Συγκεντρώσαμε θεατρικές παραστάσεις που κάνουν πρεμιέρα αυτές τις ημέρες και κεντρίζουν το ενδιαφέρον.
Θεατρικές επιτυχίες που επαναλαμβάνονται και νέα έργα ελλήνων και ξένων συγγραφέων, μονολόγους και πολυπρόσωπα.
Ποικιλία στις θεατρικές πρεμιέρες των ημερών
Η παράσταση-αφήγημα «Σωτηρία με λένε» με στιγμές και αναμνήσεις από τη ζωή της Σωτηρίας Μπέλλου, της σπουδαίας γυναικείας μορφής του λαϊκού και ρεμπέτικου τραγουδιού, συνεχίζεται και τη νέα σεζόν στο θέατρο Μικρό Χορν με ζωντανή μουσική επί σκηνής. Η σκηνοθεσία, η διασκευή και η δραματουργική επεξεργασία είναι του Γιώργου Παπαγεωργίου. Στο ρόλο της Σωτηρίας, η Κάτια Γκουλιώνη.
Βράδυ. Η Σωτηρία βρίσκεται στο νοσοκομείο λίγο πριν την εγχείρηση που θα της στερήσει τη φωνή. Η ζωή της θα περάσει σαν ταινία μπροστά από τα μάτια της. Οι δικοί της άνθρωποι, η οικογένειά της, ο άντρας της, τα πάθη της. Άνθρωποι που αγάπησε και την αγάπησαν κι άλλοι που την πίκραναν ή την στήριξαν όταν πρωτοξεκίνησε. Η Σοφία Βέμπο που χωρίς να το γνωρίζει τη μύησε στο τραγούδι, Ο Βασίλης Τσιτσάνης που της άνοιξε το δρόμο, ο Παπαϊωάννου που αγάπησε βαθιά. Φτάνει μέχρι τον Ανδριόπουλο και τον Σαββόπουλο που την έφεραν πιο κοντά στις νεότερες γενιές. Αυτό το βράδυ η Σωτηρία θα «βουτήξει» σε μια ζωή που επηρεάστηκε σημαντικά από συνθήκες και γεγονότα μιας ολόκληρης εποχής.
Η Ναταλία Τσαλίκη και ο Αρης Λεμπεσόπουλος πρωταγωνιστούν από 20 Οκτωβρίου στο έργο του Eric-Emmanuel Schmitt «Μικρά συζυγικά εγκλήματα», σε σκηνοθεσία του Σωτήρη Τσαφούλια, στο θέατρο Μικρό Ανεσις.
Είναι ο πόνος της αγάπης αναπόφευκτος; Πάντα περιμένουμε από τους άλλους να έχουν τις απαντήσεις που περιμένουμε από αυτούς και αυτή συνήθως είναι η πηγή του πόνου που προκαλούμε ο ένας στον άλλον στην αγάπη. Και αυτό γιατί στην αγάπη δεν δεχόμαστε τον άλλον ως μυστήριο που πρέπει απλά να αγαπηθεί γι’ αυτό που είναι αλλά ως γρίφο που θέλει αποκωδικοποίηση, ερμηνεία ή αλλαγή. Και το χειρότερο απ’ όλα συχνά αναγκάζουμε τους άλλους να πονούν εξαιτίας των δικών μας ανικανοποίητων επιθυμιών. Και ο πόνος είναι πάντα πιο εύκολος…!
Τα σκηνικά της παράστασης έχει αναλάβει ο Δημήτρης Πολυχρονιάδης, τα κοστούμια η Κατερίνα Παπανικολάου, τη μουσική ο Χρήστος Θάνος και τους φωτισμούς ο Αλέκος Αναστασίου.
«Ο Eric Emmanuel Schmitt στα Μικρά Συζυγικά Εγκλήματα, όπως και στις Αινιγματικές παραλλαγές βάζει έναν άνθρωπο να ανακαλύπτει τον άπειρα μυστηριώδη χαρακτήρα ενός άλλου. Η διαφορά στα δύο έργα είναι ότι, στις Αινιγματικές Παραλλαγές, ο χαρακτήρας έρχεται αντιμέτωπος με την καταστροφή ως αποτέλεσμα της εμπειρίας του ενώ, στα Μικρά Συζυγικά Εγκλήματα, η διαύγεια του χαρακτήρα του ενός του δίνει την δυνατότητα να αποδεχτεί τον άλλον και να δημιουργήσουν μια σχέση που είναι βέβαιη μέσα στην αβεβαιότητα του έρωτα», σημειώνει ο Σωτήρης Τσαφούλιας.
