Το θέατρο ως παγκόσμια γλώσσα παίρνει θέση για τα 200 χρόνια απο την επανάσταση του 1821 και την ελλαδα του σήμερα.
Το ΔΗΠΕΘΕ ΚΕΡΚΥΡΑΣ συμβάλλοντας στους εορτασμούς των 200 χρόνων από την κήρυξη της Ελληνικής Επανάστασης, στις 21 Μαρτίου 2021, εγκαινιάζει σειρά δράσεων κάτω από τη θεματική «Η Ταυτότητα ως Επιθυμία»
Θέλοντας να δώσουμε ένα αισιόδοξο μήνυμα, τη στιγμή που η απουσία φυσικής παρουσίας λόγω Πανδημίας πλήττει το χώρο του Θεάτρου, μετατρέπουμε αυτή τη δύσκολη συγκυρία, σε μία ευκαιρία συνάντησης και προβληματισμού, στη νέα μας ‘πατρίδα’, το Διαδίκτυο, με ενδιαφέροντες ανθρώπους του Θεάτρου, της Φιλοσοφίας , της Επιστήμης, που ίσως σε μία διαφορετική συνθήκη, δε θα ήταν δυνατόν να βρεθούν ‘όλοι μαζί’.
Ακολουθώντας την πορεία που ακολούθησε και η Ελληνική Επανάσταση, δηλαδή ανιχνεύοντας το αποτύπωμα της Ελλάδας και της Ελληνικότητας έξω από την Ελλάδα, σε δημιουργούς από το εξωτερικό, η καλλιτεχνική διευθύντρια του ΔΗΠΕΘΕΚ, Βαρβάρα Δούκα, συνομιλεί με διακεκριμένους ανθρώπους του θεάτρου, στην πρώτη διαδικτυακή κουβέντα/στρογγυλό τραπέζι με θέμα:
«Vice versa: Επιθυμία για μια νέα οικουμενική ταυτότητα» Κυριακή 21η Μαρτίου 2021 - Ώρα: 6μμ
Σε αυτήν την τόσο σημαντική συνομιλία οι συμμετέχοντες : Ο ριζοσπαστικός Milo Rau, οι πρωτοπόροι Massimo Furlan & Claire de Ribaupierre , διάσημοι σε όλον τον κόσμο για τις site-specific παραστάσεις τους, ο Leo Moreira, το νέο τρομερό παιδί του παγκόσμιου θεάτρου από τη Βραζιλία, που η Αθήνα ακόμα θυμάται την απροσδόκητη ‘Οδύσσεια’ του, και ο Darko Lukic, σημαντικός δραματουργός και θεωρητικός από την Κροατία, για πρώτη φορά συναντιούνται όλοι μαζί και κάθονται σε ένα στρογγυλό τραπέζι. ο Γάλλος –Αλγερινής καταγωγής σκηνοθέτης και χορογράφος Abou Lagraa, ιδρυτής της ομάδας La Baraca
Με κείμενα που γράφτηκαν ειδικά για το ΔΗΠΕΘΕΚ και το συγκεκριμένο project παρεμβαίνουν: ο εμβληματικός Βρετανός συγγραφέας Howard Barker , και ο δραματουργός και συγγραφέας Pablo Gisbert συνιδρυτής της ομάδας των τρομερών παιδιών, El Conde de Torrefiel, από την Ισπανία.
«Η Κέρκυρα το ‘δυτικότερο’ μέρος της Ελλάδας , προσφέρεται για να στοχαστεί κανείς το ρόλο που έπαιξε η Δύση στην Επανάσταση του ’21, αλλά και γενικότερα τα Επτάνησα που δε γνώρισαν τουρκικό ζυγό, τι σημαίνει ‘Επιθυμία’ για μια Πατρίδα» αναφέρει μιλώντας στο iefimerida η Βαρβάρα Δούκα, καλλιτεχνική διευθύντρια του ΔΗΠΕΘΕ Κέρκυρας. «Οπως για όλους αυτούς τους ‘ξένους’ που ξεκίνησαν να πολεμήσουν για μια Ελλάδα που βρισκόταν μόνο στο μυαλό τους, σαν Ουτοπία, έτσι και κάθε τι ελληνικό στις μέρες μας, προσδίδει μια καινούρια έννοια ανθρωπισμού, πάνω στον εξω-ανθρώπινο πολιτισμό που τείνει να οικοδομηθεί παγκοσμίως».
