Γκαλερί και αίθουσες τέχνης της Αθήνας υποδέχονται τη νέα χρονιά με ποικίλες εκθέσεις. Τα πρώτα εγκαίνια ήδη έχουν προγραμματιστεί.
Καλλιτέχνες, ιστορικοί τέχνης, γκαλερίστες και επιμελητές, αναμένουν τους πρώτους επισκέπτες, για ενδιαφέρουσες συζητήσεις που προκύπτουν μέσα απο την τέχνη.
Εγκαινιάζονται οι πρώτες εκθέσεις του 2025
Οι πρώτες έξι εκθέσεις της χρονιάς εγκαινιάζονται μέσα στις επόμενες ημέρες. Αγρια τοπία, πυκνές ξυλογραφίες, ετερόκλητα υλικά, τρισδιάστατοι χώροι. Καλλιτέχνες και επιμελητές μάς παρουσιάζουν τη δουλειά τους.
«Άγρια Κρήτη», Janet Λιοδάκη, αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος
Η αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος καλωσορίζει το νέο έτος παρουσιάζοντας την Janet Λιοδάκη σε μια ατομική έκθεση ζωγραφικής με τίτλο «Άγρια Κρήτη», σε επιμέλεια της Ιστορικού Τέχνης Ίριδας Κρητικού.
Τα εγκαίνια θα πραγματοποιηθούν την Πέμπτη 9 Ιανουαρίου 17:30-22:30, ενώ η έκθεση θα είναι ανοιχτή για το κοινό έως την 1η Φεβρουαρίου.
Η Janet Λιοδάκη επιστρέφει μετά από δύο χρόνια στον Τεχνοχώρο με μια νέα έκθεση με θέμα την αγαπημένη της Κρήτη, αναδεικνύοντας την άγρια ομορφιά του νησιού με την πανέμορφη και πολυποίκιλη βλάστηση του. Η καλλιτέχνης μας μεταφέρει από τα άνθη και τα λουλούδια του κήπου της, βασική θεματική της προηγούμενης έκθεσης της, στην άγρια χλωρίδα της Κρήτης χρησιμοποιώντας γήινους τόνους και σε συνδυασμό με την σχεδιαστική της λιτότητα και την εντυπωσιακή της ευκρίνεια δίνει μια αίσθηση ζωντάνιας. Ερχόμενος κανείς στην έκθεση πλημμυρίζει από γαλήνη και ταξιδεύει στην φύση ξεφεύγοντας για λίγο από τη βουή της πόλης.
Η Ιστορικός Τέχνης Ίρις Κρητικού αναφέρει για την έκθεση: «Με σχεδιαστική και χρωματική καθαρότητα που σχεδόν ξαφνιάζει εξαιτίας της ακρίβειας και της στιλπνότητας που διέπει κάθε γραμμή, κάθε απόφαση ένσαρκου χρώματος, η ζωγράφος μεταπλάθει και ενεργοποιεί την κρητική φύση, αιχμαλωτίζει με τρόπο απέριττο και σχεδόν αγιογραφικό την αλήθεια του βλέμματος, δημιουργώντας παλλόμενα πεδία μικρών οπτικών θαυμάτων. Υπογραμμίζοντας τις γαιώδεις χρωματικές εξάρσεις που διέπουν τη σύνθεση, συγκροτώντας και συγκρατώντας εκ του φυσικού το επιλεγμένο οπτικό πλάνο. Φωτίζοντας έτσι ένα εξομολογητικό περιπατητικό απόθεμα, ένα συμβολικό σημείο έξεργων φυσικών συμβάντων που γνωρίζει ως εαυτόν.» και συνεχίζει λέγοντας «Ζωγραφίζοντας την άγρια Κρήτη, «το άνθος της Μεσογείου», η Janet Λιοδάκη διασώζει ταυτόχρονα τη συναρπαστική, αρχέγονη και αυτοφυή χλωρίδα της που κατάγεται από τα βάθη του χρόνου.»
Αποκάλυψη, Χρήστος Αθανασιάδης, γκαλερί a.antonopoulou.art
Η γκαλερί a.antonopoulou.art. εγκαινιάζει την Πέμπτη 16 Ιανουαρίου 2025, από τις 7.00 ως τις 10.00 μμ., τη νέα ατομική έκθεση του Χρήστου Αθανασιάδη με τίτλο ‘Αποκάλυψη’.
