγήινη, μετατρέποντας τις απόπειρες μπούλινγκ της σε κάτι διασκεδαστικό.
«Ήταν κάτι σαν βιτρίνα, γιατί αν εγώ κάνω ένα αστείο για τον εαυτό μου, κανείς άλλος δεν μπορεί να το κάνει. Απλά αποδέξου ότι αυτή είσαι, δεν πρόκειται να αλλάξει», λέει σήμερα η Σιμόν.
Στα 18 της προσφέρθηκε χειρουργική επέμβαση για να αλλάξει το σχήμα των χεριών της, αλλά αρνήθηκε.
«Παραδέχτηκαν ότι δεν ήξεραν πραγματικά αν θα βοηθούσε. Μέχρι τότε, είχα προσαρμοστεί. Ζω με καθημερινό πόνο, αλλά δεν ήθελα να ρισκάρω να κάνω τα πράγματα χειρότερα».
Συναντώντας τον νυν σύζυγό της, αρχικά έκρυψε τα χέρια της. Τελικά, του το είπε μέσω ενός μακροσκελούς μηνύματος και στέλνοντάς του έναν σύνδεσμο για το ντοκιμαντέρ του 2020 «Horizon» σχετικά με την υπόθεση.
Η απάντησή του; «Πραγματικά δεν είναι κάτι σημαντικό», της είπε.
Σήμερα, είναι ευγνώμων για τη νομική μάχη που έδωσε η οικογένειά της. «Μου έδωσε τα εφόδια για τη ζωή μου», λέει.
«Μπόρεσα να ξεκινήσω τη δική μου ζωή και πήγα στο πανεπιστήμιο. Έχω το δικό μου σπίτι και η κόρη μου είχε το καλύτερο ξεκίνημα στη ζωή της».
«Ένιωθα ότι ήμασταν ενοχλητικοί για πολλούς»
Ο Lewis Waterfield λέει ότι το σχολείο ήταν δύσκολο γι' αυτόν το γράψιμο ήταν δύσκολο και οι συμμαθητές του τον ρωτούσαν συνεχώς για τα χέρια του.
Ο Waterfield γεννήθηκε το 1994 με παραμορφώσεις και στα δύο χέρια.
Ο πατέρας του εργαζόταν κοντά στη μολυσμένη περιοχή και η έγκυος μητέρα του τον επισκεπτόταν συχνά εκεί.
«Ο πατέρας μου πρόσεξε αμέσως ότι κάτι δεν πήγαινε καλά», θυμάται ο Lewis.
Ως παιδί, μπήκε πολλές φορές στο νοσοκομείο, συμπεριλαμβανομένης μιας ανεπιτυχούς προσπάθειας να μεταμοσχευθεί ένα δάχτυλο από το πόδι του στο χέρι του για να δημιουργηθεί ένα λειτουργικό δάχτυλο.
«Έκανα εκτεταμένες χειρουργικές επεμβάσεις, αλλά υπάρχουν όρια στο τι μπορεί να γίνει σε ιατρικό επίπεδο», λέει ο ίδιος.
Κατά τη διάρκεια της δικαστικής διαμάχης, οι γονείς του Lewis αγωνίστηκαν για να αποδείξουν τη σχέση μεταξύ της βιομηχανικής ρύπανσης και των γενετικών ανωμαλιών.
«Το δημοτικό συμβούλιο, θυμάμαι, ήταν απορριπτικό απέναντί μας. Ένιωθα ότι ήμασταν απλώς μια ενόχληση για όλους αυτούς», προσθέτει ο 30χρονος άνδρας.
Τώρα, ανώτερος λέκτορας δημόσιας υγείας στο Πανεπιστήμιο του Νορθάμπτον ων, ο Lewis αναγνωρίζει πώς τον διαμόρφωσαν οι εμπειρίες του.
«Κάθε τόσο, κάποιος ρωτάει για τα χέρια μου και αυτό με γυρίζει πίσω» λέει.
«Αλλά δεν με πειράζει. [Τα χέρια μου] Είναι μέρος αυτού που είμαι σήμερα».
Το Corby Borough Council έπαψε να υφίσταται το 2021, όταν συγχωνεύτηκε με άλλες αρχές για να γίνει το North Northamptonshire Council.
Το 2010, ο τότε διευθύνων σύμβουλός του, Chris Mallender, ζήτησε επίσημα συγγνώμη για το σκάνδαλο.
«Το συμβούλιο εκφράζει τα βαθύτατα συλλυπητήριά του στα παιδιά και τις οικογένειές τους», ανέφερε.
«Αν και δέχομαι ότι τα χρήματα δεν μπορούν να αποζημιώσουν αυτούς τους νέους για τις αναπηρίες τους και για όλα όσα έχουν υποστεί μέχρι σήμερα και τα προβλήματά τους στο μέλλον, το συμβούλιο ελπίζει ειλικρινά ότι αυτή η συγγνώμη, σε συνδυασμό με τη σημερινή συμφωνία, θα σημαίνει ότι μπορούν πλέον να αφήσουν πίσω τους τη δικαστική μάχη και να συνεχίσουν τη ζωή τους με μεγαλύτερη οικονομική ασφάλεια», καταλήγει ο Μάλεντερ.