«Ξεκινήσαμε λοιπόν αυτόν το ‘διάλογο’, όπως ξεκίνησε και η Επανάσταση. Από ‘έξω προς τα μέσα’ . Θέλουμε να συνεχίσουμε τις διαδικτυακές μας συζητήσεις και με Ελληνες δημιουργούς και στοχαστές, και σε συνδυασμό με τη λογική από ‘μέσα προς τα έξω’, και με Ελληνες διανοητές του εξωτερικού».
Γιατί αυτοί οι καλλιτέχνες και τι σημαίνει ταυτότητα σήμερα σε έναν παγκοσμιοποιημένο πλανήτη; «Οι καλλιτέχνες που επιλέχτηκαν, συνομιλούν με το έργο τους , αλλά και με τη στάση ζωής τους για ζητήματα ταυτότητας, μειονοτήτων, ιδιαιτεροτήτων, μνήμης και είναι μέρος των νέων δυνάμεων που καθορίζουν το παρόν και ίσως χαράσσουν δρόμους για το μέλλον, όχι μόνο του θεάτρου αλλά γενικότερα του πολιτισμικού γίγνεσθαι. Δεν επεμβαίνουν μόνον ως καλλιτέχνες, αλλά αντιλαμβάνονται το θέατρο ως μία γενικότερη κοινωνική και πολιτική χειρονομία. Δεν είναι τυχαίο που και οι ίδιες οι καταγωγές τους, καταδεικνύουν το βλέμμα που έχουν για την τέχνη τους, αλλά και για την ίδια τη ζωή».
«Ο Μίλο Ράου, μπορεί να προέρχεται από την ουδέτερη και φιλήσυχη Ελβετία, αλλά δεν είναι τυχαίο ότι υπήρξε δημοσιογράφος και ανταποκριτής στους Τσιάπας, στο Μεξικό, στην Κούβα, και θεωρείται ο πλέον πολιτικοποιημένος ακτιβιστής δραματουργός και σκηνοθέτης. Με την εταιρεία παραγωγής του International Institute of Political Murder δημιουργεί θεατρικά έργα, φιλμ και ντοκιμαντέρ που ασχολήθηκαν από το θάνατο της Ελενας και Νικολάι Τσαουσέσκου, τις Δίκες της Μόσχας, ως το πρόσφατο, αρχαιόθεμο έργο του, τοποθετημένο στα ερείπια της πόλης του Ιράκ: ‘Ο Ορέστης στη Μοσούλη’».
«Ο Μάσσιμο Φουρλάν, υπήρξε παιδί μεταναστών από την Ιταλία στην Ελβετία της δεκαετίας του 1960. Είναι διάσημος για τις performances που στήνει σε δημόσιο χώρο, με κάθε μέσο, εμπλέκοντας πολίτες, επισκέπτες κατοίκους ακόμα και ολόκληρων περιοχών, βλέποντας την εικόνα της Ευρώπης σαν ένα αέναο ‘travelling, ένα παλίμψηστο φυλών, όχι πάντα εθνών, αλλά ατόμων, ομάδων , μειονοτήτων των πόλεων, ανώνυμων και επώνυμων. Μαζί με τη σύντροφο του Κλερ ντε Ριμποπιέρ, στο επικό τους έργο ‘European Philosophical Song Contest’, γύρω από την εύθραυστη ισορροπία της Ευρωπαϊκής ταυτότητας, ανακατεύουν στίχους, τραγούδια, ανέκδοτα, είδη όπως το μπουρλέσκ και οι ποιητικοί , ρητορικοί αγώνες, χρησιμοποιούν τις εικόνες και τη μνήμη λαών αλλά και προσωπικές τους ιστορίες και τελικά συνθέτουν μια ανθρωπο-γεωγραφία που βγάζει τη γλώσσα στα διαβατήρια και τις ταυτότητες».