Ο «Αμπιγιέρ» του Ρόναλντ Χάργουντ, ένα από τα σημαντικότερα θεατρικά έργα της παγκόσμιας δραματουργίας, μετά από μία εξαιρετικά επιτυχημένη πορεία, έρχεται για δεύτερη χρονιά στη σκηνή του θεάτρου «Τζένη Καρέζη» από 21 Οκτωβρίου, σε σκηνοθεσία Κώστα Γάκη.
Ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης στο ρόλο του Σερ, ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης στον ρόλο του πιστού Νόρμαν και η Ναταλία Δραγούμη στο ρόλο της Λαίδης, συναντώνται στην σκηνή του θεάτρου «Τζένη Καρέζη», πλαισιωμένοι από έναν εξαιρετικό θίασο (Δάφνη Λιανάκη, Απόστολος Πελεκάνος, Αντριάνα Ανδρέοβιτς, Άγγελος Νεράντζης, Γιώργος Γιατζιτζάκης, Ορφέας Τσαρέκας).
Στη σκιά του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, πίσω από τις ιστορίες των παρασκηνίων ενός ετοιμόρροπου θεάτρου της αγγλικής επαρχίας, η ακλόνητη σχέση ενός μεγάλου ηθοποιού (Σερ) με τον αμπιγιέρ του (Νόρμαν) και των υπόλοιπων μελών του θιάσου, δημιουργούν ένα παιχνίδι ανάμεσα σε εξουσιαστή και εξουσιαζόμενο.
Το κλασικό έργο ο «Αμπιγιέρ» του Ρόναλντ Χάργουντ, μέσα από τον μικρόκοσμο των συντελεστών-ηθοποιών ενός θιάσου, έρχεται αντιμέτωπο με τα μεγάλα και διαχρονικά προβλήματα όλων των ανθρώπινων σχέσεων.
Ο αιώνιος φόβος της μοναξιάς, η ανάγκη μας για αφοσίωση, πίστη και αυταπάρνηση στον άλλον, δημιουργούν μοιραία σχέσεις αλληλεξάρτησης. Η ισορροπία όμως έρχεται πάντοτε με την αναπόφευκτη σύγκρουση ζωής και θανάτου.
Σε μια εποχή που η κοινωνία μεταβάλλεται και ο ρόλος μας μέσα σε αυτήν αμφισβητείται, συγκρούεται και επαναδιαπραγματεύεται, η Τέχνη μπορεί και μας δείχνει το δρόμο, να σκεφτούμε, να προβληματιστούμε και τελικά να παρέμβουμε με καταλυτικό τρόπο στην πραγματικότητα. «Γιατί μονάχα η πραγματικότητα μπορεί να μας μάθει πως την πραγματικότητα να αλλάξουμε…»
Η «Μαντάμ Μποβαρί» του Γκυστάβ Φλομπέρ, σε διασκευή της Έλσας Ανδριανού και σκηνοθεσία της Λίλλυς Μελεμέ παρουσιάζεται από το Κυριακή 22 Οκτωβρίου στο θέατρο Αποθήκη. Παίζουν: Πέγκυ Τρικαλιώτη, Κώστας Βασαρδάνης, Ανδρέας Νάτσιος, Πάρης Θωμόπουλος, Γιάννης Εγγλέζος.
Η Μαντάμ Μποβαρυ είναι η ιστορία της Εμμας, μιας νέας κοπέλας από την επαρχία, που ονειρεύεται διακαώς την απόδραση της από την μίζερη καθημερινότητα που την περιτριγυρίζει, αναζητώντας τις έντονες συγκινήσεις και τις συναισθηματική εξάρσεις που περιγράφονται στα ρομαντικά μυθιστορήματα που διαβάζει. Ο γάμος της με τον Σαρλ Μποβαρί, έναν αφοσιωμένο και χαμηλών τόνων επαρχιακό γιατρό που την αγαπά πραγματικά, σύντομα αποδεικνύεται κάθε άλλο παρά ιδανικός, βυθίζοντας την Εμμα ακόμα περισσότερο στην πλήξη και την απόγνωση.
