Θεατρικές πρεμιέρες για τον Μάιο με σημαντικά ονόματα και συμπράξεις λίγο πριν αρχίσουν οι περιοδείες του καλοκαιριού.
Μέσα στον Μάιο ο διεθνούς φήμης Έλληνας σκηνοθέτης Θεόδωρος Τερζόπουλος, πριν την εμφάνισή του στην Επίδαυρο, παρουσιάζει στη Στέγη το «Περιμένοντας τον Γκοντό», το θεατρικό έργο που καθόρισε τον 20ό αιώνα. Μια μεγάλη συμπαραγωγή του Emillia Romagna Teatro και μια παράσταση-σταθμός, στα όρια του μνημειακού και του κωμικού.
Παράλληλα, μία μεγάλη διεθνής συμπαραγωγή μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας ετοιμάζεται αυτή την περίοδο με ένα από τα σπουδαιότερα κλασικά κείμενα της παγκόσμιας δραματουργίας, το «Ρωμαίος & Ιουλιέτα» του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, για το Μέγαρο Μουσικής.
Θεατρικές πρεμιέρες μέσα στον Μάιο
«Περιμένοντας τον Γκοντό»
To «Περιμένοντας τον Γκοντό» για πρώτη φορά στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση και όπως δεν το έχουμε ξαναδει. Μνημειακό, στα όρια της υψηλής ποίησης και της αυθάδικης κωμωδίας.
Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο πιο διεθνής Έλληνας σκηνοθέτης του θεάτρου, ο Θεόδωρος Τερζόπουλος, κατευθύνοντας ένα εξαιρετικό ιταλικό καστ, σε μια μεγάλη συμπαραγωγή του Emillia Romagna Teatro που βρίσκεται σε παγκόσμια περιοδεία.
«Τίποτα δεν είναι πιο πραγματικό από το τίποτα» είχε δηλώσει ο Σάμιουελ Μπέκετ (1906-1989) και με το Περιμένοντας τον Γκοντό (1948) εκσφενδονίζει σαν μετεωρίτη αυτό το «τίποτα» πάνω στη σκηνή. Γιατί τίποτα το αξιοσημείωτο, σε επίπεδο δράσης και υπόθεσης, δεν συμβαίνει σε αυτό το έργο του νομπελίστα Ιρλανδού στοχαστή, ποιητή και συγγραφέα. Δύο παρίες του δρόμου, δύο κλοσάρ, ο Βλαδίμηρος και ο Εστραγκόν, ντυμένοι με τα κουρέλια τους, στέκονται πλάι σε ένα δέντρο, μιλούν περί ανέμων και υδάτων, συναντιούνται τυχαία με τρεις εξίσου περίεργους τύπους, ενώ κατά βάση περιμένουν κάποιον άλλον που δεν έρχεται ποτέ. Ποιος είναι, τελικά, ο Γκοντό του τίτλου που δεν εμφανίζεται ποτέ; Κάποιος σωτήρας ή ακόμα και ο ίδιος ο Θεός, όπως φανερώνει η παραφθορά του ονόματος στα αγγλικά (Godot, από το God = Θεός); Ο Μπέκετ έχει, πάντως, παραδεχτεί ότι εκείνο που ενδιέφερε τον ίδιο δεν ήταν τόσο ο Γκοντό, όσο το «περιμένοντας».
Αυτή την αέναη αναμονή σκηνοθετεί με όρους κωμικοτραγικής ιερουργίας ο Θεόδωρος Τερζόπουλος. Στην παράστασή του, ένα μαύρο ικρίωμα, σαν νεκρικό μνημείο, ορθώνεται στη σκηνή. Ένας σταυρός από φως το σκίζει στα δύο. Στη βάση του, ένα μικροσκοπικό μπονζάι. Εκκλησιαστικοί ύμνοι, ταγκό, βομβαρδισμοί και σειρήνες πολέμου αντηχούν. Εκεί, σαν φιγούρες που ζωντάνεψαν από κάποια άγνωστη αρχαία ζωοφόρο, δίχως να κοιτάζονται ή να αγγίζονται, κείτονται και περιμένουν ο Βλαδίμηρος και ο Εστραγκόν, ερμηνευμένοι από τους βετεράνους Σισιλιάνους ηθοποιούς Enzo Vetrano και Stefano Randisi. 15-19.05.2024 | Κεντρική Σκηνή της Στέγης
Ρωμαίος και Ιουλιέτα στο Μέγαρο Μουσικής
Το Κρατικό Θέατρο της Τουρκίας σε συνεργασία με το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και τον πολιτιστικό οργανισμό ΛΥΚΟΦΩΣ του Γιώργου Λυκιαρδόπουλου για πρώτη φορά ενώνουν τις δυνάμεις τους για να παρουσιάσουν μια ξεχωριστή ανάγνωση της ερωτικής τραγωδίας «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» του Ουίλιαμ Σαίξπηρ με Έλληνες και Τούρκους ηθοποιούς σε σκηνοθεσία Λευτέρη Γιοβανίδη.
Πρόκειται για ένα εξαιρετικά φιλόδοξο και υψηλών απαιτήσεων εγχείρημα, το οποίο αποσκοπεί να αποτελέσει και μια «γέφυρα» μεταξύ των δύο χωρών, Ελλάδας – Τουρκίας, καθώς δίνεται μια μοναδική ευκαιρία για Έλληνες και Τούρκους καλλιτέχνες να συνεργαστούν και να ενώσουν τις φωνές τους.
Η παράσταση έκανε πρεμιέρα στην Άγκυρα στις 19 Απριλίου και στη συνέχεια στην Κωνσταντινούπολη, ενώ η πρεμιέρα στην Ελλάδα θα δοθεί στις 16 Μαΐου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.
