Αν υπάρχει ένα ονειρεμένο τέλος στην καριέρα ενός αθλητή, αυτό το έζησε χθες η Αλεξάνδρα Σταματοπούλου στους Παραολυμπιακούς Αγώνες.
Η πρωταθλήτρια της κολύμβησης, χθες έκανε τον τελευταίο αγώνα της καριέρας της, ανήμερα των γενεθλίων της, όπου έκλεισε τα 38 της χρόνια. Και έμελλε αυτός ο αγώνας να της φέρει και την σημαντικότερη διάκριση της καριέρας της.
Μετά το χάλκινο μετάλλιο στο Τόκιο πριν τρία χρόνια, χθες έγινε «χρυσή» ολυμπιονίκης, τερματίζοντας σε χρόνο 50.12 στον τελικό των 50μ ύπτιο (S4).
Η σπουδαία πρωταθλήτρια δεν έκρυψε τη συγκίνησή της, καθώς είχε αυτό το ονειρεμένο φινάλε που ήθελε, σε μία πολύ δύσκολη διαδρομή.
Το ίδρυμα, η υιοθεσία και το σύνδρομο Stiff Person
Η Σταματοπούλου γεννήθηκε στη Ρουμανία από μία πολύ φτωχή οικογένεια, η οποία την παρέδωσε σε ίδρυμα. Εκεί έζησε τα πρώτα πέντε χρόνια της ζωής της, μέχρι που ήρθε η υιοθεσία. Αρχισε να κοινωνικοποιείται, να κάνει όνειρα (μικρή είχε πει πως ήθελε να μοιάσει στην ολυμπιονίκη της γυμναστικής, Νάντια Κομανέτσι), όμως το σύνδρομο Stiff Person, η πάθηση από την οποία πάσχει και η Σελίν Ντιόν, ήρθε να της αλλάξει όλη τη ζωή σε πολύ μικρή ηλικία.
Πρόκειται για μία σπάνια αυτοάνοση διαταραχή της κίνησης, που επηρεάζει το κεντρικό νευρικό σύστημα, δηλαδή τον εγκέφαλο και τον νωτιαίο μυελό. Αποτελεί μια σοβαρή διαταραχή ασαφούς αιτιολογίας και χαρακτηρίζεται από προοδευτική δυσκαμψία και ακαμψία.
«Όταν υιοθετήθηκα και γεύτηκα τα πάντα σαν ένα μικρό μωρό, σαν παιδί, χρειάστηκε από την αρχή οι απαιτήσεις να είναι αρκετές, δηλαδή χρειάστηκε να μάθω πολύ γρήγορα να μιλάω, ενώ πιο πριν δεν επικοινωνούσα καθόλου, χρειάστηκε να μπω σε ομάδα, στο σχολείο, σε ομάδα για αθλητισμό, κάτι που για μένα ήταν πολύ ξένο στο μυαλό μου, δεν είχα ιδέα. Όλα μου φαινόντουσαν αστεία. Στην αρχή υπήρξαν κοροϊδίες, χλευασμός, το πώς δεν μιλάω και μετέπειτα όταν άρχισα να μιλάω και να κατανοώ τα "θέλω" μου, μπήκα στον αθλητισμό και έκανα ενόργανη. Ήθελα να γίνω μια wanna be Κομανέντσι. Δεν μας βγήκε... Στα 14 ήρθε η πρώτη σφαλιάρα. Η οποία ήταν η αδυναμία να πατήσω, να τρέμω σε κάθε δύο, τρία βήματα και να πέφτω» είχε περιγράψει σε ένα συνέδριο για τον γυναικείο αθλητισμό.
«Στα 21 μου η πάθηση υποτροπίασε, είπα μάλλον δεν είναι καλά τα πράγματα. Την στιγμή που άρχισα να τρέμω την ιδέα ότι θα μείνω στο σπίτι, δεν θα κάνω τίποτα, λέω εδώ είμαστε, ας ξεκινήσω θεραπευτικά την κολύμβηση μιας και μου το είχαν προτείνει για τους μύες. Η πάθησή μου είναι νευροεξελιγκτική -έχει να κάνει με του μύες και τα νεύρα- εν τέλει ο προπονητής μου και η φυσικοθεραπεύτριά μου μού είπαν ότι σου ταιριάζει αυτό το άθλημα. Εγώ δεν μπορούσα ούτε στην τηλεόραση να το δω, με άγχωνε. Βήμα το βήμα όμως, είπα ότι "μάλλον αυτό θα με πάει μπροστά". Όταν άρχισα να παίρνω σοβαρά τον αθλητισμό ένιωσα καλά με τον εαυτό μου ότι κάτι έχω προσφέρει, σε μένα πρωτίστως, και μετέπειτα σε ανθρώπους που πίστεψαν σε μένα. Άρχισα να βλέπω τον εαυτό μου σοβαρά, υπήρξαν δυσκολίες αλλά με έναν εθνικό ύμνο, νομίζω ξεχνά τα πάντα» είπε επίσης.
Η Σταματοπούλου δεν ήθελε το νερό και την κολύμβηση. Την άγχωνε και μόνο η ιδέα. Τελικά, λόγω της νόσου το αγάπησε και έγινε και ολυμπιονίκης.
Οι αγώνες της εκτός πισίνας και το… Dancing with the stars
H παραολυμπιονίκης της κολύμβησης, ολοκλήρωσε την καριέρα της και πλέον θα ασχοληθεί πιο ενεργά με το επάγγελμά της, που είναι λογοθεραπεύτρια.
Το 2022, ως καλεσμένη του τηλεοπτικού χορευτικού σόου «Dancing with The Stars», χόρεψε ένα ντουέτο με τη χορεύτρια, Μαρίνα Λαμπροπούλου, για να μεταφέρει το μήνυμα ότι όλοι οι άνθρωποι πρέπει να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους και ότι χρειάζεται θέληση για να γίνει αυτό, σε μία πολύ όμορφη τηλεοπτική στιγμή.