Δύναμη της φύσης, η χορογράφος και χορεύτρια Πατρίσια Απέργη, με την εκρηκτική και μαζί τρυφερή γραφή στη σκηνή, επιστρέφει με το νέο της έργο, για το οποίο ταξίδεψε σε Νέα Υόρκη και Παρίσι, συνάντησε θρύλους του voguing και του krumping και βούτηξε στον κόσμο του τσίρκο.
Θυμάσαι που ξεκαρδιζόσουν ως παιδί στο τσίρκο με τα διαφορετικά σώματα ανθρώπων κατατρεγμένων, τρομοκρατημένων από το κοινωνικό της περιβάλλον, που έκαναν δύναμη το σώμα αυτό και το εξέθεσαν μπροστά μας; Αυτή η εικόνα, ουσιαστικά αυτό το συναίσθημα, θα ακουμπήσει στη σκηνή και ιδανικά στην αίθουσα των θεατών από τις 4 ως τις 7 Μάη στη Στέγη, στην παράσταση της Πατρίσιας Απέργη «Ο Οίκος της Ταραχής».
Ενα πάρτι. Με τους Αερίτες της αλλά και άτομα που επέλεξε μέσα από ακροάσεις. Μας μίλησε για την παράσταση, όσα την οδήγησαν εκεί, ενώ της ζητήσαμε μια συμβουλή για τον θεατή που θα μπει στην αίθουσα για να αφιερώσει 70 λεπτά σε όσα συμβαίνουν με τα περήφανα, ποτέ πτοημένα σώματα, επί σκηνής.
Πόσο σκοτάδι θα έχει αυτή η παράσταση, ο «Οίκος της Ταραχής» που βλέπω ότι παρουσιάζεται ως ένα ιδιότυπο πάρτι; Πόσο μετατοπίζεσαι;
H σκοτεινιά δεν μπορεί να λείψει από εμένα. Παρόλα αυτά η πρόθεσή μου είναι να δω, να φέρω στη σκηνή, αυτές τις παύσεις ανάμεσα στις μάχες που δίνουμε στη ζωή μας. Ναι, μιλάμε για τις εκρήξεις των καιρών, αλλά με ενδιαφέρει τι συμβαίνει μεταξύ μας όταν είμαστε σε αυτές τις παύσεις. Ηθελα να δημιουργήσω κάτι σαν πάρτι: να βρεθούμε όλοι μαζί παρά τις διαφορές μας.
Πώς θα το χαρακτήριζες όλο αυτό που σχεδίασες;
Ένα ερωτικό γράμμα στο παράλογο των καιρών μας.
Τι σε ενδιαφέρει περισσότερο να αναδείξεις;
Την ελευθερία του δικαιώματος των επιλογών μας. Τις μοναδικότητες και τις επιλογές των σωμάτων. Εμπνέομαι από το κομμάτι του τσίρκου, που στην πραγματικότητα είναι ο τόπος των παιδικών μας χρόνων, έχει μια αθωότητα, μία χαρά.
Αλλά και ένα τρόμο.
Τότε αυτούς τους ανθρώπους, αυτά τα σώματα τα λέγαμε φρικιά.
Η γυναίκα με το μούσι, το κορίτσι λάστιχο…
Ηταν άνθρωποι κατατρεγμένοι, περιθωριοποιημένοι που δέχθηκαν μεγάλη καταπίεση και έτσι οδηγήθηκαν στο τσίρκο. Εκαναν δύναμη την καταπίεσή τους. Εμπνεόμενη από αυτό και το σημαίνει παρουσιάζω τον εαυτό μου, αποφάσισα να το παρουσιάσω σαν ένα show. Aν το σκεφθείς όλοι μας δίνουμε ένα show. Σκηνοθετούμε τη δημόσια εικόνα μας, παρουσιάζουμε τον εαυτό μας στα social media. Παίρνω λοιπόν στην παράσταση τους performers, όμως performers είμαστε σχεδόν όλοι, όχι μόνο οι επαγγελματίες. Εμπνεομενοι από αυτό και το τι σημα΄νει παρουσιαζω τον εαυτό μου, κάνω σόου.
Οπου κοινό είναι οι followers, όχι οι θεατές της παράστασης στην περίπτωσή μας, σωστά;
Ετσι. Κάνεις δημόσιο αυτό που βιώνεις και αποκτάς followers, συμπαραστάτες. Όμως στην αρένα ζητάνε κι άλλο, κι άλλο. Και αυτό μπορεί να σε κάνει να καταρρακωθείς. Ο «Οίκος της Ταραχής» έχει σκοτάδι αλλά και χιούμορ.
Μου είπες ότι η παράστασή σου έχει το ενδιαφέρον ότι είναι ανοιχτή, ότι αφορά ουσιαστικά όλες τις ηλικίες. Τη νέα γενιά πώς;
Στη νέα γενιά μου αρέσει ότι αποδέχονται το σώμα που τους έδωσε η φύση και το μετουσιώνουν σε δύναμη. Στα δικά μου έργα το σώμα είναι περήφανο, όμορφο μέσα στη διαφορετικότητά του. Δεν είναι ηττημένο, πτοημένο. Παρότι η εποχή είναι δύσκολη, νιώθω ότι η νέα γενιά μάς λέει ακριβώς αυτό. Αγαπάνε πιο πολύ τους εαυτούς τους, τους φροντίζουν. Και γίνεται κάτι πολύ ουσιαστικό.
