Στο podcast του αδελφού του Θανάση με τίτλο "Thanalysis"... εισέβαλε ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, μιλώντας για αρκετά θέματα.
Μεταξύ άλλων, ο Greek Freak αναφέρθηκε στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων που διεξήχθησαν στο Παρίσι το καλοκαίρι που μας πέρασε, χαρακτηρίζοντας μία από τις καλύτερες στιγμές της ζωής του το γεγονός ότι ήταν σημαιοφόρος της ελληνικής αποστολής, εκφράζοντας την ελπίδα του ότι θα μπορέσει να είναι κάτι που θα το ξανακάνει στο μέλλον.
Επιπλέον, μίλησε για τον τρόπο ζωής του, την οικογένειά του, το μπάσκετ, αλλά και την επιρροή που έχουν τα ΜΜΕ στο αθλητισμό.
Γιάννης Αντετοκούνμπο: Αναλυτικά όσα είπε στο podcast του αδελφού του Θανάση
Για το γεγονός ότι ήταν σημαιοφόρος της ελληνικής αποστολής στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι: «Είδα την μαμά μου. Υπάρχει σχετικό VIDEO. Υπήρχαν 500 άτομα εκεί, που φώναζαν, είχαμε τόσες βάρκες. Εμείς βγήκαμε πρώτοι βέβαια. Η μαμά μου έκανε τον ήχο που κάνει και είπα “εκεί είναι η μαμά μου’. Αυτή ήταν μία από τις καλύτερες μέρες της ζωής μου. Είναι τιμή να εκπροσωπείς την εθνική ομάδα και ακόμα μεγαλύτερη τιμή να βγαίνεις πρώτος και να κουβαλάς την σημαία.
Δεν ήξερα πόσοι αθλητές με θαύμαζαν. Είναι τρελό. Μιλάμε για επαγγελματίες αθλητές, χρυσούς ολυμπιονίκες. Μου έλεγαν ότι “η ιστορία σου μας εμπνέει, σε θαυμάζουμε, ο τρόπος που δουλεύεις και προσεγγίζεις την κατάσταση, θέλουμε να ακολουθήσουμε τα βήματά σου’. Ένιωθα ότι η πλάτη μου, που είναι μεγάλη και κουβαλάω βάρος και τώρα πρέπει να κουβαλήσω ακόμα περισσότερο για να είμαι παράδειγμα για την επόμενη γενιά. Είναι μεγαλύτερος άθλος. Μιλάμε για αθλητές που με κοιτούσαν έτσι.
Σίγουρα πολλοί αθλητές κοιτάζουν παίκτες όπως ο ΛεΜπρόν, ο Κάρι, ο Τζόρνταν. Κι εμείς με τον ίδιο τρόπο κοιτούσαμε άλλους αθλητές στην Ελλάδα, όπως ο Γκαλης, ο Διαμαντίδης ο Σπανούλης. Ήταν όμως μία από τις καλύτερες εμπειρίες της ζωής μου, μεγάλη τιμή για εμένα και την οικογένειά μου να εκπροσωπούμε την Ελλάδα έτσι όπως είχα την σημαία. Και ελπίζω να μπορέσω να το κάνω πάλι. Ίσως δεν τα καταφέρω, αλλά ελπίζω να μπορέσω να το ξανακάνω».
Για τη βελτίωση του παιχνιδιού του και τις αλλαγές που έχει κάνει: «Μπορούμε να συζητάμε για πολλούς παίκτες που πρέπει να είσαι, όπως ο Ντόντσιτς, ο Γιόκιτς, ο Γκίλτζιους-Αλεξάντερ, ο Εμπίντ, ο Μοράντ, ο Μπούκερ. Δεν υπάρχει άλλος Γιάννης όμως. Δεν έχει υπάρξει άλλος παίκτης σαν εμένα. Δεν είμαι 135 κιλά όπως ο Σακίλ Ο’Νιλ. Το πολύ να είμαι 110 κιλά. Παίζω σαν να είμαι βαρύτερος.