Στη διεξοδική μελέτη του για τον Albrecht Dürer o επιφανής ιστορικός τέχνης Erwin Panofsky σημειώνει ότι σε σχέση με τους προκατόχους του ο Dürer έδωσε μια πιο ζωντανή ερμηνεία των κειμενικών πληροφοριών της Αποκάλυψης. Απέφυγε τις επαναλήψεις και συμπύκνωσε τα επεισόδια σε δεκατέσσερις πυκνές ξυλογραφίες που εικονογραφούν τα κεφάλαια του βιβλίου που επιμελήθηκε εξολοκλήρου ο ίδιος. Σύμφωνα με τον Panofsky, η δραματοποίηση ήταν μία από τις βασικές αρχές που υιοθέτησε ο Dürer στην απόδοση του γραπτού κειμένου, στο οποίο δεν στηρίχτηκε απόλυτα. Ως εκ τούτου, εξαιτίας αυτής της δραματικής έντασης, κοιτώντας τις ξυλογραφίες της Αποκάλυψης δεν είμαστε απλά μάρτυρες ενός επεισοδίου· συμμετέχουμε στην οραματική εμπειρία των ηρώων -του Ευαγγελιστή, για παράδειγμα- και μοιραζόμαστε τον μεταφυσικό χώρο στον οποίο τοποθετούνται οι μορφές.
Στη νέα ατομική του έκθεση, με τίτλο «Apocalypsis (μία εμρηνεία)», ο Χρήστος Αθανασιάδης επιχειρεί μια τολμηρή και πρωτότυπη μεταγραφή του εικονογραφικού κόσμου του Dürer. Δανειζόμενος μοτίβα από τις ξυλογραφίες του, αποδομώντας τον γοτθικό διακοσμητισμό που τις χαρακτηρίζει, αναζητά φόρμες που θα δημιουργήσουν μια καινούργια φόρμα. Η λέξη-κλειδί εδώ είναι η «αναδιαμόρφωση»: ο Αθανασιάδης δεν επιζωγραφίζει το σχέδιο του Dürer αλλά χτίζει -με το χρώμα- πάνω σε αυτό. Το έργο δεν είναι γέμισμα χρωμάτων και σχημάτων, αλλά το αποτέλεσμα μιας σύνθετης και δύσκολης διαδικασίας όπου το χρώμα διαδραματίζει πρωταγωνιστικό ρόλο. Φτιαγμένοι με κάρβουνο και λάδι σε μουσαμά, οι πίνακες της έκθεσης αποτελούν μια περίτεχνη αναδιαμόρφωση των μορφών της Αποκάλυψης.
Στα έργα του Αθανασιάδη το σχέδιο και η ζωγραφική συνυπάρχουν και αλληλεπιδρούν. Το σχέδιο υποστηρίζει το χρώμα αποτελώντας τη βάση του και το χρώμα ολοκληρώνει το σχέδιο συνθέτοντας την τελική εικόνα. Αποφεύγοντας τις προσμίξεις και τους ενδιάμεσους τόνους, ο ζωγράφος εφαρμόζει έντονα πλακάτα χρώματα ώστε να θυμίζουν μεσαιωνικά βιτρώ. Με αυτόν τον τρόπο εξασφαλίζει μια αίσθηση διαφάνειας και ελαφρότητας. Οι μορφές του δεν (θέλει να) είναι βαριές. Έχεις την εντύπωση πως δεν στέκονται πουθενά, πως όλα αιωρούνται σε έναν πολύχρωμο ουρανό, σε έναν χώρο χωρίς όρια, σε έναν άναρχο χρόνο. Επιπλέον, ενώ κανένα έργο δεν έχει το ίδιο μέγεθος ή το ίδιο χρώμα βάσης, όλα συνδέονται οργανικά μεταξύ τους, συγκροτώντας ένα ενιαίο, αδιάσπαστο σύνολο.
Ωραίος Καιρός, Ελένη Θεοφυλάκτου, γκαλερί ALMA
Η γκαλερί ALMA παρουσιάζει στο νέο της χώρο στη Σκουφά 24Α, στο Κολωνάκι, την πρώτη της έκθεση για το 2025.
Πρόκειται για την ατομική έκθεση της Ελένης Θεοφυλάκτου και φέρει τον τίτλο "Ωραίος Καιρός". Τι είναι, αλήθεια, αυτό που κινεί τον κόσμο της Ελένης Θεοφυλάκτου; Από πού έρχονται οι εικόνες της; Δεν μπορούν παρά να εκληφθούν ως φαντασιακές συνάψεις ή ως κολάζ του ασυνείδητου, με μια σουρεαλιστική και παιγνιώδη διάθεση. Ανατροπές επί ανατροπών, συναιρέσεις, παράλογο, ετερόκλητες συνάψεις, συζεύξεις, παράδοξο, παιδικότητα, γνόφος, αναποδογυρισμένα σύμπαντα, συμβάντα του φανταστικού, προσμείξεις, έκπληξη, ανησυχία, χιούμορ, έν’ ατέρμονο ζιγκ ζαγκ απ’ το εδώ στο εκεί, παύσεις, εσωτερικότητα, άβυσσος, συνιστούν μιαν άλλη πραγματικότητα, μέσα από την υπέρβαση της πραγματικότητας.
