Στις κινηματογραφικές πρεμιέρες από σήμερα το προκλητικό «Titane» που κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα διχάζοντας τις Κάννες.
Η καινούργια ταινία του Πέδρο Αλμοδοβάρ και μια βιογραφία της Αρίθα Φράνκλιν με την Τζένιφερ Χάντσον έρχονται στις αίθουσες.
Παράλληλες Μητέρες (Madres Paralelas)
Σκηνοθεσία: Πέδρο Αλμοδόβαρ
Παίζουν: Πενέλοπε Κρουζ, Αϊτάνα Σάντεζ-Χιχόν, Μιλένα Σμιτ, Ρόσι ντε Πάλμα
Περίληψη: Δύο ετοιμόγεννες γυναίκες συμπίπτουν στο ίδιο δωμάτιο νοσοκομείου. Η μεγαλύτερη από τις δύο, η Τζάνις, δεν μετανιώνει για την επιλογή της να γίνει μητέρα, αντίθετα είναι πανευτυχής. Η Άνα, από την άλλη, είναι έφηβη, έντρομη και μετανιωμένη για αυτό που συμβαίνει. Τα λίγα λόγια που θα ανταλλάξουν στις ώρες αυτές θα δημιουργήσουν έναν πολύ στενό δεσμό ανάμεσά τους, δεσμός ο οποίος αναπτύσσεται και περιπλέκεται, αλλάζοντας τις ζωές τους για πάντα.
Μητρότητα και ιστορική μνήμη συναντιούνται στη νέα ταινία του Πέδρο Αλμοδοβάρ, που χάρισε στην Πενέλοπε Κρουζ το βραβείο γυναικείας ερμηνείας στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας.
Η Τζάνις- που πήρε το όνομά της από την Τζάνις Τζόπλιν, όπως ήθελε η χίπισσα μητέρα της, η οποία πέθανε από υπερβολική δόση στα 27 της- είναι μια επιτυχημένη φωτογράφος, που όταν μένει έγκυος από τον παντρεμένο Αρτούρο, αισθάνεται έτοιμη να γίνει μητέρα. Η Άνα από την άλλη είναι μικρή, έχει πέσει θύμα βιασμού, και η εγκυμοσύνη την τρομάζει, ενώ η δική της μητέρα ασχολείται περισσότερο με την καριέρα της στο θέατρο, παρά με τα προβλήματα της κόρης της. Οι δυο γυναίκες συναντιούνται στο μαιευτήριο και ανταλλάσουν μερικές κουβέντες. Η ζωή όμως είναι απρόβλεπτη και αυτή η τυχαία συγκυρία θα τις ενώσει για πάντα, όταν η Τζάνις συνειδητοποιήσει πως κατά λάθος τα μωρά μπερδεύτηκαν στη θερμοκοιτίδα. Κι ενώ προσπαθεί να διαχειριστεί αυτή τη σκληρή αλήθεια, ταυτόχρονα αγωνίζεται για ακόμα ένα νευραλγικό ζήτημα: την εκταφή των συγγενών της, που δολοφονήθηκαν από τους φαλαγγίτες κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου, ώστε να τους προσφέρει μαζί με τις υπόλοιπες γυναίκες του χωριού της μια κανονική ταφή.
«We should all be feminists» γράφει το μπλουζάκι της Πενέλοπε Κρουζ σε μια από τις σκηνές της ταινίας και αυτή η φράση διατρέχει όλη την ταινία του Αλμοδοβάρ, που δικαίως θεωρείται ο σκηνοθέτης των γυναικών. Η θηλυκή φύση και δύναμη και η μητρότητα σε όλες της τις εκφάνσεις ξεδιπλώνονται στο πρώτο μέρος, με τον Ισπανό δημιουργό να χρησιμοποιεί, όπως μόνο εκείνος μπορεί, απενοχοποιημένα το μελοδραματικό στοιχείο και το χιούμορ, πριν περάσει στο δεύτερο κομμάτι, που αφορά στο ζήτημα της ιστορικής μνήμης. Η νεαρή Άνα, που αρχικά δεν καταλαβαίνει γιατί αυτή η εκταφή είναι τόσο σημαντική, θα μάθει από την Τζάνις πως μια χώρα που ξεχνάει το παρελθόν της δεν έχει μέλλον, κι έτσι θα ενωθεί τελικά κι εκείνη μαζί με την μικρή της κόρη σε αυτή τη γυναικεία ομάδα, που κουβαλώντας τις φωτογραφίες των χαμένων τους ανδρών, σαν Χορός αρχαίας τραγωδίας, διασφαλίζουν την ηθική τάξη.
