Αυτή την εβδομάδα, ο Ρίντλεϊ Σκοτ υπογράφει την επική βιογραφία του Ναπολέοντα με τον Joaquin Phoenix στον ομώνυμο ρόλο, η Ανιέσκα Χόλαντ κινηματογραφεί το προσφυγικό δράμα, ο στυλίστας Κρίστιαν Πέτσολντ στήνει ένα γλυκόπικρο ρομαντικό δράμα με φόντο τη Βαλτική, ενώ ο Μελ Γκίμπσον προσπαθεί να επανακάμψει με ένα νέο-νουάρ θρίλερ.
Ναπολέων (Napoleon)
Σκηνοθεσία: Ρίντλεϊ Σκοτ
Παίζουν: Γιοακίν Φίνιξ, Βανέσα Κέρμπι, Ταχάρ Ραχίμ
Περίληψη: Η μνημειώδης ζωή του Ναπολέοντα Βοναπάρτη, του αγοριού από την Κορσική που έγινε Αυτοκράτορας, μέσα από τη σχέση του με την Ιωσηφίνα, τη γυναίκα της ζωής του.
Η άνοδος και η πτώση του Ναπολέοντα και η σχέση του με την Ιωσηφίνα, στο έπος της χρονιάς από τον Ρίντλεϊ Σκοτ.
Η περιπετειώδης διαδρομή του οραματιστή Κορσικανού από τα πεδία των μαχών έως τον αυτοκρατορικό θρόνο, μέσα από τις ιδιοφυείς στρατιωτικές τακτικές και τους περίτεχνους πολιτικούς ελιγμούς του, αλλά και ο εκρηκτικός και τραγικός έρωτάς του για την Ζοζεφίν ντε Μποαρνέ.
Ο έμπειρος στα πολεμικά δράματα με δηλωμένη την προτίμησή στον Ναπολέοντα και την εποχή του ήδη από το 1977 με τους «Μονομάχους», αυτή τη φορά καταπιάνεται με μία χορταστική βιογραφία, που θέλει να χωρέσει σε δυόμισι ώρες μια ολόκληρη ζωή για την πλέον αμφιλεγόμενη προσωπικότητα της ευρωπαϊκής Ιστορίας. Από τα χρόνια που ο ιδιοφυής Γάλλος στρατηγός κέρδιζε την αγάπη του λαού και ταυτόχρονα γνώρισε τη γυναίκα της ζωής του μέχρι την αιματηρή εξέγερση και την ανακήρυξή του σε αυτοκράτορα και από εκεί στις μεγάλες νίκες μέχρι την πτώση τουστο Βατερλό, ο Άγγλος σκηνοθέτης, βασισμένος στο σενάριο του Ντέιβιντ Σκάρπα, φτιάχνει μια εξαιρετική τοιχογραφία της περιόδου, προσφέροντάς μας με έναν old style φαντασμαγορικό κινηματογραφικό τρόπο, που σήμερα σπανίζει, εντυπωσιακές σκηνές μάχης.
Η πρωτοτυπία του Σκοτ αυτή τη φορά είναι πως τα ανδραγαθήματα του μεγάλου στρατηγού συνδέονται μέσα από τις πύρινες επιστολές του προς την Ζοζεφίνα, κατά τον ίδιο τρόπο που και ο χαρακτήρας του διαμορφώνεται μέσα από αυτή την παθιασμένη σχέση. Έτσι, ο δικός του Ναπολέων από φοβισμένος αξιωματικός μετατρέπεται σε έναν εθισμένο στο σεξ εμμονικό τύραννο, για να μεταμορφωθεί τελικά σε έναν ευαίσθητο άντρα, που επιτρέπει στα συναισθήματά του να τον ορίζουν.
Η στρατηγική ικανότητα του και το ακατάσβεστο πάθος του για την αυτοκράτειρα, καθώς και η εκκεντρική του φύση, αποτυπώνονται με αδρές γραμμές αυτό το ιστορικό έπος από το οποίο όμως απουσιάζει τελείως η πολιτική του ταυτότητα, το πώς κυβέρνησε τη χώρα του και γιατί τελικά οδηγήθηκε στην απόλυτη καταβαράθρωση, αφήνοντας το αίνιγμα «Ναπολέων» όχι μόνο χωρίς λύση, αλλά και χωρίς ξεκάθαρη τοποθέτηση.
