Ενας διάλογος ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν. Από τη μία οι παραδοσιακοί ελληνικοί χοροί και από την άλλη ο σύγχρονος χορός στο The Thread μία αναπάντεχη παράσταση που μετά από αλλεπάλληλα sold out παρουσιάζεται στο Μέγαρο Μουσικής.
Το κοσμοπολίτικο «The Thread» στο Μέγαρο Μουσικής
Μετά την τεράστια επιτυχία στην Επίδαυρο και τους 8.000 θεατές που βίωσαν τους ρυθμούς του «The Thread» και μετά τις sold out παραστάσεις στην Αγγλία, την Ιταλία και τη Γερμανία, η πιο συναρπαστική παράσταση του φετινού καλοκαιριού έρχεται από τις 20 έως τις 24 Νοεμβρίου, 3 και 4 Δεκεμβρίου και 6 με 8 Δεκεμβρίου, στην Aίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών. Η πρωτότυπη μουσική ανήκει στον Βαγγέλη Παπαθανασίου, ενώ τη σκηνοθεσία και τη χορογραφία υπογράφει ο Ράσσελ Μάλιφαντ. Τα κοστούμια είναι της σχεδιάστριας μόδας Μαίρης Κατράντζου, και οι φωτισμοί του Μάικλ Χαλς. Το έργο βασίζεται σε μια ιδέα της Γεωργίας Ηλιοπούλου, διευθύνουσας συμβούλου της πολιτιστικής εταιρίας ΛΑΒΡΥΣ.
Από το Λονδίνο στην Επίδαυρο και το Μέγαρο Μουσικής
«Η παγκόσμια πρώτη για την παράσταση The Thread (Το Νήμα) έγινε τον περασμένο Μάρτιο στη Μέκκα του σύγχρονου χορού, το περιβόητο Sadler’s Wells του Λονδίνου» αναφέρει στο iefimerida συστήνοντας την παράσταση η γυναίκα που την εμπνεύστηκε η διευθύνουσα σύμβουλος της ΛΑΒΡΥΣ Γεωργία Ηλιοπούλου.
Παπαθανασίου, Μάλιφαντ-Κατράντζου, στο Μέγαρο
Η εξαίρετη πρωτότυπη και εμπνευσμένη για τη συγκεκριμένη παράσταση μουσική του Βαγγέλη Παπαθανασίου με έντονο τη γνωστό συνθετικό στίγμα του, πλαισιώνεται από διακεκριμένους σολίστ παραδοσιακών μουσικών οργάνων (γκάιντες, λύρες, νταούλια κ.λπ.).
Ο Ράσσελ Μάλιφαντ με την προσωπική του χορευτική γλώσσα τολμά, αποδομεί και ανασυνθέτει την κινησιολογία του παρελθόντος κάνοντας τομή στη δημιουργική του πορεία. Μελέτησε βαθιά, με τη βοήθεια δυο ελλήνων δασκάλων, της Ελένης Σπαθιά και του Τάκη Καραχάλιου, τους ελληνικούς παραδοσιακούς χορούς και κατάφερε να δημιουργήσει ένα μαγευτικό έργο, άλλοτε συνομιλώντας, άλλοτε αντιπαρατιθέμενος και άλλοτε αποδεχόμενος να εντάξει αυτούσια στην παράσταση την αρχική «χορογραφία».
Ο «χορογράφος του φωτός» Μάικλ Χαλς, που το ελληνικό κοινό γνωρίζει από τις συνεργασίες του τόσο με τον ίδιο τον Ράσσελ Μάλιφαντ όσο και τον Άκραμ Καν ή τον Ρομπέρ Λεπάζ, δημιούργησε ένα μοναδικό φωτιστικό «σκηνικό» υψηλής αισθητικής, ενώ η ανερχόμενη δύναμη του σύγχρονου ντιζάιν Μαίρη Κατράντζου, που πρόσφατα μάγεψε με το σόου της στο Σούνιο, σχεδίασε τα κοστούμια της παράστασης εμπνεόμενη από αρχαία μινωικά αγγεία.
Απίστευτη υποδοχή για μία παράσταση με ελληνικούς χορούς
«Οι παραστάσεις εκεί είχαν πολύ μεγάλη αποδοχή τόσο από το κοινό όσο και από τους κριτικούς. Πριν το Λονδίνο είχαμε εμφανιστεί στην Ιταλία και μετά στο διεθνές Φεστιβάλ χορού Movimentos στη Γερμανία. Παντού όπου το The Thread παρουσιάστηκε έτυχε απίστευτα θερμής υποδοχής. Μάλιστα στη Γερμανία καθόμουν δίπλα σε ένα ζευγάρι Γερμανών που χειροκροτούσαν σε όλη τη διάρκεια της παράστασης. Όταν τελείωσε η παράσταση ο Γερμανός κύριος δίπλα μου σηκώθηκε όρθιος σφυρίζοντας και ζητωκραυγάζοντας. Πήρα το θάρρος να τον ρωτήσω εάν του άρεσε η παράσταση και μου απάντησε ότι ήταν η τρίτη φορά που το έβλεπε και εάν είχαμε και τέταρτη παράσταση θα ξαναερχόταν. Τον ξαναρώτησα γιατί και σαν απάντηση πήρα… Μα είναι τόσο διαφορετικό, τόσο συγκλονιστικό… είχα καιρό να χαρώ μια παράσταση. Συνήθως μετά από λίγο βαριέμαι. Σε αυτή την παράσταση δεν μπορούσα να φανταστώ τι θα δω μετά και αυτό με κρατούσε σε αναμονή. Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι αυτό που βλέπω με κάνει χαρούμενο» αναφέρει η Γεωργία Ηλιοπούλου.