Ο νους συλλαμβάνει και οδηγείται από το χέρι που χαράζει τα σημεία στη λευκή επιφάνεια, σ’ ένα παιγνίδι συνεχών μετατοπίσεων∙ οι φανταστικοί της κόσμοι ίπτανται στο χώρο και στο χρόνο: ένας ελιγμός φυγής και απόδρασης μέσα από τους μηχανισμούς και τους συνειρμούς του ονείρου. Σ’ ένα παλιότερο κείμενό μου για τη δουλειά της (2014), σημείωνα, μεταξύ άλλων: «Στην περίπτωση της Θεοφυλάκτου, φαντασία και πραγματικότητα συγχέονται σε τέτοιο βαθμό, ώστε είναι αδύνατον να εντοπίσεις την άκρη, να διαχωρίσεις τα συμβάντα. Ό,τι συμβαίνει μοιάζει να προέρχεται από ένα χώρο όπου τα όρια δεν υφίστανται, ούτε όμως έχουν διασαλευθεί ακριβώς. Περισσότερο επικρατεί μια άλλη υπόσταση, ωσάν να ήταν/ να είναι πάντα έτσι». Μετά από έντεκα χρόνια εξακολουθώ να εμμένω σ’ αυτή τη διατύπωση, με την προσθήκη του ονείρου: στη φαντασία θα προσέθετα και τ’ όνειρο. («Το όνειρο είναι μια δεύτερη ζωή», θα γράψει ο Gerard de Nerval στην Αυρηλία), αναφέρει ο Θάνος Σταθόπουλος. Από 16 Ιανουαρίου.
Μιχάλης Μανουσάκης «Τέχνη Νοημοσύνη. Αναδρομή σαν μισή ανάσα» ΑΣΚΤ
Ο Μιχάλης Μανουσάκης παρουσιάζει την έκθεση «Τέχνη Νοημοσύνη. Αναδρομή σαν μισή ανάσα», μια πολυδιάστατη αναφορά στη μακρόχρονη πορεία του στην τέχνη, η οποία διοργανώνεται υπό την αιγίδα της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών, του Υπουργείου Πολιτισμού και του ΟΠΑΝΔΑ.
Η έκθεση, σε επιμέλεια του καθηγητή Παναγιώτη Πάγκαλου, συγκεντρώνει περίπου 200 έργα που εκφράζουν τις προσωπικές αγωνίες του, συγκινήσεις και αναζητήσεις και καλύπτουν την περίοδο 1969-2024: έργα παλιά και νέα –κάποια από τα όποια παρουσιάζονται για πρώτη φορά–, ζωγραφικά έργα, γλυπτά, εγκαταστάσεις, βίντεο, παιχνίδια και έργα φίλων. Στην αίθουσα «Νίκος Κεσσανλής» της ΑΣΚΤ, ο καλλιτέχνης αποτυπώνει τις σκέψεις του μέσα από ένα ταξίδι αφηγήσεων, χρωμάτων, ρυθμών και εικόνων που αντηχούν τον βαθύτερο ψυχισμό του.
Με θεματική που αναδεικνύει τις διαχρονικές αξίες της επιστροφής στις ρίζες, της αναγέννησης και της καθημερινής ελπίδας, ο Μανουσάκης συνθέτει μια οπτική και συναισθηματική εμπειρία. Το έργο του αποτελεί μια κατάθεση μνήμης και προσωπικών στιγμών, ένα οδοιπορικό ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι. Εγκαίνια: Πέμπτη 9 Ιανουαρίου
Αχιλλέας Χρηστίδης «Τοπιογραφία» Πινακοθήκη Δήμου Αθηναίων
Ο Δήμος Αθηναίων, μέσω του Οργανισμού Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας Δήμου Αθηναίων (ΟΠΑΝΔΑ), διοργανώνει, από 9 Ιανουαρίου έως 23 Φεβρουαρίου στην Πινακοθήκη Δήμου Αθηναίων, την έκθεση «Τοπιογραφία» του Αχιλλέα Χρηστίδη, η οποία παρουσιάζει τις τοπιογραφίες που δημιούργησε ο καλλιτέχνης τα τελευταία είκοσι έτη (2004-2024).