Παγιδευμένη σ ένα μικροαστικό και μίζερο περιβάλλον, γεμάτο συντηρητικές προκαταλήψεις, απομονωμένη σ έναν κόσμο φτιαγμένο από άντρες για άντρες, η Εμμα αρνείται να υποταχθεί και να επαληθεύσει τον διακοσμητικό ρόλο που έχουν προδιαγράψει οι άλλοι γι΄ αυτήν και αναζητά
καταφύγιο στις χίμαιρές της. Ανικανοποίητη από την άνυδρη πραγματικότητα που την περιβάλλει, δημιουργεί έναν φανταστικό, εξιδανικευμένο κόσμο γεμάτο πάθη και ηδονές τις οποίες αναζητά λυσσαλέα, σχεδόν εμμονικά. Η ανάγκη της για ανεξαρτησία και αυτό πραγμάτωση την οδηγεί σε μια σειρά τραγικών λαθών, σ έναν δραματικό κατήφορο δίχως τέλος. Η ξέφρενη πορεία της στην αναζήτηση των απολαύσεων ταυτίζεται εντέλει με την αναζήτηση του ίδιου της του εαυτού.
Παρόλα τα ψεγάδια και τις αδυναμίες της που την κάνουν πολύπλοκη, ευάλωτη και γι΄αυτό απολύτως ανθρώπινη και αναγνωρίσιμη, η Εμμα Μποβαρί δεν παύει να είναι μια σύγχρονη τραγική ηρωίδα, προσκολλημένη σ ένα υπερβολικά μακρινό, σχεδόν άπιαστο ιδανικό, άρρηκτα όμως συνδεδεμένο με την υπαρξιακή αγωνία της αναζήτησης μιας ουσιαστικής ταυτότητας, ένα θέμα οικουμενικό, που γαργαλάει τη συνείδηση όλων μας.
"Η Μαντάμ Μποβαρί είμαι εγώ!" είχε δηλώσει με παρρησία ο Φλομπέρ όταν κατηγορήθηκε για προσβολή της θρησκείας και των δημοσίων ηθών, προκειμένου να υπερασπιστεί το έργο του που προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων στην εποχή του. Το αριστούργημα ωστόσο του Γάλλου συγγραφέα, εξακολουθεί ακόμη και σήμερα να αποτελεί ένα ρηξικελευθο κείμενο που ακροβατεί ανάμεσα στην ποίηση και τον ωμό ρεαλισμό και απογυμνώνει τα πατριαρχικά γρανάζια της φαινομενικά αψεγάδιαστης και καθωσπρέπει κοινωνίας. Με χιούμορ, οξύτητα και την συγκινητική ακρίβεια ενός λεπτολόγου παρατηρητή, ο Φλομπέρ ταυτίζεται απόλυτα με την αγωνιώδη προσπάθεια της ηρωίδας του, αλλά και κάθε ανθρώπινου πλάσματος, να ανακαλύψει τη δική του φωνή, την δική του προσωπική αλήθεια, πληρώνοντας ένα τραγικό τίμημα.
Στο ΘΕΑΤΡΟ ΑΡΓΩ - studio παρουσιάζεται από σήμερα Πέμπτη το εμβληματικό έργο της ρώσικης λογοτεχνίας «Το παλτό» του Νικολάι Γκόγκολ .
Μια παράσταση, που στην διαδρομή της ενθουσίασε κοινό και κριτικούς, συνεχίζει για πέμπτη χρονιά, με μια συγκλονιστική ερμηνεία του Θοδωρή Γκόγκου, που ξετυλίγει επί σκηνής μέσα από έναν τραγελαφικό, σπαρακτικό θεατρικό μονόλογο το μεγαλείο της γραφής του συγγραφέα.
