Δυναμικά μπαίνει ο Φεβρουάριος στις θεατρικές σκηνές με πολυαναμενόμενες πρεμιέρες και σημαντικά έργα.
Δύο από τις παραστάσεις που κάνουν αίσθηση παρουσιάζονται στο Δημοτικό θέατρο Πειραιά, ο «Αμαντέους» στην Κεντρική σκηνή και η «Αμαλία» στη σκηνή Ωμέγα.
Πρεμιέρες για Εθνικό θέατρο και θέατρο Τεχνης. Ο Δημήτρης Παπαδημητρίου κάνει μιούζικαλ τον Μομπι Ντικ, μία παράσταση για τη ζωή και το έργο του Χαλεπά παρουσιάζει η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση και ο σκηνοθέτης του «Εταιρος εγω» Σωτήρης Τσαφούλιας παρουσιάζει την πρώτη του σκηνοθεσία στο θέατρο.
Θεατρικές πρεμιέρες του Φεβρουαρίου
«Αμαντέους» στο Δημοτικό θέατρο Πειραιά
Το θεατρικό αριστούργημα του Πήτερ Σάφερ «Αμαντέους» το οποίο μάγεψε κοινό και κριτικούς όταν έκανε πρεμιέρα το 1979 στο Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας και έγινε η ταινία των 8 όσκαρ το 1984, παρουσιάζεται στην κεντρική σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά από τις 2 Φεβρουαρίου σε σκηνοθεσία του Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου και κεντρικούς πρωταγωνιστές τον Νίκο Ψαρρά, τον Γιάννη Νιάρρο και τη Μαίρη Μηνά.
Υπάρχει, λένε, μία αιώνια μάχη του Καλού με το Κακό. Του Φωτός με το Σκοτάδι. Του Θεού με τον Διάβολο. Όμως μία στα αλήθεια είναι η μάχη. Του Εαυτού με τον Εαυτό. Το 1979 ο Πήτερ Σάφερ, χρησιμοποιώντας έναν μύθο που διέρρευσε στην Ευρώπη στα μέσα του 19ου αιώνα, περί δολοφονίας του Μότσαρτ από τον σύγχρονό του συνθέτη Αντόνιο Σαλιέρι, δημιουργεί ένα από τα διασημότερα και σημαντικότερα θεατρικά έργα της σύγχρονης δραματουργίας.
Ο Αντόνιο Σαλιέρι, αρχιμουσικός της αυλής του αυτοκράτορα Ιωσήφ, συναντιέται με τον νεαρό Αμαντέους. Καθώς η συνάντησή τους μετατρέπεται σε ανηλεή σύγκρουση, η αιώνια μάχη αποκαλύπτεται. Και μέσα από την αποκάλυψη αυτή, αντικρίζουμε την δική μας μάχη να αντιμετωπίσουμε την ζωή. Να αντιμετωπίσουμε την ύπαρξή μας. Και να καταφέρουμε, ίσως, το μεγαλύτερο επίτευγμα του ανθρώπου. Να ζήσουμε σε επαφή με τον Εαυτό.
Το "Αμαντέους", για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ανεβαίνει στο Δημοτικό θέατρο Πειραιά με την μουσική του Μότσαρτ να ερμηνεύεται ζωντανά, επί σκηνής, από ένα διαφορετικό κουιντέτο εγχόρδων σε πρωτότυπες μεταγραφές των έργων του Μότσαρτ.
Αμαλία, σκηνή Ωμέγα, Δημοτικό θέατρο Πειραιά
«Amalia melancholia, η βασίλισσα των φοινίκων» από 11 Φεβρουαρίου στο Δημοτικό θέατρο Πειραιά.
Αν η βασίλισσα Αμαλία ήταν φυτό, θα της έδιναν το όνομα Amalia melancholia. Η ίδια ευχήθηκε να της δώσει η ιστορία τον τίτλο της βασίλισσας των φοινίκων. Η Ζωή Χατζηαντωνίουδημιουργεί μια παράσταση - μνημείο για τη γυναίκα που στιγματίστηκε για την ατεκνία της, αλλά χάρισε στην Αθήνα τον Εθνικό Κήπο. Την Αμαλία ερμηνεύει η Έμιλυ Κολιανδρή.
