Ολόκληρο το Ηρώδειο χειροκροτούσε όρθιο τον Σταύρο Ξαρχάκο και εκείνος συγκινημένος με βαθιά υπόκλιση ζούσε την κάθε στιγμή της συναυλίας.
Μετά από δύο σαρωτικά sold out στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού, το θρυλικό «Ρεμπέτικο» του Σταύρου Ξαρχάκου παρουσιάζεται στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών την Τετάρτη 17 και την Πέμπτη 18 Ιανουαρίου.
Ενα λαϊκό πάλκο στο Μεγαρο Μουσικής
Για δύο βραδιές η σκηνή της Αίθουσας Τριάντη μετατρέπεται σε ρεμπέτικο πάλκο για να φιλοξενήσει αυτήν την ιστορική συναυλία, που καθήλωσε και συγκίνησε 9.000 θεατές στο Ηρώδειο.
Οι μουσικές και τα τραγούδια που σφράγισαν την ταινία-σταθμό στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου, παρουσιάζονται σαράντα (40) χρόνια μετά.
Ο Σταύρος Ξαρχάκος μαζί με 20 ακόμα μουσικούς, τραγουδιστές και ψάλτες- θα μας μεταφέρει τη συγκίνηση, τον διονυσιασμό, το φως, αλλά και τα γοητευτικά σκοτάδια των ορχηστρικών και των τραγουδιών του εμβληματικού αυτού έργου που φέτος έκλεισε σαράντα (40) χρόνια από τότε που ρίζωσε στις καρδιές μας.
Πέντε άγνωστες ιστορίες για το «Ρεμπέτικο» του Ξαρχάκου
Υπάρχουν όμως πέντε πράγματα που δεν γνωρίζαμε για το ιστορικό «Ρεμπέτικο» τον δίσκο του Σταυρου Ξαρχάκου και του Νίκου Γκάτσου. Πέντε απίθανες ιστορίες
- Οι ηχογραφήσεις πραγματοποιήθηκαν στο «Περιβόλι τ´ Ουρανού» διότι ο Σταύρος Ξαρχάκος δεν ήθελε η ηχογράφηση να έχει το αποτέλεσμα των στουντιακών ηχογραφήσεων αλλά τη ζωντάνια, το «χώρο» και τις ιδιαιτερότητες μιας καθόλα ζωντανής ηχογράφησης που γινόταν σε πραγματικό χώρο
2. Το τραγούδι «το Πρακτορείο» αρχικά ήταν προγραμματισμένο να ειπωθεί από ηθοποιό της ταινίας. Προσπαθώντας ο Σταύρος Ξαρχάκος να κάνει έναν «οδηγό», ηχογραφήθηκε στη μορφή που πλέον ξέρουμε και έχουμε αγαπήσει -με τη φωνή του και τα χαρτιά που πέφτουν όσο τραγουδάει- και την οποία οι ηχολήπτες και όσοι ήταν παρόντες, τον έπεισαν να κρατήσει
3. Τα εξώφυλλα του Ρεμπέτικου ήταν δύο, με την έννοια ότι αρχικά είχε συμφωνηθεί να χρησιμοποιήσουν ένα άλλο πορτρέτο, ζωγραφισμένο από τον Τσαρούχη, μια κλασική προσωπογραφία ενός νέου με μουστάκι και ένα σταυρουδάκι στο λαιμό. Τελικά, ο Ξαρχάκος μαζί με τον Τσαρούχη επέλεξαν για εξώφυλλο μια ανδρόγυνη μορφή, χαρακτηριστική της αισθητικής του καλλιτέχνη, που κρατάει ένα λαούτο ή μαντολίνο.
4. Όταν πρωτοκυκλοφόρησε το Ρεμπέτικο» πολλοί νόμιζαν ότι επρόκειτο για παλιά Ρεμπέτικα τραγούδια. Αυτό συνέβη και λόγω της ηχογράφησης που έδινε την αίσθηση του παλιού ήχου αλλά και για τους λόγους που ο Γ. Νοταράς πολύ εύστοχα εξηγεί στο παρακάτω απόσπασμα: «Το ταλέντο του Ξαρχάκου πέτυχε κάτι μοναδικό: να γεννήσει ρεμπέτικα, με βάση όλα τα κλισέ και όλους τους δρόμους του είδους. Πήρε στα χέρια του τους ειδικούς κώδικες και τα κλειδιά και τα χρησιμοποίησε με τη μεγαλύτερη δυνατή προσήλωση και αυστηρότητα. Η ποίηση του Γκάτσου έπαιξε καταλυτικό ρόλο…»
5. Αφότου κυκλοφόρησε ο δίσκος, εκπρόσωποι δισκογραφικών πλησίασαν τον Σταύρο Ξαρχάκο ώστε να τον πείσουν να κυκλοφορήσει και πάλι το «Ρεμπέτικο» με φωνές γνωστές, φωνές τραγουδιστών που ήταν μεγάλα ονόματα. Ο Ξαρχάκος αρνήθηκε.
