Το... έργο «Όρνιθες» του ΚΘΒΕ άρχιζε από την είσοδο του Θεάτρου Δάσους.
Μάσκες που προσφέρονταν στο κοινό (σε όσους δεν είχαν ήδη φροντίσει), συνωστισμός, αμηχανία, μια σειρά εικαστικών έργων κατά μήκος του υπαίθριου δασικού διαδρόμου προς το θέατρο (έργα 28 ομογενών ζωγράφων, φωτογράφων, σκηνογράφων, γλυπτών και φωτογράφων, εμπνευσμένα από την αριστοφανική έννοια των «Ορνίθων»), οι ταξιθέτες με μάσκες και γάντια προσπαθούσαν να «τοποθετήσουν» τους θεατές στις «σωστές» (με τη δέουσα απόσταση) θέσεις και άνθρωποι που διεκδικούσαν επιτακτικά... εμφανή θέση στις «πρώτες σειρές», με αποτέλεσμα στο κάτω διάζωμα να επικρατήσει σε όλη τη διάρκεια της παράστασης συνωστισμός.
Στους «Όρνιθες» του Αριστοφάνη, δύο Αθηναίοι πολίτες της εποχής, ο Πεισθέταιρος και ο Ευελπίδης, απαυδισμένοι από τη διαφθορά σε πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο, στην οποία έχει περιέλθει η πόλη, αποφασίζουν να ιδρύσουν μια νέα -ιδανική- Πολιτεία μεταξύ ουρανού και Γης... Έτσι, ο Πεισθέταιρος συνδιαλέγεται με θεούς και ανθρώπους, συνάπτει συμμαχίες, επιβάλλει τους δικούς του κανόνες στο όνομα της Δημοκρατίας, και τελικά... παντρεύεται την κόρη του Δία (Εξουσία-Βασιλεία) και ανακηρύσσεται παντοκράτορας. Η Νεφελοκοκκυγία (η ιδανική πολιτεία του πολιτικού οράματος) βουλιάζει στις...νεφέλες της διαφθοράς, όπου υποπίπτει (νομοτελειακά;) η εξουσία...
Η πρεμιέρα των αριστοφανικών «Ορνίθων» -της συμμετοχής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος (ΚΘΒΕ) στο ιδιότυπο φετινό θεατρικό καλοκαίρι- δόθηκε χθες το βράδυ στο Θέατρο Δάσους... Κι ήταν όλοι εκεί. Πολίτες-θεατές στην «πλατεία» (ειδικά στο κάτω διάζωμα και τις πρώτες κερκίδες του), πολιτικές και ιδεολογικές ουτοπίες στη σκηνή, σύγχρονες δυστοπίες, μάσκες (χειρουργικές και πάνινες για τους θεατές, μάσκες-ράμφη για τους ηθοποιούς), πολύχρωμα φτερά για τους τσαλαπετεινούς και τις κάργιες και τους κορυδαλλούς, και τα περιστέρια του χορού των πουλιών αλλά και... δύο (μάλλον άσχημες) ογκώδεις σφαίρες με ακίδες γύρω τους (το εργαστηριακό σχήμα του... κορωνοϊού).
-Πανδημία!», κραύγασε ο τσαλαπετεινός Έποπας. αλλά και... «Όλη η Νεφελοκοκκυγία ένας πολιτισμός».
-«Covid-19», «Covid -19», έψαλλε αγγλιστί ο χορός των πουλιών...