Το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» αποτελεί την ισχυρότερη ιστορία αγάπης που έχει γραφτεί ποτέ. Οι δυο αντίπαλες οικογένειες, στην παράσταση αυτή γίνονται οι Έλληνες Καπουλέτοι και οι Τούρκοι Μοντέγοι. Σε κάθε οικογένεια τα μέλη της συνομιλούν με τη γλώσσα τους και όποτε συναντιούνται οι δύο αντίπαλες οικογένειες, επικοινωνούν με την μόνη κοινή διεθνή γλώσσα που ξέρουν, τα Αγγλικά.
Μια ιδιαίτερη τρίγλωσση παράσταση, με υπέρτιτλους, όπου δύο λαοί - δύο οικογένειες με διαφορετικές θρησκείες και κουλτούρες, ποτισμένοι από μια προαιώνια σύγκρουση, ακολουθούν ένα τυφλό μίσος. Όμως παρά το μίσος αυτό και την έχθρα που χωρίζει τις οικογένειες, η Ελληνίδα Ιουλιέτα και ο Τούρκος Romeo ερωτεύονται αψηφώντας όλα τα εμπόδια, διδάσκοντας την αξία της αγάπης μέσα από τον ποιητικό λόγο του Σαίξπηρ.
Τους εμβληματικούς σαιξπηρικούς ρόλους ενσαρκώνουν η Καλλιόπη Χάσκα κι ο Alp Ünsal, ενώ δίπλα τους πρωταγωνιστούν μεγάλα ονόματα του θεάτρου: Ρούλα Πατεράκη (παραμάνα), Eray Eserol (Πατέρας Λαυρέντιος), Νίκος Καραθάνος (Καπουλέτος), Μαρία Διακοπαναγιώτου (Καπουλέτου), Şevki Çepa (Μερκούτιος), Efe Akercan (Μπενβόλιο), Σπύρος Μαραγκουδάκης (Τυβάλδος), Νίκος Κωνσταντόπουλος (Πάρις), Δημήτρης Χαραλαμπόπουλος (Σαμψών/Υπηρέτης).
Άλλες εποχές στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων
Άλλες εποχές του Χάρολντ Πίντερ σε σκηνοθεσία Άρη Τρουπάκη στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων. Η παράσταση κάνει πρεμιέρα στις 10 Μαΐου στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, ο Δημήτρης Αλεξανδρής (Ντίλι), η Δέσποινα Κούρτη (Άννα) και η Ερατώ Πίσση (Κέιτ).
Σε ένα απομονωμένο σπίτι δίπλα στη θάλασσα, η Κέιτ και Ντίλι έχουν επιλέξει να μένουν μακριά από την πραγματικότητα. Η εμφάνιση της Άννας, παλιάς φίλης της Κέιτ, μοιάζει εκ πρώτοις σαν μια τυπική επίσκεψη. Όμως, σταδιακά η Άννα λειτουργεί σαν καταλύτης στη σχέση του ζευγαριού, αποκαλύπτοντας πως και οι δύο αποκρύπτουν πράγματα για το παρελθόν τους, και κυρίως το ότι θυμούνται και αντιλαμβάνονται τις κοινές τους εμπειρίες εντελώς διαφορετικά. Ποια είναι η Άννα και ποιος ο ρόλος στη ζωή της Κέιτ; Ποια είναι η πραγματικότητα για το παρελθόν της Κέιτ και του Ντίλι;
Ο Χάρολντ Πίντερ σε αυτό το δημοφιλές στη χώρα μας έργο του, που μέχρι τώρα έχει γίνει γνωστό με τον τίτλο «Παλιοί καιροί», μιλάει για τη διαχείριση της μνήμης, για τους άλυτους λογαριασμούς μεταξύ των ζευγαριών και για το παρελθόν που μοιάζει όλο και πιο μακρινό, όσο ο άνθρωπος μεγαλώνει. Η επικαιρότητά του αποκαλύπτεται μέσα από τη μυστηριώδη του ατμόσφαιρα, αλλά και το χιούμορ. Όπως και σε όλα τα έργα του Πίντερ, βασικό στοιχείο δεν είναι η πλοκή. Αντιθέτως, οι Άλλες εποχές προσκαλούν τον θεατή να επικεντρώσει τη ματιά του στη σχέση μεταξύ ανθρώπων που αγαπιούνται και να τους παρατηρήσει.
Όπως λέει ο σκηνοθέτης, Άρης Τρουπάκης: «Το έργο μιλάει για το μεταίχμιο των γενεών. Γι’ αυτή την αίσθηση ότι όλα σε προσπερνούν με ραγδαία ταχύτητα. Παρ’ όλα αυτά, δεν είναι μια ιστορία για το παρελθόν, αλλά για το απόλυτο παρόν, όπου ο Πίντερ αφήνει τον θεατή ελεύθερο να σκεφτεί, χωρίς να τον ταΐζει διαρκώς με πληροφορίες για την υπόθεση».
«Σ’ εσάς που με ακούτε» από το ΚΘΒΕ στο Αμφι-Θέατρο
Η παράσταση του ΚΘΒΕ «Σ’ εσάς που με ακούτε», μετά από δυο απόλυτα πετυχημένες σεζόν με συνεχόμενα sold out και εξαιρετικές κριτικές, έρχεται στην Αθήνα, σε συμπαραγωγή με τον πολιτιστικό οργανισμό «Λυκόφως».
Το επίκαιρο και βαθιά πολιτικό κείμενο της Λούλας Αναγνωστάκη θα παρουσιαστεί, σε μια πρωτότυπη σκηνοθεσία του Χρήστου Θεοδωρίδη στο Αμφι-Θέατρο Σπύρου Ευαγγελάτου, από το Σάββατο 11 έως την Κυριακή 26 Μαΐου.
