Mέσω διαδικτυακής εκδήλωσης, λόγω κορωνοϊού, εισήχθησαν τα μέλη της τάξης του 2021 και αυτής του 2020 στο Hall of Fame της FIBA, μεταξύ των οποίων ήταν και ο Παναγιώτης Γιαννάκης.
Ο «Δράκος» του ελληνικού μπάσκετ στην λαμπρή καριέρα του στα παρκέ, κατέκτησε χρυσό μετάλλιο σε Ευρωμπάσκετ τόσο ως αρχηγός της εθνικής (1987) όσο και ως Ομοσπονδιακός προπονητής (2005). Κατά την ομιλία του ανέτρεξε στα παιδικά χρόνια του, όταν η μητέρα του τον έψαχνε στις αλάνες της Νίκαιας και ευχαρίστησε ξανά «τον προπονητή, μέντορα και δεύτερο πατέρα μου», Βύρωνα Κρίθαρη. «Ήμουν ένα παιδί που έζησε το όνειρο,» επισήμανε ο Παναγιώτης Γιαννάκης που όπως υπογράμμισε ένα πράγμα μόνο δεν άλλαξε: «Και τότε και τώρα κάτι παραμένει ίδιο: η αγάπη μου για το μπάσκετ». Κλείνοντας, έδωσε την υπόσχεση στο… παγκόσμιο μπάσκετ: «Πάντα θα φυλάω τις μπασκετικές Θερμοπύλες μου»
Αν και τα γυρίσματα στο «Patrick Baumann House of Basketball» για κάθε έναν και μία από τους εισαχθέντες έλαβαν χώρα στις 2 Ιουνίου, η FIBA επέλεξε να προβάλει σήμερα (18/6) την online εκδήλωση, ανήμερα της 89ης επετείου της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας μπάσκετ.
Η ομιλία του Παναγιώτη Γιαννάκης κατά την είσοδό του στο Hall of Fame της FIBA
Στο μήνυμά του κατά την εισαγωγή του στο Hall of Fame της FIBA ο Παναγιώτης Γιαννάκης, τόνισε:
«Συγχαρητήρια σε όλους που εισήχθησαν στο Hall of Fame της FIBA σε αυτήν την τάξη. Αυτή τη στιγμή που βρίσκομαι εδώ και απολαμβάνω τη μέγιστη, την υπέρτατη τιμή της ένταξης μου στο FIBA Basketball Hall Of Fame ξαναγίνομαι παιδί! Νιώθω πως είμαι 11 χρονών, φοράω κοντό παντελονάκι, φεύγω σκαστός από το σπίτι μου στη Νίκαια και ακούω τη μητέρα μου να φωνάζει “ Νότη, Νότη” (όπως ήταν τότε το χαϊδευτικό μου) και να με ψάχνει. Όταν με έβρισκε σε κάποια αλάνα και γύριζα στο σπίτι δεν γλίτωνα ούτε τις φωνές της, αλλά ούτε και τις ξυλιές! Κάπως έτσι μεγάλωνα και ξαφνικά αγάπησα το μπάσκετ. Έβλεπα τα μεγαλύτερα παιδιά να παίζουν στη γειτονιά, λίγο πιο κάτω από το σπίτι μου και ζήλεψα. Στην αρχή μαζί με έναν φίλο μου πήραμε μια φτηνή πλαστική μπάλα και αντί για καλάθι σημαδεύαμε πότε τις γλάστρες στον κήπο του σπιτιού και πότε τον αργαλειό της μητέρας μου! Κι όταν κάναμε κάποια ζημιά και σπάγαμε τα λουλούδια, πάλι έτρωγα ξύλο!
Εντάχθηκα στον Ιωνικό Νικαίας το 1971 και ήμουν τυχερός διότι έπεσα στα χέρια του προπονητή Βύρωνα Κρίθαρη που έγινε ο μέντορας και ο δεύτερος πατέρας μου. Τότε, μου έδωσαν ένα εικοσάρικο για να βγάλω φωτογραφίες και να εκδοθεί το δελτίο αθλητή που χρειαζόταν και τη συγκατάθεση των γονέων μου. Έβαλα μια δική μου υπογραφή διότι ο πατέρας μου θα αρνιόταν και μέσα από αυτή την παιδική σκανδαλιά άρχισε το ταξίδι μου στο φεγγάρι.