Η παράσταση βασίζεται στις 887 επιστολές της βασίλισσας Αμαλίας προς τον πατέρα της Παύλο Φρειδερίκο Αύγουστο του Ολδεμβούργου, σε μαρτυρίες που βρίσκονται διάσπαρτες στην εκτεταμένη βιβλιογραφία και στα απόρρητα έγγραφα των γιατρών που ασχολήθηκαν με την περίπτωση της. Οι επιστολές μοιάζουν περισσότερο με προσωπικό ημερολόγιο, βρίσκονται στα κρατικά αρχεία της πόλης του Ολδεμβούργου και διαβάζονται σαν απολαυστικό μυθιστόρημα ενηλικίωσης.
Μια κόρη απευθύνεται στον πατέρα της, μοιράζεται μαζί του τις αγωνίες, τις χαρές, τις ελπίδες και τις απογοητεύσεις της. Του μιλάει για τις δυσκολίες προσαρμογής, το πολιτικό κλίμα, τη λαχτάρα για τη γέννηση ενός παιδιού, τη λατρεία προς το πρόσωπό του, την αφοσίωση στον Όθωνα, το πάθος με τον μαγικό κόσμο των φυτών και των ζώων και, φυσικά, τη δημιουργία του Κήπου. Βλέπουμε την άγουρη, ενθουσιώδη, ρομαντική Αμαλία των δεκαοκτώ χρόνων να μεταμορφώνεται στην ενήλικη, επίμονη και πολιτικοποιημένη γυναίκα που αγάπησε την Ελλάδα αλλά η Ελλάδα δεν την αγάπησε ποτέ.
«Αντιγόνη» στο Υπόγειο του θεάτρου Τέχνης
Ένα από τα σημαντικότερα κείμενα της παγκόσμιας δραματουργίας η «Αντιγόνη» του Ζαν Ανούιγ, ανεβαίνει από 18 Φεβρουαρίου στο Υπόγειο του Θέατρου Τέχνης Καρόλου Κουν, σε σκηνοθεσία Μαρίας Πρωτόπαππα. Μετά το επιτυχημένο «Ρίτερ, Ντένε, Φος», η σκηνοθέτις προσεγγίζει ένα από τα ωραιότερα κείμενα που γράφτηκαν ποτέ για την εξουσία. Τους ρόλους του έργου ερμηνεύουν ο Χρήστος Στέργιογλου, ο Γιάννης Τσορτέκης, η Κίττυ Παϊταζόγλου, η Αντριάνα Ανδρέοβιτς, ο Δημήτρης Μαμιός, ο Δημήτρης Μαργαρίτης, η Ηλέκτρα Μπαρούτα και η Μαρία Πρωτόπαππα.
Η Αντιγόνη ως μυθικό πρόσωπο θέτει ένα γοητευτικό αίνιγμα ανά τους αιώνες. Τι την ωθεί να συγκρουστεί με την εξουσία; Η σύγκρουση αυτή δικαιολογεί τη θυσία της ζωής της; Υπάρχουν κάποια ελαφρυντικά στον Κρέοντα με τον οποίο αντιπαρατίθεται; Πρώτος ο Σοφοκλής μετέφερε τον μύθο της στη θεατρική σκηνή το 441 π.Χ. και ο Γάλλος συγγραφέας Ζαν Ανούιγ τον μετέπλασε κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου.
Από το 1944 και μετά, oπότε και ανέβηκε πρώτη φορά η «Αντιγόνη» του Ανούιγ, έχει παρουσιαστεί σε θεατρικές σκηνές σε όλο τον κόσμο, προκαλώντας πάντα έντονες συζητήσεις. Στην Ελλάδα παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1946-1947 στο Θέατρο Τέχνης, σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν, με την Έλλη Λαμπέτη στον ομώνυμο ρόλο. Έτσι, το έργο που έφερε στην Ελλάδα ο Κάρολος Κουν επιστρέφει στο θέατρο που το ανέδειξε, σηματοδοτώντας παράλληλα τα 80 χρόνια από την ίδρυση του Θεάτρου Τέχνης (1942-2022).