«O Λήο Μορέιρα, προέρχεται από μία άλλη ήπειρο, μία διαφορετική, εξωτική για μας, όσο και βίαιη κουλτούρα. Δουλεύει με το δικό του ανσάμπλ, στο Ρίο ντε Τζανέιρο, στη Βραζιλία, αλλά και σε όλον τον κόσμο, με την ομάδα του, την Collectiva Chia Hiato. «Χιάτο» σημαίνει στα πορτογαλικά, χάσμα και το χάσμα που προσπαθεί συνεχώς να γεφυρώσει μαζί με τους ηθοποιούς του, σε μία οργασμιακή δραματουργία, είναι η μνήμη και η αλήθεια. Ισορροπώντας με αυτοσχεδιασμούς και προσωπικές αφηγήσεις ανάμεσα στην πραγματικότητα, τη φαντασία, διαρρηγνύοντας συνεχώς τα όρια μεταξύ μύθου και σύγχρονης ζωής, κοινού και ηθοποιών , ανάμνησης και ζωντανής πράξης. Ολοι στην Αθήνα, θυμόμαστε την εντυπωσιακή του ‘Οδύσσεια’ στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, τo 2019, στην οποία ανακάτεψε με συγκλονιστικό τρόπο, συλλογικούς μύθους, προσωπικές αφηγήσεις, θεούς και ανθρώπους, τέρατα και πολέμους, σε μία γενναιόδωρη με το κοινό μοιρασιά».
«Ο Αμπού Λαγκράα, γάλλος, αλγερινής καταγωγής, ιδρυτής της Λα Μπαράκα, χορογραφεί όχι μόνο σύγχρονο χορό, αλλά εντάσσει το χιπ-χοπ , τις μνήμες της πατρίδας του και γενικότερα της Μεσογείου, σε ένα συνεχή διάλογο με το σώμα, τη μνήμη, τις χειρονομίες, τις κοινωνικές απαγορεύσεις.
Διευθύνει τον πολιτιστικό οργανισμό La Chapelle , από- ιεροποιώντας το χώρο μίας καθολικής εκκλησίας , λίγο έξω από τη Λυόν , για χώρο προβών και δημιουργίας» .
Ο Ντάρκο Λούκιτς, φέρνει το γνωστό μας άρωμα, των Βαλκανίων. Με Κροατική καταγωγή έχει ζήσει και έχει δουλέψει στην Ιστρια, με τις έντονες ιταλικές επιρροές, στη Σερβία και το Μαυροβούνιο, και τώρα ζει στη Γερμανία. Εχει ζήσει τον εμφύλιο και την κατάρρευση της τέως Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας σε έναν ακατανόητο πόλεμο που τράνταξε μια γενιά που νόμιζε ότι θα μεγαλώσει μιμούμενη τον αμερικανικό τρόπο ζωής. Στα έργα του, αλλά και στον τρόπο που διδάσκει ή οργανώνει φεστιβάλ ανά τον κόσμο, η έννοια της ταυτότητας επανέρχεται ως θραύσμα. Όπως και το Θέατρο ως πράξη θραυσματική. Αποτέλεσμα μιας πυριτιδαποθήκης ή μιας χειρομβοβίδας».
