Το 2011, όταν η Εθνική υδατοσφαίρισης των γυναικών αγωνιζόταν για τελευταία φορά στα ημιτελικά ενός Παγκοσμίου Πρωταθλήματος, η Φωτεινή Τριχά ήταν μόλις έξι ετών, η Ειρήνη Νίνου εννέα, η Μαρία Μυριοκεφαλιτάκη και η Αθηνά Γιαννοπούλου δέκα.
Η Μαργαρίτα Πλευρίτου και η Χρυσή Διαμαντοπούλου προετοιμάζονταν για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα νεανίδων (το οποίο έμελλε να κατακτήσουν) και οι μικρότερες αδελφές Πλευρίτου βρίσκονταν στη Θεσσαλονίκη και περίμεναν τη... σειρά τους. Η Νικόλ Ελευθεριάδου, η Ιωάννα Σταματοπούλου, η Μαρία Πάτρα έκαναν τα πρώτα βήματά τους στο πόλο και ονειρεύονταν.
Η Αλεξία Καμμένου ήταν προπονήτρια των περισσότερων τότε διεθνών παικτριών στη Βουλιαγμένη, την οποία είχε οδηγήσει σε δύο διαδοχικούς ευρωπαϊκούς τίτλους. Και η Αλεξάνδρα Ασημάκη βρισκόταν στη Σανγκάη, ηγούμενη της προέλασης της ελληνικής ομάδας προς την κορυφή. Λίγους μήνες αργότερα, κέρδιζε το βραβείο της καλύτερης πολίστριας της χρονιάς στον κόσμο.
Πέρασαν 13 χρόνια, οι «πιτσιρίκες» μεγάλωσαν και σταδιακά ενσωματώθηκαν στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, η Καμμένου έφυγε, γύρισε και ξαναέφυγε από τον ΝΟΒ, ώσπου στα τέλη του 2021 ανέλαβε τις τύχες της εθνικής. Η Ασημάκη διέγραψε έναν μεγάλο κύκλο γεμάτο επιτυχίες, αναγνωρίστηκε ως η κορυφαία φουνταριστή όλων των εποχών, αποσύρθηκε από την ενεργό δράση, έγινε μητέρα, επέστρεψε στις πισίνες και τον περασμένο Δεκέμβριο κλήθηκε ξανά στην εθνική. Σε ηλικία 36 ετών, θα είναι εκ νέου παρούσα την Τετάρτη (14/2, 16:30) σε έναν ημιτελικό Παγκοσμίου Πρωταθλήματος, ούσα η μόνη από την ελληνική 15άδα που έχει ζήσει ανάλογη εμπειρία.
Η νίκη 14-12 επί της Ιταλίας, στον προημιτελικό της Δευτέρας (12/2), έφερε την εθνική πόλο γυναικών στα ημιτελικά του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος της Ντόχα, για τρίτη φορά στην ιστορία της, πρώτη όμως μετά την κατάκτηση του τίτλου, το 2011 στη Σανγκάη. Ύστερα από το χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό του Αϊντχόφεν και την επιστροφή στους Ολυμπιακούς Αγώνες μετά από 16 χρόνια, η ελληνική ομάδα επικύρωσε την επάνοδό της στην ελίτ της παγκόσμιας υδατοσφαίρισης και τώρα θα επιδιώξει να κάνει το βήμα παραπάνω και να εξασφαλίσει θέση στο βάθρο.
Όπως ήρθαν τα πράγματα, ο ημιτελικός με την Ουγγαρία μοιάζει να είναι η μεγάλη ευκαιρία. Οι Μαγυάρες κατάφεραν να αποκλείσουν στα προημιτελικά την κάτοχο του τίτλου και πρωταθλήτρια Ευρώπης Ολλανδία, είναι φυσικά μία πολύ δυνατή ομάδα και μία παραδοσιακή δύναμη με δύο χρυσά, δύο ασημένια και ένα χάλκινο μετάλλιο σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα (φιναλίστ το 2022 στη Βουδαπέστη, στην τελευταία μεγάλη επιτυχία τους). Είναι όμως ταυτόχρονα η ομάδα την οποία η εθνική έχει νικήσει στα τελευταία δύο Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα, με πιο πρόσφατο το 14-12 του Αϊντχόφεν, στις 5 Ιανουαρίου.