Γερμανοί και Αγγλοι χειροκροτούν τους ελληνικούς χορούς
«Ένα αντίστοιχο περιστατικό έγινε και με ένα ζευγάρι Αμερικανών οι οποίοι είχαν δει την παράσταση στο Λονδίνο και αυτοί τρεις φορές από διαφορετικά σημεία της αίθουσας. Ο Donald και η Shirley Fennimore βρέθηκαν το καλοκαίρι να περνούν από την Αθήνα, έψαξαν να βρουν το γραφείο και ήρθαν να μας επισκεφτούν για να μας ρωτήσουν εάν θα πάμε στην Αμερική και πότε. Και ήρθε η ώρα της Ελλάδας και η πρεμιέρα της Επιδαύρου. Η πρώτη επαφή με το ελληνικό κοινό. Ένα κοινό πολύ πιο δύσκολο και απαιτητικό. Με γνώση της δικής του παράδοσης και πιθανά αντίδραση στο νεωτερισμό» αναφέρει η Γεωργία Ηλιοπούλου.
«Η παράσταση της Επιδαύρου ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία τόσο για τους χορευτές και τον χορογράφο, όσο και για μένα την ίδια. Παρά τα 30 χρόνια στο χώρο της παραγωγής και παρουσίασης πολιτιστικών εκδηλώσεων για πρώτη φορά μια δική μου παράσταση θα παρουσιαζόταν εκεί.
Το άγχος είχε χτυπήσει κόκκινο όσο η παράσταση πλησίαζε. Όλοι νιώσαμε δέος αντικρίζοντας το θέατρο αυτό αλλά και φόβο. Πως γεμίζει αυτή η τεράστια αγκαλιά. Καθημερινά για μια βδομάδα ζήσαμε βράδια ατελείωτα στο μαγικό αυτό χώρο. Το φεγγάρι, ο θόρυβος του αέρα που διαπερνούσε τα πανύψηλα πεύκα, η απόλυτη ησυχία και ξαφνικά νταούλια και λύρες από τη μουσική του Βαγγέλη και τον ηχολήπτη που χωρίς προειδοποίηση άνοιγε τα μεγάφωνα στη διαπασών δοκιμάζοντας τα. Έντονες στιγμές, ανάμικτες με χαρά που ήμασταν εκεί, αλλά και αγωνία. Αγωνιούσαμε καθημερινά με τις προετοιμασίες τόσο του τεχνικού μέρους της παράστασης όσο και της προσαρμογής της χορογραφίας. Το προηγούμενο βράδυ κοιμήθηκα δεν κοιμήθηκα δύο ώρες όλο κι όλο.
Όταν άνοιξαν οι πόρτες και άρχισε να μπαίνει κόσμος τα έχασα. Είχα μείνει στήλη άλατος. Και εάν δεν τους αρέσει σκεφτόμουν και γυρνούσα γύρω γύρω χαιρετώντας γνωστούς και φίλους που έβλεπα και δεν έβλεπα συγχρόνως»
Πεντοζάλης, τσάμικος, κυκλωτικός
Η εμπειρία για από την Επίδαυρο, αλλά και η προσμονή για το Μέγαρο Μουσικής είναι μοναδική αναφέρει η Γεωργία Ηλιοπούλου και θυμάται «Ζήτησα από μια φίλη να μείνει μαζί μου να παρακολουθήσει την παράσταση και της κρατούσα το χέρι καθ’όλη τη διάρκεια της παράστασης. Ο Russell Maliphant δίπλα μου αμίλητος και εκείνος και “πέτρα”. Όσο έβλεπε τον κόσμο να μπαίνει τόσο μεγάλωνε και εκείνου η αγωνία να αντεπεξέλθει στις προσδοκίες όσων τον εμπιστεύτηκαν και ήρθαν να δουν τι ακριβώς εκείνος κατάλαβε από τη δική μας κληρονομιά. Και βγήκαν τα παιδιά στη σκηνή και ένιωθα το σφίξιμό τους. Αργότερα πολλά μου είπαν ότι έβαλαν τα κλάματα όταν βγήκαν στην σκηνή και είδαν τόσο κόσμο τόσο κοντά τους, σχεδόν δίπλα τους. Βλέπετε σε ένα κλειστό θέατρο τα φώτα που έρχονται από μπροστά είναι μια μεγάλη προστασία για τον καλλιτέχνη. Δεν έχεις την αίσθηση του χώρου. Δεν έχεις την αίσθηση του κοινού. Το αφουγκράζεσαι αλλά δεν το βλέπεις. Στην Επίδαυρο έχεις μόνο πλάγιο φωτισμό και το θέατρο αγκαλιάζει τη σκηνή και ο κόσμος τον καλλιτέχνη. Μεγάλη διαφορά.
