Είναι γλιστερός ο δρόμος της επιθυμίας όταν τον έχει στρώσει η επικοινωνιακή στρατηγική. Αυτό συμβαίνει με την νέα βρετανική ανάδειξη της Επανένωσης των Γλυπτών του Παρθενώνα από τον νέο υπουργό Πολιτισμού και κυρίως τα βρετανικά media. Ο δρόμος είναι γεμάτος παγίδες.
Μερικές φορές όταν ανοίγουν παράθυρα, σημαίνει ότι οι πόρτες είναι διπλοκλειδωμένες και από κάπου πρέπει να μπει αέρας για να παραμείνουν ζωντανοί οι οργανισμοί. Στην περίπτωση της νέας αναφοράς στα Γλυπτά από τους Βρετανούς, στόχος τους είναι να δοθεί φιλί ζωής στην χαμένη αξιοπιστία τους και κυρίως να εδραιώσουν την έννοια του δανεισμού. Κάτι που η Ελλάδα δεν δέχεται.
Το να μιλάμε λοιπόν για παράθυρα μετά τις χθεσινές εξελίξεις είναι όχι μόνο λάθος, αλλά παρερμηνεία και επικίνδυνο. Ας δούμε τα πράγματα αναλυτικά. Τι είπε ο νεόκοπος υπουργός Πολιτισμού των Εργατικών Kρις Μπράιαντ στη Βουλή που μας κάνει να αισιοδοξούμε ξαφνικά; Ενθάρρυνε τις συζητήσεις μεταξύ Βρετανικού Μουσείου και Ελλάδας (το ίδιο έκαναν όλοι οι προηγούμενοι) τονίζοντας ότι η διαχείριση του ζητήματος αφορά αυστηρά και μόνο το Βρετανικό Μουσείο.
Καμία αλλαγή, ίσα ίσα διάψευση της προσδοκίας ότι οι Εργατικοί είναι έτοιμοι να ξαναδούν και ίσως να αλλάξουν τον νόμο (Βritish Museum Act 1963) που δεν επιτρέπει απομάκρυνση αντικειμένων από τη συλλογή του Μουσείου με αλλαγή στο ιδιοκτησιακό καθεστώς. Τον νόμο που επικαλείται το Λονδίνο αρνούμενο την επανένωση.
Μια από τα ίδια λοιπόν από τους Εργατικούς ως προς το σκέλος των αρμόδιων να συνδιαλλαγούν για τα Γλυπτά. Κοινώς, φάγαμε πόρτα.
Πάμε στο επόμενο και πιο επικίνδυνο σημείο, αυτό που με χαρά και αισιοδοξία μεταφέρουν οι βρετανικές πηγές. Ότι ο δανεισμός είναι περισσότερο ορατός παρά ποτέ. Προσέξτε, ο δανεισμός, όχι η επανένωση. Αξιολογείται από το βρετανικά μέσα ως εξαιρετικής σημασίας το γεγονός ότι ο Μπράιαντ αναφέρθηκε στο θετικό παράδειγμα του δανεισμού 32 χρυσών και ασημένιων αντικειμένων από το δημόσιο Μουσείο V&A στην Γκάνα, από όπου είχαν κλαπεί πριν από 150 χρόνια. Προσέξτε: ο δανεισμός είναι τριετής!
Στρώνουν επικοινωνιακά τη λύση του δανεισμού ως ιδανική και λογική και έντιμη. Την μεγεθύνουν ελπίζοντας ότι τα ελληνικά media θα παρασυρθούν, άρα και η κοινή γνώμη. Και καθώς η Ελλάδα επιμένει στα επιχειρήματα και την στάση της, οι βρετανικές πηγές επιθυμούν να δείξουν ότι η Αθήνα είναι άκαμπτη και ότι το Λονδίνο, είναι έτοιμο να δώσει λύσεις. Θέλουν να μας συμφιλιώσουν με την ιδέα του δανεισμού. Και μαζί το παγκόσμιο κοινό που εξακολουθεί να συντάσσεται με το αίτημα της Ελλάδας. Η παγίδα είναι σαφής.
Δεν έχει περάσει βέβαια πολύς καιρός από τον κόλαφο που εισέπραξε το Λονδίνο από την ίδια την Τουρκία που ξεκαθάρισε δια της εκπροσώπου της στη γενική συνέλευση της UNESCO ότι δεν υπάρχει έγγραφο -φιρμάνι- που να βεβαιώνει ότι νόμιμα πήρε τα Γλυπτά από τον Παρθενώνα ο Έλγιν και τα μετέφερε στο Λονδίνο. Καταρρίπτεται έτσι το επιχείρημα περί αγοράς και όχι κλοπής. Ίσως για αυτό οι Times αναφέρονται στο ιδανικό ενός δανεισμού χωρίς να εγείρονται τεχνικά χαρακτηριστικά περί ιδιοκτησίας που το μόνο που θα κατάφερναν θα ήταν «να πλουτίσουν τα νομικά γραφεία».