«Still loving you» και Scorpions απο τα μεγάφωνα, τα φωτα χαμηλώνουν και αρχιζει η παράσταση του Σπύρου Παπαδόπουλου.
Ενα δωμάτιο πολυτελούς ξενοδοχείου και ο Σπύρος Παπαδόπουλος με τη Δάφνη Λαμπρόγιαννη, στο κρεβάτι, αναζητούν την ερωτική διάθεση που έχασαν στο πέρασμα των ετών. Με εγχειρίδιο ένα βιβλίο best seller, ακόμα και μισή σχέση να έχει κάνει κάποιος, περνά από μπροστά του σαν φιλμ. Το κοινό ξεσπά σε αβίαστα γέλια και παράλληλα προβληματισμό, με δύο ηθοποιούς επί σκηνής που δίνουν το δικό τους ρεσιτάλ. Τελικά ποιο είναι το μυστικό που το έργο αυτό αγγίζει τόσο τους άντρες όσο και τις γυναίκες; «Είναι οι γνώριμες καταστάσεις» λέει μιλώντας στο iefimerida ο Σπύρος Παπαδόπουλος. «Ολοι μας τα έχουμε νιώσει αυτά, έχουμε κάνει τα ίδια, αθωώνουμε τον εαυτό μας και πολλές φορές λέμε 'πότε έγιναν όλα αυτά ρε φιλέ, εγώ νόμιζα είμασταν μια χαρά'. Γιατί κάθε μέρα κάτι γίνεται και αν δεν έχεις ενσυναίσθηση και το αφήνεις, (συνήθως οι άντρες αυτό κάνουμε), αυτό το 'μια χαρά' σε τρώει. Το λέμε και στο έργο, 'αυτό το μια χαρά δεν μου φτάνει, θέλω δυο χαρές, πολλές χαρές'.
Ο Σπύρος Παπαδόπουλο μιλά για τις σχέσεις, την επίθεση του χρόνου, της συνήθειας και της πλήξης. Μία κουβέντα με αφορμή το άκρως επιτυχημένο, στο εξωτερικό, «Sexy Laundry» της Michele Riml που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα στο θέατρο ΚΑΠΠΑ. Μία κουβέντα που μας οδηγεί στην πανδημία, τα εμβόλια, τον Αγιο Βασίλη, τα λιμάνια στη ζωή, αλλά και το τι τον οδήγησε να σταματήσει το «Στην υγειά μας».
Το Sexy Laundry είναι μια ξεκαρδιστική και συνάμα συγκινητική κωμωδία που έχουν παρακολουθήσει ήδη εκατομμύρια θεατές σε πάνω από 20 χώρες ανά τον κόσμο ενώ έχει αποσπάσει διθυραμβικά σχόλια από κοινό και κριτικούς. «Το έργο το εντόπισε η Νικολέτα Κοτσαηλίδου και αφού το διάβασα κάνα δυο φορές είπα, αν θέλει και η Δάφνη Λαμπρόγιαννη θα το κάνω αλλιώς μάλλον όχι. Τελικά ήθελε και το ξεκινήσαμε» λέει ο Σπύρος Παπαδόπουλος. «Είναι ένα έργο που θέλει υποκριτική χημεία και κάτι ιδιαίτερο. Πολύ καλά το σκέφτηκα τελικά γιατί την Δάφνη πάνω στη σκηνή σταματάω να παίζω και τη χαζεύω»
«Η συνήθεια σιγά σιγά διαβρώνει τις σχέσεις»
«Μετά από 25 χρόνια γάμου που τα πράγματα είναι όπως είναι συνήθως, που έτσι και αλλιώς οι γυναίκες παίρνουν πρωτοβουλία, είναι πιο ευαίσθητες, οι άντρες λένε, έλα μωρέ τι έγινε, οι δύο ήρωες αποφασίζουν να πάνε σε ένα ακριβό ξενοδοχείο, να μείνουν δυο μέρες μπας και ξυπνήσουν κάτι από αυτά που ...κοιμούνται. Εκει βγαίνουν εσώψυχα, έχει γέλιο, εχει κλάμα, έχει απ' όλα, ωραία γραμμένο και η κυρία που το έχει γράψει έχει πιάσει την ψυχολογία του άντρα. Είναι καθρέφτης, φίλοι και συνεργάτες που το έχουν δει και μιλάμε, λένε, αυτό είναι σαν ντοκιμαντέρ, σαν τη ζωή. Οποιος έχει κάνει μία σχεση 3,4 χρόνια και πάνω, νομίζει ότι μιλάμε για αυτόν».