Ένας υπαλληλάκος είναι ο ήρωας στο κορυφαίο διήγημα του Gogol, που δημοσιεύτηκε το 1842. Το δικό του όνειρο: δε λαχταράει μια γυναίκα αλλά ένα πανωφόρι. Σ’ αυτό έχουν συγκεντρωθεί όλες του οι επιθυμίες, όλη του η αντίληψη για σπουδαιότητα, κοινωνική επιβολή. Μένει μέρες και νύχτες νηστικός, στερείται το κάθε τι και μαζεύει καπίκι καπίκι την αξία του! Το παλτό θα τον κάνει καλύτερο, πιο σημαντικό στην κοινωνία. Όμως το ίδιο παλτό θα είναι και αυτό που θα τον στοιχειώσει…
«Όλοι μας ξεπροβάλαμε κάτω από το παλτό του Γκόγκολ» είχε πει ο άλλος κορυφαίος Ρώσος λογοτέχνης Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι ενώ ο Μπιελίνσκι υμνεί τον Γκόγκολ: που «από το τίποτα φτιάχνει το παν» και όλα τα διηγήματά του τα χαρακτηρίζει η απλότητα του μύθου, το εθνικό τους χρώμα, η ακέρια τους αλήθεια της ζωής, η πρωτοτυπία τους και το κωμικό τους στοιχείο που τα εμψυχώνει, στοιχείο που πάντα νικάει το βαθύ αίσθημα της λύπης και απελπισίας. Όλες αυτές οι ιδιότητες έχουν μια κοινή πηγή: Ο Γκόγκολ είναι ποιητής, είναι ένας ποιητής της πραγματικής ζωής! Στάθηκε ο πατέρας της ρωσικής πεζογραφίας, σίγουρα πρώτος αυτός αντίκρισε με τόλμη και ειλικρίνεια τη ρώσικη πραγματικότητα, λίγοι συγγραφείς έχουν για το λαό τους τόση σημασία όσο εκείνος για την αφυπνιζόμενη Ρωσία.
Το Θέατρο Αργώ και η Αιμιλία Υψηλάντη παρουσιάζουν από το Σάββατο 21 Οκτωβρίου, σε σκηνοθεσία Χρύσας Καψούλη και μετάφραση της Μαργαρίτας Μέλμπεργκ, την παράσταση «Η Σκιά του Μαρτ» του Στιγκ Ντάγκερμαν.
Ένας γιος, ένας άντρας, για να αγαπηθεί πρέπει να είναι δυνατός; Ωραίος; Γενναίος; Μια μητέρα και ένας γιος στο τέλος ενός πολέμου ζουν με την ανάμνηση αλλά και τον θαυμασμό ενός ήρωα. Ενός ήρωα που χάθηκε στον πόλεμο. Ενός ήρωα που αντιστάθηκε και πολέμησε τους κατακτητές της πατρίδας του. Ο ήρωας αυτός, ο Μαρτ, ήταν ο μεγάλος γιος της οικογένειας.
Τώρα έχουν απομείνει μόνο η μητέρα, η κυρία Αγγέλικα και ο μικρότερος γιος, ο Γκάμπριελ. Αυτός, ο μικρότερος γιος, δεν πήρε μέρος στον πόλεμο. Μισούσε τον εχθρό αλλά φοβόταν. Ήταν όπως λέει ο ίδιος δειλός. Παρακολουθούσε όλο τον πόλεμο από το παράθυρο του δωματίου του. Και όταν μπήκαν στην πόλη οι εχθροί και όταν έκαναν εφόδους στα σπίτια και όταν παρέλαυναν στην πλατεία. Ακόμα και όταν ήρθαν στην πόλη οι ελευθερωτές, αυτός ο δειλός γιος το μόνο που έκανε ήταν να στέκεται στο παράθυρο του και να κοιτάζει.
Μια μάνα και ένας γιος λοιπόν, που ζουν κάτω από τη σκιά ενός ήρωα γιου. Η μάνα θέλει και τα δύο παιδιά της δυνατά, ωραία και γενναία. Έτσι θέλει τους άντρες. Δεν είναι εύκολο να δεχτεί ένα γιο αδύναμο και δειλό.
