Είναι πικρό: η Ελλάδα έκπληκτη και θυμωμένη προσπαθεί να κατανοήσει πώς οδηγηθήκαμε σε ένα αδιανόητο κύμα βίας εναντίον των γυναικών, βίας ως θανάτου. Και σε αυτή τη στιγμή, η είδηση του θανάτου του Τόλη Βοσκόπουλου φωτίζει τον τρόπο που αγαπούσε τις γυναίκες. Από τη βαθιά καψούρα ως τον αποχωρισμό.
Μεταξύ πόνου και βαθιάς οργής, χωρίς ανάσα βλέπουμε τον κύκλο της βίας, της απαξίωσης, της αφανιστικής διάθεσης απέναντι στις γυναίκες να γίνεται πιο σαδιστική από ποτέ πριν. Σε πυκνότητα, τρόπο εξόντωσης και αφήγηση. «Η φάση που χάλασε». «Η ώρα η κακιά». Η απάθεια. Και φυσικά το κρυφτό, το ψέμα, η φαντασίωση ότι θα πέσει στα ελαφρά ο δολοφόνος, ο βιαστής, ο κατ’ εξακολούθηση βασανιστής. Και μαζί οι επίμονοι αρνητές της γυναικοκτονίας.
Ξάφνου, μέσα σε αυτό τον κύκλο των ειδήσεων και όλων των αφηγήσεων και προσεγγίσεων που ακολουθούν, μυρίζοντας σκοτάδι, η είδηση ότι έφυγε από τη ζωή ο Τόλης Βοσκόπουλος έρχεται να υπενθυμίσει κάτι πέρα από την καριέρα του και τη μυθιστορηματική του ζωή... Να υπενθυμίσει τον τρόπο που ένας άνδρας αγαπά μια γυναίκα. Που αγαπά τις γυναίκες, ορθότερα, πέρα από το ερωτικό στοιχείο. Αναγνωρίζοντας το ιερό στοιχείο τους, κοιτώντας τις με θαυμασμό σαν προαιώνιο. Ελεγε «για μένα η γυναίκα είναι ο καπετάνιος. Και είμαι έτοιμος ακόμα και μούτσος να γίνω στο καράβι».
Όταν κάποιοι τριαντάρηδες άνδρες σήμερα μιλάνε για στραβές φάσεις και δημοσιογραφικά κείμενα αναρωτιούνται και ποια γυναίκα δεν έχει ακούσει πάνω σε καβγά «θα σε πετάξω από το παράθυρο», ο Τόλης Βοσκόπουλος, ο πρίγκιπας, θυμίζει την πραγματική επικράτεια της σχέσης του άνδρα με τη γυναίκα. Με τα τραγούδια του, με τη ζωή του, με τον μύθο που τον περιβάλλει. Kαι μοιάζει απαραίτητο, μια νεκρολογία για αυτόν, να αναδείξει αυτή του τη διάσταση, κυρίως τώρα, στην παρούσα φορτισμένη συγκυρία.
Ηταν το τελευταίο, το 25ο παιδί της οικογένειάς του. Και τα 24 προηγούμενα παιδιά ήταν κορίτσια (δεν το πίστευα μέχρι που τον άκουσα να το λέει ο ίδιος, στην τηλεοπτική του συνέντευξη στον Νίκο Χατζηνικολάου). Γνώριζε άριστα τη δύναμη και το μεγαλείο της γυναίκας από παιδί. Πώς να παίρνει, αλλά κυρίως να δίνει και να μην κρύβει τον σεβασμό και τον θαυμασμό του. Τόσο που ήδη στα 20 του χρόνια παντρεύτηκε για πρώτη φορά -την ηθοποιό Στέλλα Στρατηγού. Και υπήρξε φίλος πιστός, αφοσιωμένος όσο λίγοι στις φίλες της ζωής του -πριν λίγο η Χαρούλα Αλεξίου έγραψε για την αγκαλιά, τη στοργή, την τρυφερότητά του απέναντι σε αυτήν όταν έκανε τα πρώτα της βήματα.