Τι φταίει τελικά και είναι τόσο δύσκολο να διασωθούν οι σχέσεις; «Είναι η επίθεση που κάνει η συνήθεια, δεν την παίρνεις χαμπάρι και σιγά σιγά διαβρώνει τα πράγματα. Οπως όταν αραιώνουν τα μαλλιά σου και δεν παίρνεις χαμπάρι, κάθε μέρα η συνήθεια προσθέτει ένα λιθαράκι και γίνεται ένας τοίχος ανάμεσα στο ζευγάρι. Αν δεν έχεις τη συνείδηση να παλεύεις πάντα σε ενεστώτα χρόνο για αυτη τη σχέση, έρχεται μια μέρα, δεν περνάς καλά και τα ρίχνεις στον άλλο. Ο άλλος φταίει».
«Οι φίλοι είναι το απρόσβλητο είδος σχέσης»
Φίλοι και αντροπαρέες, οι σχέσεις ζωής του Σπύρου Παπαδόπουλου. «Ξέρεις, συνηθίζω να λέω ότι εμένα, μετά τους γονείς μου, με έχουν μεγαλώσει οι φίλοι. Οι φίλοι είναι το απρόσβλητο είδος σχέσης. Από το χρόνο δυναμώνει και παγιώνεται δεν προσβάλλεται. Οι άλλου είδους σχέσεις όπου παίζουν κτητικότατες, σεξ, ο άνθρωπος μου, που τον θέλω, αλλά θέλω και να τον αλλάξω, ενω με γοητεύουν αυτά που έχει (γυναίκειο αυτό) έχουν τους κινδύνους τους. Η σοβαρή βαθιά φιλία, η αντρική φιλία είναι μία σχέση προστατευμένη από μόνη της».
Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι υπάρχουν άνθρωποι που λένε θέλουν να σου βάλουν 5G, αδιανόητα πράγματα για την εποχή
Ο κορωνοϊός και τα επακόλουθα της πανδημίας μπαίνουν στην κουβέντα μας. Λίγο πριν ξεκινήσει η παράσταση υπάρχει ο καθιερωμένος έλεγχος για τα πιστοποιητικά του εμβολιασμού και φυσικά οι θεατές παρακολουθούν με μάσκες.
«Από τη μια ο κόσμος θέλει να ξεσκάσει, πολλοί λένε όταν τελειώσει όλο αυτό θα είμαστε σε όλη την οικουμένη σαν ένα απέραντο πάρτι, βλέπεις οτι ο κόσμος θέλει να βγει και αυτό τον κάνει και γενναίο. Το θέατρο είναι από τις πιο ασφαλείς εξόδους, κάθεσαι με τη μάσκα σου, κοιτάζεις μπροστά, δεν συνομιλείς και φεύγεις. Βλέπω ένταση του κόσμου να ξορκίσει όλο αυτό και δεν ξέρουμε το τέλος. Ολο λέμε άντε άλλοι τρεις μήνες και κοντεύουμε τρία χρόνια. Κάποια στιγμή θα σταματήσει, αλλά δεν θα είμαστε οι ίδιοι, ίσως και να χει κάνει και τα καλά του, σίγουρα θα εχει αφήσει αποτύπωμα στην κοινωνία».
Δεν μιλούν εύκολα οι καλλιτέχνες για την πανδημία, τον εμβολιασμό, την ώρα που συνάδελφοι σας στο εξωτερικό συμμετέχουν σε καμπάνιες ενημέρωσης και κινητοποίησης. Βέβαια σε όλους έχουν μείνει τα λόγια σας, «Πλένουμε πολύ σχολαστικά» στην πρώτη καραντίνα.
«Ναι, γενικώς είμαι φειδωλός στα λόγια και καταλαβαίνω εκείνους που δεν μιλάνε. Αυτό που ο κάθε ένας εχει ένα πληκτρολόγιο και λέει 'τώρα θα σας πω τη γνώμη μου και δεν σηκώνω και πολλά πολλά' δεν με αφορά. Ανοίγονται κουβέντες έντονες και δήθεν η επικαιρότητα μπαίνει στη ζωή μας χωρίς κανένα λόγο, να χαμε να λέμε. Προσωπικά δεν θέλω να συμβάλλω στο παιχνίδι αυτό, του τύπου 'τι να λέμε αυτές τις 10 μέρες, ας πούμε για τον Σερβετάλη' στερούνται σοβαρότητας όλα αυτά. Από την άλλη πάντα στις πανδημίες, όπως διάβαζα και σε ένα άρθρο, συνέβαινε αυτό. Οχι ευκαταφρόνητη μερίδα κόσμου και το 1700, για ένα βότανο, έλεγε 'όχι είναι του σατανά'. Αυτό το 'οι πλούσιοι θέλουν να μας πεθάνουν' πάντα υπήρχε και το εντυπωσιακό είναι πώς κάτι που γινότανε σαν αντανακλαστική κίνηση, πριν 600 χρόνια, γίνεται το ίδιο μετά από τόση γνώση, πρόοδο, επιστήμη, τεχνολογία, σαν να μην έχει περάσει μέρα.
