Έχω την αίσθηση ότι την πραγματική πρόοδο που φέρνει η ιδιωτική πρωτοβουλία δεν μπορεί να τη φέρει καμία κρατική πολιτική παρά μόνο αυτή που την ευνοεί(την ιδιωτική πρωτοβουλία). Ο Αντετοκούνμπο αγάπησε την Ελλάδα από κάποιους ανθρώπους της και όχι από την τότε κρατική πολιτική της.
Αν πάρουμε την ιστορία της οικογένειας μεταναστών από τη Νιγηρία του Γιάννη Αντετοκούνμπο θα δούμε ότι στην ελληνικότητα του Γιάννη δεν έπαιξε τόσο ρόλο η πολιτική «ένταξης» του κράτους, όσο κάποιοι «φωτισμένοι» Έλληνες που τον συνάντησαν κυρίως στα πρώτα νεανικά του χρόνια. Αυτοί δεν είναι άλλοι πρώτον από τον Σπύρο Βελλινιάτη βοηθό προπονητή μπάσκετ του Φιλαθλητικού(Ζωγράφου) και «ασφαλώς ο πρώτος υπεύθυνος για το ξεκίνημα της πορείας του θαύματος» που λέγεται Γιάννης Αντετοκούνμπο. Αυτό που τον οδήγησε στην επιμονή του να επιλέξει τον μικρό Γιάννη και να φωνάξει τους γονείς του για να τους πείσει να ασχοληθεί το παιδί τους με το μπάσκετ, ήταν πρώτον η διπλή του υπηκοότητα, αφού ο ίδιος είναι μισός Έλληνας, μισός Γερμανός-από την πλευρά της μητέρας του, κάτι που του εξασφάλισε έναν διαφορετικό γεωγραφικό ορίζοντα στη σκέψη του. Το άλλο που πιστεύω ότι τον επηρέασε στο να μαγευτεί από τον μικρό Αντετοκούνμπο, ήταν το ότι στα παιδικά του χρόνια υπήρξε φανατικός αναγνώστης βιογραφιών παικτών μπάσκετ, ενώ η μητέρα του ήταν φτασμένη προσωπάρχης.
Έτσι από την πρώτη φορά που τον είδε, του ήταν ξεκάθαρο ότι βρισκόταν μπροστά σε ένα μελλοντικό αστέρι του NBA. Όπως γράφει ο Χοσέ Μανουέλ Πουέρτας, Ισπανός αθλητικογράφος και βιογράφος του Αντετοκούνμπο στο βιβλίο του “Γιάννης, γράφοντας ιστορία” που μόλις κυκλοφόρησε στα Ελληνικά από τις εκδόσεις Κάκτος: «Όταν τους είδα και τους τρεις(σ.σ. αδέλφια Αντετοκούνμπο) να κυνηγιούνται, νόμισα πως συνάντησα τον Μάτζικ Τζόνσον, τον Μάικλ Τζόρνταν και τον Τζούλιους Έρβιγκ, όλους μαζί εκεί» διηγείται ο Βελλινιάτης. Χάρη σε αυτόν, υποθέτω του φέρθηκε καλά ο Χριστόφορος Κελαίδης ο αρχηγός της ομάδας εφήβων του Φιλαθλητικού στην οποία εντάχθηκε ο Γιάννης Αντετοκούνμπο. Αλλά και ο Πρόεδρος και ο ταμίας της ομάδας που πείστηκαν να βοηθήσουν την οικογένεια του. Ο άλλος άνθρωπος που τον έκανε να αγαπήσει την Ελλάδα και να μπολιαστεί με τις αξίες της χώρας μας ήταν ο πατήρ Ευάγγελος Γκάνας που ιερουργεί ακόμα στην εκκλησία του Αγίου Μελετίου, στο νούμερο 104 της οδού Δυρραχίου, στα Σεπόλια. Αυτός έγινε και ο πνευματικός του Γιάννη στην εφηβεία του. Τον βάφτισε χριστιανό ορθόδοξο στα 17 του, ανήμερα της επετείου του ΟΧΙ, στις 28 Οκτωβρίου. Στη συνέντευξη που παραχώρησε ο πατήρ Ευάγγελος Γκάνας στον Ισπανό αθλητικογράφο και συγγραφέα του βιβλίου είπε πως αυτό που δεν θα ξεχάσει ποτέ από τον παλιό, πλέον, ενορίτη του ήταν η δύναμη που φανέρωναν τα μάτια του. «Σ’ αυτό το βλέμμα υπήρχε αθωότητα, αλλά και ελπίδα. Καθόλου φόβος ή πίκρα, παρόλα τα βάσανα που περνούσε η οικογένεια του. Δεν το θυμάμαι ούτε μια φορά να παραπονιέται για τη φτώχεια του ούτε να νιώθει αδικημένος από τη ζωή…». Για αυτή τη στάση ζωής ευθύνεται και η μητέρα του, Βερόνικα που ήταν επίσης αθλήτρια.