Ο Αλμοδοβάρ, αποθεώνοντας για ακόμα μια φορά τις ηρωίδες του και χαρίζοντας στην Κρουζ στην έβδομη συνεργασία τους έναν ρόλο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της φτιάχνει ουσιαστικά δύο ταινίες σε μία, με έναν κοινό παρονομαστή, που δεν είναι άλλος από τη γυναίκα- σύμβολο: τη μάνα, την ερωμένη, την κόρη, που δημιουργεί, δίνει τη ζωή και διαφυλάττει τη μνήμη όσο σκληρή κι αν είναι, τόσο σε προσωπικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο.
Titane
Σκηνοθεσία: Ζουλιά Ντικουρνό
Παίζουν: Βενσάν Λιντόν, Αγκάτ Ρουσέλ, Γκαράνς Μαριγιέ, Λαΐς Σαλαμέ, Μπερτράν Μπονελό
Περίληψη: Μετά από μια σειρά ανεξήγητων εγκλημάτων, ένας πατέρας ξαναβρίσκει τον γιο του, που αγνοούνταν για δέκα χρόνια.
Ο πιο αμφιλεγόμενος Χρυσός Φοίνικας του 74ου Διεθνούς Φεστιβάλ Καννών, που δίχασε κοινό και κριτικούς, θέλει να προκαλέσει κυρίως με τις σκληρές εικόνες του, παρά με την ανατρεπτική του σκέψη.
Η Αλέξια είναι μια νεαρή pole dancer, που μικρή εξαιτίας ενός ατυχήματος υποβλήθηκε σε μια χειρουργική επέμβαση. Έκτοτε ζει με μια πλάκα τιτανίου στο κεφάλι και αισθάνεται μια παράλογη ερωτική έλξη για τα τροχοφόρα. Δουλεύοντας ως στρίπερ σε μια μάντρα αυτοκινήτων, κάνει έρωτα με μια Κάντιλακ και μένει έγκυος (από την Κάντιλακ!). Στη συνέχεια, για άγνωστο λόγο, μεταμορφώνεται σε μια αδυσώπητη serial killer και προκειμένου να διαφύγει από την αστυνομία υιοθετεί την ταυτότητα ενός εξαφανισμένου αγοριού και παρουσιάζεται στον πυροσβέστη πατέρα του, παίρνοντας τη θέση του.
Μετά από το «Raw», που παραδόξως θεωρήθηκε αριστούργημα, η Ζουλιά Ντικουρνό, γεμάτη θυμό και οργή, επανέρχεται στο σινεμά του σοκ και κάνει τα πάντα για να ξεσηκώσει τα πλήθη. Θεατές στις Κάννες έλεγαν πως ανακατεύτηκαν, έκαναν εμετούς, ή έφυγαν αηδιασμένοι από την αίθουσα, και κάπως έτσι χτίστηκε ο μύθος μιας απόλυτα προκλητικής και ανατρεπτικής ταινίας. Η πραγματικότητα τώρα είναι πως η Ντικουρνό πραγματικά βράζει -για ποιο λόγο δεν θα καταλάβουμε- και σίγουρα επηρεασμένη από το όντως αριστουργηματικό «Crash» του Κρόνεμπεργκ παίζει με τις αντοχές του κοινού, επιμένοντας ότι ο στόχος της είναι να αφηγηθεί μια ιστορία για την αγάπη.
