Η Αλεξάνδρα Χοροζίδου-Τσανακτσίδου παρέλαβε πρόσφατα το πτυχίο της από το Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης με άριστα.
Δεν είναι όμως αυτό που την κάνει να ξεχωρίζει, αλλά το γεγονός ότι το κατάφερε στα 41 της χρόνια, ενώ είναι μητέρα εννέα παιδιών! Μάλιστα, η πολυπράγμων κα Χοροζίδου - η οποία είναι και πτυχιούχος Φυσικοθεραπείας του ΑΤΕΙ Θεσσαλονίκης - έχει γράψει και δύο βιβλία, με ένα ακόμα να βρίσκεται στα σκαριά.
Η ίδια, με την ταπεινότητα που τη διακρίνει, θεωρεί πως δεν έχει κάνει κάτι σπουδαίο, καθώς όπως μου επισήμανε στην τηλεφωνική μας επικοινωνία, υπάρχουν και πολλοί άλλοι μεγάλοι σε ηλικία άνθρωποι, οι οποίοι δεν το βάζουν κάτω και παράλληλα με τις υποχρεώσεις τους, κυνηγούν τα όνειρά τους και τα πραγματοποιούν.
Μέσα από την ιστορία της, θέλει να εμπνεύσει και να δώσει κίνητρο στον κόσμο και ιδιαίτερα στις μητέρες, να παλεύουν για τους στόχους τους. Θέλει να τους αποδείξει, πως δεν είναι αδύνατο να έχεις οικογένεια και να ολοκληρώνεις με επιτυχία τις σπουδές σου, όπως συνέβη στη δική της περίπτωση. «Τα παιδιά δεν είναι εμπόδιο. Είναι κίνητρο, είναι δύναμη, δίνουν διάθεση για ζωή, διάθεση για δημιουργία», ανέφερε χαρακτηριστικά. Μάλιστα, όπως μου είπε γεμάτη ενθουσιασμό, πάντα ήθελε μια μεγάλη οικογένεια. Ας τη γνωρίσουμε καλύτερα, μέσα από όσα δήλωσε στο iefimerida.
Η απόφαση να ξεκινήσει ξανά να σπουδάζει
Πριν την Ιστορία και την Αρχαιολογία, σπουδάσατε κάτι άλλο;
Πριν περάσω στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας στο ΑΠΘ, σπούδασα Φυσικοθεραπεία στο ΑΤΕΙ Θεσσαλονίκης. Τελειώνοντας το Λύκειο, πέρασα εκεί με Πανελλήνιες. Όταν πήρα το πτυχίο, είχα ένα μικρό παιδάκι και ορκίστηκα τρεις μέρες πριν γεννήσω το δεύτερο. Βρισκόμουν στο ξεκίνημα της μητρότητας και της οικογένειάς μας.
Ασκήσατε ποτέ το επάγγελμα;
Το άσκησα ελάχιστα παρόλο που το αγαπώ πολύ, γιατί αποφάσισα ότι δεν γινόταν να εργάζομαι και να είμαι κοντά στα παιδιά μου. Πάντοτε προτεραιότητά μου ήταν η οικογένειά μου. Συμφωνήσαμε με τον σύζυγο να μην εργαστώ, τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια των παιδιών.
«Μεγάλωσα ακούγοντας ιστορίες από τον παππού και τη γιαγιά»
Και μετά τη Φυσικοθεραπεία, ήρθε η Ιστορία και η Αρχαιολογία. Πώς πήρατε την απόφαση για αυτή τη μετάβαση;
Αυτό έγινε πριν τέσσερα χρόνια. Ασχολούμουν από παλιά με την Ιστορία, καθώς πάντα είχα ενδιαφέρον για αυτήν και πάντοτε μου άρεσαν οι ιστορίες από τα παλιά. Μάλιστα, και ο σύζυγος μου έχει τελειώσει το Τμήμα Ιστορίας – Αρχαιολογίας, αλλά κάνει ένα τελείως διαφορετικό επάγγελμα. Μεγάλωσα μπορώ να πω με ιστορίες από τον παππού και τη γιαγιά, που μας μιλούσαν όπως όλοι οι παππούδες για τη ζωή τους. Ήταν χρόνια ταραγμένα. Ωστόσο, ο παππούς μου ειδικά, ο παππούς ο Κώστας από το χωριό Άγιος Ηλίας Καστοριάς, όταν πηγαίναμε τα καλοκαίρια και μέναμε εκεί τρεις μήνες, μας έλεγε πολλά και από παλιότερα. Από τις αρχές του αιώνα μάλιστα, όπως για τον Μακεδονικό Αγώνα, καταστάσεις οι οποίες ήταν έντονες σ' εκείνη την περιοχή.