Δεν θέλω να είμαι Ντουράντ, Ντόντσιτς, ή Γκίλτζιους-Αλεξάντερ. Προφανώς έχουν σπουδαία πράγματα στο παιχνίδι τους, είναι ταλαντούχοι. Ποτέ δεν έχει υπάρξει όμως παίκτης σαν εμένα. Γιατί να αλλάξω λοιπόν; Απλώς πρέπει να εξελίξω τον Γιάννη. Αυτό είναι το σκεπτικό μου και δουλεύει μία χαρά αυτό».
Για τον τρόπο που προσεγγίζει το μπάσκετ και γενικότερα τη ζωή του: «Ζεις μονάχα μία φορά. Κάποτε θα έχω μπλούζα χωρίς τσέπες και θα μπεις σε φέρετρο. Μία φορά σε ένα ματς έμεναν λιγα δευτερόλεπτα για το τέλος επίθεσης και είχα διάδρομο να πάω προς το καλάθι και λέω “γ@μ@ το, θα σουτάρω τρίποντο”. Και έκανα airball. Άλλος θα έχανε ηθικό. Εμένα δεν με ένοιαξε. Έχω κάνει airball, έχω χάσει βολές, έχω κάνει λάθη, έχω αστοχήσει σε νικητήρια σουτ. Δεν με νοιάζει. Ζεις μόνο μία φορά. Δεν γίνεται να πας πίσω, να το αλλάξεις. Ζεις μόνο μία φορά, δεν έχω κάτι να φοβηθώ.
Πιστεύω ότι η νίκη είναι στην φύση μου. Λατρεύω να νικάω. Δεν με νοιάζουν τα στατιστικά, τα επιτεύγματά μου, αγαπάω να νικάω. Είναι στην φύση μου. Γιατί προσεγγίζω το παιχνίδι χωρίς φόβο και με στόχο την νίκη. Για αυτό είτε παίζω κανονικό παιχνίδι, είτε φιλικό, είτε playoffs, είτε in season παιχνίδι, είτε οικογενειακό διπλό στην εθνική, είτε με τα παιδιά μου, παίζω με την ίδια επιθετικότητα. Δεν μπορώ να το αλλάξω αυτό, είναι η φύση μου».
Για τα ΜΜΕ, τους φωτογράφους και την ιδέα που έχουν διαμορφώσει για αυτόν στον κόσμο: «Το καλοκαίρι είχα 1.5 μέρα ξεκούραση και ήθελα να δω την οικογένειά μου. Είμαι με την σύζυγό μου και έχω ένα παγωτό στο στόμα. Και είναι κάτι φωτογράφοι - όταν 2,3 μέρες είχα εκνευριστεί επειδή πήγαν να με βγάλουν φωτογραφία - ενώ προσπαθώ να είμαι πάντα ευγενικός. Που δεν με νοιάζει για την φωτογραφία, που κάποιος μπαίνει στον ιδιωτικό μου χώρο, για να είμαστε ξεκάθαροι, αλλά δεν με νοιάζει.
Και τους λέω "παιδιά μπορείτε να βγάλετε φωτογραφία, αλλά απλώς αφήστε με να περπατήσω, θέλω να φάω το παγωτό μου". Ήταν 3-4 φωτογράφοι λοιπόν, που ενώ έχω αγκαλιά την σύζυγό μου και ψάχναμε πού να πάμε και αρχίζουν να φωνάζουν ‘Γιάννη, Γιάννη, Γιάννη”! Και δεν ασχολούμουν, γιατί είχα εστιάσει στο πού να πάω. Αυτο έγινε αρκετές φορές.