Δεν ανταλλάξαμε ούτε βλέμμα ούτε κουβέντα με τον Russell καθόλη τη διάρκεια της παράστασης. Κρατούσα την ανάσα μου μην τύχει και βγει από μέσα μου κραυγή. Και τελειώνει ο ΚΥΚΛΟΣ ο πρώτος χορός και το κοινό αρχίζει να χειροκροτά. Και στο δεύτερο και στο τρίτο. Και ξαφνικά Πεντοζάλης. Και όλοι μαζί γινόμαστε ένα ακολουθώντας τη μουσική, συνοδεύοντας τους χορευτές. Και πανδαιμόνιο. Άφησα για λίγο το χέρι της Ήβης. Κοίταξα για πρώτη φορά τον Russell. Σήκωσε το φρύδι του σαν ένας φλεγματικός Εγγλέζος που δεν του επιτρέπεται να εξωτερικεύσει κανένα συναίσθημα. Μετά τον Πεντοζάλη, αρχίζω κάπως να ηρεμώ και να συμμετέχω. Η αντιπαράθεση του σύγχρονου Τσάμικου με το σόλο του Αναστάση Καραχανίδη και του παραδοσιακού από το Δημήτρη Δελλή, αλλά και ο Διονυσιακός χορός με τους κουδουνοφόρους ήταν μαγευτικές στιγμές.
Οι μουσικές του Παπαθανασίου
«Η μουσική του Παπαθανασίου σαν διαφορετική εκεί. Σαν να είχε δημιουργηθεί για το θέατρο αυτό. Υπόκοφη έβγαινε λες μέσα από την ορχήστρα. Τα φώτα να πέφτουν πάνω στους χορευτές και να προβάλλονται τεράστιες οι φιγούρες τους πάνω στα δέντρα. Μια εικόνα με απίστευτη μεγαλοπρέπεια που σου έβγαζε μια απρόσμενη ανάταση ψυχής. Μια ανάταση που την προσέφερε απλόχερα το θέατρο συμπράττοντας με την παράσταση. Και μας συνεπήρε όλους το τοπίο και η παράσταση μαζί. Και νιώσαμε όλοι περήφανοι, Το ένιωσα έντονα αυτό. Το συναίσθημα αυτό μου το χάρισε αυτό το υπέροχο κοινό που ήρθε τη μέρα εκείνη να δει την παράσταση. Και το ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μου γιατί ένιωσα δικαιωμένη για την επιλογή μου. Γιατί ένιωσα ότι ο κόπος όλων δεν πήγε χαμένος».
Το Μέγαρο είναι κάτι σαν δεύτερη ευκαιρία για όσους δεν πήγαν στην Επίδαυρο
«Μετά την Επίδαυρο σειρά έχει το Μέγαρο Αθηνών για να μπορέσουν όσοι δεν κατάφεραν να κατεβούν στην Επίδαυρο να το δουν. Από τις 20 Νοεμβρίου για μία σειρά παραστάσεων και το ενδιαφέρον του κοινού δείχνει να είναι αμείωτο, σχεδόν οι παραστάσεις είναι sold out και θα πρότεινα στους ενδιαφερόμενους να βιαστούν να κλείσουν τις εναπομείναντες θέσεις. Εύχομαι να τις απολαύσει τις παραστάσεις το Αθηναϊκό κοινό και να μας δώσει το πράσινο φως για να συνεχίσει το ταξίδι στον κόσμο. Με το Τhe Τhread ξαναθυμίζουμε στο διεθνές κοινό ότι και εμείς μπορούμε» καταλήγει η Γεωργία Ηλιοπούλου.
«The Thread» / «Το νήμα» 20 – 24 Νοεμβρίου, 3 – 4 Δεκεμβρίου | 20:00 / 6– 8 Δεκεμβρίου | 20:00 Αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη
Πρωτότυπη μουσική | Βαγγέλης Παπαθανασίου / Σκηνοθεσία – χορογραφία | Russell Maliphant / Κοστούμια | Μαίρη Κατράντζου / Φωτισμοί | Michael Hulls / Διδασκαλία παραδοσιακών χορών | Ελένη Σπαθιά, Τάκης Καραχάλιος / Σύλληψη ιδέας | Γεωργία Ηλιοπούλου / Συμπαραγωγή: Μέγαρο Μουσικής Αθηνών – ΛΑΒΡΥΣ