Αυτό το κενό συμπληρώνει μεν η εκπληκτική ερμηνεία του Γιοακίν Φοίνιξ και η εκρηκτική του χημεία με τη Βανέσα Κίρμπι, καθώς και δεξιοτεχνία του Σκοτ στις σκηνές δράσης, όμως σίγουρα αποτελεί μια σημαντική παράλειψη, όταν μιλάμε για τον άνθρωπο, που άλλαξε τον δυτικό κόσμο.
Πράσινα Σύνορα (Zielona Granica/ Green Border)
Σκηνοθεσία: Ανιέσκα Χόλαντ
Παίζουν: Τζαλάλ αλ Τάουιλ, Μάγια Οστασέφσκα, Μοχάμαντ αλ Ράσι, Τόμας Βλόσοκ, Ντάλια Ναούς, Μπέι Τζένετι Ατάι
Περίληψη: Εμπειρίες συνοριοφυλάκων, ακτιβιστών και προσφύγων στα σύνορα μεταξύ Πολωνίας και Λευκορωσίας.
Το βραβευμένο στη Βενετία προσφυγικό δράμα της Ανιέσκα Χόλαντ, που έχει αποσπάσει και τρεις υποψηφιότητες στα Ευρωπαϊκά Βραβεία.
Στα βαλτώδη δάση, που σχηματίζουν το λεγόμενο «πράσινο σύνορο» μεταξύ Λευκορωσίας και Πολωνίας, πρόσφυγες, οι οποίοι αναζητούν μια καλύτερη ζωή στην Ευρώπη βρίσκονται παγιδευμένοι σαν πιόνια σε έναν αόρατο πόλεμο. Εκεί συναντιούνται οι διαδρομές και οι ζωές μιας οικογένειας Σύριων προσφύγων, μιας Βρετανίδας ακτιβίστριας και ενός νεαρού συνοριοφύλακα.
Η Χόλαντ εξαιτίας της ταινίας της βρέθηκε αντιμέτωπη με την κυβέρνηση της χώρας, που την κατηγόρησε για αντιπολεμική προπαγάνδα και αυτό γιατί επέλεξε ένα στρατόπεδο: αυτό της ανθρωπιάς. Μη διστάζοντας να περιγράψει με ντοκιμαντερίστικο τρόπο τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης των προσφύγων, αλλά και τη βία που υφίστανται από τόσο από τις πολωνικές Αρχές όσο και από τους Λευκορώσους και τον Λουκασένκο, η διακεκριμένη δημιουργός αφηγείται ιστορίες ανθρώπων, που έρχονται αντιμέτωποι με ηθικά διλήμματα, βάζοντας με αυτό τον τρόπο και τον θεατή στη θέση τους.
Με μια εξαιρετική ασπρόμαυρη φωτογραφία, η πολωνικής καταγωγής σκηνοθέτης καταδύεται σε έναν εφιάλτη, από όπου δεν απουσιάζουν οι ωμές ρεαλιστικές σκηνές, αλλά και αρκετά κλισέ, που όμως πατούν στην πραγματικότητα, προσπαθώντας πάση θυσία να ενεργοποιήσει την ευαισθησία του κοινού. Κι αν τελικά η Χόλαντ δεν προσφέρει κάτι περισσότερο σε όσα ήδη γνωρίζουμε, η κινηματογραφική καταγραφή αυτής της φρίκης, παραμένει σημαντική, γι’ αυτό και προκαλεί τόσο έντονες αντιδράσεις.
Κόκκινος Ουρανός (Roter Himme/ Afire)
Σκηνοθεσία: Κρίστιαν Πέτσολντ
Παίζουν: Τόμας Σούμπερτ, Πάουλα Μπερ, Ένο Τρεμπς
Περίληψη: Τέσσερις νέοι συναντιούνται σ’ ένα μικρό εξοχικό στη Βαλτική θάλασσα. Οι μέρες είναι ζεστές και δεν έχει βρέξει εδώ και εβδομάδες. Τα ξερά δάση, που τους περιβάλλουν ,παίρνουν φωτιά, όπως και τα συναισθήματά τους.
Ένα κωμικοτραγικό ρομαντικό δράμα, που κέρδισε την Αργυρή Άρκτο -Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στη φετινή Berlinale.
