Ο Ράσελ Κρόου είναι ένας από τους μεγαλύτερους αστέρες του κινηματογράφου της γενιάς του.
Όμως, ενώ πάντα επιδιώκει ρόλους σε ένα ευρύ φάσμα ειδών, ο ηθοποιός εξακολουθεί να ενοχλείται από αυτό που θεωρεί ως απόπειρες της αυστραλιανής κινηματογραφικής βιομηχανίας να τον κατατάξει σε μία κατηγορία κάτι που ξεκίνησε από την αρχή της καριέρας του.
Εμφανιζόμενος στο podcast «Happy Sad Confused» για την προώθηση του ρόλου του στο «The Pope's Exorcist» ο 59χρονος Κρόουν θυμήθηκε τις πρώτες επιτυχίες του στην Αυστραλία και την απογοήτευση που ένιωθε αφού του προσφέρθηκαν μόνο ρόλοι δράσης.
Τι είπε ο Ράσερλ Κρόου καλεσμένος σε podcast
«Έφτασα σε ένα σημείο, είχα μόνο επτά πρωταγωνιστικούς ρόλους και είχα κερδίσει μερικά από αυτά, που λέμε, αυστραλιανά Όσκαρ», είπε ο Κρόου. «Και έφτασε ένα σενάριο που μου έδωσε την ευκαιρία να συνεργαστώ με μια ηθοποιό με την οποία ήθελα πολύ να συνεργαστώ, οπότε το έκανα. Αλλά μετά έφτασε το επόμενο σενάριο, και ήταν σαν καθρέφτης του προηγούμενου. Το κοίταζα λοιπόν αυτό, και κοίταζα τις καριέρες άλλων Αυστραλών ηθοποιών. Και μόλις συνειδητοποίησα ότι, ακόμη και μετά από επτά ρόλους, από την οπτική της αυστραλιανής βιομηχανίας, ήμουν ήδη στο μέρος όπου ήταν ευχαριστημένοι και άνετοι με αυτό που είχα κάνει, σκέφτηκα: "Θα μου δώσουν άλλον έναν ρόλο έτσι ώστε να είμαι και πάλι ο τύπος που καβαλάει το άλογο"».
Και συνέχισε: «Εκείνη τη στιγμή ήμουν μόλις στα 20 μου. Δεν ήμουν έτοιμος να αρχίσω να επαναλαμβάνομαι. Έτσι, η μόνη επιλογή που έμεινε μπροστά μου ήταν να κάνω ταινίες σε άλλα μέρη» είπε.
Λίγο μετά τη συνειδητοποίηση αυτή, ο Κρόου έκανε ένα ταξίδι στο Φεστιβάλ των Καννών το 1991 για να προωθήσει τον ρόλο του στο «Proof». Ο ηθοποιός είπε ότι η ενθουσιώδης ανταπόκριση που έλαβε από τους Αμερικανούς τον έκανε να πιστέψει ότι θα μπορούσε να αναλάβει διαφορετικούς ρόλους αν μετακομίσει στο Χόλιγουντ.
«Μόλις κατάλαβα την ατμόσφαιρα στις Κάννες ότι τόσοι πολλοί Αμερικανοί, άνθρωποι του κλάδου, έρχονταν κοντά μου και μου μιλούσαν όχι για έναν ρόλο, αλλά για πολλά πράγματα στα οποία με είχαν δει. Απλώς σκέφτηκα: "Ίσως θα έπρεπε να πάω εκεί". Γιατί εκείνη την εποχή στη δεκαετία του 1990, απλά δεν ήταν κάτι. Δεν πήγαινες απλώς στο Λος Άντζελες και δημιουργούσες κάτι».