Πραγματικά στο δεύτερο μέρος, όπου μπαίνει ο χαρακτήρας του ομολογουμένως εξαιρετικού Βενσάν Λιντόν, αυτή η βιβλική έκφανση της αγάπης που δεν γνωρίζει όρια και διαχωρισμούς αρχίζει να διαφαίνεται μέσα από gore σκηνές, όπου η έγκυος Αλέξια χάνει μαύρα λάδια από το σώμα της και πονάει ενώ μεταλλικά αντικείμενα τρυπούν την κοιλιά της. Κατά τα άλλα όμως η Ντικουρνό βάζει στο ίδιο καλάθι την αναζήτηση της ταυτότητας, μιμούμενη τη σκληρότητα της Σάρα Κέιν, χωρίς όμως την ευαισθησία και την ποιητική διάσταση που δίνει σε αυτή η Βρετανίδα συγγραφέας, χρησιμοποιεί με κάθε δυνατό τρόπο το horror στοιχείο για να μας εκτινάξει από το κάθισμά μας και παραληρηματικά παραθέτει συμβολισμούς και αλληγορίες, που από ένα σημείο και μετά δεν έχει κανένα νόημα να προσπαθεί κανείς να αποκωδικοποιήσει.
Δεν είναι ότι λείπουν κάποιες καλές στιγμές από το «Titane», όμως το γεγονός ότι ένα σημαντικό βραβείο, όπως ο Χρυσός Φοίνικας, πηγαίνει σε μια ταινία που από πλευράς κινηματογραφικής άποψης δεν έχει καμία πρωτοτυπία, απλώς στηρίζεται τόσο πολύ στη πρόκληση της εικόνας κι όχι της ιδέας, δηλώνει μία ένδεια, που θα έπρεπε να απασχολήσει ιδιαιτέρως τον χώρο του σινεμά σε παγκόσμιο επίπεδο.
Respect
Σκηνοθεσία: Λιζλ Τόμι
Παίζουν: Τζένιφερ Χάντσον, Φόρεστ Γουίτακερ, Μάρλον Γουέιανς, Όντρα ΜακΝτόναλντ, Μαρκ Μέιρον, Τάιτους Μπέρτζες, Σέικον Σένγκμπλο, Χάιλι Κίλγκορ, Τέιτ Ντόνοβαν, Χίθερ Χέντλεϊ, Σκάι Ντακότα Τέρνερ και η Μαίρη Τζέι Μπλάιτζ
Περίληψη: Η πορεία της Αρίθα Φράνκλιν από τα παιδικά της χρόνια όταν τραγουδούσε στην εκκλησιαστική χορωδία του πατέρα της, μέχρι την κατάκτηση της κορυφής στο διεθνές μουσικό στερέωμα.
Η Τζένιφερ Χάντσον ερμηνεύει τη μεγάλη ντίβα της soul Αρίθα Φράνκλιν, έχοντας πάρει το χρίσμα από την ίδια.
Η φωνή της Φράνκλιν θεωρείται ορόσημο όχι μόνο για τη μουσική, αλλά και για την ιστορία της Μαύρης Αμερικής, αφού εκείνη έκανε την soul, τη μελωδία της εργατικής τάξης, κομμάτι της ποπ κουλτούρας των ΗΠΑ. Ο πατέρας της Φράνκλιν ήταν ένας από τους πιο γνωστούς ιερωμένους της Αμερικής. Στο σαλόνι του μαζεύονταν πλήθος καλλιτεχνών και σημαντικών προσωπικοτήτων του Μαύρου Κινήματος. Έτσι από μικρή η Αρίθα είχε την ευκαιρία να δείξει το ταλέντο της και να αποκτήσει πολιτική συνείδηση. Αν και η μητέρα της τους είχε εγκαταλείψει ,όταν εκείνη ήταν πολύ μικρή, μεγάλωσε με αγάπη. Στα 14 της έκανε την πρώτη της ηχογράφηση, κι έμεινε έγκυος από έναν βιασμό στο πρώτο της παιδί. Με τη στήριξη της οικογένειάς της συνέχισε την πορεία της στη μουσική και κατά τη δεκαετία του ‘60 έγινε πλέον μια σπουδαία τραγουδίστρια με κομμάτια που έμειναν κλασικά, ενώ παράλληλα συμμετείχε ενεργά στον αγώνα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Η αφοσίωσή της στην τέχνη της, η πολιτική της στάση απέναντι στον κοινωνικό ρατσισμό, ο γάμος της με τον χειριστικό ατζέντη της, οι σχέσεις με τις αδερφές της που πάντα τη συνόδευαν σε όλες τις εμφανίσεις της, η εξάρτησή της από το αλκοόλ και τα ναρκωτικά που τη διέλυσαν, αλλά και το πώς κατάφερε να επανακάμψει, περνούν αποσπασματικά και εν πολλοίς επιφανειακά μέσα σε αυτή τη συμβατική βιογραφία, που έχει μεν την δική της έγκριση αλλά δεν καταφέρνει να αποφύγει την ωραιοποίηση της πραγματικότητας.