Η Αιμιλία Υψηλάντη αναφέρει: «Σαν μάνα, η κυρία Αγγέλικα, είναι δεμένη και με τα δυο της παιδιά, για διαφορετικούς λόγους με το καθένα. Λάτρευε και λατρεύει τον νεκρό γιο που είναι ήρωας πολέμου τιμημένος με μνημείο και πρότυπο του γιού-άντρα. Θα φτιάξει το πορτραίτο του και θα το κρεμάσει στην πιο περίοπτη θέση του σαλονιού της, ώστε όταν θα σηκώνουν τα μάτια τους αυτή και ο μικρός γιος ο Γκάμπριελ, να αντικρίζουν τα μάτια του ήρωα. Το ίδιο και η Τερέζ, η κοπέλα του νεκρού ήρωα, που τους επισκέπτεται συχνά.
«Τα τελευταία φεγγάρια» του Furio Bordon σε σκηνοθεσία Ρέινα Εσκενάζυ, από 20 Οκτωβρίου στο Θέατρο Coronet.
Ποια σχέση μπορεί να έχουν ο Μπαχ με τον Ντόναλντ Ντακ και ο Γκαίτε με τους Αδελφούς Καραμαζώφ; Φαινομενικά καμία. Ωστόσο, στο πολυβραβευμένο θεατρικό έργο του Furio Bordon «Τα Τελευταία Φεγγάρια», όλα συνδέονται αρμονικά στο πρόσωπο του ήρωα-πρωταγωνιστή, που κάνει μια βαθιά ενδοσκόπηση στο λυκόφως της ζωής του. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο συναντάμε τον Στέφανο Κυριακίδη, πλαισιωμένο από την Μαρία Παπαφωτίου και τον Δημήτρη Λιακόπουλο.
Άλλοτε γοητευτικός καθηγητής που συγκέντρωνε πάνω του τα βλέμματα ανδρών και γυναικών, τώρα υπερήλικας παππούς, απομονωμένος στο σπίτι του γιου του, ετοιμάζει τη βαλίτσα του υπό τους ήχους της Μεγάλης Λειτουργίας του Μπαχ. Σύντομα θα μετοικήσει σε έναν οίκο ευγηρίας γιατί τα εγγόνια του μεγαλώνουν και δεν υπάρχει πλέον χώρος γι’ αυτόν.
Είναι η ώρα του αποχωρισμού και του τελικού απολογισμού. Συνοδοιπόροι σε αυτό το τελευταίο ταξίδι, το φωτογραφικό άλμπουμ της ζωής του, τα κόμικς που αγαπούσε να διαβάζει από μικρός και οι μνήμες. Φορτωμένος με το βάρος όσων ειπώθηκαν και κυρίως όσων δεν ειπώθηκαν, άλλοτε πικρός και είρωνας, άλλοτε στοργικός και τρυφερός, μοιράζεται τα αληθινά του συναισθήματα μόνο με το «φάντασμα» της λατρεμένης του γυναίκας που χάθηκε νωρίς.
Ο Ταρτούφος, η παράσταση του Γιάννη Νταλιάνη, που ενθουσίασε κοινό και κριτικούς, επιστρέφει στη σκηνή του Θεάτρου Σταθμός για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων. 400 χρόνια μετά τη γέννηση του Μολιέρου, οι «σκοτεινές» λεγόμενες κωμωδίες του εξακολουθούν να διασκεδάζουν το κοινό και να εμπνέουν διαφορετικές γενιές σκηνοθετών για καινούργια και ανατρεπτικά ανεβάσματα.
O Γιάννης Νταλιάνης, ο οποίος στο παρελθόν έχει δουλέψει ιδιαιτέρως πάνω στο έργο του Μολιέρου και πρόσφατα μας έδωσε μια έξοχη εκδοχή του έργου του Πιερ ντε Μαριβώ «Η Κληρονομιά», σκηνοθετεί ένα δυνατό θίασο 9 ηθοποιών στην έγκυρη μετάφραση του Ανδρέα Στάικου. Το τελικό κείμενο της παράστασης το διαμόρφωσε ο ίδιος ο σκηνοθέτης μένοντας πιστός στο πνεύμα του έργου και της μετάφρασης. Η απόδοσή του εμπνέεται από την εξωφρενική σύγχρονη πραγματικότητα, εμπλουτισμένη με τραγούδια του Έλβις Πρίσλεϊ που χρησιμοποιούνται ως μέσο αποπλάνησης… Όλα αυτά μαζί μας προδιαθέτουν για έναν απολαυστικό Ταρτούφο. Με αφορμή τα 10 χρόνια από το θάνατο του, η παράσταση αφιερώνεται από τον Γιάννη Νταλιάνη και την ομάδα του στη μνήμη του Λευτέρη Βογιατζή, ο οποίος εντρύφησε στη δραματουργία του Μολιέρου κι είχε παίξει μάλιστα τον Ταρτούφο στη σκηνοθεσία του Σπύρου Ευαγγελάτου.