Σε ένα μικρό εξοχικό σε μια παραθαλάσσια πόλη της Γερμανικής Ριβιέρας, περιτριγυρισμένο από ένα καταπράσινο δάσος, συναντιούνται τέσσερις παλαιοί και νέοι φίλοι για να περάσουν τις μέρες τους. Ο Λεόν , ένας δυσαρεστημένος μυθιστοριογράφος, παλεύει να ολοκληρώσει το χειρόγραφό του. Μαζί με έναν φίλο του φωτογράφο, ταξιδεύουν στη Βαλτική, όπου θα συναντήσει απροσδόκητα, τη Νάντια. H παρουσία της θα αποσπάσει την προσοχή του και θα φανερώσει με τρόπο εξευτελιστικό τον εγωκεντρισμό του. Καθώς τα πάθη μεταξύ τους δεν αργούν να ανάψουν, παράλληλα αρπάζουν φωτιά και τα δέντρα, που τους περιτριγυρίζουν.
Ο πολυεπίπεδος Βερολινέζος δημιουργός, με απρόσμενη ρομερική ελαφρότητα, συνεχίζει τον κύκλο των ταινιών, που αντλούν την έμπνευση τους από τα στοιχεία της φύσης, βάζοντας αυτή τη φορά στο κέντρο τη φωτιά. Από τη μία ως ρεαλιστική, οικολογική και όχι μόνο απειλή, από την άλλη ως αναγεννητική δύναμη, που έρχεται να πυρπολήσει τη ζωή του κεντρικού ήρωα, η πυρκαγιά του στυλίστα Πέτσολντ λειτουργεί σε πολλαπλές διαστάσεις.
Άλλοτε με κωμικό τόνο και πνευματώδες χιούμορ που σατιρίζει την απομόνωση της διανόησης σήμερα, κι άλλοτε με ψυχαναλυτική διάθεση απέναντι σε ήρωες που εκπροσωπούν τη νέα γενιά, ο Γερμανός σκηνοθέτης, αντιπαραβάλλοντας το εφήμερο της τέχνης με την αληθινή ζωή, αφήνει τους χαρακτήρες του παραδομένους στις συναισθηματικές και υπαρξιακές τους ανασφάλειες, υπογράφοντας μια ιδιαίτερη ρομαντική ιλαροτραγωδία, που διερευνά τις πιο μύχιες πλευρές μας.
Ο Δρόμος της Εξιλέωσης (Desperation Road)
Σκηνοθεσία: Ναντίν Κρόκερ
Παίζουν: Γκάρετ Χέντλαντ, Γουίλα Φιτζέραλντ, Ράιαν Χερστ, Μελ Γκίμπσον
Περίληψη: Ύστερα από επτά χρόνια φυλάκισης, ένας καταδικασμένος για φόνο άντρας είναι ξανά ελεύθερος έχοντας εξοφλήσει το χρέος του απέναντι στην κοινωνία. Ωστόσο, δεν συμμερίζονται την ίδια άποψη αδέρφια του ανθρώπου που είχε δολοφονήσει, οι οποίοι περιμένουν την κατάλληλη στιγμή για να πάρουν την εκδίκησή τους.
Ένα σύγχρονο νουάρ, βασισμένο στο μυθιστόρημα του Μάικλ Φάρις Σμιθ.
Μετά από την επταετή φυλάκισή του για φόνο, ο Ράσελ πιστεύει ότι έχει εξοφλήσει το χρέος του απέναντι στην κοινωνία, αλλά τα αδέλφια του νεαρού άντρα που δολοφονήθηκε δεν έχουν την ίδια άποψη. Περιμένουν τη στιγμή που θα αποφυλακιστεί, διψασμένοι για αίμα και εκδίκηση. Λίγο πιο κάτω, στον διαπολιτειακό αυτοκινητόδρομο προς τη Λουϊζιάνα, η Μέιμπεν και η μικρή της κόρη κάνουν οτοστόπ κάτω από τον ανελέητο ήλιο, με όλα τους τα υπάρχοντα σε μία σακούλα σκουπιδιών. Απεγνωσμένες και εξαντλημένες, ξοδεύουν το τελευταίο τους δολάριο σε ένα μοτέλ. Αλλά λίγο πριν από το ξημέρωμα, η Μέιμπεν τρέχει στο σκοτάδι με ένα πιστόλι στο χέρι. Ο σερίφης της πόλης βρίσκεται νεκρός, ξαπλωμένος στο έδαφος με τους προβολείς του περιπολικού του να τον λούζουν στο φως. Όταν ο Ράσελ καταφτάνει στο σημείο, τα μάτια του νόμου δεν μπορούν παρά να στραφούν σε εκείνον, ειδικά με το όπλο που έχει χώσει για προστασία κάτω από το κάθισμα του φορτηγού. Με τις μοίρες τους να έρχονται σε σύγκρουση, ο Ράσελ πρέπει να αποφασίσει αν θα σώσει τον εαυτό του, ή τη Μέιμπεν και το παιδί της.