Η πρωτοεμφανιζόμενη Λιζλ Τόμι και μαζί η Τζένιφερ Χάντσον με απεριόριστη αγάπη και θαυμασμό για την Φράνκλιν δεν καταφέρνουν να αποτυπώσουν με αντικειμενική ματιά την πολύπλευρη προσωπικότητα αυτής της μεγάλης καλλιτέχνιδας, κι αρκούνται σε μια καλοφτιαγμένη αλλά άνευρη αποτύπωση της ζωής της, που αγιοποιεί -χωρίς να υπάρχει λόγος- μια σημαντική μορφή της αμερικανικής Ιστορίας. Όμως η Φράνκλιν ήταν μια γυναίκα που αντιτάχθηκε στην πατριαρχία, αναγκάστηκε για να επιβιώσει σε αυτό το περιβάλλον να γίνει ακόμα και σκληρή, που διαλύθηκε και ξαναγεννήθηκε μέσα από τις στάχτες της, αλλά δυστυχώς όλα αυτά δεν έχουν χώρο σε αυτή την γλυκανάλατη εκδοχή, που μπορεί να άρεσε στην ίδια, τελικά όμως την αδικεί τόσο πολύ.
Η νύχτα με τις μάσκες 2 (Hallloween kills2 )
Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν
Παίζουν: Τζέιμι Λι Κέρτις, Τζούντι Γκριρ, Άντι Μάτιτσακ, Γουιλ Πάτον, Τόμας Μαν, Άντονι Μάικλ Χολ
Περίληψη: Όταν ο Μάγιερς καταφέρνει να απελευθερωθεί από την παγίδα της Λόρι, της κόρης της και της εγγονής, το τελετουργικό λουτρό αίματος συνεχίζεται. Τότε όλη η γειτονιά, μαζί με αρκετούς επιζήσαντες του αιμοδιψούς σφαγέα, ξεσηκώνεται ενάντια στο ασταμάτητο τέρας. Οι τρεις γυναίκες αποφασίζουν να πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους, σχηματίζοντας έναν άγρυπνο όχλο που θέλει να κυνηγήσει και να εξολοθρεύσει το τέρας μια για πάντα.
Η Τζέιμι Λι Κέρτις επιστρέφει στον θρυλικό ρόλο που την ανέδειξε και ο Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν αναλαμβάνει να ξαναζωντανέψει τον θρύλο του Μπρους Μάγιερς.
Το reboot του Γκριν ξεκινάει από εκεί που είχαμε μείνει το 2018, από τη στιγμή δηλαδή που η Λόρι, μαζί με την κόρη της και την εγγονή της, άφησαν το μασκοφόρο τέρας, τον Μάικλ Μάγιερς, παγιδευμένο να καίγεται στο υπόγειο. Η Λόρι εισάγεται στο νοσοκομείο με τραύματα, πιστεύοντας ότι επιτέλους κατάφερε να εξολοθρεύσει το «κακό», όμως ο Μάγιερς επιστρέφει δριμύτερος και σκοτώνει αδιακρίτως τους κατοίκους του Χάντονφιλντ. Κι ενώ η Λόρι παλεύει με τους πόνους, ξεσηκώνει όλη την περιοχή σε ένα αδυσώπητο κυνήγι εναντίον του. Με σύνθημά τους «το κακό θα πεθαίνει απόψε», οι επιζήσαντες του αμείλικτου δολοφόνου και οι συγγενείς των νεκρών ζητούν εκδίκηση.