Επίσης, πάντα διάβαζα. Μου άρεσαν οι ιστορίες και η λαογραφία. Πέρα από τη λογοτεχνία δηλαδή, διάβαζα και τέτοια βιβλία. Έτσι, ανέπτυξα ένα ενδιαφέρον και θέλησα να ερευνήσω εκείνη την περίοδο, ειδικά για εκείνη την περιοχή. Γιατί εκεί γύρω στα 35 μου, που άρχισαν να φεύγουν οι άνθρωποι που τα έζησαν ή που τα είχαν σαν ακούσματα, είδα ότι χανόταν όλο αυτό και ότι χανόταν ένας ολόκληρος κόσμος, αφού πολλά από αυτά δεν ήταν καταγεγραμμένα. Κρατώντας λοιπόν πρώτα σημειώσεις από τον παππού μου και στη συνέχεια αναζητώντας πληροφορίες σε ημερολόγια και απομνημονεύματα Μακεδονομάχων, τα οποία έχουν εκδοθεί αλλά και σε ιστορικά βιβλία, προσπάθησα να ανασυγκροτήσω όσο γίνεται εκείνη την περίοδο. Δεν κατέγραψα όμως μόνο τα ιστορικά γεγονότα, αλλά και τη ζωή των ανθρώπων που ζούσαν μέσα στις δυσκολίες τότε. Έτσι, κάποια στιγμή σκέφτηκα πως αν θα το σπούδαζα αυτό, θα έκανα και πιο σωστά αυτή την έρευνα, θα ήταν πιο επιστημονική, θα είχα πρόσβαση σε καθηγητές και θα μπορούσα να πάρω περισσότερες πληροφορίες.
Όλο αυτό, μου έκανε ένα «κλικ» μέσα μου και λέω ας κάνω μια προσπάθεια με κατατακτήριες μήπως και περάσω στο Ιστορικό. Είχα 7 παιδιά τότε. Δεν είχα μωρά όταν το αποφάσισα, είχαν μεγαλώσει λίγο και τα μικρά και είχα ένα περιθώριο να ασχοληθώ και να διαβάσω. Έτσι αποφάσισα να δώσω τις κατατακτήριες εξετάσεις. Εν τω μεταξύ βέβαια, έμεινα έγκυος στο 8ο παιδάκι μου και τότε μου δημιουργήθηκε να σας πω την αλήθεια μια αμφιβολία για το αν θα τα καταφέρω κι αν αξίζει ο κόπος, αλλά είπα παρ' όλα αυτά, ότι αφού το ξεκίνησα, ας το συνεχίσω και όπως πάει. Δεν αγχώθηκα. Δεν είναι καλό ούτε για μένα ούτε για τα παιδιά. Είπα θα το κάνω έτσι ως ενδιαφέρον και όπως πάει. Όταν ήταν να δώσω τις κατατακτήριες, είχα το μωράκι μου δύο μηνών κι επειδή μένω μακριά δεν ήξερα τι να κάνω. Έλεγα πώς θα το αφήσω... Έπρεπε να το πάρω μαζί μου γιατί θηλάζω και αναρωτιόμουν πώς θα γίνει η διαδικασία... Το πήρα και πήγα. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά. Οι άνθρωποι εκεί πέρα ήταν πολύ υποστηρικτικοί και οι επιτηρητές, μου επέτρεψαν ακόμα και να θηλάσω όταν χρειάστηκε κάποια στιγμή, γιατί ήταν μεγάλη η διάρκεια της εξέτασης.