Ο Κρέοντας με νόμο απαγορεύει την ταφή του αδελφού της Αντιγόνης Πολυνείκη γιατί κινήθηκε με στρατό ενάντια στην πόλη των προγόνων του και τον αδελφό του Ετεοκλή. Η Αντιγόνη θα εναντιωθεί σε αυτήν τη διαταγή. H Αντιγόνη αντι-μιλά στον Κρέοντα και η δύναμη της εκφοράς των λέξεων, η εν δυνάμει ικανότητά τους να διαμορφώνουν ή και να εκλαμβάνονται ως πραγματικότητες είναι η βασική διεκδίκηση αυτής της ανάγνωσης πάνω στην Αντιγόνη.
Χαλεπάς στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση
Ο Γιανούλης Χαλεπάς, η ασκητική μορφή της ελληνικής γλυπτικής που κάποιοι τον αποκάλεσαν «Ροντέν της Ελλάδας» και κάποιοι άλλοι «άγιο, τρελό και καταραμένο καλλιτέχνη», συναντά το σκηνοθετικό βλέμμα της Αργυρώς Χιώτη και τη γραφή του The Boy. Μια βουτιά στα άδυτα μιας καλλιτεχνικής ιδιοφυΐας μέσα από μια παράσταση (αλλά και μια ταινία μικρού μήκους, μια έκθεση και μια έκδοση).
«Ίσως τελικά να είχες δίκιο και να ήταν καλύτερο να μην είχα ονειρευτεί το άγαλμα που θα έσωζε τον κόσμο».
Η ζωή και το έργο του γλύπτη Γιανούλη Χαλεπά γίνονται σύγχρονη μουσική τραγωδία, ένα ονειρικό αφήγημα για τον άνθρωπο που συντρίφτηκε στη νιότη του και αναγεννήθηκε δημιουργικά στην πλήρη ωριμότητά του. Η Στέγη μεταμορφωμένη για τις ανάγκες τις παράστασης ΧΑΛΕΠΑΣ: αληθινά δέντρα ξεφυτρώνουν πάνω στη σκηνή, ανάμεσα στα καθίσματα και σε όλα τα επίπεδα της Κεντρικής Σκηνής της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, όπου γιορτάζεται η άγρια φύση ενός μοναδικού δημιουργού, από τις 10 έως τις 27 Φεβρουαρίου.
Από τη γέννησή του στον Πύργο της Τήνου μέσα στα μάρμαρα και στις σκόνες του πατρογονικού εργαστηρίου έως τη θρυλική Κοιμωμένη στο Α΄ Νεκροταφείο. Κι από την κατάρρευση, τον ψυχιατρικό εγκλεισμό και την πολύχρονη απομόνωση στα βουνά του νησιού έως την πνευματική αφύπνιση και την ορμητική αναγέννηση που τον καθιέρωσε στα γεράματα. «Ο νέος (γέρος) Χαλεπάς ξεπέρασε τον παλιό (νεαρό)» έλεγε ο ίδιος.
Μέσα από τις αισθήσεις του ονείρου, η Αργυρώ Χιώτη περπατά τον δύσβατο δρόμο του γλύπτη, ανάμεσα στη σιωπή και στο παράλογο, στην αδράνεια και στη δημιουργία, παραδίδοντας μια σύγχρονη μουσική τραγωδία σε λιμπρέτο του The Boy, μουσική του Jan Van, σκηνικό χώρο της Έφης Μπίρμπα και με μια εξαιρετική ομάδα ερμηνευτών. Ο Σίμος Κακάλας και ο Αντώνης Μυριαγκός στους ρόλους του καλλιτέχνη και της σκιάς, του σάτυρου και του δαιμόνιού του, και οι Χαρά Κότσαλη, Γιώργος Νικόπουλος, Δημήτρης Σωτηρίου, Αργυρώ Χιώτη και Τζωρτζίνα Χρυσκιώτη σε ρόλους κομβικών προσώπων της ζωής του.
