Οργή, ταχύτητα στα όρια της κρίσης πανικού, γεύσεις οργασμικές, Zanax, παιχνίδια εξουσίας, μάχη με τη μνήμη, υπερηφάνεια, ταπείνωση. Το σίριαλ Bear μας συστήνει τον νέο ήρωα της τηλεόρασης, τον σεφ Kόρμπι και σερβίρει μια από τις γλυκόξινες ιστορίες των τελευταίων ετών.
«You cut vegetables like a bitch». Το μαχαίρι του σεφ Κόρμπι χτυπά την ξύλινη επιφάνεια με ήχους που μοιάζουν με ριπές από όπλα σε πολεμικές ταινίες. Δεν βλέπεις ερείπια στους δρόμους, αλλά βουνά από καρότα και φέτες λευκού κρεμμυδιού στον πάγκο της κουζίνας. Κόβει τα λαχανικά σαν σκύλα.
Τα πρώτα τουλάχιστον δύο επεισόδια του Bear, χρειάζονται ωτασπίδες και κάποιο χάπι για τη ναυτία για να τα παρακολουθήσεις. Σαν να είσαι στο τρενάκι του τρένου και να πέφτεις με ταχύτητα από ψηλά και να προσγειώνεσαι στην κουζίνα ενός σαντουϊτσάδικου στο Σικάγο. Σαν να κατεβαίνεις ένα βουνό γεμάτο απότομες στροφές.
Η αυτοκτονία του σεφ
Ολη η βία, ο ναρκισσισμός, τα παιχνίδια εξουσίας, οι ψυχολογικές μετατοπίσεις που λαμβάνουν χώρα στις κουζίνες των μεγάλων ανταγωνιστικών εστιατορίων είναι εδώ, στο πρόσωπο με τα μεγάλα μπλε σαν λίμνες μάτια και τις αναλαμπές εικόνων του Κόρμπι Μπερζάτο (τον υποδύεται αριστουργηματικά, στον πρώτο του τηλεοπτικό ρόλο, ο Τζέρεμι Αλεν Γουάιτ). Έναν από τους πιο σημαντικούς σεφ της γενιάς του που επιστρέφει από τη Νέα Υόρκη για να αναλάβει το σαντουιτσάδικο που κληρονόμησε από τον αδελφό του, Μάικ o oποίος αυτοκτόνησε με δυο σφαίρες στο κεφάλι χωρίς καν να αφήσει ένα σημείωμα.
Στα οκτώ επεισόδια του σίριαλ, ο Κόρμπι παλεύει με τον θρήνο για την ανεξήγητη απώλεια, τον θυμό για τον αδελφό του που αυτοκτόνησε αλλά και που τον κρατούσε σε απόσταση, τις ανοιχτές πληγές όχι μόνο στα χέρια του από μαχαίρια και καυτούς φούρνους, αλλά και μέσα του από τις ταπεινώσεις που έχει υποστεί μέσα στην κουζίνα.
Ο κόσμος έξω δεν δουλεύει σαν τις κουζίνες τους
Ο χωροχρόνος του, το οπτικό του πεδίο έχει στενέψει στα δεδομένα της κουζίνας, ο κόσμος μοιάζει φοβιστικός, μοιάζει να μιλά μια ξένη γλώσσα. «Για αυτό όλοι οι σεφ είμαστε αλκοολικοί, επειδή ο κόσμος εκεί έξω δεν δουλεύει όπως οι κουζίνες μας» έλεγε ο Τόνι Μπουρντέν σε κάποια από τις ταινίες του. Περίεργο, βλέποντας το Bear, ήταν σαν ο Κόρμπι και ο Μάικ, τα δυο αδέλφια, να ενσάρκωναν μαζί μέρη της προσωπικότητας του Τόνι Μπουρντέν.