Προσωπικές ιστορίες που «ακουμπούν» στην έντονη επιθυμία όλων των ανθρώπων του κόσμου για ελευθερία, ισότητα και ουσιαστική αποδοχή της διαφορετικότητας, σε μια για μια παράσταση που προκαλεί πάντα ενδιαφέρουσες συζητήσεις και θίγει ζητήματα διαχρονικά, βαθιά πολιτικά με τον άνθρωπο στο επίκεντρο να παλεύει και να διεκδικεί τα αυτονόητα.
Ίσως ανακαλύψουμε πως είμαστε της Γης οι χαμένοι, μα αυτό δεν θα μας σταματήσει από το να χορεύουμε, να τραγουδάμε, να ερωτευόμαστε, να γελάμε, να ελπίζουμε. Να ελπίζουμε. Να ελπίζουμε, πως μια μέρα κι εμείς θα νικήσουμε.
Η παράσταση είναι κατάλληλη για θεατές άνω των 13 ετών.
Και Λέγε Λέγε της Λένας Κιτσοπούλου από 15 Μαΐου στο Θέατρο Τέχνης
Κι ύστερα λένε πως φταίει ο φονιάς... Eπί σκηνής, Λένα Κιτσοπούλου, Γιάννης Κότσιφας, Ιωάννα Μαυρέα, Πάνος Παπαδόπουλος, Θοδωρής Σκυφτούλης, Γαλήνη Χατζηπασχάλη.
Το «Και Λέγε Λέγε» είναι ένα συνολικό έργο τέχνης που δημιουργήθηκε από τον συνδυασμό διαφορετικών τεχνών: κείμενα της Λένας Κιτσοπούλου, φωτογραφίες του Γιώργου Καπλανίδη και του Τάκη Διαμαντόπουλου, ένα video clip σε τραγούδι του Νίκου Κυπουργού, μια ταινία μικρού μήκους της Λένας Κιτσοπούλου σε κινηματογράφηση της Εύης Καλογηροπούλου. Η σύνθεση όλων αυτών οδηγεί στο έργο που θα παρουσιαστεί στο Θέατρο Τέχνης, προτεί-νοντας μια νέα θεώρηση της θεατρικής πράξης πέρα από τα όρια του ίδιου του θεάτη
«Όταν σκοτώνεις επειδή πρώτα σκοτώσανε εσένα. Γιατί; Επειδή δεν είχες αίματα κατά τον σκοτωμό σου; Σοβαρά; Το αίμα για να ξεπηδήσει θέλει κάτι αιχμηρό, θέλει σίδερο, θέλει μασιά, θέλει όπλο, θέλει μέταλλο, το αχ όμως του λάρυγγα ή του φάρυγγα προκαλείται και από όργανα φονικά χωρίς δαχτυλικά αποτυπώματα, από λέξεις, από λόγια ωραία που στα πήρανε πίσω, από θανάτους που δεν υπολόγισες, από αυτούς που σε ανακινήσανε μέσα στην χούφτα τους σαν ζαράκι και σε παίξανε που λέμε, οπότε έτσι κάπως έχασες την ρομαντική σου διάθεση και είπες κι εσύ, άντε και γαμήσου, άντε και γαμηθείτε, ας κάνω ένα σόου, ας κάνω ότι χορεύω, ας κάνω ότι χαίρομαι, ας κάνω ότι ξέχασα και πάμε λοιπόν, κούνα το, γλέντα το, όπα όπα, όπα, όπα, δώστα στην τέχνη σου κι αυτή θα σου τα δώσει πίσω.
Πήγαμε σε πάρτι, κάναμε πρεμιέρες, αγαπήσαμε τον Τσέχωφ και τους κλασικούς συγγραφείς, πιο πολύ όμως κι από τον Τσέχωφ αγαπήσαμε τον Λούκι Λουκ επειδή έφευγε πάντα μόνος στο τέλος – γιατί άραγε; - αγαπήσαμε και βενζινάδικα στα σύννεφα και σκουπιδιάρικα, μόνο φόνο δεν κάναμε, όλα τα άλλα τα κάναμε, βγήκαμε φωτογραφίες χαρούμενες, ήπιαμε, ήπιαμε, ήπιαμε τον κώλο μας, μόνο όπλο δεν χρησιμοποιήσαμε και για τον έρωτα, για να πούμε και τα καλά του, η καμένη γούνα που λέμε, ας πούμε ότι έχει την μαγική ιδιότητα να ξαναζωντανεύει ανά πάσα στιγμή, ξαναγίνεται ζωάκι που μοιάζει φιλικό και θέλει χάδια, η καμένη γούνα ξανασαλεύει, βγάζει καινούργιο τρίχωμα και περπατάει, ξαναγρυλίζει με δόντια κοφτερά, ξαναγουργουρίζει ευτυχισμένη από τα χάδια σου, αλλά, αλλά, ΑΛΛΑ σε κατάσταση τρελής πείνας, αυτό το ζωάκι θα επιλέξεις να φας, αυτό που σαλεύει μέσα στα χεράκια σου, αυτό που χαϊδεύεις για θεραπευτικούς λόγους, δεν θα φας τον εαυτό σου, γιατί τίποτα δεν ερωτεύεσαι περισσότερο από τον εαυτό σου σ’ αυτή τη ζωή, άντε και τη μάνα τους τα αγόρια, τον πατέρα τους τα κοριτσάκια και τέλος.