Ο βιότοπος του ΧΑΛΕΠΑ, ένα ιδιότυπο θερμοκήπιο με διάσπαρτα δέντρα που εκτείνεται εντός και εκτός σκηνής, διασαλεύει την αίθουσα, δημιουργώντας έναν φυσικό κυπαρισσώνα – που θα μεταφυτευτεί μετά το τέλος των παραστάσεων σε διάφορα πάρκα της Αθήνας. Και όλα μέσα σε ένα ηχητικό τοπίο που διαφεντεύουν ο άνεμος της Τήνου, η βοή και ο ήχος του λαξεύματος των μαρμάρων, καρφιτσωμένα στον νου του Χαλεπά, να ξυπνούν τους εφιάλτες και τα όνειρά μας.
«Τι είναι μια ψυχική κατάρρευση σήμερα; Πόσοι άνθρωποι γύρω μας –δες και μέσα στην πανδημία του Covid– δεν μπορούν να διαχειριστούν την “κανονικότητα”;», αναρωτιέται η Χιώτη. «Βλέπεις τη ζωή του Χαλεπά: τα πάντα κρέμονταν από μια κλωστή. Και το βλέπεις κι εσύ στη ζωή σου, τι σημαίνει να βρεθείς σε μια αδύναμη στιγμή και τι σημαίνει να σου πει κάποιος: “Έλα, μπορείς”.»
«Αινιγματικές Παραλλαγές» στο ΙΜΚ
Ο Γιάννης Μπέζος και ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης πρωταγωνιστούν στις «Αινιγματικές Παραλλαγές» στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Μια συνέντευξη που οδηγεί σε ένα σκληρό παιχνίδι της αλήθειας και παράλληλα φανερώνει έναν τρυφερό και ευαίσθητο κόσμο.
Ο Σωτήρης Τσαφούλιας συναντάει σκηνοθετικά τον Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη και μαζί έρχονται αντιμέτωποι μέσα από το έργο, με τον διχασμό, την απομόνωση, τις ανθρώπινες σχέσεις και τα αιώνια μυστήρια του έρωτα.
Ο Αμπέλ Ζνόρκο (Γιάννης Μπέζος) είναι ένας συγγραφέας, βραβευμένος με Νόμπελ που ζει μόνος, αποτραβηγμένος στο Ροσβανοϋ, ένα μικρό νησί στη Θάλασσα της Νορβηγίας, αποφεύγοντας τα πάντα και ειδικά τους ανθρώπους. Έχοντας πρόσφατα εκδώσει το 21ο του βιβλίο που έχει γίνει τεράστια επιτυχία, δέχεται να δώσει συνέντευξη σε έναν δημοσιογράφο που τον πολιορκεί καιρό τον Έρικ Λάρσεν (Πυγμαλίων Δαδακαρίδης).
Άραγε πόσο τυχαία επέλεξε ο Αμπέλ Ζνόρκο τον συγκεκριμένο δημοσιογράφο και πόσο τυχαία επέλεξε ο Έρικ Λάρσεν τον συγκεκριμένο συγγραφέα; Τι συνδέει τους δυο άντρες και ποια μονοπάτια θα αναγκαστούν να περάσουν και να ξεπεράσουν, όσο οι ανατροπές διαδέχονται η μια την άλλη σε μια ιστορία που η θέση της γάτας και του ποντικού αλλάζει συνεχώς. Σκηνοθεσία: Σωτήρης Τσαφούλιας, Πυγμαλίων Δαδακαρίδης. Παίζουν: Γιάννης Μπέζος, Πυγμαλίων Δαδακαρίδης
«Moby Dick - το μιούζικαλ» στο Christmas Theater
Η λογοτεχνία, η μουσική, το θέατρο, ο χορός, τα θαυμάσια σκηνικά και η πιο σύγχρονη τεχνολογία των «Ολογραμμάτων» κάνουν εφικτή τη σκηνική αναπαράσταση του «Moby Dick - το μιούζικαλ», του Δημήτρη Παπαδημητρίου. Το έργο, που βασίζεται στο πέμπτο πιο πολυδιαβασμένο βιβλίο στην ιστορία της Ανθρωπότητας ανεβαίνει σε συναρπαστική σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα. Το Onassis Culture μεταμόρφωσε το αριστούργημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας σ’ ένα μοναδικό μουσικό υπερθέαμα και από τις 15 Φεβρουαρίου, η μεγαλύτερη ελληνική μουσική υπερπαραγωγή σηκώνει αυλαία στο Christmas Theater.