Πρώην μοντέλο και ηθοποιός, η Ναντίν Κρόκερ («Continue») μέσα από τις παράλληλες ιστορίες διαφορετικών, που διασταυρώνονται από ένα τυχαίο γεγονός ανθρώπων σε μία μικρή πόλη του Μισισιπή, προσπαθεί να αποκαλύψει ότι ο νόμος και η δικαιοσύνη είναι εντελώς διαφορετικά πράγματα.
Κινούμενη στους δρόμους του νέο-νουάρ στήνει ένα θρίλερ, που αν και ξεκινάει με καλές προθέσεις, στη διαδρομή ξεμένει από καλές ιδέες, με την ίδια να αδυνατεί να εξελίξει τους χαρακτήρες και την υπόθεσή της , αλλά και να εμβαθύνει στο κεντρικό της θέμα, που δεν είναι άλλο από το πώς μία κοινωνική πραγματικότητα γεννάει τη βία και καθιστά την εκδίκησή ως τον μόνο τρόπο επιβίωσης σε μια έκρυθμη κατάσταση.
Ο Πυρετός του Πετρόφ (Petrovy v Grippe / Petrov’s Flu)
Σκηνοθεσία: Κιρίλ Σερεμπρένικοφ
Παίζουν: Σεμιόν Σερζίν, Τσουλπάν Χαμάτοβα, Γιούρι Κολοκόλνικοφ, Ιβάν Ντορν, Γιούλια Πέρεσιλντ, Γιούρι Μπόρισοφ
Περίληψη: Μια μέρα στη ζωή ενός δημιουργού κόμικς και της οικογένειάς του στη μετα-σοβιετική Ρωσία.
Το βραβευμένο στις Κάννες φιλμ του Κιρίλ Σερεμπρένικοφ, βασισμένο στο σατιρικό μυθιστόρημα «The Petrov’s in and around the flu» του Αλεξέι Σάλνικοφ, που γνώρισε μεγάλη εκδοτική επιτυχία.
Ένας σχεδιαστής κόμικ νοσεί σοβαρά. Ταυτόχρονα, η σύζυγός του, μια εργατική βιβλιοθηκάριος, όταν ζορίζεται, αποκτά χαρακτηριστικά μιας μανιακής σούπερ ηρωίδας με άκρως επιθετικές τάσεις. Η ταινία ξεκινά με τον ήρωα σε ένα τραμ γεμάτο κόσμο, όπου κανείς δεν σέβεται τις αποστάσεις. Εκεί, ξαφνικά τον προσεγγίζει η μυστική αστυνομία, ζητώντας του να κάνει κάτι αδιανόητο. Στη συνέχεια, η πραγματικότητα μπλέκεται με τη φαντασία και το παιδικό παρελθόν του ήρωα με το παρόν σε ένα κινηματογραφικό ντελίριο.
Αν σκεφτεί κανείς την πολύχρονη δικαστική περιπέτεια του «κακού παιδιού» του ρωσικού σινεμά, είναι απολύτως κατανοητό γιατί ο Σερεμπρένικοφ («Ο Πιστός», «H Γυναίκα του Τσαϊκόφσκι») επιλέγει αυτό τον σουρεαλιστικό τρόπο να μιλήσει για τις παθογένειες της μετασοβιετικής κοινωνίας. Από την επιστημονική φαντασία και τους υπερήρωες μέχρι το μιούζικαλ και τον arthouse κινηματογράφο, αυτός ο σινεφιλικός εφιάλτης, που βρίθει αναφορών και ιδεών, αν και κάποιες από αυτές παρατραβούν σε διάρκεια, αποτελεί στην ουσία έναν ύμνο στην τέχνη και τη φαντασία ως μέσο διαφυγής.
Με τα Μάτια της Νταλβά ( Dalva)
Σκηνοθεσία: Εμανουέλ Νικό
Παίζουν: Αλέξις Μανέντι, Ζέλντα Σαμσόν, Φαντά Γκιρασί
Περίληψη: Η περιπέτεια μιας δωδεκάχρονης που φέρεται σαν ενήλικας.
Πολυβραβευμένη ταινία για την παιδική σεξουαλική κακοποίηση.