Αυτά όσον αφορά το υπέροχο τραγούδι του Στράτου ΚΑΙ ΛΕΓΕ ΛΕΓΕ που μας ενέπνευσε να δημιουργήσουμε ένα έργο για τον έρωτα, ανολοκλήρωτο, λάθος, εκτός εποχής, ανεπίκαιρο και ανέντιμο σαν τον έρωτα. Πώς λέμε η άχρηστη πληροφορία της ημέρας. Κάτι τέτοιο. Ευελπιστούμε η παρουσία μας και μόνο να είναι αρκετή. Εγώ προσωπικά είμαι ερωτευμένη και πιστεύω ότι θα μου φαίνεται όταν θα με κοιτάτε. Και προσωπικά δεν έχω αίσθηση για όλο αυτό που ζούμε. Αν είναι αλήθεια. Ή παραίσθηση».
«Μάθε να φεύγω» στο HOOD art space
Η νέα παράσταση της bijoux de kant, το πρωτότυπο και ανέκδοτο έργο του Άκη Δήμου «Μάθε να φεύγω», θα παρουσιάζεται από τις 10 Μαΐου στο HOOD art space, τον ειδικά διαμορφωμένο για την παράσταση χώρο της Ομάδας, στο κέντρο της Αθήνας.
Σκηνοθεσία: Γιάννης Σκουρλέτης. Παίζουν (με αλφαβητική σειρά): Στέλιος Δημόπουλος, Θανάσης Δήμου, Χάρης Χαραλάμπους-Καζέπης
Η Αγνή, ιδιοκτήτρια ενός παλιού ξενοδοχείου χτισμένου κοντά στα ερείπια ενός αρχαίου παλατιού. Ο αδερφός της Ίων, συγκάτοικος, σύμμαχος και αντίπαλός της.
Ένας μυστηριώδης ανώνυμος Άντρας, που επιστρέφει χρόνια μετά από μια θυελλώδη ερωτική νύχτα που πέρασε εκεί. Ένα παραλίγο ειδύλλιο, ένας ανεξιχνίαστος φόνος κι ένας βίαιος, εντελώς παράλογος χωρισμός. Ένα ιδιότυπο διακειμενικό παιχνίδι με την επιστροφή του ομηρικού Οδυσσέα στην Πηνελόπη του.
Σουρεαλιστικοί απόηχοι και πεζότατα ρεαλιστικά στοιχεία, αγοραίοι διάλογοι και λυρικές υποτροπές, παράφορα βλέμματα και τυφλά χάδια. Βροχή, αλυχτίσματα αδέσποτων σκυλιών, πυροβολισμοί, το τραγούδι «Έλα γι’ απόψε» του Χρήστου Χαιρόπουλου, μια βιτρίνα με ενθύμια λησμονημένων ερωτικών συνευρέσεων, μια στοίβα παλιές ηχογραφήσεις της Όπερας, η ανάμνηση της Έντας Γκάμπλερ, ένα ράφι φθαρμένοι ταξιδιωτικοί οδηγοί…
Το πρωτότυπο και ανέκδοτο έργο του Άκη Δήμου «Μάθε να φεύγω» είναι ένα ακατάτακτο έργο που άλλοτε φλερτάρει με το, ξεχασμένο σήμερα, είδος του μπουλβάρ, άλλοτε με το ψυχολογικό θέατρο δωματίου, άλλοτε με τις ιστορίες μυστηρίου κι άλλοτε με τα παλιά, αισθηματικά ρομάντσα των περιπτέρων. Και που ενώ ονειρεύεται πως είναι δράμα, κρατάει σφιχτά το χέρι της κωμωδίας.
Εθνικό Θέατρο, Η Γραμμή του ορίζοντος
Με τη Γραμμή του ορίζοντος του Χρήστου Βακαλόπουλου σε σκηνοθεσία του αριστούχου του Τμήματος Σκηνοθεσίας της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, Γιώργου Παύλου κλείνει ο φετινός κύκλος των παραγωγών στην Πειραματική Σκηνή Νέων Δημιουργών του Εθνικού.
«Μια ιστορία φυγής» χαρακτήριζε ο πρόωρα χαμένος συγγραφέας (αλλά και κριτικός, δοκιμιογράφος, σκηνοθέτης και ραδιοφωνικός παραγωγός) το εν πολλοίς βιωματικό και ίσως ωριμότερο έργο του. Μια 32χρονη γυναίκα, η Ρέα Φραντζή, βρίσκεται σε μια μεταιχμιακή στιγμή της ζωής της: έχει μόλις χωρίσει –χωρίς να ξέρει γιατί– και καταφεύγει στην Πάτμο, στο μυσταγωγικό νησί της Αποκάλυψης, όπου καταδύεται σε έναν επώδυνο απολογισμό ζωής. Η αναδρομή της δεν είναι μόνο μια καταμέτρηση προσωπικών απωλειών, αλλά και ένας αποχαιρετισμός σε μια γενιά που συνθηκολόγησε, μια Αθήνα που χάθηκε ανάμεσα στους συρμούς, μια Ελλάδα που απορροφήθηκε από τον υλισμό, μια κοινωνία που παρέδωσε την ταυτότητά της στην επίφαση.