Ένα περιπετειώδες μουσικό και φιλοσοφικό υπερθέαμα για όλη την οικογένεια. Μια κατάρα. Ένας οιωνός. Ένα ανθρωποφάγο κήτος. Ένα παράξενο παραμύθι-περιπέτεια ή ένα εργαστήρι φιλοσοφικών ιδεών; Μπορεί το κυνήγι μιάς φάλαινας να κλείνει μέσα του όλες τις περίπλοκες λειτουργίες του ανθρώπινου νου και την ανάγκη του ανθρώπου να πολεμάει τα όρια του; Τον ίδιο τον θεό του;
Ο Moby Dick «βουτάει» ξανά από τη σκηνή στον ωκεανό της Μουσικής και υπόσχεται ένα αξέχαστο ταξίδι στις θάλασσες και στα βάθη της ανθρώπινης ψυχής, με μια απόλυτα πρωτόγνωρη για τα ελληνικά δεδομένα μουσική σύνθεση αλλά και παραγωγή.
Το μιούζικαλ (διασκευή-λιμπρέτο και μουσική σύνθεση) του Δημήτρη Παπαδημητρίου σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα είναι ένα «φαλαινώδες» σε μέγεθος εγχείρημα. Ένα λιμπρέτο 29.198 λέξεων και 900.00 μουσικών συμβόλων στην παρτιτούρα του, 23 ερμηνευτών επί σκηνής και 12 μουσικών ζωντανά, 430 ωρών πρόβας και 250 ωρών μουσικής διδασκαλίας. Ακόμα 135 κοστούμια, αμέτρητες αλλαγές σκηνών, 70 τετραγωνικά οθόνη ολογραφικής προβολής, 96 τετραγωνικά LED οθόνη και εντυπωσιακές ολογραμματικές προβολές και 3D videos έρχονται να συναρπάσουν και να χαρίσουν μια αξέχαστη εμπειρία στο κοινό, εναρμονισμένη με το παγκόσμιο αριστούργημα του Χέρμαν Μέλβιλ.
Μια πολυεπίπεδη ιστορία, μια περιπέτεια που κόβει την ανάσα, με μια βαθιά φιλοσοφική διάσταση. Η επική σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα ζωντανεύει το τεράστιο μουσικό και θεατρικό έργο του Δημήτρη Παπαδημητρίου στη μεγαλύτερη θεατρική σκηνή της πόλης, με τη ζωντανή ορχήστρα υπό τη έμπειρη διεύθυνση του Αλέξιου Πρίφτη, τα μυθικά σκηνικά του Μανόλη Παντελιδάκη, τα επιβλητικά κοστούμια της Ηλένιας Δουλαδίρη, τις ευφάνταστες χορογραφίες της Αγγελικής Τρομπούκη, τους μοναδικούς φωτισμούς της Στέλλας Κάλτσου που συνοδεύονται από τα εντυπωσιακά και καινοφανή στο ελληνικό θέατρο ολογράμματα και 3D animation του Candyshop VFX (Ευάγγελου Κουλουκύθα) σε συνεργασία με τον Hashem Alshaer, Visual Effects Director της CandyshopVFX “The Division” και Art Direction video υλικών του Στάθη Αθανασίου που ξεπερνούν τα μέχρι τώρα γνωστά θεατρικά τεχνολογικά δεδομένα.