Η ομάδα Ελλήνων ακροβατών και χορευτών «κι όμΩς κινείται» επιστρέφει στο Θέατρο Ροές από τις 21 Οκτωβρίου για να παρουσιάσει, κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 21.00 και για 10 μόνο παραστάσεις, τη νέα της παραγωγή με τίτλο «Όνειρο». Μια παράσταση αφιερωμένη στο «Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας» του Σαίξπηρ.
Μια ωδή στο παιγνίδι, την ελαφρότητα, την ψευδαίσθηση. Μια χαρμόσυνη κωμωδία, όπου όλα μπορούν να συμβούν και να ανατραπούν ανώδυνα. Χωρίς συνέπειες, χωρίς φθορά. Όλα τα δεδομένα μπορούν να ανατραπούν τόσο εύκολα, όσο σε ένα παιγνίδι: απλά, σταματας να το παίζεις.
Κινησιολογικά και ευρύτερα σκηνικά, η έρευνα στοχεύει στη δημιουργία, της ψευδαισθητικής συνθήκης, με την αίσθηση της χειροτεχνίας. Κεντρική επιδίωξη μας είναι να εμφανίζεται η συνθήκη του παράλογου, σε μια συνεχή αποκάλυψη ενός καινούριου “ κόσμου”. Eρμηνευτές: Γιαγκούσης Αλέξανδρος, Δαμοπουλος Νώντας, Λινάρδου Αντιγόνη, Μπαρούς Αγλαΐα, Παζιργιαννίδη Δανάη, Παππά Ιλεάννα, Σολδάτος Πάνος, Σουγιουλτζή Χριστίνα, Σταθούλη Ξένια, Τόκα Χριστιάννα, Χαμηλοθώρη Λία
Από 23 Οκτωβρίου και για λίγα Δευτερότριτα, στη σκηνή του FAUST, «Το τηλεφώνημα» του Θανάση Τριαρίδη, θα κουδουνίζει έντονα, αφυπνίζοντας τις κοιμισμένες μας συνειδήσεις.
Ο Κώστας Φιλίππογλου θα σκηνοθετήσει τον Χάρη Τζωρτζάκη στον νέο ανατρεπτικό μονόλογο του πάντα εκρηκτικού Έλληνα συγγραφέα. Πρόκειται για ένα πολιτικό έργο που αναφέρεται στον φόνο που συνηθίζουμε ως φυσιολογική έκφανση της ζωής ή και μια απόπειρα διαμαρτυρίας για αυτή την παραδοχή.
Σε ένα σύμπαν παράλληλο με το δικό μας ένα νέο είδος θεάτρου σαρώνει τις σκηνές του κόσμου. Πρόκειται για το περίφημο Delimmatic Theater – το Θέατρο του Διλήμματος (σε συντομογραφία: Delthi). Σύμφωνα με αυτό το είδος ο ηθοποιός πρέπει να πυροβολήσει επί σκηνής ένα ζώο με την συναίνεση κάποιου θεατή/ακροατή – ή, εάν δεν τα καταφέρει, να πυροβολήσει το κεφάλι του. Δηλαδή είναι κάτι σαν τις ταυρομαχίες – πολύ ζωντανό και διόλου βαρετό…
Το «Τηλεφώνημα» είναι μια τέτοια παράσταση Διλημματικού Θεάτρου. Ο ήρωας μας συνομιλεί με τους προέδρους της Αμερικής ζητώντας απελπισμένα βοήθεια. Προσπαθώντας να πείσει τους συνομιλητές του στο τηλέφωνο πως η συναίνεση στον φόνο είναι η καθημερινή τους κανονικότητα είναι απολύτως λογική, όπως και δολοφονία ενός σκύλου…