Κάθε τοπίο του Αχιλλέα Χρηστίδη είναι ένα πλάνο, ένα καρέ, ένα στιγμιότυπο, ο κρίκος μιας μεγάλης αδιάσπαστης αλυσίδας. Το ένα έχει ανάγκη το άλλο, όχι για να υπάρξουν ή να μεταδώσουν τη συγκίνηση, αλλά για να συγκροτήσουν μια συνολική αφήγηση, μια Τοπιογραφία. Και η σημασία μιας αναδρομικής έκθεσης που συγκεντρώνει μια επιλογή από την Τοπιογραφία του Χρηστίδη των τελευταίων είκοσι ετών (2004-2024), είναι ακριβώς αυτή: ότι σου δίνει τη δυνατότητα να περιπλανηθείς στα τοπία του, να μετακινηθείς από το ένα στο άλλο, με τον εκθεσιακό χώρο να μεταμορφώνεται κι αυτός σε τοπίο.
Αν με τη λέξη «τοπιογραφία» εννοούμε την αναπαράσταση τοπίων στη ζωγραφική, τότε αναμφίβολα ο Χρηστίδης υπηρετεί το είδος. Δεν ζωγραφίζει απλώς τοπία, αλλά (και) την αναπαράστασή τους, την ιδέα της τοπιογραφίας. Οι πινελιές του δημιουργούν άμορφες μάζες στο κέντρο του πίνακα, λες και το τοπίο ξερνάει τον εαυτό του. Άλλες φορές, σχηματίζουν ένα παραπέτασμα που σε εμποδίζει να δεις καθαρά το φόντο. Άλλοτε είναι ήρεμες κι άλλοτε άγριες, εκρηκτικές, έξαλλες, κάνοντας το δικό τους παιχνίδι μέσα στα όρια του καμβά, δημιουργώντας ανεξάρτητους χώρους ή αλλάζοντας τον χαρακτήρα του ουρανού και της γης. Έτσι, ένας ουρανός γίνεται μια ξεχωριστή αφαιρετική σύνθεση, ένας δεύτερος πίνακας μέσα στον πίνακα. Οι εξπρεσιονιστικές πινελιές συμπλέκονται δημιουργώντας τρισδιάστατους χώρους που φυλακίζουν την ανθρώπινη φιγούρα, η οποία, σημειωτέον, σπανίως εμφανίζεται. Ενίοτε, η ιδέα της τοπιογραφίας καταργείται τελείως ή γίνεται κάτι άλλο, ένα παράξενο είδος ανθογραφίας που κρύβει μέσα του το τοπίο. Τα άνθη ζωγραφίζονται σε πρώτο επίπεδο, με τέτοιο τρόπο που νομίζεις ότι έρχονται καταπάνω σου, με μια διάθεση να εισβάλλουν στον χώρο σου.
Σε άλλα έργα, οι ακαθόριστες πινελιές του Χρηστίδη στήνουν έναν ιδιότυπο χορό. Κινούνται ανεξέλεγκτα -ή μήπως απολύτως ελεγχόμενα;- προς πάσα κατεύθυνση, απλώνοντας το χρώμα σε παχιές στρώσεις που ενώνουν τη θάλασσα με τον ουρανό, καλύπτουν μέρη του τοπίου και τα σβήνουν από το οπτικό σου πεδίο. Είναι πρόδηλο ότι η ιδέα της ωραίας και άρτιας εικόνας ποσώς τον απασχολεί. Ωστόσο, τα τοπία του έχουν μια εσωτερική αρμονία, που προκύπτει μάλλον από το γεγονός ότι στην πλειονότητά τους είναι βιωμένα. Ακόμη κι έτσι όμως, δύσκολα θα έλεγες ότι ο ζωγράφος καταγράφει μια εμπειρία, την προσωρινή παρουσία του σε έναν τόπο. Η Ελλάδα του Χρηστίδη είναι μια χώρα απρόβλεπτη και μαγική, που κάθε φορά σε εκπλήσσει με την ικανότητά της να γεννάει μοναδικούς συνδυασμούς χρωμάτων που δεν έχεις ξαναδεί. Στους πίνακές του, ωστόσο, το ελληνικό τοπίο δεν είναι άμεσα αναγνωρίσιμο, όχι τουλάχιστον με τον τρόπο που συμβαίνει με άλλους Έλληνες ζωγράφους.