ΔΙΑΝΟΜΗ: ΜΠΑΜΠΗΣ ΒΕΛΙΣΣΑΡΙΟΣ - Καπετάνιος ΑΧΑΑΒ / ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΣ ΣΤΑΜΑΤΑΚΗΣ - ΙΣΜΑΗΛ (Β’ Διανομή ΑΝΤΩΝΗΣ ΒΛΑΧΟΣ) / ΘΟΔΩΡΗΣ ΒΟΥΤΣΙΚΑΚΗΣ - Α’ Υποπλοίαρχος ΣΤΑΡΜΠΑΚ / (Β’ Διανομή ΝΙΚΟΛΑΣ ΜΑΡΑΖΙΩΤΗΣ) / ΙΒΑΝ ΣΒΙΤΑЇΛΟ - Β’ Υποπλοίαρχος ΣΤΑΜΠ, Ναύτης του «ΟΡΚΑ» / Στον ρόλο του Γάλλου Σιτιστή o λυρικός κοντρατενόρος ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΠΑΝΑΤΗΣ
«Ματωμένος γάμος» στο Εθνικό
Ο «Ματωμένος Γάμος» του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα παρουσιάζεται από 11 Φεβρουαρίου στο Εθνικό θέατρο, Κτήριο Τσίλλερ | Σκηνή Νίκος Κούρκουλος
Μια κοινωνία με ακλόνητους δεσμούς. Μια Νύφη που ανήκει σε κάποιον άλλον. Ένας πατημένος όρκος. Ένα άλογο που καλπάζει βαθιά μέσα στο σκοτεινό δάσος. Όσο κι αν τρέξει όμως κανείς, μπορεί να ξεφύγει από το αίμα που κυλάει μέσα του; Μπορεί, άραγε, να αποδράσει ποτέ κανείς, από τον εαυτό του;
Εμπνευσμένος από ένα πραγματικό έγκλημα της εποχής του, και στο κατώφλι ενός βίαιου Εμφυλίου, ο Ματωμένος Γάμος του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα είναι η συγκλονιστική ιστορία ενός πάθους και ταυτόχρονα ένα παράφορο τραγούδι που μιλά με τρόπο σπαραχτικό για την ελευθερία, τον έρωτα και τον θάνατο.
«Τόσον καιρό κρυβόντουσαν ο ένας από τον άλλον αλλά στο τέλος νίκησε το αίμα» λέει ο σπουδαίος Ισπανός ποιητής. Η σκηνοθέτις Μαρία Μαγκανάρη, που τα τελευταία χρόνια βρίσκεται σε τροχιά δημιουργικής προσέγγισης των κλασικών του σύγχρονου θεάτρου, εκκινεί από τη φράση αυτή για να βουτήξει στον πυρήνα του αριστουργήματος του Λόρκα, αναδεικνύοντας ένα διαχρονικό ερώτημα: «Είναι οι επιλογές μας στη ζωή αληθινά δικές μας ή τις κουβαλάμε στο αίμα μας σαν το χρώμα των μαλλιών και των ματιών μας; Μπορούμε τελικά να γίνουμε κάτι άλλο από αυτό που είμαστε;».
Άκρως λυρικός, με τον αισθησιασμό και την υπερβατική τόλμη που υπαγορεύει η μεγάλη ποίηση και με φόντο της τραχύτητα του ανδαλουσιανού τοπίου, ο Λόρκα ενσωματώνει στον Ματωμένο Γάμο τελετουργικά που σε όλους τους πολιτισμούς συνοδεύουν τις κομβικές στιγμές της ανθρώπινης παρουσίας στη γη: ένα νανούρισμα, τραγούδια γάμου, μοιρολόγια, ο κύκλος της ζωής. Μια ιχνηλάτηση όλης της ανθρώπινης περιπέτειας από τη ζωή στον θάνατο με τρόπο που συγκινεί.