Ήταν επίσης εκεί (στην ορχήστρα-σκηνή) «τοποθετημένοι» από τον Αριστοφάνη πριν από... 2.434 χρόνια (το έργο είναι γραμμένο το 414 π.Χ.) και όλοι οι διαχρονικοί «ήρωες» της πολιτικής. Πολίτες, δούλοι, ποιητές, χρησμολόγοι, ψευδομάρτυρες, οικογενειοκράτες, κόλακες, δικαστές, ιερείς, επόπτες, γεωμέτρες, αλλά και... σύγχρονοι «Χορηγοί - σύμβουλοι», «αποδημητικοί όρνιθες, που έρχονται ελεύθερα ή με πλαστά πιστοποιητικά από τα Βαλκάνια», «τουρίστες με κορωνοϊό ή χωρίς», «Εργολάβοι του μετρό Θεσσαλονίκης», «Γραφεία δημοσίων σχέσεων και προβολής», «παραβιασμένο FIR», μεταφερμένοι στον σύγχρονο λόγο που κλήθηκαν να αρθρώσουν οι ηθοποιοί της παράστασης (μεταφρασμένο από τον Κώστα Γεωργουσόπουλο - Κ.Χ. Μύρη, ο οποίος «αναρωτιέται» στο σημείωμά του στο λιτό έντυπο πρόγραμμα αν... «η όποια απόπειρα συγκρότησης μιας δίκαιης Πολιτείας καταντά -νομοτελειακά;- σε τυραννίδα, δικτατορία και καθεστώς καταπίεσης»)...
«Ας πάμε απ’ τα... Δεξιά. Απ’ τα Αριστερά το δοκιμάσαμε, δεν πάει...», συμφωνούν από την πρώτη κιόλας σκηνή, ψάχνοντας τον... δρόμο για την ιδανική Πολιτεία οι... «γκάγκαροι Αθηναίοι» πολίτες Ευελπίδης και Πεισθέταιρος, αλλά... σύντομα καταλήγουν πως... «Τζίφος κι από Δεξιά...».
Οι θεατές χειροκροτούν. Συνεχώς. Στην έναρξη, στην είσοδο των πρωταγωνιστών (Ταξιάρχη Χάνου και Γιάννη Σαμψαλάκη στους ρόλους του Πεισθέταιρου και του Ευελπίδη), σε... άκομψες αριστοφανικές «αθυροστομίες» και σύγχρονα πολιτικά νοούμενα, στο τραγούδι της «Αηδόνας» απ' τον Έποπα-Χρήστο Στέργιογλου, στη ροκ κίνηση των χορικών, σε μουσικές αναφορές στον προσφάτως αποδημήσαντα Ένιο Μορικόνε -όχι όμως και στο ηχητικό απόσπασμα (μόλις 6 δευτερολέπτων) από την Πάροδο των ιστορικών (προ 60ετίας) «Ορνίθων» του Κάρολου Κουν σε μουσική του Μάνου Χατζιδάκι, ως... ηχητική «ρίζα» της παράστασης, κι ύστερα από τη... μουσική της μήτρα γεννιούνται οι... σύγχρονες εξαίσιες νότες του Γιώργου Χριστιανάκη.
"Γόνος" -με σχέση κυτταρική με την ιστορική παράσταση του Κ.Κουν (στην τρίτη αναβίωσή της το 1975)- είναι και ο σκηνοθέτης της παράστασης του ΚΘΒΕ, Γιάννης Ρήγας, που παρακολούθησε από τα πάνω διαζώματα την εξέλιξη της παράστασης, τηρώντας τις αναγκαίες αποστάσεις (και από τη νοσταλγία για την "ιστορική" παράσταση και το περιβάλλον της εποχής της, αλλά και από το ...θεσμικό κοινό της πρεμιέρας).
Υποκλίθηκε στο τέλος μαζί με τους συνεργάτες του: Κέννυ ΜακΛέλλαν (σχεδίασε το λιτό σκηνικό μιας... δυστοπικής - σύγχρονης Νεφελοκοκκυγίας), Δέσποινα Ντάνη (τα εικαστικά - εντυπωσιακά φτερά και κοστούμια του θιάσου), Γιώργο Χριστιανάκη (μουσική), τον χορογράφο Δημήτρη Σωτηρίου και τους 28 ηθοποιούς της δίωρης και πλέον (128 λεπτά) παράστασης, που χειροκροτήθηκε μάλλον αμήχανα από τους 1.500 και πλέον θεατές.
Η παράσταση των «Ορνίθων» θα επαναληφθεί σήμερα, στις 29 και 30 Ιουλίου στο Θέατρο Δάσους, το Σάββατο 1 Αυγούστου θα παρουσιαστεί στο αρχαίο θέατρο του Δίου και την Παρασκευή 7, Σάββατο 8 και Κυριακή 9 Αυγούστου στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου (αποτελεί τη συμμετοχή του ΚΘΒΕ στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου).
