Η Λήδα Μανθοπούλου, σε συνέντευξή της στην εκπομπή "MEGA Stories", μίλησε για τον αθλητισμό, του Παραολυμπιακούς, την ασθένεια της και την απώλεια του πατέρα της.
Ειδικότερα, η κόρη του Αίαντα Μανθόπουλου τόνισε αρχικά για την συμμετοχή της στους Παραολυμπιακούς Αγώνες ότι «δεν γνωρίζουν αρκετοί ότι υπάρχουν νευρολογικές παθήσεις, που έχουμε όλα τα μέλη, βλέπουμε κανονικά, λειτουργούμε ουσιαστικά κανονικά. Να μάθουν οι άνθρωποι ότι μπορεί να μην μας φαίνεται κάτι, αλλά το έχουμε και τρέχουμε σε Παραολυμπιακούς Αγώνες. Ένιωσα μεγάλη χαρά όταν είδα και τους συναθλητές μου, την παραολυμπιακή ομάδα και την οικογένεια μου όταν ήταν η βράβευση (κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο στα 100 μ. Τ38) και ήμουν πολύ χαρούμενη».
«Όταν "έφυγε" ο μπαμπάς, ήταν δύσκολο»
Σε ερώτηση για το αν της έλειψε ο πατέρας της, Αίαντας, απάντησε συγκινημένη: «Ναι, πολύ. Έχω κάνει ένα τατουάζ με δυο μάσκες πίσω στον ώμο». Για το αν πηγαίνει θέατρο η Παραολυμπιονίκης ανέφερε χαρακτηριστικά: «Το αγαπάω το θέατρο ακόμα. Πήγα σε μια παράσταση θεάτρου μια μέρα μετά από όταν "έφυγε" ο μπαμπάς. Ήταν δύσκολο, δεν ξαναπάτησε στο θέατρο από τότε, έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος. Θα ξαναμπώ στο θέατρο όταν ξαναμπεί η μαμά μου. Αν μου φύγει και το άγχος μπορεί να πάω και για λίγο πάνω στην σκηνή. Στεναχωρήθηκα πάρα πολύ γιατί έφυγε πριν μάθουμε ότι μπορώ να προκριθώ σε Παραολυμπιακούς Αγώνες και αυτό με σκότωσε λίγο μέσα μου. Κάπου είναι, από κάπου θα το "βλέπει"».
Για την διάγνωσή της με σκλήρυνση κατά πλάκας
Ερωτηθείσα πώς αντιμετώπισε τη διάγνωση με σκλήρυνση κατά πλάκας είπε ότι «ήταν δύσκολο όταν ήρθε η διάγνωση γιατί ήμουν στην κορυφή, πήγαινα καλά και ξαφνικά μια μέρα ξυπνάω και είχε μουδιάσει όλο μου το χέρι. Δεν μπορούσα να πιάσω το κινητό, δεν μπορούσα να κάνω χούφτα να πλύνω το πρόσωπό μου. Ήταν ξαφνικό, ξύπνησα, μούδιασα. Δεν ένιωθα το χέρι μου. Και πώς να τρέξεις αν δεν νιώθεις το χέρι σου; Άλλοι τρέχουν χωρίς χέρια ή με μισό χέρι, όμως για μένα ήταν κάτι το τελείως καινούριο όλο αυτό και με πήγε πολύ πίσω».
Στην συνέχεια αναφέρθηκε για το τι της είπαν οι γιατροί: «Στην αρχή δεν ξέραμε τι είναι, την είχα ακούσει σαν όρο, μετά μου εξήγησαν πώς ήταν πιο παλιά και πώς είναι τώρα. Με ανησύχησε αυτό. Δεν παύει και τώρα να υπάρχει η βαριά κατάσταση να μην μπορείς να κάνεις τίποτα και να είσαι ουσιαστικά σαν φυτό. Ηταν πολλές οι πληροφορίες που λάμβανα, αλλά αυτό που με ένοιαζε ήταν για τον στίβο, γιατί λέω "έχω αυτό, και τώρα τι; Με τον στίβο τι θα κάνω". Ήταν άλλοι γιατροί που μου έλεγαν σταμάτα τελείως τον στίβο. Μια γιατρός θυμάμαι μου το είχε πει, αλλά όπως μπήκε, βγήκε από το κεφάλι μου. Μου λέγανε σταμάτα τον πρωταθλητισμό, σταμάτα τον αθλητισμό, άλλος γιατρός μου έλεγε σταμάτα μόνο τον πρωταθλητισμό και απλά αθλήσου να είσαι εσύ υγιής. Ένας άλλος γιατρός το οποίο άκουσα κιόλας, μου είπε "ό,τι νιώθεις εσύ, ότι σε αφήνει το σώμα σου" και αυτό κάνω».
«Με ξεκουράζει ο στίβος»
Μιλώντας για τον στίβο είπε ότι «με ξεκουράζει, Όταν έχω κάτι ψυχολογικό πάω και σκέφτομαι στον καθαρό αέρα, βλέπω φίλους συναθλητές με εμψυχώνουν και τους εμψυχώνω. Μετά τη διάγνωση χρειάστηκα 6 μήνες για να επιστρέψω στο γήπεδο. Από τη μια ηρέμησα ψυχολογικά κατάλαβα τι γίνεται με την σκλήρυνση και μετά μου έλειπε και είπα "εντάξει ας το ξαναπάρω από την αρχή"».