Στη Στέγη, θα κάτσετε μόνοι σε ένα δωμάτιο. Θα βάλετε το VR headset και για 35 λεπτά θα εκτοξευθείτε σε έναν ψυχεδελικό κόσμο virtual reality, όπου το σώμα θα είναι ακίνητο, αλλά θα νιώθετε ότι κινείστε αδιάκοπα στον χώρο. Θα είστε πρωταγωνιστές στο «Ι Am»(VR) της Σουζάνε Κένεντι.
Aόρατη. Και με κάποιον τρόπο -ακριβώς επειδή νομίζω ότι είμαι αόρατη- ελεύθερη. Ικανή να πετάξω πάνω από τις ψυχεδελικές κοιλάδες που βλέπω να ξεδιπλώνονται μπροστά μου, να κοιτώ κάτω (εκεί που θα έπρεπε να βλέπω τα πόδια μου) καθώς εκτοξεύομαι στην κορυφή ενός όρους αψηφώντας την ακροφοβία μου.
Το σώμα χωρίς βαρίδια μπορεί να σταθεί όπως θέλει στον χώρο, το στόμα να κάνει την πιο μύχια, ανομολόγητη ερώτηση στο μαντείο που κατοικεί στα σπλάχνα του «Ι Am (VR)». Oλα αυτά συνέβησαν μέσα σε 35 λεπτά, στην Μόντενα, στο φεστιβάλ Vie, φορώντας την ειδική μάσκα virtual reality, πάνω σε ένα χρωματιστό με ψυχεδελικά σχέδια χαλί. Ολομόναχη σε ένα δωμάτιο.
Χωρίς σώμα, ακίνητος, διασχίζεις δωμάτια και βουνά
Εχετε ποτέ μπει, βουλιάξει είναι η σωστή λέξη, στον κόσμο ενός έργου ψηφιακής πραγματικότητας; Του περίφημου VR; Αυτό που θα ζήσετε στον ειδικό χώρο της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση όπου θα μεταφερθεί και βιωθεί το «Ι AM (VR)» της Γερμανίδας δημιουργού Susanne Kennedy και του Markus Selg, σε συνεργασία με τον Rodrik Biersteker δεν μοιάζει με οτιδήποτε άλλο έχετε δει στην Ελλάδα.
Αν είστε εξοικειωμένος με το είδος, θα έχετε την άγρια χαρά να το γνωρίσετε διαστάσεις στις οποίες δεν είχατε διεισδύσει ως τώρα. Αν όχι, ετοιμαστείτε να νιώσετε πρωτόγνωρα, καθώς θα αισθανθείτε ότι δεν υπάρχετε σωματικά, ότι το μυαλό σας και τα μάτια είναι τα μόνα όργανα σε λειτουργία.
Είμαι λοιπόν στην Μόντενα, στο δικό μου δωμάτιο, με τη μάσκα (headset ο ακριβής όρος) στα μάτια και ενώ έχω πιεί δυο δυνατά εσπρέσο, αμέσως νιώθω να χαλαρώνω, να βυθίζομαι, σαν να έχω πάρει παραισθησιογόνα. Κουνάω τα χέρια μου μπροστά μου για να πιάσω έναν τοίχο, αλλά δεν τα βλέπω, ούτε πιάνω κάτι. «Το βρίσκεις δύσκολο να είσαι ολομόναχη;» ρωτάει η φωνή. Στέκω ακίνητη, αλλά κάτι με σπρώχνει μέσα στον χώρο με το μεγάλο «Γνώθι σαυτόν» στον τοίχο, τα σώματα ανδρών και γυναικών που κάνουν meditation ξαπλωμένα στο έδαφος, την φωνή που με βομβαρδίζει με new age ψυχαναλυτικά τσιτάτα -είσαι το μυαλό σου, τα πάντα είναι στο μυαλό σου, είσαι αυτό που σκέφτεσαι, που φαντάζεσαι- και με τεστάρει διαρκώς για το αν είμαι έτοιμη να ζητήσω από το μαντείο να απαντήσει στον χρησμό μου.
Το Μαντείο σε καλεί να πάρεις τον χρησμό σου
Αυτό δεν θα συμβεί πριν μπω σε τρία διαφορετικά δωμάτια, δω μια φωτιά σαν αυτή που ανάβουν οι κατασκηνωτές στους πρόποδες ενός βουνού και ακούσω ότι είμαι η φωτιά. Κουνάω τα χέρια για να πιάσω κάτι αλλά δεν βλέπω τα χέρια μου και πάλι, είναι σαν να κολυμπάω άχαρα σε μια νέα θάλασσα, με μεγάλες απλωτές. Είμαι φωτιά, είμαι σε τιμωρία σε ένα στενό δωμάτιο που με καλεί να ψάξω μέσα μου, είμαι η αγενής παρατηρήτρια ενός άνδρα στο ματ της γιόγκα. Τελικά η φωνή στα αγγλικά κρίνει ότι ναι, είμαι άξια να μπω στο ασανσέρ που ανεβαίνει, ανεβαίνει, ανεβαίνει -εγώ ακίνητη στο χαλί σωματικά, όμως η καρδιά ανεβάζει παλμούς. Και ου-α-ου το ασανσέρ σε βγάζει στην επικράτεια του μαντείου, είμαι τυχερή.
Δάση και λίμνες και βουνοκορφές, δέντρα που σαλεύουν και πουλιά και ψάρια και πράγματα που φαντάζομαι ότι υπάρχουν χωρίς να είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν, με χρώματα και σχέδια ψυχεδελικά. Σαν να είμαι σε ένα τρενάκι με ράγες στον ουρανό, βλέπω τον βυθό του ουρανού που έφτιαξε η Κένεντι και που πρέπει ανέβω ως την κορυφή, να κάνω την ερώτησή μου.
