Το ένδοξο, προαιώνιο μάρμαρο σε μια αναμέτρηση επί σκηνής με το γυναικείο σώμα, σκληρό, φθαρτό, λυρικό. Η παράσταση της διεθνούς ομάδας χορού Rootless Root με τίτλο «Stones and Bones» κάνει παγκόσμια πρεμιέρα την Πρωτοχρονιά στο κανάλι της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση στο youtube. Είδαμε την παράσταση πριν την επίσημη προβολή!
Είναι τέσσερις γυναίκες επί σκηνής, όλες μελαχρινές, που ενώνουν σε αόρατες γραμμές μια ανθρωπογεωγραφία που αποτελείται από φιγούρες της ελληνικής αρχαιότητας ως κέλτικες αρχετυπικές φιγούρες και γυναίκες σύγχρονες στην εποχή του lockdown. Tις ενώνει σε μια χορογραφία που, χωρίς να εκβιάζει την ορμή ή το θέαμα, αφηγείται τη σχέση του σώματος με το παρελθόν και το μέλλον. Ο διάλογος με το μάρμαρο γίνεται η αφορμή για αυτή την αφήγηση που δοξάζει, λειαίνει τη μνήμη του σώματος και όσα αυτό εκφράζει και συμβολίζει διαχρονικά. Με κοινό παρονομαστή την ποίηση. Η παράσταση θα κάνει παγκόσμια πρεμιέρα την Πρωτοχρονιά στις 9:00 το βράδυ και για 24 ώρες, δωρεάν, θα προβάλλεται στο κανάλι της Στέγης στο youtube. Η αγαπημένη συνήθεια της θεατρικής εξόδου την πρώτη μέρα του χρόνου δεν διαγράφεται από το τελετουργικό μας, παραμένει ζωντανή, αλλά ψηφιακή με αυτό τον τρόπο.
Στη σκηνή της Στέγης θα δούμε τη νέα δημιουργία των Rootless Root που έχουν ιδρύσει οι Γιόζεφ Φρούτσεκ και Λίντα Καπετανέα, φέρνοντας στο κέντρο φυσικά το σώμα. Οπου το «φυσικά» γίνεται μια λέξη απάτη μέσα στην πανδημία, το φυσικό υποχωρεί λόγω των πρωτοκόλλων ασφαλείας, το ψηφιακό δίνει οντότητα. Αυτή τη στιγμή που το σώμα μπαίνει σε νέα όρια -και χωρίς ακόμα να έχουν υποχωρήσει τα στερεότυπα που ιστορικά το περιχαρακώνουν- οι τέσσερις χορεύτριες του «Stones and Bones» το βάζουν να συνδιαλλαγεί ή ίσως και να ανταγωνιστεί πάνω στην αρένα της σκηνής το μάρμαρο. Το ψυχρό, αμετακίνητο, απέθαντο, ένδοξο μάρμαρο.
Στη σκηνή, τέσσερις γυναίκες μόνες και μαζί, αρθρώνουν από ένα έπος, όπου η κίνηση είναι τα σημεία του αλφαβήτου. No thoughts, no nothing, λέει κάποια στιγμή η Ελενα Τοπαλίδου, που χορεύει μαζί με τη Λίντα Καπετανέα, τη Hyaejin Lee και την Anna Calsina Forrellad, ενώ η Μάρθα Φριντζήλα παρεμβαίνει δύο φορές, δύο ιντερλούδια. Τραγουδάει ένα παραδοσιακό τραγούδι, αλλά και το «How Should I Your True Love Know» με στίχους από τα λόγια της Οφηλίας, στην Τέταρτη Πράξη, Σκηνή Πέμπτη του Μακμπέθ. Οσο χορεύουν, τρεις μαρμάρινες μπάλες βρίσκονται στη σκηνή, δημιουργία του γλύπτη Peter Randall-Page. Κάποιες μοιάζουν με μια σπονδυλική στήλη στριμωγμένη στην εμβρυακή στάση, άλλες γίνονται ο μονομάχος που οι χορεύτριες σπρώχνουν, προσπαθούν να δαμάσουν. Είναι σαν ο Σίσυφος να επιστρέφει σε σώμα γυναίκας, μια φιγούρα στα μαύρα που κάθε τόσο τείνει προς το χρυσοκόκκινο φως του δειλινού στο βάθος του σκηνικού.
Σε κάποια σκηνή η Λίντα Καπετανέα, με αυτό το σώμα που απ’όπου και αν το βλέπεις σου αποκαλύπτει τη δύναμη και τις πρώτες ύλες της χορεύει και μιλάει για τα οστά της. Ακαριαία με παρέπεμψε στην Μαρίνα Αμπράμοβιτς, στο έργο της «Cleaning the Mirror» όπου τρίβει, καθαρίζει, τελετουργικά, εμμονικά, απεγνωσμένα τα οστά ενός σκελετού. Ηταν σαν η Καπετανέα να έγινε ένα παράδοξο αλλά ακριβές κάτοπτρο της Αμπράμοβιτς σε αυτή τη σκηνή της παράστασης που είχε μια δύναμη πρωτόγνωρη -αξίζει να γίνει σημείο αναφοράς.
Καθώς οι φιγούρες προς το τέλος της διάρκειας μίας ώρας παράστασης άρχισαν να θυμίζουν κέλτικες φιγούρες, διεσταλμένες μορφές του Νταλί, ή δημιουργήματα ενός κόμικ σε μια δυστοπική κοινότητα, καθώς άρχισε να βρέχει χώμα στη σκηνή, είναι αδύνατο να μην σκεφθείς πόσα έζησε το εγκλωβισμένο σώμα μας. Πώς συνεχίζει να αφηγείται ιστορίες, με την αδρεναλίνη του σοκ.
H παράσταση που είδαμε στη δημοσιογραφική πρόσκληση είχε κινηματογραφηθεί τον Οκτώβρη, η προβολή της Πρωτοχρονιάς αναμένεται να έχει διαφορές ως προς την κινηματογράφηση. Ελπίζουμε προς τη θετική κατεύθυνση, διότι η αλήθεια είναι ότι κάποιες φορές η κινηματογράφηση έγινε με τέτοιον τρόπο που προσέφερε στον θεατή θραύσματα της μεγαλύτερης εικόνας. Απομόνωνε εικόνες και χαλάρωνε τους ιστούς της χορογραφίας, ή μας αποκάλυπτε ένα εύρημα όχι από την αρχή αλλά προς το τέλος του.