Αυτό μου κάνει εντύπωση, δεν μπορώ να διανοηθώ ότι υπάρχουν άνθρωποι, όχι του δημοτικού ή βασανισμένοι από τη ζωή, που έχουν θυμό, άνθρωποι που δεν το περίμενες να λένε θέλουν να σου βάλουν 5G και σφραγίδα ο σατανάς, αδιανόητα πράγματα για την εποχή. Σαν να μην έχει περάσει μέρα από το 1400. Και απέχω βέβαια πεισματικά».
Τρία τα λιμάνια μου, όπου και να με πιάσει η κακοκαιρία έχω να δέσω
Πειραιάς, Νάξος, θέατρο Κάππα. Οι σταθερές χρόνων του Σπύρου Παπαδόπουλου, τα παιδικά χρόνια και ο Ολυμπιακός, οι βαρκάδες στις Κυκλάδες, οι παραστάσεις. «Ετσι είναι, το παρελθόν, το παρόν και η εργασία μου. Τα δύο από τα τρία θάλασσα, άρα λιμάνι και το λιμάνι μου το θέατρο, τρία λιμάνια. Δηλαδή όπου και να με πιάσει η κακοκαιρία έχω κάπου να δέσω».
Και η άλλη αγάπη, για το ρεμπέτικο τραγούδι;
«Εντάξει και το λαϊκό και το ρεμπέτικο, μεγάλη μου αγάπη. Είναι πώς μεγαλώνεις, έχω μεγαλώσει με αυτά, τα ρεμπέτικα τα περισσότερα είναι πολύ σπουδαία τραγούδια αλλά ακόμα και τραγούδια που μπορεί να μην είναι αντικειμενικά καλά, αλλά μου θυμίζουν ότι όταν το άκουγα από το ραδιόφωνο της γειτόνισσας ήμουν 11 ετών, αυτό για μένα είναι αριστούργημα. Ας είναι μέτριο τραγούδι, σημασία έχει τι σου θυμίζει, οι μνήμες. Το τραγούδι είναι ο πιο ευπρόσβλητος άυλος πολιτισμός που αναφέρεσαι θέλοντας και μη. Εξου και η ανταπόκριση που είχε η εκπομπή στους ανθρώπους που ζούνε μακριά από την Ελλάδα χρόνια. Μπορει να φύγεις με ένα παντελόνι και ενα σακάκι για να βρεις την τύχη σου, να μην έχεις διαβάσει, αλλά τα τραγούδια σου, τον άϋλο πολιτισμό τον κουβαλάς».
Οι Ελληνες απανταχού, που λέγατε και στην εκπομπή.
«Ναι»
«Γιατί σταμάτησα το 'Στην υγεια μας'»
Σας ακούω να μιλάτε με νοσταλγία, πώς και σταμάτησε τόσα χρόνια μετά το «Στην υγειά μας»; «Ηταν δικιά μου απόφαση. Για διάφορους λόγους που ήταν έξω από μενα είχαν αρχίσει να γίνονται πράγματα στην εκπομπή με τα οποία δεν συμφωνούσα, δεν μου αρέσανε, για λόγους ισορροπιών έκανα πίσω, αλλά δεν το μπορώ το 'πίσω' ένοιωσα πως φθείρομαι και είπα να σταματήσω. Εγω αν δεν μπορώ κάτι, μου φαίνεται κιόλας. Δηλαδή φίλοι μου που με ξέρανε μου λέγανε η προχθεσινή εκπομπή δεν σου άρεσε, ήσουνα χάλια. Οπότε λέω δεν έχω κανέναν λόγο, δεν είναι η δουλειά μου έτσι και αλλιώς, το κάνεις επειδή το αγαπάς, επειδή κάτι σου λέει, έχει γράψει μία ιστορία τόσα χρόνια, οπότε το να το ευτελίσεις για λόγους θεαματικότητας ή για την κάθε κυρία, άσχετη, του κάθε καναλιού, που έχει και λόγο, είμαι και λίγο νευρικός και λέω 'ώρα να σταματήσω'».