Τότε λοιπόν είπαν ότι δεν είμαι προσβάσιμος στα ΜΜΕ, που είναι αλήθεια, γιατί δεν θέλω να είμαι. Θέλω να διαλέξω πότε θα το κάνω. Μετά το ματς, σίγουρα, δεν έχω θέμα. Αλλά αν ζητάω ευγενικά ‘πάρε την φωτογραφία και κάνε την δουλειά σου’ και με κυνηγάνε σε όλο το νησί, στην μέρα που έχω ρεπό - που δεν το ξέρουν - και φωνάζουν το όνομά μου, οπότε με ακολουθούν ξαφνικά 1.000 άτομα… που δεν πειράζει.
Την επόμενη μέρα λοιπόν, η σύζυγός μου μού είπε ‘δεν θα πιστέψεις τι λένε για εμάς. Λένε ότι είμαι κακό παιδί, δεν είναι ευγενικός, είναι αγενής, δεν ανταποκρίθηκε στους φωτογράφους’. Και λέω, παιδιά, θα υπάρχει ένας φωτογράφος μπροστά μου, που του είπα ότι δεν έχω θέμα, και περιμένετε ότι θα πάρω πόζα και θα συνεχίσω; Πιστεύετε ότι είναι φυσιολογικό; Ο κόσμος το θεωρεί φυσιολογικό πλέον αυτό, κάτι που είναι απίστευτο.
Για αυτό χαίρομαι που έχω τον Θανάση, έναν τύπο που μιλάει καλά και μπορεί να βάλει τα πράγματα στην θέση τους σε όλα τα θέματα, για εμένα, την οικογένειά μου, την ομάδα, την χώρα μου. Για αυτό θέλω να πάει στο ‘First Take” του ESPN και να μιλήσει. Γιατί έχω βαρεθεί να πηγαίνω στο γήπεδο και να βλέπω να μιλάνε για εμένα. Όταν παίζουμε βέβαια, στο γήπεδο δεν έχουμε ανοιχτές τηλεοράσεις.
Δεν θα έχουμε ανοιχτές τηλεοράσεις, γιατί, όπως τώρα, τα ΜΜΕ λένε “ουάου, Βέγκας! Οι Μπακς ρολάρουν! Πάνε στο Λας Βέγκας, ουάου!” Και την μέρα που χάνουμε, λένε “είναι χάλια! Διώξτε τους. Ανταλλάξτε τον Γιάννη, έχει αίμα στα χέρια του, δεν σουτάρει "Παιδια, χθες ήμουν ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο…"».
Για την ατάκα που του δίνει κίνητρο κάθε μέρα: «Ξυπνάω κάθε μέρα με θετική σκέψη και σκέφτομαι ότι θέλω να περάσω καλά. Είτε παίζοντας μπάσκετ, είτε είμαι με την οικογένειά μου. Θέλω να απολαύσω την στιγμή, γιατί δεν παίρνω τίποτα δεδομένο.
Και στους παίκτες/αθλητές του κόσμου να σας πω κάτι για τα ΜΜΕ: Δεν είναι αυτό που λένε και ποτέ δεν είναι τόσο καλό ή άσχημο το λένε. Αυτό το έμαθα νωρίς στην καριέρα μου.
Δεν είμαι ο καλύτερος σουτέρ από μέση απόσταση στον κόσμο ή ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο. Και όταν παίζεις άσχημα, δεν ισχύει ότι είσαι κακός. Ποτέ δεν είναι τόσο καλά ή τόσο άσχημα όσο λένε. Πρέπει να έχεις σταθερή προσέγγιση, να ερωτευθείς την διαδικασία και όταν το κάνεις αυτό, όλα θα ακολουθήσουν.
Δεν ερωτεύομαι με τα στατιστικά, αν και το καταλαβαίνω. Ερωτεύομαι την διαδικασία και σκέφτομαι ότι πρέπει να βελτιωθώ στα ριμπάουντ ή την άμυνα. Έτσι θα φτάσω στο επόμενο γήπεδο. Αυτό ισχύει για τα πάντα στην ζωή. Αυτό λέω και στα παιδιά μου. Δεν με νοιάζει με τι θα ασχοληθείς, αν ερωτευθείς την διαδικασία θα αγαπήσεις το αποτέλεσμα».