Αυτό το λέω ως ενθάρρυνση στις νέες μητέρες που βρίσκονται στην ίδια φάση, γιατί ξέρω ότι σίγουρα υπάρχουν κι άλλες. Κι εγώ βρήκα υποστήριξη από άλλες μητέρες που είχαν περάσει το ίδιο. Μετά από έναν μήνα, έμαθα ότι πέτυχα κι έτσι ξεκίνησαν οι σπουδές μου στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του ΑΠΘ.
Συγγραφέας δύο βιβλίων
Οπότε φαντάζομαι πως το βιβλίο που έχετε γράψει με τίτλο «Στις φλόγες του Αη-Λια» που έχει να κάνει με τον Μακεδονικό Αγώνα, το εμπνευστήκατε από τις ιστορίες που ακούσατε... Πείτε μας μερικά λόγια γι' αυτό.
Είχα ξεκινήσει να γράφω το βιβλίο, πριν περάσω στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας, γιατί έχει να κάνει με τη μεγάλη έρευνα που πραγματοποίησα όπως προανέφερα. Στη συνέχεια, σκεφτόμουν πώς να την επικοινωνήσω αυτή την έρευνα στον κόσμο. Ξέρω ότι αυτού του είδους τα βιβλία, τα ιστορικά, δεν γίνονται τόσο εύκολα δεκτά από το κοινό και είναι λογικό. Ένα μυθιστόρημα είναι πιο εύληπτο από το ευρύ κοινό. Έτσι, παίρνοντας κάποια στοιχεία από αυτά που κατέγραψα και χρησιμοποιώντας και λίγη μυθοπλασία, έγραψα το βιβλίο «Στις φλόγες του Αη – Λια», όπου Αη - Λιας είναι το χωριό στην Καστοριά. Το βιβλίο κυκλοφορεί από τον Απρίλιο.
Το άλλο σας βιβλίο έχει να κάνει με κάτι τελείως διαφορετικό. Με την εγκυμοσύνη και τη μητρότητα. Τι σας ώθησε να το γράψετε;
Το βιβλίο αυτό που λέγεται «Το θαύμα εντός μου - Μέρες εγκυμοσύνης», το έγραψα κατά τη διάρκεια της όγδοης εγκυμοσύνης μου, η οποία ήταν και κάπως επεισοδιακή σε κάποιες φάσεις. Πάντοτε ένιωθα ότι θέλω να μεταδώσω αυτό που ζω. Είχα και επικοινωνία με πολλές μητέρες - γιατί έχω ένα blog εδώ και εννέα χρόνια όπου καταγράφω σκέψεις, εμπειρίες και προβληματισμούς ως μητέρα, καθώς και πολλές ανάλογες ομάδες στα social media τις οποίες και διαχειρίζομαι - οπότε ήθελα να υπάρχει κι ένα βιβλίο πάνω σε όλα αυτά. Έτσι έγραψα αυτό το βιβλίο, το οποίο είναι βιωματικό, σαν ημερολόγιο. Έχει μέσα και κάποια κείμενα, που εμένα προσωπικά με εκφράζουν και είναι είτε από Αγίους, είτε από Πατέρες της Εκκλησίας. Επίσης, περιέχει συμβουλές για μητέρες για τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, για τη μητρότητα γενικότερα, αλλά και για τον θηλασμό. Το βιβλίο κυκλοφορεί από την Ελληνοεκδοτική.
Παρακολουθήσατε και μαθήματα στην Έδρα Ποντιακών Σπουδών του ΑΠΘ... Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με τον ποντιακό ελληνισμό;
Ναι, ήταν μια πολύ καλή εμπειρία, γιατί έχω καταγωγή από τον Πόντο, από την πλευρά του πατέρα μου. Ωστόσο, δεν γνώριζα πολλά, επειδή κι ο ίδιος δεν είχε πολλά ακούσματα. Ο παππούς μου, ήταν πονεμένος. Είχε έρθει από τον Πόντο μικρό παιδί πεντάρφανο. Αυτοί οι άνθρωποι ήταν η πρώτη γενιά και δεν μιλούσαν πολύ. Εγώ όμως, ήθελα να γνωρίζω. Ήθελα να μάθω για τις ρίζες μου από τη Μακεδονία από τη μια πλευρά, αλλά ήθελα να ξέρω και για τις ρίζες μου από τον Πόντο. Μέσα από τα μαθήματα που παρακολούθησα, έμαθα πολλά και πήρα το κίνητρο να κάνω έρευνα, τόσο για τη δική μας οικογένεια, όσο για την περιοχή στον Πόντο. Έχω γράψει επίσης ένα βιβλίο πάνω σε αυτό, το οποίο σκοπεύω να εκδώσω. Είναι σε μορφή παραμυθιού για να αγγίξει τα παιδιά και να τους δείξει αυτή τη συνέχεια στην ιστορία, καθώς και το τι είναι ο ξεριζωμός κι η προσφυγιά που βίωσαν οι πρόγονοι μας.
