Κακοποίηση, βιασμός, γυναικοκτονία-Ενα έργο-γροθιά στο στομάχι για το «κρυφό ζώο» που φωλιάζει μέσα μας παρουσιάζεται σε μια από τις εμβληματικότέρες σκηνές της Αθήνας.
Τρία ζευγάρια απολαμβάνουν ένα πλούσιο γεύμα σε μια βραδιά γιορτής. Νέοι, ωραίοι, καλλιεργημένοι, πλούσιοι κι επιτυχημένοι, είναι παιδιά του σύγχρονου συστήματος. Παίζουν στο χρηματιστήριο, ξέρουν να ρισκάρουν και να επιβιώνουν. Εκείνη τη βραδιά, αποφασίζουν, μετά το απολαυστικό γεύμα, να παίξουν ένα παιχνίδι για να διασκεδάσουν. Αναπαριστούν μια σκηνή βιασμού που είδαν στην τηλεόραση προσπαθώντας ν΄αποδείξουν αν το θύμα το προκάλεσε ή αν θα μπορούσε να το αποφύγει. Καθώς η βραδιά κυλά, τα πράγματα αγριεύουν και αυτό που ξεκίνησε ως παιχνίδι τους οδηγεί στα άκρα. Οι ωραίοι συνδαιτημένες αποδεικνύονται λαίμαργοι για βία, αχόρταγοι για δύναμη, σκληροί κι αδυσώπητοι...
Ολα τα παραπάνω συμβαίνουν στο «Γεύμα» της Λείας Βιτάλη (Κρατικό Βραβείο Θεατρικού Εργου 1998) που παρουσιάζεται από τις 11 Απριλίου και κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο εμβληματικό Θέατρο Οδού Κυκλάδων-Λευτέρης Βογιατζής από την Ομάδα ΑΣΙΠΚΑ. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Δημήτρης Μπίτος και παίζουν οι ηθοποιοί Θεοδώρα-Ελλη Αθανασοπούλου. Κωνσταντίνος Δαλαμάγκας, Δημήτρης Καστανιάς, Θανάσης Κριτσάκης, Ελένη Μιχαηλίδου και Αλκηστις Πολυχρόνη.
«Το “Γεύμα” της Λείας Βιτάλη γράφτηκε περισσότερα από 20 χρόνια πριν αλλά είναι δραματικά επίκαιρο. Αν σκεφτούμε το metoo, τις γυναικοκτονίες που μας απασχόλησαν τόσο έντονα το τελευταίο διάστημα και γενικά τα περιστατικά βίας γύρω μας, μοιάζει κυριολεκτικά να υπερβαίνει την εποχή του και να φτάνει στις μέρες μας. Μιλά για τα άγρια ένστικτα, την τάση του ανθρώπου προς όλες τις μορφές βίας, το κρυφό ζώο που φωλιάζει μέσα μας. Ενα έργο που μιλά για φόνο, για βιασμό...Το κύριο γεγονός, όμως, είναι ότι κανείς δε μιλά. Ούτε καν ο άνδρας της γυναίκας που υφίσταται την κακοποίηση. Κανείς δεν επεμβαίνει. Ποιός έχει, τελικά, τη μεγαλύτερη ευθύνη; Αυτός που διαπράττει μια βιαιότητα ή αυτός που μένει σιωπηλός όταν συμβαίνει μπροστά στα μάτια του;» λέει στο iefimerida ο Δημήτρης Μπίτος.
Ο σκηνοθέτης χαρακτηρίζει την παράσταση ως μια «καταγγελία απέναντι σε κάθε μορφή βίας» κάνοντας ειδική αναφορά στα γεγονότα που συντάραξαν τον χώρο του θεάτρου τον τελευταίο χώρο. «Πρόκειται αναμφίβολα για καταστάσεις οι οποίες μας κάνουν να λυπόμαστε. Ωστόσο, το θέατρο προχωρά όπως ακριβώς και η Ζωή. Είναι θλιβερό ν΄ακούμε και να βιώνουμε τέτοιες καταστάσεις αλλά ταυτόχρονα αυτό μας πεισμώνει και μας κάνει να θέλουμε να πάμε λίγο παραπέρα. Να δείξουμε την ομορφιά που έχουμε μέσα μας ως καλλιτέχνες...»
Στον απόηχο της πανδημίας, ενώ την ελληνική κοινωνία συνταράζει η υπόθεση των τριών μικρών παιδιών από την Πάτρα αλλά και ο ζόφος του πολέμου στην Ουκρανία κατά πόσο θεωρεί ο σκηνοθέτης ότι ο θεατής έχει «αντοχές» για ένα έργο σαν το «Γεύμα» το οποίο σαφώς προβληματίζει έντονα; «Το θέατρο από μόνο του δημιουργεί μια κοινότητα και δια μέσου αυτής μια πολιτική πράξη. Πέρα από τον ψυχαγωγικό του χαρακτήρα αποτελεί αφορμή για να σκεφτούμε κάτι που δεν σκεφτήκαμε χθες. Αυτή είναι η ροή της Τέχνης. Κάποιοι διαβάζουν ένα βιβλίο και το παρατάνε, κάποιους τους προβληματίσει, σε κάποιους άλλους τους αλλάζει τη ζωή.Στο θέατρο δημιουργείται ένας διάλογος ανάμεσα στον ηθοποιό και στον θεατή κι αυτό είναι μια πολιτική πράξη. Ο σκοπός είναι η εξέλιξη τόσο της Τέχνης όσο και της κοινωνίας. Δυο χρόνια μέσα στην κρίση, ο χώρος μας πληγώθηκε περισσότερο, ίσως, από κάθε άλλον. Δε σκεφτήκαμε όμως να τα παρατήσουμε. Δεν είμαστε ονειροπόλοι αλλά ονειρικοί...»