Η Ρουμπίνα και η Φρέμπα, βροντερές φωνές κατά της βίας των Ταλιμπάν, είναι οι πρώτες γυναίκες στην ιστορία του Αφγανιστάν που πήραν μέρος σε Ολυμπιακούς Αγώνες στην Αθήνα το 2004.
Δύο 17χρονες το 2004, χωρίς επίθετο. Για επίθετο χρησιμοποιείται το όνομα του πατέρα τους με την προσθήκη ενός κτητικού μορίου. Η πρώτη του Μουκιμιάρ, η δεύτερη του Ρεζάι.
Γυναίκες 34 ετών και οι δύο πια, μόνιμες κάτοικοι Καναδά, υπερασπίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα στη χώρα τους και στον κόσμο όλον, και ιδιαίτερα των γυναικών. Βροντερές φωνές για τα όσα συμβαίνουν με την επάνοδο του εφιάλτη των Ταλιμπάν στην πατρίδα τους. Η Ρουμπίνα τον γνώρισε μάλιστα από κοντά το φανατισμό των ταλιμπάν. Η αδελφή της εκτελέστηκε εν ψυχρώ από συγγενικό τους πρόσωπο, επειδή συμμετείχε σε μουσική εκπομπή στην τηλεόραση και ατίμασε την οικογένεια.
Συμμετείχαν στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 στην Αθήνα
Oι δύο γυναίκες συμμετείχαν στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 στην Αθήνα, σαν μέλη της ολυμπιακής ομάδας του Αφγανιστάν. Ήταν οι πρώτες στην ιστορία της χώρας τους γυναίκες που πήραν μέρος σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Και οι δύο μαζί, με άλλους τρεις άνδρες αθλητές και τους προπονητές τους, τον Μάιο του 2004 ήταν στη Λέσβο, όπου και προετοιμάστηκαν για τη συμμετοχή τους στους αγώνες.
Η Ρουμπίνα ήταν και η πρώτη στην ιστορία της χώρας της γυναίκα δρομέας. Το αγώνισμα προϋποθέτει αμφίεση που ταυτίζεται με την έννοια της πόρνης. Ναι, ναι, εκεί είχε προπονηθεί πριν έρθει στη Λέσβο. Στο «Γαζί Στάντιουμ», στο στάδιο της Καμπούλ, όπου οι Ταλιμπάν εκτελούσαν τις γυναίκες που τολμούσαν να δείξουν την άκρη των νυχιών τους, κάτω από τη βαριά μπούργκα.
Σημαδεμένες ήταν από τότε και οι δύο αθλήτριες από τη βία των Ταλιμπάν. Η Φρέμπα έφυγε με τους γονείς της στο Πακιστάν. Να σωθούν. Η Ρουμπίνα, όμως, πέρασε τις μέρες της φρίκης στην Καμπούλ. Γεννήθηκε μέσα στη φρίκη. «Χωρίς δικαίωμα μόρφωσης, χωρίς κανένα δικαίωμα στη ζωή, κρυμμένη κάτω από ένα τεράστιο κομμάτι πανί που έκρυβε κάθε κομμάτι του κορμιού μου, χωρίς να ξέρω τι υπάρχει έξω από την πόρτα μου. Δεν είχα βγει σχεδόν 15 χρόνια έξω από το σπίτι. Και φτώχεια. Πήραν την επιχείρηση του πατέρα μου, ζούσαμε με το τίποτα, σαν τίποτα. Μέχρι που έπεσαν...», είχε πει.
«Θέλουμε να παραμείνουμε άνθρωποι...»
Κι οι δύο πήραν μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες με την ευχή να επιστρέψουν στη χώρα τους «σαν παραδείγματα για το τι μπορούν να κάνουν οι γυναίκες. Σαν απόδειξη της ανάγκης να βοηθηθεί ο γυναικείος αθλητισμός, αλλά και κάθε άλλη γυναικεία δραστηριότητα. Και σαν ανταμοιβή... τι άλλο; «Αχ, να μάθουν να οδηγούν αυτοκίνητο».
«Θέλω να περάσω τους δρόμους της Καμπούλ οδηγώντας αυτοκίνητο...», έλεγε με λαχτάρα η Ρουμπίνα. «Θέλω να σπουδάσω και να δουλέψω για τα δικαιώματα των γυναικών στη χώρα μου», είχε πει η Φρέμπα. «Θέλουμε να γίνουμε άνθρωποι... Να παραμείνουμε άνθρωποι. Θέλουμε να γίνουμε σαν εδώ στην Ελλάδα όπου είναι όλα τόσο όμορφα...» έλεγαν.
Τα δώδεκα μέλη της Ολυμπιακής Ομάδας του Αφγανιστάν, πέντε αθλητές, συνοδοί, προπονητές και ο αντιπρόεδρος της νεοσύστατης τότε Ολυμπιακής Επιτροπής της χώρας Ντάστι Ζία, είχαν φιλοξενηθεί στη Λέσβο από τη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Λέσβου με πρωτοβουλία της Μυτιληνιάς στην καταγωγή, δραστηριοποιούμενης στο Αφγανιστάν εκπροσώπου της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης, Ζωής Λειβαδίτη. Την πρωτοβουλία είχαν αγκαλιάσει το Ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών και η Οργανωτική Επιτροπή του Οργανισμού «Αθήνα 2004».