Τι μου είπε ο Ισπανός αθλητικογράφος/συγγραφέας
Είναι αλήθεια ότι ο Αντετοκούνμπο αναδεικνύεται κατ’ επανάληψη σε κορυφαίο παίκτη του αμερικάνικου NBA. Αυτό κάνει ταυτόχρονα την Ελλάδα περήφανη αλλά και διαφημίζει τα ελληνικά έθιμα σε ολόκληρο τον πλανήτη. Η περίπτωση του Γιάννη κι εδώ ανοίγουμε μια μικρή παρένθεση, αποτελεί την καλύτερη μαρτυρία του γεγονότος ότι το γαλλικό droit du sol πρέπει να εφαρμόζεται και στην ελληνική πολιτική ένταξης των μεταναστών. Δηλαδή όποιος γεννήθηκε και μεγάλωσε σε ελληνικό έδαφος να παίρνει και την ιθαγένεια.
Αυτό που έκανε τον Ισπανό δημοσιογράφο να ασχοληθεί με τον Αντετοκούνμπο, ήταν όπως μου είπε στη συνέντευξη μας μια ιδέα που ήρθε στο μυαλό του πριν από αρκετά χρόνια: «Για να είμαι ακριβής, ήταν κατά τη διάρκεια της σεζόν 2017-18, περισσότερο από ένα χρόνο πριν ο Γιάννης κερδίσει το πρώτο βραβείο MVP. Ήξερα μερικές λεπτομέρειες για την απίστευτη ιστορία του Γιάννη … και σκέφτηκα ότι για να φτάσει στο ΝΒΑ και να είναι ένας σπουδαίος παίκτης, δεδομένης της προέλευσης του, αυτό άξιζε ένα βιβλίο. Όλα όσα συνέβησαν αργότερα έκαναν την ιστορία ακόμα μεγαλύτερη!».
Μετά ήθελα να κάνω μια πιο προβοκατόρικη ερώτηση στον Ισπανό αθλητικογράφο και συγγραφέα, αφού πολλοί στο εξωτερικό παρουσιάζουν τον Αντετοκούνμπο ως Νιγηριανό κι όχι Έλληνα. Γιατί λοιπόν απλώνει την ελληνική σημαία όπου σταθεί κι όπου βρεθεί; «Ο Γιάννης δείχνει την ελληνική του υπερηφάνεια οπουδήποτε και όποτε μπορεί. Υπάρχουν πολλά ανέκδοτα περιστατικά που το αποδεικνύουν. Εσείς οι Έλληνες θα πρέπει να αισθάνεστε πολύ περήφανοι που έχετε έναν τόσο απίστευτο παίκτη και ένα άτομο με μια τόσο καταπληκτική ιστορία που θέλει να δείξει σε όλους το μέρος όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε. Είναι πρωταγωνιστής μιας μοναδικής ιστορίας όπου η Ελλάδα είναι τόσο σημαντική … και θέλει να το μάθουν όλοι» Εν συνεχεία, μου μίλησε για τις δυσκολίες που συνάντησε ως Ισπανός που βρέθηκε για την ανάγκη της συγγραφής του βιβλίου του, στην Αθήνα. «Αν πρέπει να είμαι ειλικρινής, οφείλω να ομολογήσω ότι υπήρξαν πολλοί άνθρωποι που δεν ήθελαν να συνεργαστούν μαζί μου. Θα είχαν σίγουρα τους λόγους τους και πρέπει να το σεβαστώ. Ήμουν ένας Ισπανός δημοσιογράφος που ρωτούσε για τον Γιάννη. Μπορώ να καταλάβω ότι αυτό ήταν ασυνήθιστο. Αλλά η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι που μίλησα για τα ξεκινήματα, την εξέλιξη και την καριέρα του ήταν ανοιχτοί απέναντι μου, να μιλήσουν για αυτόν. Θα μπορούσα να επιβεβαιώσω ότι ο Γιάννης έχει κερδίσει το θαυμασμό, την αγάπη και το σεβασμό όλων όσων τον περιέβαλαν σε κάποια φάση της ζωής του. Ήμουν πολύ τυχερός που βρήκα τόσο καλές πηγές στην Ελλάδα». Το άλλο που ήθελα να μάθω ήταν αν η Ελλάδα ήταν και είναι ένα πιο δύσκολο περιβάλλον για ένα μετανάστη, σε σχέση με την Ισπανία. Παρότι Ισπανός, ο σχετικά γνωστός αθλητικογράφος στη χώρα του, μου είπε πως η κατάσταση όσον αφορά την υποδοχή μεταναστών στις δύο χώρες είναι παρόμοια. Και συνεχίζει: «Βέβαια η Ισπανία έχει μεγαλύτερη παράδοση από την Ελλάδα, στις σχέσεις με άλλες χώρες λόγω των αποικιών και τη σχέση με διάφορες χώρες στη Νότια Αμερική και την Αφρική που αποτελούσαν μέρος της Ισπανίας. Αυτό δε συνέβη στην Ελλάδα και ίσως επηρεάζει λίγο τα πράγματα. Αλλά γενικά δε νομίζω ότι υπάρχουν μεγάλες διαφορές. Δυστυχώς υπάρχουν μερικοί ρατσιστές και εγωιστές και στις δύο χώρες αλλά η πιο διαδεδομένη νοοτροπία εν έτει 2021 είναι να είμαστε ανοιχτοί άνθρωποι, που θέλουν να βοηθήσουν τον άλλο, τουλάχιστον όσο μπορεί να το κάνει ο καθένας. Δεν είμαι κανένας “τεράστιος” ειδικός της ελληνικής κοινωνιολογίας, απαντώ σύμφωνα με τις εμπειρίες μου». Ο καθένας σύμφωνα με τις εμπειρίες του μιλάει, φίλε Χοσέ.