Αυθόρμητα και αποφασισμένα ζητώ τον χρησμό μου. Δεν παίρνω απάντηση όπως ήλπιζα έχοντας δει το Frank, το μαντείο που είχε στήσει η Cecilie Waagner Falkenstrøm μέσα στο Πεδίον του Αρεως, στο πλαίσιο της έκθεσης Plásmata του Ιδρύματος Ωνάση. Εκεί το μαντείο απάντησε πότε θα τελειώσουμε με τον κορωνοϊό (όταν σταματήσουν να υπάρχουν άνθρωποι, ήταν η απάντηση). Δεν παίρνω απάντηση λοιπόν, εξακολουθώ να είμαι η φωτιά επειδή το σκέφτηκα, να μην βρίσκομαι σε πόλεμο επειδή εγώ το επέλεξα.
36 λεπτά στο δωμάτιο, το έργο τελειώνει. Αφαιρώ τη μάσκα και βλέπω ότι κάθομαι σε εντελώς διαφορετική θέση στο χαλί, τα χέρια απλωμένα, το πόδι μπροστά, αν κάποιος έκανε το περίγραμμά μου με κιμωλία θα ήταν σαν να πρέπει να εξιχνιάσει ένα έγκλημα. Νιώθω αδιανόητα ελαφριά, νομίζω ότι αν κάνω ένα βήμα θα σηκωθώ μισό μέτρο ψηλά, σαν να χορεύω στα σύννεφα ή σε rave party. Aκούω μια φωνή από δίπλα, κάποιος κάνει δυνατά μια ερώτηση στο μαντείο -φτωχέ μου δεν θα σου απαντήσει. Διότι όπως θα έλεγε και η φωνή στα ακουστικά, την απάντηση την ξέρεις ήδη, σκάψε μέσα σου για να την βρεις.
Mε πιάνει αμηχανία που φώναξα τη δική μου ερώτηση, ευτυχώς δεν ήταν κάποιος Ελληνας κοντά μου, μόνο ένας συνεργάτης του συγκλονιστικού σκηνοθέτη Κριστιάν Λούπα που βρισκόταν στη Μόντενα για παραστάσεις. Του άρεσε, έχει δει όμως πιο καινοτόμα VR έργα στη Νέα Υόρκη, αυτό είναι εξαιρετικό για όποιον θέλει να μυηθεί στα μυστικά αυτής της τέχνης μου λέει πριν φύγει για την διάρκειας πέντε ωρών παράσταση «Ιmagine» του (δεν κρίνω). Κοιτάζω τις σημειώσεις μου από το ενημερωτικό δελτίο «εδώ και μια δεκαπενταετία, η Κένεντι πειραματίζεται ριζοσπαστικά, εισάγοντας στη σκηνή τη δραματουργία του διαδικτύου και τον παγανισμό του κυβερνοχώρου – ακόμη κι όταν ανεβάζει έργα τόσο “κλασικά” όσο τις Τρεις Αδερφές του Α. Π. Τσέχοφ, τις οποίες και πρόβαλε το ψηφιακό κανάλι του Ιδρύματος Ωνάση το 2020.»
Καμία Μάσα, καμία Ιρίνα, καμία Ολγα. Στο «I Am (VR)» η πρωταγωνίστρια ήμουν εγώ, δεν ήμουν θεατής, ήμουν η ηρωίδα και η φωνή που άκουγα θα μπορούσε να είναι του ψυχαναλυτή, του γυμναστή, του δασκάλου, του υποσυνείδητού μου. Ξέρω ήδη ότι όταν το ξαναδώ, στην Στέγη όπου παρουσιάζεται από τις 9 ως τις 30 Δεκεμβρίου, θα είμαι πάλι η πρωταγωνίστρια, αλλά το έργο που θα δω θα είναι διαφορετικό. Όπως διαφορετικό θα είναι αυτό που θα δουν όσοι μπουν μέσα για αυτά τα 35 λεπτά.
Βγαίνοντας στο φως κοιτάζω το smart watch μου. Οι χτύποι της καρδιάς ήταν χαλαροί τα πρώτα δεκαπέντε λεπτά, μετά έκαναν μια εντυπωσιακή κορύφωση και χαλάρωσαν ξανά προς το τέλος. Θα έπρεπε η Kennedy να μας ζητάει βγαίνοντας τα δεδομένα αυτά, να συγκρίνει τις αντιδράσεις μας, τις ασυνείδητες, σε κάθε φάση του έργου της.
Η εγκατάσταση είναι κατάλληλη για άτομα άνω των 13 ετών. Άτομα που εγκυμονούν, πάσχουν από προβλήματα καρδιολογικά ή όρασης, από επιληψία ή άλλη σοβαρή ιατρική πάθηση καθώς και άτομα που χρησιμοποιούν συσκευές υποβοήθησης ακοής, βηματοδότη ή τυχόν άλλη εμφυτευμένη ιατρική συσκευή, συνιστάται να συμβουλευτούν τον ιατρό τους προτού χρησιμοποιήσουν το VR headset.
Πληροφορίες
Στέγη Ιδρύματος Ωνάση
Συγγρού 107
Από 9 έως 30 Δεκεμβρίου 2022 | Στέγη +5
Τετάρτη έως Κυριακή | 18:00-23:05
Διαθέσιμα time slots: 18:00, 18:45, 19:30, 20:15, 21:00, 21:45, 22:30