Τι έχετε κερδίσει μέσα από τη μελέτη αυτών των σημαντικών στιγμών του ελληνισμού;
Σίγουρα έλαβα πάρα πολλές γνώσεις που νιώθω ότι με ολοκληρώνουν ως άνθρωπο, γιατί αισθανόμουν ότι πρέπει να γνωρίζω ποιες είναι οι ρίζες μου και πώς είναι η συνέχεια μέσα στην ιστορία. Γιατί κάθε άνθρωπος νομίζω νιώθει ενδόμυχα ότι θέλει να γνωρίζει το παρελθόν του. Πέρα από αυτό, μέσα από τη δική μου έρευνα, βρήκα ανθρώπους πολύ δυνατούς. Άνδρες, γυναίκες, παιδιά, που πραγματικά για τα δικά τους δεδομένα και για τις συνθήκες που έζησαν, για 'μένα μεγαλούργησαν. Έτσι νιώθω. Και σκεφτόμουν εκείνες οι γυναίκες, πώς άντεχαν σε αυτές τις κακουχίες; Μάλιστα, μέσα σε όλα αυτά, μεγάλωναν τα παιδιά σωστά και με πολλή φροντίδα. Αυτό έζησα κι αυτό βρήκα μέσα από τις ιστορίες τους. Πραγματικά αντλώ δύναμη από τις ιστορίες αυτών των γυναικών. Και από τις ιστορίες των παιδιών που τα έζησαν όλα αυτά. Και παρόλο που είχαν και ψυχικά τραύματα από όλη αυτή τη διαδικασία, δεν το έβαλαν κάτω. Μιλώντας για συγκεκριμένα άτομα, βλέπω ότι παρόλες τις δυσκολίες που πέρασαν στα παιδικά τους χρόνια, μεγάλωσαν ισορροπημένα εν τέλει, με πολλή πίστη στη ζωή, πίστη στον Θεό, και με πολύ κουράγιο και ελπίδα.
Πώς είναι να είσαι πολύτεκνη μητέρα και να επιστρέφεις στα φοιτητικά έδρανα;
Αρχικά, δεν μπορούσα να παρακολουθώ επειδή είχα τα μωράκια μου, αλλά με «βοήθησε» η περίοδος του κορωνοϊού, όπως συνέβη και με άλλους μεγάλους ανθρώπους, γιατί 3 εξάμηνα τα κάναμε εξ αποστάσεως. Έτσι, παρακολούθησα μαθήματα που με ενδιέφεραν, γνώρισα συναδέλφους, κάποιους καθηγητές, ήταν πολύ αποδοτική για εμένα αυτή η δύσκολη περίοδος σε αυτό το επίπεδο. Όχι μόνο για εμένα, αλλά και για άλλους μεγάλους σε ηλικία ανθρώπους, οι οποίοι ολοκλήρωσαν τις σπουδές τους, που τις είχαν αφήσει στη μέση. Κάποιοι πάλι, μπόρεσαν να παρακολουθήσουν μαθήματα, γιατί μένουν μακριά και παλαιότερα δεν μπορούσαν να πηγαίνουν στο Πανεπιστήμιο.