Η Νταλβά είναι δώδεκα χρόνων, αλλά ντύνεται σαν γυναίκα. Ένα βράδυ, η αστυνομία εισβάλλει στο σπίτι, όπου ζει με τον πατέρα της, και την παραδίδει σε μια ειδική δομή ανηλίκων. Έκπληκτη στην αρχή εκείνη και αρνούμενη να αποδεχθεί τις κατηγορίες εναντίον του πατέρα της, γνωρίζει τον Τζέιντεν, έναν κοινωνικό λειτουργό, και τη Σαμία, μια έφηβη με ευέξαπτο χαρακτήρα. Καθώς η Νταλβά γίνεται φίλη με τη νέα της συγκάτοικο και τον Τζέιντεν, σταδιακά καταλαβαίνει ότι η αγάπη που μοιραζόταν με τον γονιό της δεν ήταν αυτό που νόμιζε.
Η Εμανουέλ Νικό στο σκηνοθετικό της ντεμπούτο αποφασίζει να δώσει φωνή στα θύματα της σεξουαλικής κακοποίησης , μία οπτική με την οποία σπανίως ασχολούνται τα δελτία ειδήσεων, φέρνοντας στο επίκεντρο ένα μικρό κορίτσι που, όπως το ίδιο λέει, «αισθάνεται γυναίκα». Μόνο που δεν είναι τίποτα άλλο, παρά μία κούκλα, ντυμένη και φτιαγμένη στα πρότυπα μιας ενός αρρώστου κηδεμόνα, που της έχει κάνει πλύση εγκεφάλου και την έχει οδηγήσει σ’ ένα τρομακτικό σκοτάδι.
Η Νικό με σοκαριστικό τρόπο, χωρίς να υπάρχει στην ταινία της καμία σκηνή σεξ ή βίας, καταγράφει ένα φρικιαστικό οδοιπορικό αντίστροφης ενηλικίωσης. Γιατί η Νταλβά, που ερμηνεύει μοναδικά η δεκάχρονη Ζέλντα Σαμσό, ξαναβρίσκει τον χαμένο εαυτό της μέσα από πολλά εμπόδια, αρχίζει και πάλι ντύνεται και να συμπεριφέρεται σαν όλα τα παιδιά της ηλικίας της και βγαίνει στο φως μέσα από μία επώδυνη διαδικασία, αφού φυσικά βρει έναν πυρήνα ανθρώπων, που ο καθένας με τον τρόπο του τη στηρίζει.
Η Γαλλίδα δημιουργός καταγράφει αυτή τη διαδρομή με ευαισθησία, χωρίς να παρουσιάζει τον κακοποιητή πατέρα της σαν τέρας, και τολμάει στην πρώτη της ταινία να μιλήσει για ένα θέμα ταμπού με συγκινητικό τρόπο, διατηρώντας μια αντικειμενική ματιά σε μία σύνθετη πραγματικότητα, μέσα στην οποία τελικά κανείς δεν μπορεί να θεωρηθεί απολύτως αθώος, αλλά να προτείνει, χωρίς ηθικοπλαστικούς τόνους, μια λύση για όλα αυτά τα παιδιά, που έχουν υποφέρει.
Παίζεται ακόμα:
Ευχή (Wish)
Σκηνοθεσία: Κρις Μπακ, Φον Βερασανθόρν
Με τις φωνές των (στα ελληνικά): Ερασμίας Μαρκίδη, Χρήστου Θάνου, Ανδρέα Ευαγγελάτου
Περίληψη: Η δεκαεφτάχρονη Άσα και η κατσίκα της βρίσκουν μια κοσμική μπάλα, που διαθέτει απεριόριστη ενέργεια. Έτσι, με μια ευχή της, η νεαρή καταφέρνει να βρεθεί στον πλανήτη Γη, όπου θα πρέπει να αντιμετωπίσει έναν επικίνδυνο εχθρό.
Η νέα επική μουσική κωμωδία της Disney, που θα σας βάλει στο πνεύμα των γιορτών.
Στο μαγικό βασίλειο των Ρόζας, η Άσα, μια έξυπνη, έφηβη ιδεαλίστρια, κάνει μια ευχή τόσο δυνατή, που την ακούει μια κοσμική δύναμη, μια μικρή μπάλα απεριόριστης ενέργειας, το Σταρ. Μαζί, η Άσα και το Σταρ πρέπει να αντιμετωπίσουν έναν τρομερό εχθρό, τον αρχηγό των Ρόζας, τον δαιμόνιο βασιλιά Μανίφικο, για να σώσουν την κοινότητά της και να αποδείξουν ότι όταν η θέληση ενός θαρραλέου ανθρώπου συνδεθεί με τη μαγεία των αστεριών, μπορεί να συμβούν πολλά θαυμαστά πράγματα.