Ήμουν ένα παιδί που έζησε το όνειρο…
Αυτό το ταξίδι μου έδωσε την ευκαιρία να συναντήσω σπουδαίους ανθρώπους που διάνοιξαν τους ορίζοντες μου και να κάνω υπέροχους φίλους, με πήγε στα πέρατα του κόσμου και γι’ αυτό είμαι ευγνώμων. Με αυτό τον τρόπο χαρακτηρίζω από μικρός και χωρίς καμιά υπερβολή αυτή τη διαδρομή: ένα ταξίδι στο φεγγάρι! Ένα ταξίδι τόσο υπέροχο, τόσο απροσδόκητο, τόσο συναρπαστικό, τόσο φαντασμαγορικό. Σε ένα περίφημο ποίημα του ο Κωνσταντίνος Καβάφης λέει ότι σημασία έχει το ταξίδι στην Ιθάκη και όχι ο προορισμός. Στη δική μου περίπτωση την ίδια σημασία έχουν και τα δυο και νιώθω τυχερός και ευλογημένος για όλα όσα κατάφερα.
Ή μάλλον για όλα καταφέραμε όλοι μαζί: οι συμπαίκτες μου, οι προπονητές μου, οι αντίπαλοι που με βοήθησαν να γίνομαι καλύτερος και αργότερα οι παίκτες που στοιχήθηκαν πίσω μου, η σύζυγος μου Ευγενία, η κόρη μου Κέλλυ, ο γιος μου Δημήτρης, οι φίλοι μου.
Βρίσκομαι στα γήπεδα και κρατάω την πορτοκαλί θεά του μπάσκετ εδώ και μισό αιώνα και η επέτειος του Ιωβηλαίου μου συμπίπτει με την τιμή της εισόδου μου στο FIBA Basketball Hall οf Fame. Aυτή τη στιγμή περνούν μπροστά από τα μάτια μου σαν κλικ ενός ασπρόμαυρου φιλμ όλες οι στιγμές που έχω ζήσει και είναι μοναδικές, ασύγκριτες, ανεξίτηλα χαραγμένες στη μνήμη μου. Τις κουβαλάω στην Κιβωτό της ζωής μου όχι απλώς ως ενθύμια, αλλά ως θησαυρό.
Ένα αληθινό νέκταρ που το ρούφηξα με βουλιμία…
Στον Ιωνικό, στον Άρη, που άλλαξε την ιστορία του ελληνικού μπάσκετ, στον Πανιώνιο, στον Παναθηναϊκό και στην Εθνική ομάδα ως παίκτη. Στον Πανιώνιο, στο Mαρούσι, στον Ολυμπιακό, στη Λιμόζ, στον Άρη, στην Εθνική ομάδα της Ελλάδας και στην Εθνική ομάδα της Κίνας ως προπονητής. Στη Μικτή Ευρώπης, στα πρόθυρα του ΝΒΑ… Ο ήχος από το κτύπημα της μπάλας ακουγόταν πάντα σαν μουσική, οι νίκες ήταν οι μελωδικές νότες, οι ήττες έφερναν την ισορροπία και οι συγκινήσεις που μοιράστηκα με τους συμπαίκτες μου έδιναν την ολοκλήρωση.
Λέω συχνά ότι μέσα στα εσώψυχα του κάθε ανθρώπου υπάρχει ένα μικρό ανθρωπάκι, ένα διαβολάκι που πάντοτε σου λέει να κάνεις το αντίθετο από αυτό που πρέπει: να μη διαβάσεις στο σχολείο, να μην προπονηθείς σκληρά, να αναβάλλεις κάτι για αύριο να κάνεις ένα λιγότερο push-up… Αυτή η φωνή μέσα σου είναι ο δυσκολότερος αντίπαλος και νιώθω ευτυχισμένος που αντιμετώπισα όλες τις τακτικές της, απέφυγα τις παγίδες και δεν αποβλήθηκα ποτέ με πέντε φάουλ!
Από το 1971 έως το 2021, πενήντα χρόνια, μια ζωή. Τότε μικρό κι ατίθασο αγόρι, τώρα παππούς του Φίλιππου και της Δανάης! Και τότε και τώρα κάτι παραμένει ίδιο: η αγάπη μου για το μπάσκετ. Σας ευχαριστώ πολύ για την τιμή που μου επιφυλάσσετε σήμερα και αποτελεί άλλη μια ιερή δέσμευση, ώστε να συνεχίσω να στέκομαι όρθιος, να μάχομαι και να φυλάω τις μπασκετικές Θερμοπύλες μου!».