«Εχω παράπονα από τον Αγιο Βασίλη»
Λίγο πριν τις γιορτές, λένε κρύβουμε ένα παιδί μέσα μας, το δικό σας 'παιδι' τι θέλει από τον Αγιο Βασίλη; «Εγω, το δικό μου παιδί δηλαδή, μια ζωή ήθελα από τον Αγιο Βασίλη ένα ποδήλατο, αλλά τώρα και να μου το στείλει τι να το κάνω, θα το έχω για τις κατηφόρες. Είναι αργά τώρα, θυμάμαι πριν από καμιά 15αρια χρόνια μου είχε πει ο Οδυσσέας Ιωάννου να γράψω ένα κείμενο για τις γιορτές για το ραδιόφωνο, μεταξύ άλλων ηθοποιών και εγώ. Είχα γράψει λοιπόν ένα γράμμα στον Αγιο Βασίλη, ως ενήλικας, για όλα οσα δεν μου έκανε όλα αυτά τα χρόνια. Το βρήκα μετά από χρόνια και είχε πολύ κρυμμένο πόνο μέσα, παράπονα πολλά, για το ποδήλατο που δεν ήρθε ποτέ».
Αν βλέπατε ως θεατής το Sexy Laundry τι θα 'κρατούσατε' φεύγοντας; «Αυτό που λένε φίλοι που το έχουν δει είναι πως άσχετα με το πόσο σου αρέσει μετά έχει πολλή κουβέντα. Τώρα που το σκέφτομαι αν είναι ένα ζευγάρι μπορεί και να μην εχει καθόλου κουβέντα, αλλά δυο ζευγάρια θα έχουν πολλά να πουν μεταξύ τους. Δηλαδή, ας πούμε λέμε, όταν πηγαίνεις κάπου για πολλά χρόνια σου αρέσει και αποφασίσεις να ζήσεις εκεί, το λες σπίτι. Καμία φορά όμως από την επίθεση του χρόνου, της συνήθειας και της πλήξης, το σπίτι νομίζεις ότι σε πλακώνει. Ενα μέρος που το έχεις στήσει από κοινού, έχεις ονειρευτεί, το συνηθίζεις. Σκέψου ότι αυτό που σήμερα βαριέσαι ήταν κάτι που εγινε με αγάπη, κόπο, δόσιμο, ξόδεμα, και άφησες το χρόνο να παίξει το παιχνίδι του και τώρα σε πλακώνει. Τελικά τα κακόμοιρα τα ντουβάρια είναι τα μόνα που δεν φταίνε...»
«Sexy Laundry» της Michele Riml στο θέατρο ΚΑΠΠΑ
Ο Σπύρος Παπαδόπουλος και η Δάφνη Λαμπρόγιαννη ενώνονται με τα «δεσμά του γάμου» στο θέατρο ΚΑΠΠΑ. Οι δύο τους συναντιούνται πρώτη φορά επί σκηνής, με αφορμή την τρυφερή κωμωδία της Michele Riml, «Sexy Laundry»,
25 χρόνια γάμου, 3 παιδιά, λίγα παχάκια, ολίγη φαλακρίτσα, πολλή γκρίνια, πολλή ανασφάλεια, πολλή αγάπη και ολίγον sex. Πού οδεύομεν; Θ’ αφήσουμε τη συνήθεια να μας βγάλει στα βράχια, ή να πάρουν το τιμόνι τα αισθήματα; Μήπως είναι πια αργά, ή μήπως να το ξαναπάρουμε απ’ την αρχή; Καλά τα ερωτήματα, με τις απαντήσεις τι γίνεται;
Ο Λάρυ και η Άλις σ’ ένα δωμάτιο πολυτελούς ξενοδοχείου, και με το εγχειρίδιο ΣΕΞ ΓΙΑ ΑΡΧΑΡΙΟΥΣ ανά χείρας, αμήχανοι, αξιοθρήνητοι και αξιολάτρευτοι, προσπαθούν να βρουν τις απαντήσεις… και το ερωτικό πάθος που έχει …ατονήσει με το πέρασμα του χρόνου.
Παίζουν: Σπύρος Παπαδόπουλος, Δάφνη Λαμπρόγιαννη / Σκηνοθεσία: Σπύρος Παπαδόπουλος / Μετάφραση: Νικολέτα Κοτσαηλίδου / Σκηνικά - Κοστούμια: Ηλένια Δουλαδίρη / Φωτισμοί: Χρήστος Τζιόγκας / Μουσική επιμέλεια: Ιάκωβος Δρόσος
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη 19:00 (λαϊκή απογευματινή)
Πέμπτη 21:00, Παρασκευή 21:00, Σάββατο 18:00 και 21:00, Κυριακή 20:00
Τιμές: Τετάρτη 15€, Πέμπτη 20€, Παρασκευή 20€, Σάββατο απόγευμα 20€,
Σάββατο βράδυ 20€, Κυριακή 20€, Φοιτητικό 12€
ΑΜΕΑ – Ανεργίας - Παιδικό – Θέσεις Περιορισμένης Ορατότητας 10€ /Διάρκεια παράστασης:90 λεπτά (χωρίς διάλειμμα) Προπώληση στο ταμείο του θεάτρου και στο viva.gr