Ικερ Κασίγιας και Βίκτορ Βαλντές επί σειρά ετών ήταν οι βασικοί τερματοφύλακες σε Ρεάλ Μαδρίτης και Μπαρτσελόνα αντίστοιχα.
«Εχθροί» στο ισπανικό πρωτάθλημα, μα συμπαίκτες στην εθνική Ισπανίας, αφού μαζί σχημάτιζαν το δίδυμο κάτω από τα δοκάρια των Φούριας Ρόχας.
Με την πάροδο του χρόνου όμως οι δύο τους έγιναν και καλοί φίλοι. Έτσι στο άκουσμα της περιπέτειας υγείας που είχε ο Ικερ Κασίγιας, ο Βίκτορ Βαλντές θέλησε να εκφράσει όσα νιώθει για εκείνον με μια συγκινητική επιστολή.
Αναλυτικά όσα έγραψε:
«Αγαπημένε Ίκερ, αγαπημένε φίλε.
Σε αυτόν τον κόσμο του ποδοσφαίρου, κάποιοι επιλέγουν να είναι τερματοφύλακες, άλλοι παρ’ όλα αυτά πρέπει να μάθουν να είναι, με τα μειονεκτήματα και τις αρετές τους
Εσύ, είσαι και θα είσαι πάντα από εκείνους που γεννιούνται με ένα γάντι σε κάθε χέρι, αυτό το είδωλο όπου συναντάς τις αυθεντικές αρετές που οι υπόλοιποι πρέπει να φτάσουν, εκείνα τα είδωλα που οι λιγότερο ικανοί προσέχουν, κάνοντας όνειρα ότι κάποια μέρα θα μπορέσουν να σηκώσουν, όπως εσύ, το τρόπαιο που σε αναγνωρίζει ως τον καλύτερο, τον δικό μας παγκόσμιο πρωταθλητή με το «1» στην πλάτη.
Είσαι, και θα είσαι για πάντα η δύναμη και το κίνητρο αυτού που κάθε τερματοφύλακας κάτω από τα δοκάρια ονειρεύεται να γίνει, κάποιος ικανός να πετάξει πιο ψηλά και πιο μακριά απ’ όλους τους άλλους μαζί, μεταμορφώνοντας το ασύλληπτο σε πιθανό, εκτελώντας στην εντέλεια εκείνο για το οποίο ονειρευόμαστε σε κάθε φάση κοντινή στα δίχτυα μας, εκείνη την καταπληκτική απόκρουση. Αποκρούσεις που μόνο εσύ ήλεγχες, σε εδάφη αποκλειστικά για τους εκλεκτούς, αυτούς που άγγιζε το «μαγικό ραβδάκι».
Φίλε μου, είναι αναπόφευκτο να μην συγκινούμαι, γράφοντας αυτές τις γραμμές, ενθυμούμενος όσα έζησα, θαυμάζοντας με κάποια νοσταλγία εκείνες τις μεγάλες μονομαχίες όπου βεβαίως το να σε έχω μπροστά μου, με έκανε να εκτιμώ τα πάντα πολύ περισσότερο και, χωρίς εσύ να το ξέρεις, για το πόσα μου έδινες σε κάθε προπόνηση μαζί. Μια ολόκληρη χώρα σε αποθέωνε στους δρόμους της.
Αγαπημένε Ίκερ, αγαπημένε φίλε, ως τερματοφύλακες που είμαστε, αποδεχόμαστε χωρίς φόβο και με την αξία που μας χαρακτηρίζει, εκείνον τον κίνδυνο που η ζωή αποφασίζει να φέρει κοντά στην περιοχή μας και σε αυτή την περίπτωση είναι περισσότερο από μια απλή απόκρουση.
Η καρδιά σου, αυτή που εξακολουθεί να χτυπάει για το καλό εκείνων που σήμερα ονειρεύονται να φτάσουν αυτό που ήσουν μια ημέρα, σου ζητάει, και εγώ ως φίλος και αντίπαλος παλαιότερων εποχών, σε ενθαρρύνω να είσαι ξανά εκείνο το λευκό λιοντάρι αλλά αυτή την φορά, πίσω από την πλάγια γραμμή.
Είναι η κληρονομιά που σε καθορίζει και αυτή είναι πλέον ιστορική.
Πάντα στις σκέψεις μου, από τερματοφύλακα σε τερματοφύλακα.
Το διπλό V.V.»