Σχεδόν όλες οι παραστάσεις έριξαν αυλαία την Κυριακή των Βαϊων και κάποιες ανοιξιάτικες ετοιμάζονται για πρεμιέρα τον Μάιο.
Ωστόσο για εκείνους που θέλουν να πάνε θέατρο υπάρχουν θίασοι στις «επάλξεις» και αυτή την εβδομάδα.
Θέατρο τη Μεγάλη Εβδομάδα
Πάντβαλ, Θέατρο Art 63
Στον σύγχρονο κοσμο των αντιφάσεων, των αμφισβητήσεων και της διαρκούς προσπάθειας του ανθρώπου για την, κάθε είδους, επιβίωσή του το "Υπόγειο" (1864) του Φ.Μ. Ντοστογιέφσκι παραμένει μια αστείρευτη πηγή αναζήτησης και ανατροπής.
Η παράσταση "Παντβάλ* - Μια λοξή ματιά στο Υπόγειο" (*Υπόγειο στα
ρωσικά) μέσω της αιχμηρής διασκευής της Ηλέκτρας Θεολόγη και της δυναμικής σκηνοθεσίας της Λίλλυς Μελεμέ έρχεται, από τις 10 Φεβρουαρίου, να αναδείξει τη σκοτεινή και αβυσσαλέα πλευρά της ψυχής του ανθρώπου, με τρόπο που δεν περιορίζεται στο παρελθόν αλλά αγγίζει με δύναμη το σήμερα. Στο νέο θεατρικό χώρο Art63 8 ηθοποιοί, με τον Κώστα Βασαρδάνη στον πρωταγωνιστικό ρόλο, θα μας ταξιδέψουν στον λαβύρινθο του ψυχισμού, όπου η αναζήτηση για την αλήθεια συγκρούεται με την απελπισία, την αλαζονεία και τη μοναξιά.
Παίζουν (αλφαβητικά): Κώστας Βασαρδάνης, Χρήστος Δεστούνης, Ηλέκτρα
Θεολόγη, Βασιλική Κούλη, Κατερίνα Μίχου, Γιώργος Μπανταδάκης,
Βαγγέλης Σαλευρής, Νάσος Φρίγγης. Παντβάλ, απόψε Μεγάλη Τρίτη, Θέατρο Art 63, 3 ης Σεπτεμβρίου 63
«…καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς» Σύγχρονο Θέατρο
Τρίτος χρόνος επιτυχίας, τελευταία παράσταση απόψε. «…καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς» του Χρόνη Μίσσιου στο Σύγχρονο Θέατρο.
Σκηνοθεσία: Σοφία Καραγιάννη
Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο που η Ελλάδα παραδίνεται στο χάος του Εμφυλίου, ο δεκαεξάχρονος Χρόνης Μίσσιος συλλαμβάνεται, φυλακίζεται, βασανίζεται και καταδικάζεται σε θάνατο. Αποφυλακίζεται το 1973, αφού έχει περάσει εικοσιένα χρόνια σε φυλακές και εξορίες. Αυτήν την περίοδο της ζωής του διηγείται στο σπουδαίο αφήγημα-μαρτυρία «…καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς».
«Αγωνίζομαι να μείνω άνθρωπος. Και αυτό είναι η κορυφαία πολιτική μάχη», έλεγε ο Μίσσιος. Η θέση του αυτή έδωσε στην ομάδα μας το έναυσμα να τολμήσουμε να ανεβάσουμε στη σκηνή τις αυτοβιογραφικές αναμνήσεις ενός πραγματικά γενναίου.
Ίσως γιατί η περίοδος που διανύουμε μοιάζει να έχει κάτι από τη σκοτεινή νιότη του Μίσσιου. Ίσως πάλι γιατί ο Μίσσιος δεν απευθύνεται μόνο στο νεκρό του φίλο αλλά κυρίως στους απόντες, σε ‘μάς. Ίσως γιατί η αντίληψη του Μίσσιου για τη ζωή , την ιστορία, το όνειρο δεν είναι μόνο γεμάτη από πολιτική κριτική αλλά και από αισιοδοξία για τη ζωή και πίστη στη δημιουργική δύναμη του ανθρώπου. Ίσως, πάλι, γιατί μας έχουν συμβεί αδιανόητα πράγματα και είναι η στιγμή να αναρωτηθούμε, πώς αντιστέκεται κάποιος σήμερα; Ερμηνεία: Ιωσήφ Ιωσηφίδης, Κωνσταντίνος Πασσάς, Δημήτρης Μαμιός, Γιάννης Μάνθος
Οι Απόντες, θέατρο Σταθμός
«Οι Απόντες» του Βασίλη Κατσικονούρη είναι ένα project και μία σπουδή στην προφορικότητα και στην αφήγηση πριν αυτή γίνει λογοτεχνία. Ανιχνεύει αυτό το προ-λογοτεχνικό στάδιο, ως μία, ενεργή πάντα, μήτρα παραγωγής λογοτεχνίας.
