«Ποτέ μην κάνεις το λάθος να ξεχάσεις ότι έχεις την Προσωπική σου Ελευθερία, όπου κι αν διαβάζεις το βιβλίο αυτό. Αν είσαι στη θάλασσα, μπορείς να βρέξεις τα πόδια», αναφέρει σε σημείωσή του για το νέο του βιβλίο ο Στέφανος Ξενάκης, για να συνεχίσει λέγοντας.
«Aν είσαι στην πόλη, μπορείς να πας σούπερ μάρκετ για σουλάτσο, κι ας σου φαίνεται χαζό˙ αν είσαι στο βουνό, μπορείς να μυρίσεις το πουρνάρι και να ξαπλώσεις κάτω από τα πεύκα. Τα θεωρούσα κι εγώ τόσο δεδομένα, μέχρι που τα στερήθηκα. Όπως θεωρούσα δεδομένη την Προσωπική μου Ελευθερία, μέχρι που κατάλαβα ότι δεν ήταν». Μετά από μια μεγάλη προσωπική δοκιμασία, ο Στέφανος Ξενάκης επιστρέφει με το πιο προσωπικό του βιβλίο καταγράφοντας τις μέρες του στη φυλακή, μετά από πρόσφατη περιπέτειά του με το νόμο.
Το «8 μέρες μέσα» από τις εκδόσεις Key Books είναι το ημερολόγιο ενός ανθρώπου που στην πιο σκοτεινή στιγμή της ζωής του αναζήτησε και βρήκε το φως εκεί που κρύβεται πάντα, στο μέσα. «Τι είναι αυτό που μας κρατάει όρθιους σε μια οριακή στιγμή; Πώς μπορούμε να δούμε το Δώρο (Τίτλος από τα δύο best seller του Στέφανου Ξενάκη) ακόμα κι όταν αυτό βρίσκεται ανάμεσα σε σίδερα; Πόσο πολύτιμη είναι η πυξίδα ΜΕΣΑ μας, ό,τι κι αν συμβαίνει εκεί έξω;».
«Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις πρώτες ώρες µετά τη σύλληψή µου»
Το iefimerida παρουσιάζει ένα απόσπασμα από το βιβλίο
«Για το κορίτσι µου δεν έχω λόγια. Είμαστε μαζί επτά χρόνια πια και είναι ό,τι καλύτερο συνέβη ποτέ στη ζωή µου, μαζί µε τα παιδιά µου. Είναι πάντα εκεί για µένα, σε εύκολα και δύσκολα. Με αποδέχεται, µε αγαπάει, αλλά έχει κι έναν µμοναδικό τρόπο να µη µου χαρίζεται και να µου λέει τα πράγματα µε το όνομά τους. Αν μπορούσε να φάει σφαίρα για µένα, θα το έκανε.
Ξενάκης: Ο κυματοθραύστης στο λιμάνι µου
Για την ακρίβεια, κατά τη διάρκεια της τελευταίας µου περιπέτειας έφαγε πολλές. Είναι ο κυματοθραύστης στο λιμάνι µου. Είναι εκεί για τις µπουνάτσες και για τα απαγορευτικά µου. Πάντα ήταν και πάντα θα είναι. Από τις σχέσεις που µόνο ο Θεός μπορεί να τις χωρίσει.
Ήταν ο πρώτος άνθρωπος που ενημέρωσα για τη σύλληψή µου. Όλες αυτές τις µέρες δεν έχασε ούτε ένα επισκεπτήριο. Κάθε µέρα ήταν εκεί. Έκλαιγε κάθε µέρα στον δρόµο προς τη ΓΑΔΑ, αλλά µε το που έφτανε, φορούσε το πιο όµορφο και δυνατό της χαμόγελο για να µε στηρίξει (όταν βγήκα, µου τα είπε αυτά). Χωρίς το κορίτσι µου δεν θα τα είχα καταφέρει. Ακόµη και την πιο δύσκολη µέρα, που συζητούσε όλη η Ελλάδα για µένα, ήταν εκείνη που µου έδωσε δύναμη στο επισκεπτήριο: «Δεν µπορείς να φανταστείς πόσοι άνθρωποι σου συμπαραστέκονται και πόσα µηνύµατα σου έχουν στείλει. Είναι βέβαιο ότι θα τα καταφέρεις και θα βγεις πιο δυνατός και από αυτό». Τα µάτια της πέταγαν φωτιές. Εκείνη τη µέρα µόνο η Μαρία θα µμπορούσε να µε αναστήσει, γιατί ήµουν πεθαμένος.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις πρώτες ώρες µετά τη σύλληψή µου, που είχε έρθει για να µου φέρει τα απαραίτητα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ πώς µε κοίταζε στα µάτια. Ακόµη µπορούσα να την αγγίξω, γιατί ήμασταν στο ίδιο δωμάτιο. Εάν µμπορούσε να µπει εκείνη ΜΕΣΑ για µένα, θα το είχε κάνει – και µμάλιστα µε χαμόγελο. Αυτές τις οκτώ µέρες έκανε ακριβώς ό,τι έπρεπε να κάνει. Σαν τον µαέστρος µιας µεγάλης ορχήστρας. Σαν τον στρατηγό σε περίοδο πολέμου. Συντόνισε τους πάντες και τα πάντα στην εντέλεια, και δεν ήταν καθόλου εύκολο. Και το δικό της και το δικό µου κινητό (της το είχα αφήσει) χτυπούσαν ασταμάτητα. Όµως, η Μαρία ήξερε ποια τηλέφωνα να σηκώσει και ποια µμηνύματα να απαντήσει. Ήξερε πότε να µιλήσει και πότε όχι. Τι να πει και τι όχι. Η Μαρία είναι από τους πιο άξιους, σοφούς και συγκροτημένους ανθρώπους που έχω γνωρίσει ποτέ. Κι έχω την τιµή αυτός ο άνθρωπος να είναι ο Άνθρωπός µου.