Ο Τζον Κάρπεντερ όταν εμπνεύστηκε το Halloween saga έδωσε στην μορφή του Μάγιερς μια μεταφυσική διάσταση. Το 2018 ο Γκριν μετέτρεψε τον μασκοφόρο φονιά σε έναν στυγνό ψυχοπαθή serial killer και την Λόρι σ’ ένα φεμινιστικό σύμβολο. Τώρα καθηλώνοντας την Τζέιμι Λι Κέρτις στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου, προχωράει σε μια πολιτική ανάλυση του «κακού» - οι παραλληλισμοί με την Αμερική του Τραμπ είναι εμφανείς- που έχει τη δύναμη να μετατρέψει μια ολόκληρη πόλη σε τέρατα.
Το splatter του Μάγιερς συναντάει τη βία του μανιασμένου πλήθους σε αυτή τη νέα εκδοχή, που όπως ήδη ξέρουμε θα έχει συνέχεια και θα ολοκληρωθεί με το «Halloween Ends» τον Οκτώβριο του 2022, ακολουθώντας πιστά τα κλισέ. Κι αν σε μερικά σημεία επιτυγχάνει το στόχο της- οι σκηνές του όχλου στο νοσοκομείου είναι πράγματι πιο τρομακτικές από το λουτρό αίματος το Μάγιερς- κάπου όλα μοιάζουν απλώς σαν ένας πρόλογος για ό,τι πρόκειται να επακολουθήσει. Το γεγονός δε ότι η δράση της Λόρι περιορίζεται αισθητά, δημιουργεί ένα μεγάλο κενό σε μια ιστορία, που δικαιωματικά ανήκει τόσο στη βασική ηρωίδα του Halloween όσο και στην Τζέιμς Λι Κέρτις.
Η οικογένεια Άνταμς 2 (Addam’s Family 2)
Σκηνοθεσία: Γκρεγκ Τίρναν, Κόνραντ Βέρνον
Περίληψη: Θορυβημένος από την επίσκεψη του μυστηριώδους κύριου Μουστέλα, ο οποίος ισχυρίζεται πως η Γουένσντεϊ δεν είναι βιολογικό παιδί των Άνταμς, ο Γκόμεζ αποφασίζει να φύγει με όλη την οικογένεια για ένα ταξίδι αναψυχής.
Η πιο τρομακτική και αλλόκοτη οικογένεια του κόσμου επιστρέφει και αυτή τη φορά φεύγει για ένα road trip, με τον δικό της αντισυμβατικό τρόπο.
Σε αυτήν την ολοκαίνουρια ταινία, οι Άνταμς μπερδεύονται ξανά σε παλαβές περιπέτειες και μπλέκονται σε ξεκαρδιστικά σκηνικά, παραμένοντας πάντα πιστοί στη μακάβρια φύση τους. Οι γονείς της εκκεντρικής οικογένειας, η Μορτίσια και ο Γκόμεζ, νιώθουν απογοητευμένοι που έχουν παραμελήσει τα παιδιά τους, τα οποία μεγαλώνουν, αδιαφορώντας για τα οικογενειακά δείπνα και περνούν τον χρόνο τους μόνο με μακάβρια παιχνίδια τρόμου. Για να αναθερμάνουν τους οικογενειακούς δεσμούς, αποφασίζουν να μπουν όλοι μαζί στο στοιχειωμένο τροχόσπιτο και να κάνουν κάτι ανήκουστο: να πάνε οικογενειακές διακοπές, αφήνοντας πίσω στο σπίτι μόνο τη γιαγιά! Τα απίθανα μέλη της οικογένειας θα επισκεφτούν πολλά μέρη της Αμερικής, κάνοντας παντού την παρουσία τους αισθητή και αφήνοντας σε κάθε στάση το ξεχωριστό τους αποτύπωμα. Στη διαδρομή θα συναντήσουν και άλλα μέλη της οικογένειας, αλλά έχουν κάνει το λάθος να αφήσουν την έπαυλή τους στην επίβλεψη της γιαγιάς…