Πολλές φορές ζωγραφίζει όψεις που δεν θα τις έλεγες θεαματικές – κι όμως, ο ζωγράφος φαίνεται να απολαμβάνει αυτές τις φαινομενικά αδιάφορες πλευρές της φύσης: προφανώς αποτελεί πρόκληση για τον ίδιο να αποδώσει τις λεπτές διαβαθμίσεις του καφεπράσινου της γης και των δέντρων ή τον μονοκόμματο όγκο ενός ξερού λόφου ή τη μαύρη ερριμμένη σκιά ενός κυπαρισσιού. Για τον Χρηστίδη, στη φύση δεν υπάρχει τίποτε αδιάφορο ή απρόσωπο. Όλα έχουν την αξία τους, αρκεί να τους δώσεις σημασία και να τους αφιερώσεις χρόνο ώστε να σου αποκαλύψουν τη γοητεία τους, τη μαγική τους πλευρά.
Chrys Roboras “We fell in love in October…” genesis gallery
Η Chrys Roboras έρχεται με τη νέα ενότητα έργων της υπό τον τίτλο “We fell in love in October...” να συμπληρώσει την ιστορία που μας αφηγήθηκε πριν από μερικά χρόνια στην έκθεσή της “Stories I cannot tell...”.
Σαν συναρπαστική κινηματογραφική ταινία, το έργο της ξεχωριστής εικαστικού ξεκίνησε το 2021 με μία αφήγηση κάθε άλλο παρά γραμμική, όπως θα λέγαμε στην γλώσσα του κινηματογράφου. Με τα έργα-πλάνα της, πρόβαλε στον χώρο της Genesis Gallery μία ιστορία ενός ανομολόγητου - την περίοδο εκείνη - έρωτα!
Δυνατά συναισθήματα, μπλεγμένες σκέψεις και προσωπικές στιγμές, απαθανατισμένες με τα πινέλα της πάνω σε καμβάδες με την ένταση ενός πρωτόγνωρου συναισθήματος, αποτέλεσαν την εισαγωγή και το πρώτο μέρος μιας ιστορίας που τότε ξεκινούσε, χωρίς να γνωρίζει κανείς το μέλλον της!
Μιας ιστορίας, στην οποία η καλλιτέχνης θέλησε να μας κάνει συμμέτοχους, για να μοιραστεί τη χαρά αλλά και τα μυστικά της και να εξωτερικεύσει όσα δεν μπορούσε να πει με λόγια εκείνη την περίοδο της ζωής της.
Τέσσερα χρόνια μετά, με τη στιβαρή και δυναμική της πινελιά - γραφή, δίνει την συνέχεια της ιστορίας σε ό,τι έμεινε μετέωρο το διάστημα που πέρασε.
Η ηρωίδα των έργων της μαζί με τους συμπρωταγωνιστές της έρχονται να μας αφηγηθούν το τι συνέβη κατά την περίοδο που χάσαμε την επαφή μαζί τους και όχι μόνο… Με ευρηματικά flashback, μας μεταφέρει στην αρχή της ιστορίας της για να μας θυμίσει πώς ξεκίνησαν όλα !
Η Chrys Roboras είναι μία καλλιτέχνης που χρησιμοποιεί το ταλέντο της, για να μας πει τη δική της αλήθεια μέσα από τα έργα της. Δηλώνει φανατική οπαδός του ρομαντισμού, ενός κινήματος που χαρακτηριζόταν από την έμφαση που έδινε στο συναίσθημα - για αυτό άλλωστε στα έργα της εκφράζει αυθεντικά τα συναισθήματα και τις ιδέες της! Τοποθετεί για άλλη μία φορά τα πρόσωπα των ιστοριών της μέσα σε ακαθόριστα τοπία. Οι φιγούρες της κινούνται πάντα σε εξωτερικούς χώρους, ώστε να είναι ελεύθερες να επιλέξουν τον δρόμο τους. Το αν θα φύγουν ή θα μείνουν είναι μία προσωπική επιλογή, από τη στιγμή που δεν υπάρχει κανένα όριο να περιορίσει τις επιθυμίες τους.
Το χρώμα στα έργα της είναι άμεσα συνδεδεμένο με τη διάθεση των προσώπων της. Προσώπων με μια ευγένεια στην έκφρασή τους που μαγεύει, με μία δύναμη εσωτερική που μεταφέρεται αδιαμεσολάβητη και ειλικρινής στον θεατή. Οι ήρωες της Chrys Roboras, ανεξαρτήτως φύλου είναι οι πολλαπλές εκδοχές του εαυτού της και κάνουν μία ξεκάθαρη δήλωση… I don't care what they say, I'm going to do it anyway!