Μία συλλογή από προφορικές αφηγήσεις ανθρώπων την ώρα που θυμούνται άλλους ανθρώπους, όπως τους θυμούνται, με λόγια που παράγονται εκείνη τη στιγμή. Αναφέρονται σε απόντες από θάνατο, χωρισμό, ξενιτιά, σε φίλους και πρόσωπα κάποτε αγαπημένα, που χάθηκαν στον χρόνο. Οι αφηγητές, όχι ηθοποιοί, καθημερινοί άνθρωποι της διπλανής πόρτας, καλούνται να παρουσιάσουν ενώπιον κοινού ό,τι και όπως το θυμούνται, κάθε βράδυ η ίδια ιστορία με τα λόγια εκείνης της στιγμής, αδιαμεσολάβητα και απροβάριστα, χωρίς να υπάρχει μία λέξη γραπτή. Ως ραψωδοί του έπους της καθημερινότητας. Και ως συνοδεία λύρας, μια διακριτική υποστήριξη από κάποια θεατρικά στοιχεία.
Η πρόσληψη αυτής της δράσης μπορεί να είναι ένα μοναδικό συμβάν-βίωμα, όπου τα όρια μεταξύ πομπού και δέκτη γίνονται δυσδιάκριτα… Κάθαρση για τους αφηγητές και μέθεξη για τους θεατές - ακροατές, ενίοτε και αντίστροφα. Όσοι από τους δεύτερους επιθυμούν, είναι ευπρόσδεκτοι να αφηγηθούν και τις δικές τους ιστορίες για τους δικούς τους Απόντες.
Αφηγητές:Βαγγέλης Αυγέρης, Κωνσταντίνος Ζώης, Ειρήνη-Διαλεχτή Κουρομιχελάκη, Αλέξανδρος Ασωνίτης, Νίκος Μάκκας, Ρομίνα Σπυράκη, Ειρήνη Γκλιάτη και ο Βασίλης Κατσικονούρης. Εως Μεγάλη Πέμπτη, στις 20:00, Θέατρο Σταθμός.
Το Κιβώτιο στο Studio Μαυρομιχάλη
Το Κιβώτιο του Άρη Αλεξάνδρου στο Studio Μαυρομιχάλη, φινάλε απόψε.
Στα τέλη του ελληνικού εμφυλίου πολέμου, μια ομάδα ανταρτών αναλαμβάνει μετά από σχετική εντολή του Γενικού Αρχηγείου να μεταφέρει, περνώντας μέσα από εχθρικό έδαφος, ένα κιβώτιο αγνώστου περιεχομένου, με παραλήπτες τη διοίκηση μιας ανταρτοκρατούμενης πόλης. Στη διάρκεια της αποστολής η ομάδα αρχίζει να χάνει τα μέλη της σταδιακά μέχρι που τελικά σώζεται ένας μόνο αντάρτης, ο οποίος τελικά κατορθώνει να παραδώσει το κιβώτιο. Όταν όμως φτάνει στον προορισμό του, διαπιστώνεται πως είναι άδειο και ο αντάρτης φυλακίζεται από τους άλλους συντρόφους του ως δολιοφθορέας.
Σε μια συγκλονιστική προσπάθεια να αποδείξει την αθωότητά του, ο ήρωας αρχίζει να συντάσσει αναφορές στον ανακριτή, όπου δεν διστάζει να εξηγεί και να ερμηνεύει, το νόημα της παράδοξης αποστολής τους. Ο συντάκτης των αναφορών δεν γνωρίζει τίποτα για την ταυτότητα του ανακριτή ούτε για τους δεσμώτες του, ούτε αν ο ανακριτής διαβάζει τα όσα του γράφει.
Ο Φώτης Μακρής ερμηνεύει, σε έναν συγκλονιστικό μονόλογο, τον ταραγμένο αυτόν ήρωα που σταδιακά αμφισβητεί κάθε είδους πεποίθηση. Το Κιβώτιο, είναι το μοναδικό μυθιστόρημα του Άρη Αλεξάνδρου και έχει χαρακτηριστεί ένα από τα σημαντικότερα κείμενα της Νεοελληνικής λογοτεχνίας.
«Δούλες» Θέατρο Άττις-Νέος Χώρος
Η Ομάδα Σημείο Μηδέν και ο σκηνοθέτης Σάββας Στρούμπος παρουσιάζουν
ένα από τα πιο «προκλητικά» θεατρικά κείμενα του 20 ου αιώνα, τις «Δούλες»
του Ζαν Ζενέ, ένα κείμενο που από την πρώτη του παράσταση το 1947 έως
και σήμερα, αποτελεί ανοιχτό πεδίο συνεχούς έρευνας και ερμηνειών.
Ο συγγραφέας στρέφει προς την κοινωνία, με τρόπο αμείλικτο, τον καθρέφτη
των απωθημένων της. Η αποκάλυψη του δεν έχει δραματικά χαρακτηριστικά
ούτε παρουσιάζει το δράμα των καταπιεσμένων. Το θέατρο του Ζενέ είναι
θέατρο στο χείλος της Αβύσσου, καθώς αποκαλύπτει μορφές ζωής που η
κοινωνία των «κανονικών» επιμένει να καταπιέζει, να οδηγεί στην παρακμή ή
και στην καταστροφή, καταστρέφοντας ταυτόχρονα την ίδια τη ζωή επί της
γης. Τι θα γινόταν, όμως, αν οι απόκληροι της κοινωνίας διεκδικούσαν τη φωνή
τους επί της σκηνής και εντός της ζωής; Αυτό είναι το θεμελιώδες ερώτημα
στο θέατρο/κόσμο του Ζενέ!
Παίζουν οι ηθοποιοί (με αλφαβητική σειρά): Έλλη Ιγγλίζ (Σολάνζ), Ντίνος Παπαγεωργίου (Κυρία), Μυρτώ Ροζάκη (Κλαιρ). Εως 14 Απριλίου, Θέατρο Άττις-Νέος Χώρος