Γιατί ο τίτλος είναι «Οίκος της Ταραχής;» Μου θυμίζει τα ονόματα που έχουν οι ομάδες που κάνουν voguing στη Νέα Υόρκη…
Οίκος ταραχής διότι μιλάμε για ένα σπίτι, μια οικογένεια, είναι το μέρος που νιώθαμε ασφαλείς Όλα τα παιδιά είναι αγαπητά και αποδεκτά από γονείς. Αυτή η δόμηση του σπιτιού η μεταφορά και το σύμβολο με ενδιαφέρει. Οσοι τριγμοί, όσες αναταράξεις και να υπάρχουν στο σπίτι της ταραχής, πάντα νιώθεις ασφάλεια.
Από που εμπνεύστηκες;
Από δυο κινηματικές κουλτούρες, το voguing και το krumping. Mέσω του Onassis Air είχα την ευκαιρία να κάνω μεγάλη έρευνα πάνω σε αυτά. Στα ταξίδια μου για την έρευνα στη Νέα Υόρκη βρέθηκα σε δύσκολες περιοχές και συναναστράφηκα καλλιτέχνες που έχουν υποστεί ουσιαστική βία. Τα παιδιά των γκέτο, που ευτυχώς βρήκαν τον τρόπο να ξεφύγουν από την μοίρα τους.
Ενιωσες το σύνδρομο της ενοχής; Σαν να είσαι προνομιούχα ανάμεσά τους;
Προφανώς, ναι, όμως και πάλι, εγώ είμαι μια λευκή γυναίκα και έχω αντιμετωπίσει πολύ ρατσισμό σε σχέση με έναν λευκό άνδρα. Όμως δεν μου φταίνε οι άνδρες. Είναι ένα σύστημα που δομείται μέσα στην Ιστορία. Εχει νοήμα να δούμε πώς θα το τρυπήσουμε αυτό το πράγμα. Να σταματήσουμε να μιλάμε για κουτάκια, για γυναίκες. Να μιλήσουμε για ανθρώπους.
Eχει ενδιαφέρον πώς εξελίχθηκε το voguing και από το περιθώριο έγινε σήμερα trendy…
Περισσότερο από έναν χρόνο, στα ταξίδια μου σε Νέα Υόρκη και Παρίσι, είχα αποκαλυπτικές εμπειρίες μέσα από την επικοινωνία με καλλιτέχνες όλων των γενεών, με πρωτοπόρους στα κινήματα που εμφανίστηκαν στην δεκαετία του 90 και τώρα εμφανίζονται με πιο trendy τρόπο.
Το θέμα της αποδοχής και τη μη αποδοχής που πυροδοτεί βία συχνά, σε απασχολεί στη παράσταση;
Με απασχολεί το γεγονός ότι αυτοί που έχουν εισπράξει βία την επιστρέφουν. Όταν εγώ έχω βρεθεί στο περιθώριο, δεν πρέπει να περιθωριοποιώ με τη σειρά μου άλλους. Είναι κάτι που το βλέπουμε να συμβαίνει. Πώς εγώ, ως Πατρίσια, έχω το δικαίωμα να μιλήσω για κάποια πράγματα που ακόμα και αν δεν με αφορούν προσωπικά, είναι σημαντικά. Είναι πολιτικά. Εχει σημασία πώς αντιμετωπίζεις φιλοσοφικά τον άλλο άνθρωπο. Εχει σημασία να χρησιμοποιούμε την γλώσσα που θα προστατέψει πολλές μειονότητες. Να μιλάμε ισότιμα και ισάξια.
Αν είχες να δώσεις μια οδηγία στο κοινό που θα έλθει στη Στέγη για να δει τον Οίκο της Ταραχής, ποια θα ήταν αυτή;
Θα έλεγα: πολλά πράγματα μερικές φορές μπορεί να μην τα καταλαβαίνουμε με τη λογική, όμως το σώμα μπορεί να καταλάβει μέσω του συναισθήματος, με το στομάχι. Επειδή υπάρχει αυτή η λογική «δεν καταλαβαίνω τον χορό» θέλω να πω ότι δεν χρειάζεται να ξέρει κανείς χορό. Αν ζητούσα κάτι από το κοινό θα ήταν να είναι ανοιχτά. Αν καταφέρουμε να επικοινωνήσουμε όλα καλά. Αν όχι, τότε θα φταίω σίγουρα εγώ. Ανοιχτοσύνη χρειάζεται μόνο. Αν έρθω θεωρώντας ότι ξέρω τι θα δω, αυτομάτως βάζω ένα εμπόδιο ανάμεσα σε εμένα και το έργο.
Ο Οίκος της Ταραχής
Πατρίσια Απέργη // Αερίτες
04 - 07.05.2023 | Κεντρική Σκηνή της Στέγης, στις 20:30
Σύλληψη & Χορογραφία: Πατρίσια Απέργη
Ερμηνεύουν αλφαβητικά: Σεβαστή Ζαφείρα, Ελεάννα Ζώη, Fuerza Negra, Andrea Givanovitch, Caterina Politi, Mελίνα Σοφοκλέους, Ηλίας Χατζηγεωργίου