«Πρέπει πραγµατικά να έχω κάνει πολλή δουλειά στη ζωή αυτή για να σε αξίζω». Της το έλεγα πάντα. Επιβεβαιώθηκα για µία ακόµη φορά τώρα, στα δύσκολα. Εγώ ήµουν στην κοσµάρα µου εκεί ΜΕΣΑ, ετοιμάζοντας το βιβλίο µου, κι η Μαρία έτρωγε όλες τις σφαίρες και τα απόνερα για πάρτη µου, για να είµαι εμπνευσμένος κι απερίσπαστος. Η Μαρία ήταν και θα είναι µέρος της ύπαρξής µου. Η Μαρία ήταν, είναι και θα είναι ο Άγγελός µου.
Την ημέρα της αποφυλάκισης
Δεν θα ξεχάσω κάθε φορά στο επισκεπτήριο που µου έφερνε τα νέα – τα διάβαζα ήδη στα µάτια της πριν καν µου τα πει. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη µέρα που είχε πραγµατικά καλά νέα για την αποφυλάκισή µου. Μου τα είχε γράψει σε µια σελίδα χαρτί, για να µη χρειαστεί να τα πει προφορικά, διά παν ενδεχόμενο. Κάθε γραµµή που µε έβλεπε και διάβαζα, γελούσε ολοένα και περισσότερο. Ήταν τόσο ευτυχισμένη και τόσο όμορφη πίσω από το χοντρό γυαλί µε τις µικρές τρυπίτσες. Θυμάμαι το υπέροχο άρωµά της εκείνη τη µέρα να µπαίνει από τις τρύπες και να θέλω τόσο πολύ να την πάρω αγκαλιά, αλλά να µην µμπορώ. Μαζί της είχε φέρει και την άνοιξη µέσα στο κρατητήριο.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκεί, έξω από το κτήριο της ΓΑΔΑ στην Αλεξάνδρας, µετά την αποφυλάκισή µου, όταν µε ξανασυνάντησε χωρίς σίδερα και τζάµια πια στη µέση. Ήταν πάλι εκεί. Δεν είχε φύγει ποτέ. Ήταν συνέχεια εκεί µαζί µου, όλες αυτές τις µέρες. Αυτή τη φορά όμως ήταν πολύ αδυνατισμένη και εξαντλημένη. Αλλά και τόσο ευτυχισμένη. Και µόνο γι’ αυτό άξιζαν αυτές οι οκτώ δύσκολες µέρες – για να δω το κορίτσι µου τόσο ευτυχισμένο ξανά. Την αγκαλιά έξω από το κτήριο της ΓΑΔΑ θα τη θυμάμαι όσα χρόνια κι αν ζήσω.
«Σε θαυµάζω και σε καµαρώνω κάθε µέρα πιο πολύ», µου είχε πει εκείνη τη µέρα. Δεν ήξερα αν έπρεπε να γελάσω ή να κλάψω. Τα έκανα και τα δύο. Μετά την αποφυλάκισή µου ήρθα στο σπίτι της, κυριολεκτικά για να κλειστώ, προκειµένου να γράψω το βιβλίο αυτό. Το κορίτσι µου ήταν για µία ακόµη φορά το καταφύγιό µου. Μου ήρθε κατευθείαν στο µυαλό η σκηνή από το Bodyguard µε τη Γουίτνι Χιούστον, όπου ο Κέβιν Κόστνερ, ο σωµατοφύλακάς της, µετά τα δύσκολα που είχε περάσει, την είχε πάει σε κείνο το µαγικό σπιτάκι του µπαµπά του, στην κορυφή του βουνού. «Αν έρθει κάποιος να σε αναζητήσει, θα περάσει πάνω από το πτώµα µου». Αυτό µού είχε πει τότε το κορίτσι µου.
Αυτός ο µήνας ήταν ο πιο υπέροχος µήνας εγκλεισµού που έχω περάσει ποτέ. Αυτός ο µήνας που πέρασα µε το κορίτσι µου, γράφοντας το βιβλίο αυτό. Η Μαρία είχε πάλι τον τρόπο της να µε εκπλήξει: «Δεν είναι µήνας εγκλεισµού, αγάπη µου. Είναι ο µήνας του µέλιτος που ποτέ δεν κάναµε». Είχε τόσο δίκιο.Ήταν πολλές οι φορές που είχα ανάγκη να µου το πει και της το ζήτησα: «Πες µου ότι ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ». «Όλα θα πάνε καλά, αγόρι µου υπέροχο…» «Δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς εσένα», της είπα µια µέρα. «Δεν θα χρειαστεί ποτέ να µάθεις», µου απάντησε.
Στέφανος Ξενάκης «8 μέρες μέσα» εκδόσεις Key Books
O Στέφανος Ξενάκης παρουσιάζει και μιλά για το βιβλίο του, την Δευτέρα 12 Ιουνίου στις 20:00, στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, Πειραιώς 206. Ωρα προσέλευσης 19:30