Η Γραμμή του ορίζοντος γράφτηκε το 1991 σε μία γλώσσα αφοριστική και αφοπλιστική, γεμάτη ολοζώντανες εικόνες και υποβλητική σιωπή, με έντονη χρήση ποιητικής ειρωνείας και επαναλήψεων, με υπονομευτικό χιούμορ και ιδιότυπο ρυθμό. Είναι ένα έργο που βρίθει από προφητικές ενοράσεις, εντυπωσιάζει με τη σκληρή αλήθεια του, μιλάει για το σήμερα όπως λίγα τωρινά, και δεν διστάζει να φέρει όλους ενώπιον των ευθυνών μας για την ύψωση του τόπου μας σε μια φαντασιακή χώρα, όπου όλοι θέλουν να ζήσουν… Διανομή (με αλφαβητική σειρά) Νοεμή Βασιλειάδου, Νίκος Γιαλελής, Σπύρος Μπόσγας, Άγγελος Προκόπιος Νεράντζης, Αθηνά Παπαδάκη, Ανδρομάχη Φουντουλίδου
ΒΑΤΡΑΧΟΙ από την ομάδα Ελλήνων ακροβατών «κι όμΩς κινείται»
Η ομάδα Ελλήνων ακροβατών και χορευτών «κι όμΩς κινείται» μετά τις πολύ επιτυχημένες παραστάσεις των «Βακχών», συνεχίζει την ερευνητική της πορεία πάνω στο αρχαίο δράμα και στους τρόπους κατανόησης, προσέγγισης και παρουσίασής του. Στην πρώτη της συνεργασία με τον ηθοποιό Γιάννο Περλέγκα, η ομάδα παρουσιάζει τους «Βατράχους» του Αριστοφάνη, ως ένα σύγχρονο αφηγηματικό οπτικοακουστικό ντελίριο, μέσα από τη σκηνική σύνθεση ενός ζωντανού escape room. Από τις 17 Μαΐου και για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων στο Θέατρο Ροές.
Το Μάρτιο του 406, φτάνει απ τη Μακεδονία, το νέο του θανάτου του Ευριπίδη. Ο μεγάλος ρεαλιστής του θεάτρου είχε φύγει απογοητευμένος από την Αθήνα, δύο χρόνια πριν. Το τελευταίο έργο που γράφει είναι οι Βάκχες, τραγωδία, που δεν πρόφτασε να ολοκληρώσει.
Τον Αύγουστο του 406, η ναυμαχία στις Αργινούσες είναι το κύκνειο άσμα της της Αθήνας. Σε μια απελπισμένη σύγκρουση, όπου πολεμούν και οι δούλοι, οι Αθηναίοι νικούν, τελικά, τον πελοποννησιακό στόλο στα νερά της Μυτιλήνης.
Στο τέλος της ίδιας χρονιάς πεθαίνει ο Σοφοκλής. Τη χρονιά που αρχίζει με το θάνατο του Ευριπίδη , τελειώνει με το θάνατο του Σοφοκλή και περνά μέσα από τις Αργινούσες, ο Αριστοφάνης γράφει τους Βατράχους.
Ένα χρόνο μετά, το 404 π.Χ., ύστερα από ασφυκτική πολιορκία η Αθήνα παραδίδεται στη Σπάρτη. Είναι το τέλος της αθηναϊκής δημοκρατίας.
ΑΘήνα, Μάιος 2024 "……δε μπορώ να δω….θόλωσαν τα μάτια μου και μίκρυναν…..κεκεκεκεκεκε…
Στους Βατράχους ανασκευάζεται κωμικά ο πανανθρώπινος φόβος και το δέος του Κάτω Κόσμου, ιδωμένου ως ένα ταξίδι με καραβάκι, σε άγνωστα νερά, που όλα όμως θυμίζουν την καθημερινότητα. Εμφανίζονται δυαδικά σχήματα και αντιθετικά δίπολα: Πρωτότυπο και αντίγραφο, ζωικό και ανθρώπινο, θεός και θνητός, αφέντης και δούλος, συνενοχή και σύγκρουση, αλληλεξάρτηση και αλληλοεξόντωση.
Δημιουργική ομάδα: Σουγιουλτζή Χριστίνα, Δαμόπουλος Νώντας, Περλέγκας Γιάννος, Αντωνίου Κλέων, Βασιλείου Φίλιππος, Αθανασοπούλου Μαρία, Μουζάκη Φανή , Λινάρδου Αντιγόνη, Παππά Ιλεάννα, Σολδάτος Πάνος.
«Ή Με Μένα Ή Με Καμία»
Ένας φόνος, τρεις ύποπτοι, και ανάμεσα τους και το θύμα! Μία κωμωδία με το πιο απρόβλεπτο κωμικό ερωτικό τρίγωνο.
Το βραβευμένο έργο του Ιάκωβου Μυλωνά «Ή Με Μένα Ή Με Καμία» μετά την επιτυχημένη sold out πορεία του στο Μέγαρο Μουσικής, συνεχίζει από την Παρασκευή 10 Μαϊου στο Θέατρο Αλκμήνη για περιορισμένες παραστάσεις.
Η εμμονική ψυχαναγκαστική αγάπη είναι το θέμα αυτής της σπαρταριστής φαρσοκωμωδίας. Η Εύα (Κάτια Ταραμπάνκο), «αγαπά» ασφυκτικά και χειραγωγικά το σύζυγό της (Σπύρο Μπιμπίλα). Η ζωή μαζί της είναι ένα πραγματικό μαρτύριο. Η τυχαία γνωριμία της με τον Ιάκωβο Μυλωνά θα φέρει στη ζωή της έναν καινούριο έρωτα, και ένα καινούριο… θύμα. Θα περίμενε κανείς η αλλαγή ενδιαφέροντος να έχει σαν αποτέλεσμα την απαλλαγή του συζύγου της Εύας.