Η ανεξήγητη αυτοκτονία, η απόλυτη επιτυχία, η εγκατάλειψη των πολυτελών κουζινών, η επιστροφή σε έναν άλλο τρόπο σχέσης με το φαγητό: είτε οι εκπομπές με ταξίδια ανά τον κόσμο όπου ο Τόνι έτρωγε τα πάντα, είτε η βρώμικη τρύπα στο Σικάγο όπου ο Κόρμπι μαρινάρει βοδινά και φτιάχνει σάντουιτς. Εχουν τατουάζ, ψάχνουν μονίμως ένα πακέτο τσιγάρα, είναι διαρκώς σε κίνηση, είτε ανά τον κόσμο, είτε μέσα στα 150 τετραγωνικά του The Original Beef of Chicagoland. Aλλωστε ήταν ο Μπουρντέν αυτός που αποκάλυψε τον βρώμικο κόσμο της κουζίνας στο Kitchen Confidential, τον κόσμο που κατοικεί ο Κόρμπι στο σίριαλ.
Εχει κάτι το ύπουλα καθηλωτικό το Bear. H θλίψη, η υπαρξιακή μάχη του Κόρμπι με τους δαίμονές του και τις ασφυκτικές απαιτήσεις της κουζίνας (αυτή είναι η πραγματική σκύλα της υπόθεσης), έρχονται και συναντούν τα υλικά στους πάγκους, τις μαρμίτες που γυρίζουν σαν δίνες στις κατσαρόλες, γίνονται μέρος του βελούδινου πουρέ, της βάσης της σάλτσας, τα Χanax στα ντουλαπάκια των σεφ.
Οι ήχοι της κουζίνας και οι συμβολισμοί τους
Και βεβαίως συναντούν τους ήχους της κουζίνας. Πώς τσιτσιρίζει μια χοιρινή πλάτη με μπαχαρικά στο τηγάνι, πώς κοχλάζει η πάστα ντομάτας, πώς σφυρίζει το μαχαίρι την ώρα που το ακονίζεις. Ακόμα και όταν κατά λάθος μια σεφ μαχαιρώνει τον ξάδελφο του Κόρμπι, τον αλήτη, εκκωφαντικό, απόκληρο Ρίτσι, είναι σαν να ακούμε το μαχαίρι να μπήγεται στο δέρμα του. Αλλωστε το σίριαλ, που προβάλλεται από το Disney+ ξεκινά με ήχους. Ακούμε το μάτι στο γκάζι που γυρίζει με το χαρακτηριστικό κλικ και μετά την φλόγα που υψώνεται και περιμένει την μεγάλη βαριά επιφάνεια του σκεύους που θα ακουμπήσει πάνω του.
Ετσι είναι να είσαι σεφ;
Δεν χρειάζονται πολλές περιγραφές για να καταλάβεις την βία που υπάρχει πίσω από την απόλυτη ευδαιμονία τού να ετοιμάζεις φαγητό που αρέσει στους πελάτες. Φαγητό που αρέσει στον ίδιο τον σεφ, την ώρα που φέρνει το κουτάλι στο στόμα και γεύεται κάτι βαθύ και αληθινό. Αυτό είναι το απόλυτο high.
Ετσι είναι λοιπόν το να είσαι σεφ; Τόσο μοναχικό, ένα διαρκές μαγαζάκι του τρόμου που σε καταβροχθίζει, δεν σου επιτρέπει να έχεις προσωπική ζωή, είναι μια φυλακή που σε κάνει να νιώθεις στην κορυφή του κόσμου όταν η γεύση ανατινάζει τον ουρανίσκο σου ή ακουμπάει την καρδιά σου; Ετσι είναι να πενθεί ένας άνδρας για μια απώλεια που δεν μπορεί να αποκωδικοποιήσει;
Αν ήταν πιάτο το Bear θα είχε μια γεύση που στην αρχή θα σε έκαιγε και μετά θα γινόταν βελούδινη, ανακουφιστική πριν σου αφήσει στο τέλος μια αίσθηση κίτρου. Kαι είναι κόκκινη, σαν το απρόσμενο, ανατρεπτικό τέλος του πρώτου κύκλου -μην ανησυχείτε, δεν θα κάνουμε σπόιλερ.