Οταν ο Ξαρχάκος αρνήθηκε τα μεγάλα ονόματα
Σαράντα (40) χρόνια πριν, παρά τις επιθυμίες εταιρειών, ο Σταύρος Ξαρχάκος επέλεξε να βρει φωνές που να ταιριάζουν σ´ αυτό που ονειρεύτηκε, φωνές με βίωμα και ιδιαίτερο χρώμα. Έτσι και τώρα επιλέγει την ομαδικότητα στην παρουσίαση αυτού του έργου χωρίς κραυγαλέα ονόματα και δίνει τον πρώτο λόγο στην ορχήστρα του.
Όλοι μαζί παίζουν, τραγουδούν, συνθέτουν μια σύγχρονη ρεμπέτικη κομπανία, δημιουργείται η συνθήκη του ρεμπέτικου πάλκου του σήμερα, με τη σύγχρονη μουσική ματιά του Σταύρου Ξαρχάκου πάνω στο ιστορικό πλέον αυτό έργο του και μας αποκαλύπτουν, πώς σαράντα (40) χρόνια μετά, το έργο αυτό συνεχίζει να εξελίσσεται, να πρωτοπορεί και να εκφράζει τα μύχια της ανθρώπινης ψυχής.
Ήταν το 1983 όταν o Κώστας Φέρρης σκηνοθέτησε και παρουσίασε, σε σενάριο του ίδιου και της Σωτηρίας Λεονάρδου, την ταινία «Ρεμπέτικο», μια ταινία ορόσημο, η οποία με αφορμή την πορεία μιας τραγουδίστριας του ρεμπέτικου (υπονοείται η Μαρίκα Νίνου), κατέγραψε την Ελλάδα του μεσοπολέμου, τα ρεμπέτικα, τη ζωή των καλλιτεχνών, τη ζωή στα προσφυγικά.
Για τις ανάγκες της ταινίας ο Σταύρος Ξαρχάκος δημιούργησε νέα τραγούδια φτιαγμένα με παλιά συνταγή που έδιναν την αίσθηση ότι πρόκειται για παλιά ρεμπέτικα.
Ο δίσκος “Ρεμπέτικο” από τότε γνώρισε πολλές επανακυκλοφορίες και τεράστια αποδοχή, πούλησε περισσότερα από 250.000 αντίτυπα και έδωσε νέα ώθηση στο ρεμπέτικο.
Τα τραγούδια «Καίγομαι», «Μάνα Μου Ελλάς», «Το Δίχτυ», «Το Πρακτορείο», «Στου Θώμα», «Στης Πίκρας Τα Ξερόνησα», «Μπουρνοβολιά», «Στην Αμφιάλη», γνώρισαν ευρύτατη αποδοχή, κηρύχτηκαν διαχρονικά και έγραψαν τη δική τους αυτόνομη ιστορία. Από τότε μέχρι σήμερα άλλωστε τα έχουμε ακούσει σε άπειρες διασκευές και εκδοχές, από καλλιτέχνες όλων των ειδών, Έλληνες και όχι μόνο.
Σταύρος Ξαρχάκος ~ Ρεμπέτικο ~ 40 χρόνια μετά
Μέγαρο Μουσικής Αθηνών | Αίθουσα ΑλεξάνδραΤριάντη
Τετάρτη 17 &Πέμπτη 18 Ιανουαρίου | 20:00
Με αλφαβητική σειρά: Ανδρεάδης Θανάσης: ψάλτης / Βασίλας Γρηγόρης: μπουζούκι, τραγούδι / Βεράνης Καλογιάννης: βιολί / Βεργόπουλος Φώτης: μπουζούκι, τραγούδι / Δρογκάρης Βασίλης: ακορντεόν / Ζάκκας Ηρακλής: μπουζούκι, τραγούδι / Καρούνης Ζαχαρίας: τραγούδι / Καψοκαβάδης Αλέξανδρος: τζουράς, τραγούδι / Κολοβός Κωνσταντίνος: ψάλτης / Κουμεντάκης Λάζαρος: ψάλτης / Λίβανος Δημήτρης: μπουζούκι, τραγούδι /Μέρμηγκας Θοδωρής: κιθάρα, τραγούδι / Νεοφυτίδης Νεοκλής: πιάνο / Νικόπουλος Γιώργος: κιθάρα, τραγούδι / Σταύρος Ξαρχάκος: ενορχήστρωση - διεύθυνση ορχήστρας / Παππάς Γιώργος: μπουζούκι, τραγούδι / Πάππος Μανώλης: μπουζούκι, τραγούδι / Πασχαλίδης Βαγγέλης: σαντούρι / Ρέππας Δημήτρης: μπουζούκι, τραγούδι / Σαΐα Ηρώ: τραγούδι / Τζίκας Αντώνης: κόντρα μπάσο / Τρασάνης Χάρης: ψάλτης