Όμως οι άντρες της Εύας βιώνουν την ολοκληρωτική, ασφυκτική χωρίς τίτλους τέλους έλεγχο αγάπη. Η Εύα προτιμά να σκοτώσει παρά να αποχωριστεί. Προτιμάει να σε βγάλει απ’ τη μέση παρά να σε δει ευτυχισμένο χωρίς αυτή. Το φινάλε θα είναι ανατρεπτικό και εν τέλει λυτρωτικό. Στο πιάνο η Αμαλία Κλημοπούλου
ΠΟΘΕΝ ΕΣΧΕΣ Θέατρο Βεάκη
Με χιούμορ, ελαφράδα και σκωπτική διάθεση απέναντι σε μια συλλογική μνήμη που είναι γεμάτη αντιφάσεις, η νέα παράσταση ΠΟΘΕΝ ΕΣΧΕΣ της ομάδας 4Frontal, σε σκηνοθεσία Γιώτας Σερεμέτη - Κώστα Φιλίππογλου και πρωτότυπο κείμενο της Νεφέλης Μαϊστράλη, αφηγείται την κωμικοτραγική ιστορία ενός απατεώνα που εκμεταλλεύτηκε τις παθογένειες της μεταπολιτευτικής Ελλάδας κι έγινε το σύμβολο μια ολόκληρης εποχής, η οποία συναντιέται με το σήμερα. Η παράσταση ανεβαίνει στο θέατρο Βεάκη από 11 Μαΐου έως 9 Ιουνίου.
Η δεκαετία του 1980 βρίσκει τον νεαρό Φώντα Κουτελάνο, απ’ το χωριό Ξινό Νερό στη Φλώρινα, να ανεβοκατεβαίνει στην πρωτεύουσα με την νταλίκα του και να εφοδιάζει με παράνομη βότκα το νυχτερινό κέντρο της παραλιακής, «Προσκύνημα». Εκεί θα συνδεθεί με τον μικρο-κομπιναδόρο Σάκη Μπούκουρα και το νεαρό λογιστή Φίλιππο Γενναδίου, ενώ θα ερωτευθεί παράφορα την λουλουδού Κατρίνα, απ’ το Τσερνομπίλ του Κιέβου. Κόντρα στις πολιτικές πεποιθήσεις του πατέρα του και στις παραινέσεις της μάνας του να βολευτεί μ’ αυτά που τους έχει δώσει ο Αντρέας, ο Φώντας είναι γεμάτος όνειρα για εύκολο και γρήγορο πλουτισμό, ενώ τα οικονομικά σκάνδαλα εκείνης της περιόδου, τον εμπνέουν και γιγαντώνουν τις προσδοκίες του. Βάζει στόχο να εκμεταλλευτεί στο έπακρο την νέα «πράσινη» εποχή που ανατέλλει και σύντομα, καταφέρνει να αναρριχηθεί, πρωταγωνιστώντας σε μερικά από μεγαλύτερα οικονομικά και πολιτικά εγκλήματα, των τελευταίων τριάντα ετών. Αγοράζει πλοία, νυχτερινά κέντρα, κανάλια, εφημερίδες, εταιρείες παντός είδους, ποδοσφαιρική ομάδα και γίνεται μεγιστάνας· Ο Φώντας Κουτελάνος είναι πια ο Σερ Φώντας, μέχρι που δίνεται εντολή άνωθεν για την σύλληψή του και ξεκινάει μια πολύκροτη δίκη, γεμάτη αναδρομές σε ένα παρελθόν που φλερτάρει επικίνδυνα με το παρόν.
Παίζουν (αλφαβητικά): Αλέξης Βιδαλάκης, Τάσος Δημητρόπουλος, Θανάσης Ζερίτης, Νεφέλη Μαϊστράλη, Κατερίνα Πατσιάνη, Τατιάνα- Άννα Πίττα, Πάνος Τοψίδης
Homo Erectus στο Λόφος art project
Ο Γιάννης Ευθυμιάδης παρουσιάζει στο Λόφος art project ένα νέο αδημοσίευτο έργο σε μια ποιητική performance, πλαισιωμένη από τη ηχητικό τοπίο, που θα διαμορφώνει η μουσική παραγωγός και dj Εύα Θεοτοκάτου, και από τα εικαστικά έργα που ο ίδιος θα δημιουργήσει μπροστά στο κοινό.
Ο Homo Erectus, ο Όρθιος Άνθρωπος, μας φέρνει αντιμέτωπους με την πρωτόγονη ωμότητα των αισθήσεων και των αισθημάτων που η αγριότητα των καιρών μας έχει ανασύρει. Ο σημερινός άνθρωπος, σαν άλλος Homo Erectus, ανακαλύπτει τον κόσμο, τον εαυτό του, τη φύση, τη γλώσσα, τον έρωτα, τον κύκλο της ζωής, το θάνατο, το θεό. Με το νέο αυτό σπονδυλωτό ποίημα ο Γιάννης Ευθυμιάδης, μέσα από τη διπλή ιδιότητα του ποιητή και εικαστικού, θα επιχειρήσει να αποκαλύψει σκιαγραφώντας με λέξεις και εικαστικές μορφές την πραγματική μας φύση, τον άνθρωπο απογυμνωμένο από όλες τις συμβάσεις, αναγεννημένο μέσα στην αλήθεια του. Ο Homo Erectus είναι ο Όρθιος Άνθρωπος που μπροστά στις δυσκολίες και τις αλλεπάλληλες ανατροπές των καιρών μας (ξανα)στέκεται στα πόδια του ατενίζοντας όρθιος το μέλλον του, το κοινό μας μέλλον.
Μέσα από την performance η ποίηση ξαναπαίρνει την πρώτη της μορφή της προφορικής επικοινωνίας, ο ποιητής ξαναγίνεται αφηγητής της πιο παλιάς, της πιο όμορφης ιστορίας, της ιστορίας του ανθρώπου. Κι ο θεατής-ακροατής γίνεται άμεσος δέκτης του καλλιτεχνικού έργου τη στιγμή της δημιουργίας του και έτσι συνδημιουργός, στο βαθμό που συμμετέχει στη διαμόρφωση της ποιητικής κατάστασης.