Τι σημαίνει αυτό; Καταρχήν, ότι η ελληνική ομάδα έχει την αυτοπεποίθηση να νικήσει την Ουγγαρία, κάτι που δεν θα ήταν καθόλου δεδομένο αν αντιμετώπιζε την Ολλανδία (ή την Ισπανία και τις ΗΠΑ, που συνθέτουν το ζευγάρι του άλλου ημιτελικού). Επιπρόσθετα, το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα δείχνει να έχει βρει τις -αμυντικές κυρίως- αδυναμίες των Μαγυάρων και ξέρει ότι, αν καταφέρει να ελέγξει το ρυθμό, έχει σημαντικές πιθανότητες να επικρατήσει. Κι ας μην τα έχει καταφέρει ποτέ σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, όπου μετράει τέσσερις ήττες σε ισάριθμες αναμετρήσεις με την αντίπαλό του. Περιέργως, οι δύο ομάδες έχουν συναντηθεί μόνο σε φάση ομίλων και σε ματς κατάταξης, ποτέ σε νοκ-άουτ αγώνα πρόκρισης.
Η Ουγγαρία, που έχει πλέον τεχνικό δίδυμο στον πάγκο τους Ατίλα Μίχοκ και Σάντορ Τσεχ (τυπικά ο Μίχοκ δηλώνεται ως πρώτος προπονητής), διαθέτει ένα εξαιρετικά πλούσιο «οπλοστάσιο» επιθετικά, με επικεφαλής την απαράμιλλη Ρίτα Κέστελι (δεύτερη σκόρερ του τουρνουά με 18 γκολ) και συμπαραστάτριες την Γκρέτα Γκουρισάτι (16 γκολ ως τώρα), την Ντορότια Σίλαγκι, την Κριστίνα Γκάρντα και τη Νατάσα Ριμπάνσκα. Στα 2μ. το βάρος σηκώνουν δύο νατουραλιζέ παίκτριες, η Ρεμπέκα Παρκς (με καταγωγή από τη Νέα Ζηλανδία) και η Ζεραλντίν Μαϊέ (Γαλλίδα). Η βασική τερματοφύλακας Αλντα Μαγκιάρι στην καλή μέρα της αποτελεί εγγύηση, αλλά είναι ασταθής και γενικά η ουγγρική άμυνα δεν εμπνέει εμπιστοσύνη. Παραταύτα, η μεγάλη νίκη επί της Ολλανδίας ήρθε πρωτίστως από την άμυνα, με την αντίπαλο της εθνικής να δέχεται μόλις οκτώ γκολ στον κανονικό αγώνα και να παίρνει τελικά τη νίκη στα πέναλτι με 13-12. Στη φάση των ομίλων, οι Μαγυάρες νίκησαν στο σημαντικότερο παιχνίδι την Αυστραλία με 13-9, ενώ δεν είχαν προβλήματα απέναντι στη Νέα Ζηλανδία (19-8) και την πολύ αδύναμη Σινγκαπούρη (39-2).
Ο άλλος ημιτελικός, ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Ισπανία, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως πρόωρος τελικός, ειδικά μετά τον αποκλεισμό της Ολλανδίας. Αλλωστε, πρόκειται για δύο ομάδες που έχουν συναντηθεί δύο φορές σε τελικό Παγκοσμίου Πρωταθλήματος και άλλες δύο σε τελικό Ολυμπιακών Αγώνων, πάντα με νικήτριες τις Αμερικανίδες. Το βέβαιο είναι ότι η νικήτρια του -χρονικά- πρώτου ημιτελικού θα μπει ως φαβορί στον τελικό της Παρασκευής (16/2), όπου βέβαια θα χρειαστεί να επιβεβαιώσει τον χαρακτηρισμό.
ΑΠΕ-ΜΠΕ