«Τα παιδιά δεν είναι εμπόδιο στο να προχωρήσει μια γυναίκα»
Τι σας λένε τα παιδιά σας για αυτό που έχετε καταφέρει; Τι ηλικίες έχουν το μεγαλύτερο και το μικρότερο;
Το μεγαλύτερο είναι 20 χρονών και το μικρότερο 2,5. Χαίρονται πολύ για όλο αυτό και μπορώ να πω ότι καμαρώνουν. Κάποια στιγμή βέβαια οφείλω να πω - γιατί πρέπει να λέμε όλη την αλήθεια – πως όταν με έβλεπαν ότι κουραζόμουν κι ότι ξενυχτούσα γιατί είχα για παράδειγμα να παραδώσω εργασίες, μου έλεγαν «μαμά, μην κουράζεσαι τόσο». Ένιωθα ότι με συμπονούσαν. Ευτυχώς, το ρύθμισα κι αυτό, γιατί δεν ήθελα να νιώθουν τα παιδιά ότι τα αφήνω, ούτε ότι κουράζομαι υπερβολικά. Χαίρονταν για κάθε βαθμό και για κάθε ομιλία που έκανα, γιατί κατά τη διάρκεια των σπουδών μου είχα συμμετοχή σε τρία συνέδρια. Αυτό που θέλω να τους περάσω, είναι να αισθάνονται την αυτοπεποίθηση ότι μπορούν να τα καταφέρουν. Όλοι οι άνθρωποι έχουν δυνάμεις. ακόμα και υποστήριξη να μην έχουν από το περιβάλλον τους, εγώ πιστεύω ότι κάποιος που θέλει να κάνει κάτι, εφόσον ξέρει γιατί θέλει να το κάνει, το έχει σκεφτεί καλά και αξίζει πραγματικά, μπορεί να το κάνει.
Ήταν μαζί σας τα παιδιά σας στην πρόσφατη ορκωμοσία σας;
Ναι, ήταν τα έξι, τα υπόλοιπα ήταν στην κατασκήνωση. Μια όμορφη στιγμή, όχι μόνο για μένα, αλλά πιστεύω και για όσους ήταν εκεί, ήταν όταν η μικρούλα μου, που ήταν κοντά μου καθ' όλη τη διάρκεια της τελετής, ήρθε μαζί μου τη στιγμή που έπρεπε να υπογράψω. Ήμουν και το τελευταίο επίθετο αλφαβητικά και το έζησε όλο, την αποθέωσαν στο αμφιθέατρο (γέλια). Ήθελε να είναι μαζί μου και είπα δεν πειράζει, ας είναι μια εικόνα και για τους υπόλοιπους ότι τα παιδιά δεν είναι εμπόδιο στο να προχωρήσει μια γυναίκα.
Οι καθηγητές σας ήξεραν ότι είστε πολύτεκνη μητέρα;
Όχι δεν το ήξεραν. Δεν το επιδίωξα να τους το γνωστοποιήσω γιατί δεν έβρισκα τον λόγο. Έτυχε με κάποιους καθηγητές που χρειάστηκε να συνεργαστούμε, να το πω πάνω στην κοινωνική κουβέντα, όχι για κάποιον άλλο λόγο, και αυτό έγινε προς το τέλος των σπουδών μου.
Θα θέλατε να στείλετε ένα μήνυμα στις γυναίκες που το σκέφτονται να γίνουν μητέρες;
Τα παιδιά είναι κίνητρο, είναι δύναμη, δίνουν διάθεση για ζωή, διάθεση για δημιουργία. Δεν θα αποτελέσουν τα παιδιά εμπόδιο, αν τα θέλουμε πραγματικά στη ζωή μας. Αντιθέτως, μέσα από το μεγάλωμα των παιδιών μας, ανακαλύπτουμε πτυχές του εαυτού μας και βρίσκουμε δυνάμεις μέσα μας, που μας ωθούν να πετύχουμε ακόμα περισσότερα πράγματα από αυτά που νομίζαμε ότι μπορούμε να πετύχουμε.