Ο Τόλης Βοσκόπουλος μεγάλωσε σε μια γειτονιά στην Κοκκινιά του Πειραιά. Ο πατέρας του μανάβης, με τις 24 κόρες και με τον ποθητό γιο που ήρθε να του ανατρέψει τα όνειρα: δεν ήθελε να γίνει μανάβης ο Τόλης, ήθελε να γίνει ηθοποιός. Και ξεκίνησε με αυτή τη γεύση απογοήτευσης στο στόμα και πήγε στο Εθνικό Ωδείο του Μανώλη Καλομοίρη να γράψει τον μοναχογιό του όταν ήταν μόλις 16 ετών, για «να μη μου πεις μια μέρα ότι δεν έγινες αυτό που ήθελες εξαιτίας μου». Εμαθε από τότε πώς είναι να κερδίζεις τον σεβασμό χωρίς να τον απαιτείς μέσα από τη δημιουργία του φόβου. «Τον άκουσα πρώτη φορά να μιλάει τη μέρα που πέθανε η μητέρα μου» έχει πει. Η μάνα αυστηρή, δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί της, «άγρια, τσαούσα».
Ετσι ενηλικιώθηκε, ανάμεσα σε γυναίκες και έναν πατέρα που ήξερε να σέβεται την προσωπικότητα των άλλων. Και ερωτεύθηκε πολύ, παντρεύτηκε τις γυναίκες της ζωής του, δεν επιχείρησε ποτέ να επιβληθεί ως ανώτερος -ακόμα και το «Ανεπανάληπτος» που τραγούδησε φέρει μέσα του αυτή την παραδοχή. Ερωτεύτηκε, παντρεύτηκε τη Μαρινέλλα και έλεγε πάντα πόσο τον γοήτευε σε αυτήν ο τρόπος της να είναι η μητέρα της μικρής Τζωρτζίνας. Του προκαλούσε δέος, θαυμασμό η μορφή της ως μητέρας.
Η αρρενωπότητα του Βοσκόπουλου δεν ήταν περφόρμανς: καθάριζε φασολάκια για να χαλαρώσει. Οταν βγήκε στη σκηνή κυριαρχούσαν οι συμπαγείς σπηλαιώδεις φωνές σαν και αυτή του Καζαντζίδη, η φιγούρα του Κούρκουλου και του Μπάρκουλη με τα φανελάκια στην οθόνη. Ηταν από τη φύση διαφορετικός από αυτό το κυρίαρχο πρότυπο και όμως θριάμβευσε. Με τον τρόπο του Σινάτρα, σχεδόν.
Και κάπως έτσι, τα τραγούδια του Τόλη Βοσκόπουλου ορίζουν ως σήμερα την επικράτεια του εντατικού έρωτα, της καψούρας, της απογοήτευσης.
«Γλυκά πονούσε το μαχαίρι, έσταζε μέλι η μαχαιριά», «Αγωνία με λαχτάρα να σε νοιάζομαι, αγωνία δυστυχώς να σε μοιράζομαι», «Οποιος και να 'μαι είμαι δικός σου», και φωτογραφίες από μουσικά κέντρα να τραγουδά στη σκηνή, λιπόσαρκος, με μαλλιά μακριά, παντελόνια καμπάνες, αργότερα με γραβάτες και πόσετ, να κοιτά τις γυναίκες στα μάτια όχι ως σταρ, κατακτητής, αλλά ως πιστός κάποιας ιέρειας. Χειρονομίες αβρές, μάτια που βούλιαζαν και λόγια σαν από ερωτικά αρχαία έπη.
Και κάπως έτσι, μέσα από τις ταινίες, τα σίριαλ, τα θεατρικά της εποχής όπου ο άνδρας είχε το δικαίωμα να ρίξει και ένα χαστούκι, να είναι άπιστος χωρίς συνέπειες, ο πρίγκιπας Τόλης έγραφε τη δική του αφήγηση. Το στερνοπούλι μετά από 24 κορίτσια. Ο άνδρας που αγαπούσε να παντρεύεται τις γυναίκες της ζωής του. Και που τραγούδησε τη λατρεία και τον σεβασμό για τη γυναίκα.