Τα εικαστικά έργα, που θα γεννιούνται μπροστά στο κοινό, θα είναι αποτυπώματα του σώματος του δημιουργού τους, θα συνομιλούν με το ποιητικό έργο και θα το περιβάλλουν με αρχετυπικές ανθρώπινες μορφές.
Θέατρο Πορεία «Τι θα πει η μάνα σου όταν δει το πτώμα σου»
Aκόμη ένα δείγμα σύγχρονης ελληνικής δραματουργίας θα παρουσιαστεί στο θέατρο Πορεία και στο πλαίσιο του Φεστιβάλ «Νέο Αίμα». Πρόκειται για το νέο έργο με τον τίτλο «Τι θα πει η μάνα σου όταν δει το πτώμα σου», που προέκυψε από τη Σχολή Πυροδότησης Θεατρικής Γραφής και που υπογράφει η Αργυρώ Βώβου.
Ο θάνατος απεργεί και η γη έχει γεμίσει με… εν αναμονή νεκρούς. Η Σάνα ανυπομονεί να πεθάνει, έχει δοκιμάσει όλες τις μεθόδους αυτοκτονίας, αλλά όλες έχουν αποτύχει αφήνοντάς τη με ένα γκραν-γκινιόλ «πτώμα». Στην αποβάθρα ενός σταθμού, ο Μίκυ θα της μιλήσει για μια πύλη στον χωροχρόνο, η οποία μπορεί να την οδηγήσει πίσω, στη νύχτα της σύλληψης της. Θα καταφέρει η Σάνα να μπει σε αυτή την τρύπα για να αποτρέψει τη σύλληψή της και να εκμηδενίσει την ύπαρξη της; Ή θα την προλάβει η λήξη της απεργίας; Η απάντηση βρίσκεται κρυμμένη στο σουρεαλιστικό έργο που στάζει μαύρο χιούμορ και λύνεται μέσα στην υπαρξιακή συγκίνηση.
Τη σκηνοθεσία υπογράφει η νεαρή σκηνοθέτρια Δέσποινα-Ντορίνα Ρεμεδιάκη, υπότροφος και αριστούχος απόφοιτος της περίφημης σχολής GITIS της Μόσχας. Διανομή (αλφαβητικά): Χριστίνα Μπρέκου, Φανή Παναγιωτίδου, Διονύσης Πιφέας, Αλέξανδρος Σιάτρας. Από 12 Μαΐου έως 4 Ιουνίου. Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Δευτέρα & Τρίτη 21:00, Κυριακή 21:30
Ριχάρδος ΙΙΙ* στο Σύγχρονο θέατρο
Η ομάδα Anima και η σκηνοθέτις Ρουμπίνη Μοσχοχωρίτη ανεβάζουν με έναν νέο, ανατρεπτικό τρόπο τον Ριχάρδο III του Σαίξπηρ στο Σύγχρονο Θέατρο. Η σύγχρονη «προοπτική» του κλασσικού θεάτρου που ενδιαφέρει την ομάδα και η λοξή ματιά, που αντιμετωπίζει τα κείμενα, ενισχύεται από την επίκαιρη διασκευή του Ανδρέα Φλουράκη.
Ηθοποιοί με σειρά εμφάνισης: Ορέστης Τζιόβας, Σπύρος Κυριαζόπουλος, Γιώργης Παρταλίδης, Ντένια Ψυλλιά, Μαρία Καρακίτσου, Δημήτρης Καραβιώτης, Γιώργος Δεμελίδης, Δανάη Τάγαρη.
Μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο των Ρόδων μεταξύ των οίκων Γιορκ και Λάνκαστερ, η Αγγλία απολαμβάνει μια περίοδο ειρήνης. Όμως, ο μικρότερος αδελφός του βασιλιά, ο Ριχάρδος, καταστρώνει σχέδια εξόντωσης των φυσικών διαδόχων και των αντιπάλων του για να κατακτήσει τον θρόνο της Αγγλίας, σχέδια που στη συνέχεια υλοποιεί με απόλυτη επιτυχία. Έτσι, παρακολουθούμε τη μακιαβελική άνοδο στην εξουσία ενός διεφθαρμένου ανθρώπου και τη σύντομη βασιλεία του, την οποία διακόπτει ο βίαιος θάνατός του.
Κατά τη διάρκεια των πρόβων για το ανέβασμα του σαιξπηρικού Ριχάρδου III, ένας σκηνοθέτης φέρεται αυταρχικά και παρενοχλεί τους ηθοποιούς του. Όσο οι πρόβες προχωρούν ο σκηνοθέτης, που έχει κρατήσει για τον εαυτό του και τον πρωταγωνιστικό ρόλο, γίνεται όλο και πιο πιεστικός, ειδικά απέναντι σε έναν νεαρό ηθοποιό, οδηγώντας τις πρόβες στα άκρα. Πολλά χρόνια μετά το ανέβασμα της παράστασης, ο ηθοποιός αποφασίζει να μοιραστεί την ιστορία του.
Ο αστερίσκος στον Ριχάρδο ΙΙΙ* καταδεικνύει τις σκοτεινές ιστορίες κατάχρησης εξουσίας πίσω από τις κλειστές πόρτες των προβών, που όλο και πιο συχνά πλέον έρχονται στη δημοσιότητα. Η ελεύθερη αυτή διασκευή είναι προϊόν μυθοπλασίας και δεν αναφέρεται σε αληθινά πρόσωπα και καταστάσεις. Από Πέμπτη 9 Μαΐου
«Κήτος» στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης
Το «Κήτος», στο ιστορικό Υπόγειο του Θέατρου Τέχνης από τις 17 Μαΐου έως τις 2 Ιουνίου και μόνο για 11 παραστάσεις.