«Τα παιδιά δεν θέλουν και πολλά για να μεγαλώσουν ευτυχισμένα»
Τι θα απαντούσατε στους νέους και τις νέες, που διστάζουν να κάνουν οικογένεια, φοβούμενοι/ες την οικονομική και ηθική ευθύνη;
Όντως, δεν είναι εύκολα τα πράγματα. Αυτό που θα έλεγα στους νέους, είναι πρώτα να βρουν έναν άνθρωπο που να αγαπούν πραγματικά και να θέλουν να ζήσουν μαζί τους της ζωή τους, ώστε αυτή η αγάπη που θα τους ενώνει να φέρει και τα παιδιά στον κόσμο. Ότι είναι δύσκολες οι συνθήκες, είναι σίγουρα, στη σημερινή κοινωνία. Τώρα βέβαια, εξαρτάται και το τι γεμίζει την ψυχή του καθενός. Αν μπορούμε να πούμε ότι μας γεμίζουν τα υλικά αγαθά, εντάξει σίγουρα είναι δύσκολα τα πράγματα. Αλλά αν βρίσκουμε τη χαρά, σε άλλα, πιο πνευματικά πράγματα, σε συναισθήματα κτλ., τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά. Τα παιδιά δεν θέλουν και πολλά για να μεγαλώσουν ευτυχισμένα. Σίγουρα χρειάζονται και οι υλικές, οικονομικές προϋποθέσεις για το μεγάλωμά τους, αλλά σύμφωνα με αυτό που ζω εγώ με τα παιδιά μου, είναι όπως τα μάθεις. Αν μας δουν εμάς ευτυχισμένους με τα λίγα, θα είναι κι αυτά ευτυχισμένα με τα λίγα.
Σκοπεύατε από μικρή να δημιουργήσετε μια τόσο μεγάλη οικογένεια;
Ναι, το ήθελα! Βέβαια τα εννέα παιδιά είναι σίγουρα πολλά, αλλά επειδή παντρεύτηκα από μικρή, υπήρχε το περιθώριο μπορώ να πω. Και εγώ και ο σύζυγος μου, προερχόμαστε από πολύτεκνες οικογένειες με πέντε παιδιά, οπότε για εμάς ήταν φυσιολογική αυτή η ζωή. Έτσι είχαμε μεγαλώσει, ήταν κάτι συνηθισμένο για εμάς.
Πώς καταφέρνετε να ισορροπήσετε σπουδές, συγγραφή βιβλίων και μια τόσο μεγάλη οικογένεια; Υπάρχει κάποιο μυστικό;
Θέλει σίγουρα πολύ καλή οργάνωση, πολλή ηρεμία και μπορώ να πω και λίγο αυτοπεποίθηση. Αυτό το τελευταίο βέβαια καλλιεργείται καθώς βλέπεις ότι τα καταφέρνεις. Είναι σημαντικό να πούμε ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε, και όταν πούμε ότι μπορούμε, προχωράμε. Αυτό ένιωσα τα τελευταία χρόνια με αυτά που κάνω. Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι χρειάζεται και κάποια στήριξη, είτε ηθική είτε πρακτική και πάντα στις δυσκολίες χρειάζεται μια ελπίδα. Εγώ προσωπικά την ελπίδα μου την παίρνω απ' τον Θεό. Πιστεύω στον Θεό, έχω αυτή την πίστη και προσπαθώ να τη διατηρήσω γιατί αυτή με βοηθάει να προχωρήσω.
Τα επόμενα σας σχέδια; Με τι θέλετε να ασχοληθείτε παρακάτω;
Κάτι το οποίο το κάνω εδώ και χρόνια, είναι να είμαι κοντά σε μητέρες. Πλέον είπα ότι αυτό θα το κάνω και επαγγελματικά, γι' αυτό εκπαιδεύομαι ως life coach μέσω του ICF, του παγκόσμιου οργανισμού coaching. Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στη φάσης της πρακτικής μου άσκησης, όπου μιλώ με πολλές γυναίκες. Αυτό που θα ήθελα να κάνω, είναι κατ' αρχάς να τις βοηθήσω να βρουν αυτά που θέλουν να κάνουν για να νιώθουν πλήρεις, να τις στηρίξω να πετύχουν τους στόχους τους, να βελτιώσουν τομείς της ζωής τους και να προχωρήσουν με αισιοδοξία και αυτοπεποίθηση. Το έζησα κι εγώ αυτό, καθώς το πήρα από άλλες coaches και θέλω να το δώσω με τη σειρά μου και σε άλλες γυναίκες.