Η σκηνοθεσία της Μαρίας Μαγκανάρη εισέρχεται με ανανεωτική πνοή στο ποιητικό στερέωμα του συγγραφέα, εξερευνώντας το πώς μπορεί να μεταφραστεί σκηνικά ο τολμηρός λυρισμός του έργου.«Καρφιά του φεγγαριού ενώνουν τη μέση μου με τους γοφούς σου» γράφει ο Λόρκα και, μέσα από το σκηνικό σύμπαν της παράστασης, η ποίηση αναβλύζει και έρχεται καταπάνω μας για να μας σαρώσει «σαν κύμα δυνατό». Παίζουν: Βαγγέλης Αμπατζής, Δήμητρα Βλαγκοπούλου, Νόνη Ιωαννίδου, Σύρμω Κεκέ, Μαρία Κεχαγιόγλου, Γιάννης Σιαμσιάρης, Μαρία Σκουλά
Μια θεατρική παράσταση με ζωντανά ρεμπέτικα τραγούδια αλλά και χορό-ακροβασία, που ξετυλίγει το νήμα της σύντομης και πολυτάραχης ζωής της ακροβάτισσας που έγινε μεγάλη λαϊκή τραγουδίστρια: της Μαρίκας Νίνου αλλά και ίδιας της εποχής της, κατά τη διάρκεια της οποίας πρόλαβε να αναπτυχθεί , να εδραιωθεί αλλά και να ξεκινήσει να παρακμάζει το αυθεντικό ρεμπέτικο τραγούδι. Η παράσταση «Μαρίκα Νίνου - Σαν άστρο» σε σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη κάνει πρεμιέρα στις 11 Φεβρουαρίου στο θέατρο Τέχνης στη Φρυνίχου.
Η αρμένικης καταγωγής Μαρίκα Νίνου γεννήθηκε εκατό χρόνια πριν, το 1922, πάνω σε ένα καράβι με το οποίο φυγαδεύτηκαν πρόσφυγες από την καιόμενη Σμύρνη. Πέθανε μόλις το 1957. Μετά τον Εμφύλιο, σε μια Ελλάδα που αναζητούσε ταυτότητα αλλά και εκτόνωση, η Μαρίκα Νίνου υπήρξε μια από τις λίγες γυναίκες που διεκδίκησαν και κατέκτησαν τη θέση τους στο ανδροκρατούμενο ρεμπέτικο πάλκο.
Μέσα στα επτά χρόνια της καριέρας της ως λαϊκής τραγουδίστριας, η Νίνου πρόλαβε όχι μόνο να συνεργαστεί με σπουδαίους συνθέτες και να πει αξέχαστα τραγούδια -από τα «Καβουράκια» και την «Ταμπακιέρα» μέχρι το «Τί σήμερα τί αύριο τί τώρα» - αλλά και να δημιουργήσει έναν ολόκληρο μύθο γύρω από την ερμηνευτική ικανότητα και τη μνημειώδη σκηνική της παρουσία, που ήταν πρωτόγνωρη για τα δεδομένα του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού της εποχής. Όμως και η συνεργασία της με τον Βασίλη Τσιτσάνη μυθοποιήθηκε όσο καμμιά άλλη, συμβάλλοντας στη γέννηση ενός πρώιμου “star system” που χτίστηκε σιγά-σιγά μέσα από τις ρεκλάμες, τις ειδήσεις και τις φήμες στις «κοσμικές» στήλες των εφημερίδων, τις μαρκίζες έξω από τις κοσμικές ταβέρνες. Η ελληνική κοινωνία άλλαζε και μαζί άλλαζαν και οι κανόνες του παιχνιδιού στο πάλκο, στη δισκογραφία, στο ίδιο το λαϊκό τραγούδι.
Σήμερα το ρεμπέτικο και τα ήθη του ανήκουν πιά στο παρελθόν. Όμως τραγούδια του Τσιτσάνη, του Παπαϊωάννου, του Χιώτη και άλλων σημαντικών συνθετών της εποχής παραμένουν ζωντανά μέσα από τις ανεπανάληπτες ερωτικές και μόρτικες ερμηνείες της Μαρίκας Νίνου, που ξεσηκώνουν μέσα μας τον αιώνιο ελληνικό καημό, εκείνη τη βαθιά νοσταλγία για όσα ζήσαμε ή όσα θα θέλαμε να είχαμε ζήσει.