«Τι θέλουμε να πετύχουμε; «Ολοι μας αγωνιούμε ως δημιουργοί και ως άνθρωποι, για το πότε θα σκιστούν τα διαβατήρια μας. Όχι όμως για να υποκύψουμε σε μία νέα βαρβαρότητα ή έναν καινούριο παγκόσμιο ολοκληρωτισμό. Η Ελλάδα και η ιδέα της, μπορεί ακόμα να φωτίσει με τα ανθρωπιστικά της ιδανικά, έναν κόσμο συμπερίληψης και δημιουργίας, όπου η ταυτότητα θα είναι το προσωπικό μας πεδίο μνήμης, διαπραγμάτευσης, ευκαιριών, και όχι ένα στερεό , άκαμπτο χαρτί που μας κάνει να συγκρουόμαστε με τον κόσμο, τις ιδεοληψίες και τις προκαταλήψεις. Θα μας κάνει να αντισταθούμε στην εργαλειοποίηση της Παιδείας στους κανόνες της αγοράς , όπου η δημόσια σφαίρα ολοένα και θα εκφυλίζεται. Ούτε να παραδοθούμε σε μία πολιτιστική ομογενοποίηση, σε έναν παγκόσμιο χυλό, που οι λέξεις θα υποχωρούν στα ψηφιακά εικονίδια.
Σήμερα που τα σύνορα δείχνουν να υποχωρούν γρήγορα μπροστά στο υπερσύνορο του web, και μια Παγκόσμια Πανδημία ακινητοποίησε όλον μαζί έναν πλανήτη, το να μην οδηγηθούμε σε έναν κόσμο εξω-ανθρώπινo, είναι κάτι παραπάνω από αναγκαίο, και αυτό θεωρώ εγώ , ότι θα μπορούσε να είναι η συμβολή μιας επετείου ίδρυσης του Ελληνικού Κράτους, μιας Ελλάδας όπως ακόμα την ονειρευόμαστε, μιας ουτοπίας» καταλήγει η Βαρβάρα Δούκα .
Οι συγκεκριμένοι δημιουργοί και άνθρωποι του θεάτρου, έχουν συμβάλει με το έργο τους σε θέματα εθνικής ταυτότητας, στον προβληματισμό του τι είναι Ελλάδα και Ευρώπη και ευρωπαϊκά/ανθρωπιστικά κεκτημένα.
Σε έναν κόσμο που καταλήγει όλο και περισσότερο εξω-ανθρώπινος, επιλέχτηκαν για να συζητήσουν τη σχέση κέντρου-περιφέρειας στο «Παγκόσμιο Χωριό», τον επαναπροσδιορισμό της έννοιας ‘σύνορα’, όταν μιλάμε για μια παγκόσμια Πανδημία, το ρόλο του θεάτρου προς έναν κόσμο συμπερίληψης και αποδοχής της διαφορετικότητας.
Όλοι μαζί θα προσθέσουν τον προβληματισμό τους πάνω στα θέματα :ΙΔΑΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ / ΙΔΑΝΙΚΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ / ΙΔΑΝΙΚΟΣ ΤΟΠΟΣ / ΙΔΑΝΙΚΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ / ΙΔΑΝΙΚΗ ΠΑΤΡΙΔΑ. Συντονισμός Διαδικτυακής Συζήτησης: ΕΛΕΝΗ ΡHΓΑ
Η συζήτηση θα πραγματοποιηθεί στα αγγλικά και θα μεταδοθεί απευθείας στο FB page του ΔΗΠΕΘΕΚ ΕΔΩ
Στο πλαίσιο της συζήτησης θα πραγματοποιηθούν διαδικτυακές προβολές έργων των Milo Rau, Leo Moreira, Massimo Furlan και Abou Lagraa , το τριήμερο 19 -21 Μαρτίου. Για τις προβολές του τριημέρου 19 -21 Μαρτίου θα δημοσιευτούν ειδικά links στο FB page και στον ιστότοπο του ΔΗΠΕΘΕΚ.
Επιμέλεια/Συντονισμός Project: ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΟΥΛΟΥ
H συμμετοχή και η συνεργασία με τον Καλλιτεχνικό Διευθυντή ιδρυτή της Γαλλικής πολυεθνικής ομάδας La Baraka και του χορογραφικού Κέντρου La Chappelle, γίνεται με την συνεργασία της Αττικής Πολιτιστικής Εταιρείας που τον εκπροσωπεί.