Ο ανέκδοτος μονόλογος του Βαγγέλη Ρωμνιού, αποφοίτου της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν και συγγραφέα της μεγάλης επιτυχίας «Χαρτοπόλεμος», που τόσο πρόωρα έφυγε από τη ζωή το 2018 σε ηλικία μόλις 36 ετών, παρουσιάζεται για πρώτη φορά σε σκηνοθεσία Ευάγγελου Βογιατζή, μουσική Σταμάτη Κραουνάκη και κίνηση Φωκά Ευαγγελινού, σε παραγωγή του πολιτιστικού οργανισμού «Λυκόφως». Σκηνοθεσία-Ερμηνεία: Ευάγγελος Βογιατζής.
Το «Κήτος» αφηγείται με χιούμορ, ευαισθησία και ωμότητα, τη ζωή ενός παχύσαρκου ανθρώπου στο σύγχρονο δυτικό κόσμο. Ένα οδοιπορικό αδυνατίσματος που έρχεται να μας θυμίσει τις φορές που είπαμε, “…από Δευτέρα ξεκινάω δίαιτα.”
Ένας άνδρας και απέναντι του, διαιτολόγοι, διατροφολόγοι, χάπια, μηχανήματα, ινστιτούτα, προσφορές αδυνατίσματος, υποσχέσεις, διαφημίσεις και μοντέλα του ίνσταγκραμ.
Κι όταν όλα αυτά μαζί καταφέρουν να μετακινήσουν τον δείκτη της ζυγαριάς του, η βελόνα κολλάει σε ένα συνονθύλευμα αναμνήσεων. Διότι υπάρχουν ζυγαριές που μετρούν τις γαστρονομικές μας κτηνωδίες, αλλά δεν υπάρχουν ζυγαριές μέτρησης του ψυχικού βάρους, που ολοένα θρέφει αυτό το «Κήτος» που κουβαλάμε μέσα μας.
Στη Σκιά του Λούσια
Ο Λούσιας του Νίκου Χουλιαρά ζωντανεύει μέσα από τις φιγούρες των έργων του στο ΘΕΑΤΡΟ ΘΗΣΕΙΟΝ
Ένα παράξενο θέατρο σκιών φτιαγμένο από τις φιγούρες των έργων του Νίκου Χουλιαρά ζωντανεύει το μυθιστόρημά του, ο Λούσιας. Μέσα από τη ζωγραφική του ξεπηδούν οι ήρωες του. Ο Λούσιας καθρεφτίζεται στον μπερντέ, διπλασιάζεται και πολλαπλασιάζεται. Στα νερά της λίμνης αντανακλούν οι σκιές μιας παραμορφωμένης πραγματικότητας.
Η σκληρότητα και η υποκρισία φανερώνεται μέσα από ένα παιδί - καθρέφτη. Το απολωλός, ο λωλός της πόλης, ο αδύναμος στα μυαλά, ο αλαφροΐσκιωτος απομένει να μάς θυμίσει την τρυφερότητα.
…κλεισμένος μες στα μαύρα περιγράμματα του πρώτου ανθρώπου ή του Καραγκιόζη…Ν.Χ.
Δραματουργική επεξεργασία - Σκηνοθεσία: Ρηνιώ Κυριαζή. Εικαστική επιμέλεια - Φωτογραφίες: Σοφία Χουλιαρά. Σκηνογραφία: Σοφία Χουλιαρά – Ναταλία Μαντά. Μουσική σύνθεση: Νίκος Βελιώτης. Φωτισμοί: Στέβη Κουτσοθανάση
Παίχτης Θεάτρου Σκιών: Άθως Δανέλλης. Ηθοποιός: Ρηνιώ Κυριαζή. Συνεργάτης σκηνής: Δέσποινα Χαλκορόκα. Από 9 Μαϊου
θέατρο Μικρός Κεραμεικός
«Θα σε πάρει ο δρόμος» από την Ομάδα Silly Walkers, σκηνοθεσία Αποστόλης Ψαρρός στο θέατρο Μικρός Κεραμεικός | Από 19 Μαΐου για 6 παραστάσεις
Τι κοινό έχουν ο Θεός με τον Χάρο; Ένας σουβλατζής με μια ιερόδουλη; Μια γριά με δύο μικρά αδερφάκια; Ένας ρεσεψιονίστ με μία εγκλωβισμένη;
Η ομάδα Silly Walkers συστήνεται στο θεατρικό κοινό με το ζουμερό “Θα σε πάρει ο δρόμος” του Σάκη Σερέφα και οι σπαρταριστές, αυτοτελείς (;) ιστορίες του γίνονται αφορμή για μια μεταφυσική, κατάμαυρη, σωματική κωμωδία.
Σημείωμα σκηνοθέτη: Το σωματικό θέατρο και το χιούμορ πάντοτε αποτελούσε τρόπο επικοινωνίας και αφήγησης ιστοριών. Τα κείμενα του Σάκη Σερέφα στο “Θα σε πάρει ο δρόμος” και οι χαρισματικοί Silly Walkers συναντιούνται και διηγούνται σχέσεις. Ανθρώπινες σχέσεις. Ανθρώπινες σχέσεις που πάντοτε είχαν, έχουν, και θα έχουν ένα κοινό: γλυκόπικρη γεύση. Το θεατρικό έργο «Θα σε πάρει ο δρόμος» (εκδ. Κέδρος) του Σάκη Σερέφα συμπεριλήφθηκε στον κατάλογο με «Τα 120 καλύτερα σύγχρονα ευρωπαϊκά θεατρικά έργα» της European Theatre Convention (2010).
Παίζουν: Δημήτρης Βουτσής, Κλέλια Μαμουνάκη, Δημήτρης Πλατής, Δήμητρα Τζιάννη